Alle inzendingen over sluitstenen der eeuw

jij en ik groeiden aan de zonzijde van het vrijgekomen land de nacht viel langs glooiende trechterheuvels enkel ons einde droeg een krans van stenen in de oase van samenhorigheid stapte ik over ijzige dagen en zag hoe vlak keien mijn graf omsloten in de weidsheid van stilte vlak voor het portaal naar een vrije wereld…

Geprevelde gebeden uit eeuwen kluisteren je oor in stille nissen. Een schone orgelklank bevangt je als je net een sluitsteen hebt geschoten. Het mysterie der opklinkende preken heeft het pleister rijk beloond! Zolderachtige gemoedelijkheid verwarmt je ogen, bezwaart je hart. Voor deze oase heb je gekozen. Straks is alles weer gewoon.…

Duizend duizelkussen tuimelen omarmen sluit knelgespand perst lenden blikken trillen wimpers sluitstenen hangen brand verlangen geluiden fluiten huid suist sellen wereldvreemde werelden zoengloed hong goed dood over lijven…

Het wou alleen LAIS die het bemint, want dat is sluitsteen voor het duister van zijn wil, voltooiend niets en van het niets de schil. Haar blik verbrandt het, haar lijf is vuur, haar lach is gong en slaat zijn laatste uur. Tijd is sluier waarin zij slinks verdwijnt.…

ik zie ze reizen door het land oppasoma's en oppasopa's soms wel twee uur heen 's avonds twee uur terug zij springen massaal bij nu oppasgeld te duur wordt oma heeft de ovenschotel voor iedereen bereid wat is dit voor een land waar ouderen de sluitsteen vormen voor het leven in beperkte welvaart als overheid niet thuis geeft…

Een kloof van eeuwen tussen twee meisjes. Elk met hun dromen over wat nog kan komen. Hun verlangens, wat de toekomst brengt. Ze tasten naar het leven elk in hun eigen tijd. Mooi en jong, onbeschadigd en broos werden ze verweven in de kleuren van een penseel. Het ene al driehonderd jaar gestorven en vergeten.…

een smalle gang geschaafd uit wilgen vlucht in beeldspraak als een impasse waarin spiegels zich laven aan illusies over stilte heersen, onafgerond om verder te golven, tot daar waar stromen spelen in daggezichten met wilde vruchten van hoop. wuivend naar onderweg, naar jonge en oude bomen, naar vlaggen in de verte en heerlijk…

Deze eeuw wordt de langste WO2 Het is voor de Vrijheid, ook uw belang Dat Jezus terugkomt met zang en wang Vóór uw geweten aan het kruis verbleekt Dus weert de profeten ter land op zee Zeg nee tegen de lucht in de kotskeet Zie ook: http://www.vlaamsbelang.org:80/0/5863…

Al eeuwen verlang ik naar jou om van je te houden om met jou een huis te bouwen om bij jou thuis te komen; kortom: met jou realiseer ik mijn diepste dromen.…

Op weg naar honderd lust voelen te dansen op een verjaardagsfeest bevrijd van krom gebogen Zij beweegt en zweeft zoals in alle jaren voorafgegaan zij draait en leeft De tijd is een oude man in zijn baard nestelen vogels zij danst op hun gezang want zij heeft het overleefd Honger, oorlog, dood weten van haar bestaan Zij blijft van…

rusteloos beweegt mijn adem ergens laag boven de grond of is het mijn stem die niet meer bestaat omdat ik zwijg onder natte rouwkransen van gras en water te vroeg komt elk geluid, als hagel op getelde uren alsof duizend nachten drukken op het landschap van één dag ingezwachteld onafgebroken stil draag ik de transparante…

Klei is eigenlijk het enige dat helpt in een eeuw van afbraak en wederopbouw in een eeuw waarin niet alleen de schoonheid niet schoonheid alleen haar gezicht heeft verbrand in een eeuw die ieder van ons baarde, grootbracht en voedde, een eeuw weer van doorbraak en woede een eeuw die ons doorgaf tot waar we staan, in een moegeprezen moegestreden…

Zo'n landschap als dit op unieke middagen -- eeuw na eeuw gezien.…

Er zijn immer eeuwen die eeuwig duren In alle eeuwigheid beschamende eeuwen Eeuwigheid verkregen in immense gruwel Begaan bij de mens in alle eeuwen Wij kunnen er op wachten…

Klei is eigenlijk het enige dat helpt in een eeuw van afbraak en wederopbouw in een eeuw waarin niet alleen de schoonheid niet schoonheid alleen haar gezicht heeft verbrand in een eeuw die ieder van ons baarde, grootbracht en voedde, een eeuw weer van doorbraak en woede een eeuw die ons doorgaf tot waar we staan, in een moegeprezen moegestreden…

Waar avond-zon op 't koele blanke zand Goudene gloed in plassen blinken laat, Een oude visser onbeweeglijk staat, Turend naar zee, op het verlaten strand. Het stompje pijp geklemd in grove hand, De helmhoed boven 't stoer, verweerd gelaat, Dat half in rode halsdoek schuilen gaat Staat hij daar groot in late zonnebrand. D' oneindigheid…

Ik teken het leven Inwendig gegeven Inwendig gebleven Vol vorstlijke trots. 't Onkenbaar gekende; 't Onweetbaar gewende 't Onschendbaar geschende Der heerlijkheid Gods. In paarlende randen Langs fulpene stranden; In kuivende branden Op rotsige kust. In zwijgende nachten Van star'lende prachten Vol donkre gedachten…

De lucht wordt ijler, de eindeloosheid schijnt Door 't eindig huis, waarin wij, aardsen, wonen. Uit een ver dorp rijzen de stille tonen Van de avondklok, hoog in de lucht verreind. Zie: voor mijn blijde blikken baadt nu heind' En ver de wereld in de glans van 't schone, Hier: bomen met de zilvren bloesem-kronen, Aan d'einder 't scheem'rend…

De nacht is oud; door de stilte, de lamp die suist, En de branding, die op de rotsen, Ver, ver onder 't venster, bruist; Vóór moeë ogen een hand; Op gezichts verduisterde veld Beelden uit jonkheids land; - En 't vertederde hart ontwelt Erinnerings dankbaar loon: ‘O leven, Gij zijt zoet, gij zijt schoon!’ Door 't venster schemerings…

En zal dit leven mij dan buitenwerpen, En zal ik, met mijn eigen nood alleen, Mij zelf verteren in de ijdle, scherpe Knel van mijn trots, de smaad van mijn geween, En heeft de lucht zich voor mijn ziel gesloten, En heeft de stad zich voor mij toegedaan, Draag ik de kneuzing van wie werd verstoten Uit de gemeenschap der vertrouwde pâen…

Bij 't opene venster Pierrot, zo bleek Alsof al het bloed uit zijn wezen week, Staat te dromen in 't licht van de maan En Colombine triest, ontdaan, Zit te schreien. Pierrot voelt de honger en kommer niet Want nu van de maan het blank schijnsel vliet Voelt die dichter zich koning te rijk, Maar Colombine zorgelijk Zit te schreien…

In maanlicht zag ik opvaart van gedaanten doorschijnend wit – wentelend nu de wegen tot in eeuwen der eeuwen?…

Dit zwarte gat, mijn handicap, die samen optrekkend met mijn ziekte weet wat sterven is Een nakende dood vele jaren en zoveel eerder dan gepland hoewel een eeuw lang is Een Eeuw ja Een eeuw is lang, maar niet met aftrek van diverse decen- nia, of wel...?…

Men mach den nuwen tijt Wel bekinnen overal: Die voghele hebben delijt, Die bloemen ontspringhen in berch en dal; Waer so si staen, Si sijn ontgaen Den wreden wintre diese qual. Ic ben ontdaen, Mij en troeste saen Die minne jeghen mijn ongheval. Nu hevet mijn ongheval Sine heervaert ghesticht op mi,…

De eeuw is nog pril...…

de stenen voelden warm aan in hun teruggetrokken groeven het metselwerk was half vergaan maar de muur is blijven staan ik zag woorden van de tijd in overleven opgeschreven raakte aan emoties van het vroegere in herbeleven las de eeuwen uit het boek dat generatieslang is bijgehouden ben een geworden met getrouwen vanaf het…

Een halve eeuw, bijna, is zij nu dood. Zo lang leef ik, ten dele, buiten westen. Een halve zoon, schrijvend in ademnood. Mijn woorden zijn haar stoffelijke resten.…

Een sneeuwkerstkaart is zó 2010 Die wil ik deze eeuw echt niet meer zien…

Het jaar achttienhonderdvijfenvijftig schenkt de Papoease wildernis een lichtstraal; daarin glanst Gods Woord vol onversaagde taal, die het duister vorst, het verguisde wenkt. De Blijde Boodschap wordt geweerd of gekrenkt... Toverpriesters horen een nieuw verhaal, willen strijd, sterken hun geheime zaal. Zijn angst en liefde door elkaar gedrenkt…

Op de strenge diepzeebodem door beschermend duister omgeven ligt al honderd jaren het wrak van de Titanic zijn boeg en wanden slapen dof _ bruingekleurd grillig en verweerd door onoverwinnelijke vraatzucht van ontelbare dwergplantjes daarbinnen verblijft het gebeente van zeelui en reizigers die een verborgen graf kregen dat sterke herinnering…