Alle inzendingen over solitaire dichtkunst

Het is een eer om u te laten weten Dat wij na tien jaar snelsonnetten schrijven Een and're vorm van dichtkunst gaan bedrijven Verandering van spijs doet immers eten Vandaar dat ik 't laatste snelsonnet Vandaag op deze website heb gezet…

de solitaire drijvende ijskoningin glijdt verweesd voorbij als een traag stromende haast slapende rivier in haar kielzog twee kleine wezen een uiteengevallen afgebroken famile laat oplosbare sporen na in het zwarte water de mens kwam met eigen ogen zien hoe snel het ijs smelt…

vormen zijn in dichtkunst warempel gelijk aan vaste kosten alle rijmen staan rechts beschreven in het boekhoudboek links de poëzie actief uitgesplitst voor vlotte zoek te boek per saldo resteren in rijm-plus of –min vrijgevallen posten…

De dichtkunst beoefenen is met de grootst mogelijke zorgvuldigheid constateren dat bijvoorbeeld in de vroege morgen de lijsterbessen duizenden tranen dragen als een tekening uit de kindertijd zo rood en zo veel. Uit: Geluk is gevaarlijk. Een keuze uit de gedichten 1999-2005 Rainbow Essentials, 4e vermeederde druk, april 2005.…

ik val als een blok voor de afgelegen Rockall rots in de Atlantische Oceaan solitaire granieten top van een gedoofde vulkaan rots van stavast rots in de branding als opgezweepte golven in de storm haar overspoelen de hebzucht zwemt krioelend onder haar het laat haar koud ze blijft wat ze altijd was: Rockall rots niemandsland…

Ik ben er nu, solitair en ik staar naar sterren van jouw beeld, voorbeeldig daar.…

Hij ging naar Bommel en zag daar de brug en hoorde op een schip zijn moeder zingen. Hij werd zijn eigen kind dat daar toen dichtte wat nog kwam in vergezichten die te vangen zijn in één woord: terug en in een ander woord: herinneringen. En zo bereisde ik een land hier niet zo ver vandaan. Er waren boten, bruggen, bouwterreinen vervelend…

souffleer me liever niet de letterlijke compositie maar laat het schemeren tussen de regels dan raad ik zelf wel wat je wellicht bedoelt schilder slechts wat kleur in mijn nachtblinde hoofd zodat ik de zinnebeelden kan nuanceren fluister enkel wolkjes cryptisch in mijn oor in raadselen zal ik aan je lippen hangen en houd me wakker…

tussen Den Haag en Gent loopt een lijn, die verder reikt dan je met je blote oog kunt bekijken de liefde voor Amsterdam voor Zeeland en Parijs vindt er zijn middelpunt zoals de wind zich nestelt in de kruintjes van de eik, de beuk en de berk in de gevleugelde vrijheid van de adelaar die met scherpe blik de wereld overvliegt de klanken…

Het rappend dichtersvolkje heeft gesproken Het volkje raffelt maar wat af en aan Ziet korte kolder voor een dichtwerk aan Ik ben uit voorzorg vast ondergedoken En neem een dwarsdoorsnede uit mijn volk De vrienden die mij dagelijks omringen, Mijn geest verruimen en altoos doen zingen Al dragen sommigen een mes of dolk Heeft het nog zin…

O Poëzie, lieve vriendin van dromen laat me meevoeren op stroom van verlangen en liefhebben opdat ik kan varen met meewind langs kabbelend water waarop ik kan genieten van vergezichten en gezichten; horizon nabij. Vroeg in de morgen geef je mij al warme klanken en hartverwarmend timbre die ik samenvoeg tot een geheel van woorden en zinnen waar…

Ziet gij als boreling in polderland Zee kuu als trotse nieuwe medelander Taalvaardig een volwaardig Nederlander Geen gat of been in kleien met los zand Geen nood leef je hier uit in 't Vrije Woord Rond Biesbosch Westerschelde en de Maas De Wormer Schermer Purmer Beemsterkaas Van Gouda Gaasterland, ooit van gehoord? En Flevo Lely en Van…

Een dichtbundel is een verzameling Verzen dat zich GEDICHT (mag noemen) & zich GEOPEND (wil laten lezen....!) Een dichtbundel is een verzameling Verzen dat zich GESCHREVEN & GEPUBLICEERD (wil laten recenseren....!) Een dichtbundel is een verzameling Verzen dat zich VERKOCHT…

pak als voorbeeld de slobkopbij echt een solitair met flair neemt zonder zonder blozen of blikken van alle grote wederikken van boven en opzij slaat het op in de slobkousen hun wilde haren waar deze bijen hun goedje bewaren jammer alleen dat zij geen honing maken nu weet ik nog niet of slobkopbijen wel smaken…

verwelkom mezelf terug dichtkunst van mijn hand als een reïncarnatie de lezers begroetend daar ben ik weer maanden vervlogen weken waarin letters geen woorden vormden ik spin nieuwe woorden in de kleuren van de herfst beginnend aan het pad van inspiratie hallo welkom terug in mijn wereld welkom, welkom prachtig mens…

Als een buizerd wil ik wezen, solitair en autonoom, met enkele vleugelslagen naar mijn plekje in de boom. Tot plots weer alles helder wordt dan vlieg ik daar weer uit, al kan het even duren voor ik daartoe besluit.…

De muzen baden in je glorie, als jij de dichtkunst weer aanheft en muziek je lichaam laat doorstromen. Orde en rust zijn aan jou te danken in dit godvervloekte oord, waar zelfs Zeus zijn weg niet meer kan vinden. Mijn vriend ik zie je weer in Delphi, waar je dromen weer tot leven wekt en mijn toekomst orakelen zal.…

Zo vertoeven ze op mijn erf solitair in droog gevallen dalen als geschonden schuiten op de werf altijd zwijgend met duizenden verhalen Ze leven in zanderig lichten in eindeloos oplichtend zand dwars door alle godsgerichten nemen ze passanten aan de hand Als het uitbundige en jubelend licht loom en lui de schemer schept wacht…

Wat een genot Enkel nog Nederlands op straat Prachtig uitgesproken Pure poëzie Iedereen het ABN onder de knie Niemand van de dichtkunst verstoken Als iedereen straks Nederlands praat Komt de volgende stap aan bod Iedereen moet lachen Enkel nog vriendelijke mensen op straat Een prachtige glimlach, witte tanden Puur geluk…

ik zie geen ogen hoofden gebogen zo schuifelen ze voorbij de volgers die mijn leven delen zij schuwen werkelijkheid ze weten enkel hoe ik was en ben geweest zijn afwezig op mijn feest niet even langs gekomen in het achterna jagen van mijn virtuele dromen blikken zijn verweesd zij denken enkel geest als solitairen met kleine schermen…

voor mij ben je van glas je woorden zijn aan het breken wat je was een transparant gedichtenbeeld gedachten onderweg bestendigen in licht verveeld je bent gelezen in blikken van opzij een solitair met voeten in de wereld je handen komen dichter bij ik slijt je passen op het pad dat uitgelopen overbleef en zich opnieuw als…

voor mij ben je van glas je woorden zijn aan het breken wat je was een transparant gedichtenbeeld gedachten onderweg bestendigen in licht verveeld je bent gelezen in blikken van opzij een solitair met voeten in de wereld je handen komen dichterbij ik slijt je passen op het pad dat uitgelopen overbleef en zich opnieuw voordeed…

Hoort mij als ik mijn lippen tuit de dichtkunst aan mijn geest ontspruit hoe ik je mijn geheimen uit akkoorden van de muze fluit Ziet hoe dit de ziel verbeeldt de bloemen in de hemeltuin teelt het nageslacht gunstig bedeelt Neen, de kunst die niet verveelt Proeft hoe goed dit voedsel smaakt hoe het alle harten raakt als de waarheid heel…

Solitair sluipt ze over het ijs, honderden kilo's vet en spier, sterke klauwen, scherpe tanden op zoek naar een prooidier. Een rustende ringelrob, een felle aanval, botten kraken tussen de kaken van deze femme fatale.…

In dichtkunst hoeft de beste geen nummer 1 te zijn. Al dichten dichters vaak met erg veel venijn. Ze uiten hun verzen, vaak lyrisch, soms banaal. Maar het gaat om de essentie, het spelen met de taal. Met taal als kanaal, kan men zijn spinsels kwijt. Maar moet er dan zo nodig een beste zijn door strijd?…

Een fris groen weiland Sprietjes gras dichtbij Een solitaire boom Stevig, vol van kroon, vrij Zwaaiend met zijn takken In ’t frisse blauw Iemand staat Iemand zit, heeft een Paarse bal te pakken: Van mij? Van jou? Communicatie behangt de lucht Niet vast te leggen met strepen, Verf en klodders, kwast Wat speelt er in dit tafereel?…

het dodelijke licht van de dagen het klaart niet op het hart de holle spier die hetzelfde bloed in het donker doet stromen de ene lettergreep na de andere het ene woord dat slechts het andere met zich meetrekt gevangen in het duister zwerft de solitaire stervenswens hij gaat verder luister!…

discriminatie geketend aan historie duurt racisme voort maakt ontwikkeling kansloos zo blijft de mens altijd klein…

Solitaire generaal vuurt in poging tot rust z'n horden aan belopen hun triomf Verbleken bij verwelkoming verdediging schijnt zich op te boeien gaat weer openbloeien lansen worden langzaam opgericht geen ontkomen aan verstrengelen de ijle eigenwaan Zelfs ik word ervan bericht maar leg met stomend wolkenpakket beiden 't zwijgen op…

Later op de dag stond de zon aan de zenit, majestueus en verzengend en koos jij voor de luwte van de koele varens want lijden deed je solitair geen klacht of gejank al konden we je ogen lezen Spring nog een keertje Cammi, toe, over het muurtje van Walter en grijp nog eens een laatste keer.. naar een verstrooide merel.…