Alle inzendingen over sokkel

je beeld mist een hand maar rankt in vrouwelijkvol je zachte lijnen verwachtingsvol kijk je me aan ik voel je als de mijne al eeuwen sta je te verleiden en met je rondheid mannen te verblijden ze lijken je mysterie te doorgronden maar voelen in zichzelf tal van diepe wonden ook zij missen de hand die jou in replica's op sokkels…

vastgeklonken op een sokkel de gipsen heilige roerloos in zijn nis stilstaan doet zeer houdt hij stand in witte eenzaamheid in de nevel van de tijd buiten glimmen de groene luiken op de grijze kiezel droomt de roerloze man zijn zwarte dromen de lange weg naar nergens in de zachte regen elke hartklop dichter bij de dood…

werkte ik op het land waar schilders stroompjes creëerden het zag vaak tegenslag groef zich vast in de winter in '63 schaatste ik de tocht die mij het leven zou leren over weemoed las ik de huisjes aan de Bonkevaart het ijs dat smolt onder mijn voeten over pijn leerde ik het omgaan met anderen nu ben ik een scheve schaats die op een sokkel…

De staatsheld wordt na lange tijd als historische fout van zijn sokkel gehaald, waarna hij omsmelt voor een andere held. Hij straalde verlicht gewarrelde gedachten in een gedicht en kwam tot een ander inzicht.…

Maar toen hij 's avonds in de maan- overgoten kerstetalage van zijn tuin heenkeek over het poedersuikeren gazon, de borstplaten vijver, de marsepeinen beelden op hun sokkels van fondant, knorde hij voldaan: 'het kan niet anders of de Schepper moet een bakker wezen'. ------------------------------------- uit: 'Parmentier', jrg. 13, nr…

witte kant is geschied; balancerend tussen monnikachtige stilzwijgendheid en stille sferenmuziek van vallend vlokkenpluis voltrekt zich achter een gaasgordijn van mist in ijzige sereniteit een processie van terugtrekking en berusting: in erehaag opgestelde bomen met opgestroopte hemdsmouwen aanzien met bevroren lourdeshoop de lege sokkels…

onder het vlasdoek tussen schouder- en schaambeen telt zij trouw haar ribben voor het slapen gaan ze weet dat iemand het vingerspel hiernaast te drogen legt hoe diep gebukt de nerven van de vloer meebewogen mooier is Solange wanneer zij bij dageraad haar hoofd afzet op zoek naar sokkels in mat wit gras Gedicht uit de Bloemlezing, Zoals…

Raap de scherven van de sokkels uwer heren. Ontbeer de paleizen waar vrouwen hoereren en breng mij naar de man die water, vuur, aarde en wind in zijn lemen handen heeft gegrift. Laat hem kruiken maken, de beloning zal een overwinning zijn. Wanneer de lans gebroken wordt in hemeltergend licht zal mijn leger de ramshoorn blazen.…

'Laat niet over je lopen' sarren de verwonde wolken Dwingen kleuren op aan het zeezieke meer etsen hun schaduw in de ondiepte Het licht dicht geen leed het scheurt en sleurt het blauw in smalle gele repen vurig en angstig naar het verdronken onderwaterhuis Tussen tijden en dijken gevangen rolt het water over mijn sokkel met branie…

ongeloof laat marmeren pilaren knakken heiligen door hun sokkels zakken het gekleurde glas verdrinkt weer in gesmolten lood de dood zal geen mysterie meer bevatten devotie gaat verdwijnen orgel en sopranen zingen ontroerd een laatst verschijnen het gebouw is in snel tempo functioneel hervormd tot gezondheidscentrum van de stad…

ik zag het boekje met gezangen heiligen die op hun sokkel al eeuwen aan pilaren hangen rook de geur van dennenbomen tussen wierook en de hoogste orgeltonen bad zonder te denken de vertrouwde woorden zat en knielde naar het ritueel behoren maar mijn geest vloog als een vredesduif de brandhaarden voorbij waar kerst kapot geschoten…

ik bedevaart in vol vertrouwen wierook gaat mijn handen vouwen zag je beeld op sokkel staan hoorde gaan van kreupelen en blinden zij die oeverloos geen weg meer konden vinden je mantelt blauw met in je ogen sterrenblinken bent voor hen de liefdevolle vrouw je kathedraalt te lourd brandschildert licht van al je goede werken in vele…

ik wist het beeld elegant en strak met blinkend staal bekleed waar zijn licht weerkaatste wilden mensen weer samen praten maar omdat natuurlijk gezag alle harten bond verloren anderen hun macht er werden al snel schaduwen gesmeed tegen zijn rijzende zon het beeld werd beklad de sokkel ondergraven door leugens en valse vragen…

breek ik boven mijn enkels af blijft mijn sokkel achter dat is wat er rest van mijn betonnen blok hoelang mijmeren wij dichters al niet? waarom ben ik op aard? wat laat ik na, behalve schulden? hoe dat te schrijven wat al geschreven is? mijn anker ligt in zee waar anders?…

er is een thuiskomst in de haven als einde aan onderweg, inderhaast dat lijkt op huid en rijmt op huis als reikende bomen in de straat en hun wortels in de grond die zoeken en genade vinden onder tegels gelijkend op een stenen beeld dat zondaars bekeert tot hun vlees en bloed op een verlaten sokkel zodat het heden nooit vroeger valt…

Hier sta ik dan, op de sokkel der moederschap. In mijn linkerhand draag ik de macht van het maken. In mijn rechterhand de kracht van het breken. Over mijn schouders hangt de mantel der onfeilbaarheid. Deze zware last zal er zorg voor dragen, dat ik spoedig ten onder ga.…

hoe kan ik je kloven uit steen als de beitel slechts de jaarringen kent die hij deelt met de jaren die in hem verloren zijn gegaan ik zie nog steeds geen markant gelaat of een geschaduwd silhouet die in ruste het bloed stelpt van de wonde die in hem gespleten woont zelfs de sokkel laat dezelfde kloven zien die in mijn handen de rivieren…

zo sprong je van je sokkel mijn lieve zilveren kikker onweerstaanbaar kwetsbaar was je toen je onder ging in deze blijmoedige zee er zijn geen schrijvers zonder schuldgevoel en toch je boeken laten je leven literatuur als blijvertje de werkelijkheid soms dodelijk denk aan de wind denk aan de zee je bent geen voorbijganger meer…

volmaakt Spierwit in glanzend transparant Je guitige ogen laten zich dwalen Langs de mensen die bij je stilstaan Wetend dat ze je bewonderen Daar sta je in de zoom van het park Het late zonlicht gloeit over je schoonheid Je laat je koesteren in beeldend wit Je handen zouden willen strelen De warmte van de mensen willen voelen Even van je sokkel…

bolle ogen blauw geheten in de volksmond vervlakt grijs als ik het zeggen mag een neus met geringe Joodse inslag zorgt voor een verweesd gebaar de glazen hangen immers onder het vlak mijner blikken terwijl mijn lippen dun de bovenste de onderste dan wat meer van inhoud geluid doen zwijgen immers zij zijn de paraplu van de sokkel…

( Opgedragen aan de tweede generatie Oost-Indische Nederlanders ) Kaarsvet druipt op een gebroken sokkel waar een laatste strohalm gestalte krijgt Dan keert de dag naar binnen Er kraait geen haan naar gezonder of beter Gezocht heb je naar dat ene puzzelstuk naar de naam van voor je geboorte naar een nieuwe mond om te spreken…

maar na amper één week van samenwonen daar staat zij al, de koperen echtgenote van onze geleerde, te oxyderen op een sokkel te midden het grasperk vóór zijn huis en telkens hij daar nu voorbij komt kan de gefnuikte vorser het niet laten haar toe te voegen: jij, jij begreep ook niet veel ----------------------------------- uit…

zie takken vallen de maan verweesd van ramadans bevallen ja het was feest een week geleden ik hoor de imams in gebed steeds van de minaretten klagen maar ook geloof heeft zo vandaag zijn vragen de allerheiligen zijn niet van steen hun sokkels dragen eeuwigheid en ook zij vragen een wereldfeest later weer de donkere kant…

De dansvloer knarst Onder het hees gebulder van narren Die het jaar uitzwaaien Ze zit op een barkruk genageld En toch wrik ik haar los Met een koevoet als het moet Draag haar naar de grote markt Til haar op de hoogste sokkel Waar de helden van de Gulden Sporenslag tronen Meer en meer krimp ik in een huls Dolend van deemoed Vind ik de…

hoe een groot schrijver zo klein worden kan de kist, eenvoudig strak op sokkel met witte roosjes overal zijn ogen, mensen die spreken en buiten wachten in groepjes wolken schudden zich uit er hangen mantelmeeuwen boven de stad, zij roepen hem naar zee, dwars door klei, polderland en dijken Bourlaschouwburg loopt langzaam leeg, kaartjes…

Naast de muur van de toren staat een oude appelboom knoestig, dicht met mos en klimop begroeid zijn takken zwaar door goudgele vruchten daarvoor lag een hoop stenen met een sokkel waarop vroeger een altaar of beeld had gestaan ik klom erop, stond met mijn rug naar de boom keek toe hoe de strijd verliep ik wenkte een verpleger op weg naar…

gevreesd en geliefd overzag je vanaf betonnen sokkels en banieren als vader, voorbeeld en god heerste je vanuit eenzame hoogte voor altijd overal aanwezig de hamer creëerde naar jouw beeld het land dat ruw ontwaakte door de kanonnen van de Aurora door de roep om vrijheid van hen die zich schaarden achter idealen paranoia vervormde je…

van gips en zand die in gave brokken uiteenvalt tot je in de ronde oven past in een kuil van waterdicht beton weeg en smelt ik jou een kraan op rupsbanden mikt de haken in de ogen en tilt de kroes uit de oven het kokend brons schenk ik in een tuit met trekpaard, katrol en touw hijs ik jou langs de gevel omhoog tot de voeten op een sokkel…

ik blaas glas tot scherven die venijnig openhalen wat eens was gerinkel van herinneringen meet volume van het gas dat glas doet bollen in de ruimte die jij gaf glazen beelden tollen draaien sokkels in vernieling knappen als een ruit ik pas niet in de transparante tolerantie en breek uit geef mij de hel de geilheid van de stoeipoes…

ik blaas glas tot scherven die venijnig openhalen wat eens was in het gerinkel van herinnering meet volume van het gas dat glas doet bollen in de ruimte die jij gaf glazen beelden tollen draaien sokkels in vernieling knappen als een ruit ik pas niet in de transparante tolerantie en breek uit geef mij de hel de geilheid van de stoeipoes…