Alle inzendingen over sprietje

Op een zonnige dag in maart zit je ontspannen achter het huis tot je een grassprietje ontwaart dat brutaal tussen de tegels zich als rechthebbende openbaart Die tegels heb je vorig jaar vast aaneen gelegd juist om te voorkomen dat onkruid zich daar hecht Een rukje, helaas het sprietje breekt Nu houdt het worteltje voeling en groeit tot…

verdriet weer aan tot volle spriet Kokend water dan Onschadelijk voor het milieu Het sprietje komt verdorie terug Ik word het sprietje beu Gebruik soda zei m’n moeder Dat doodt alle kruid En ja hoor, het klopt, maar m’n terras slaat wit uit Ik heb het opgegeven Woon nu op een flat Zonder sprieten tussen tegels ga ik zorgeloos…

Zodra ik verder loop, richt het zich weer op, sprietje voor sprietje. Buigt het gras te laat, ook afgesneden is het gedoemd mijn voet te dragen. Ik kom naar je toe, je armen zijn al gespreid. Mij hoor je niet klagen.…

tussen de zuilen van de tempelruïnes groeit een sprietje groen…

Een woeste windvlaag zo onverwacht, zo hevig weg is het sprietje…

Dat zwarte sprietje -een piepklein hagedisje- zigzagt tussen gras, over 't bospad, toont de gang van zijn grote verwanten.…

Het sprietje groeit uit tot een prachtige plant. Ik let er voortdurend op en geef het steeds wat het nodig heeft. Maar deze plant is sterk van zichzelf en groeit uit tot een wonderschone krachtige boom waar ik tegenaan leun, moe van het tuinieren....... Hij geeft mij steun en schaduw. Wie is het sprietje, jij of ik?…

Noten die gevonden willen, nog niet ontdekt, ontsnappen uit een eikelhoedje, een sprietje gras, met levenslucht als kracht.…

Weet je, ik denk dat we zijn als graan klein en schuchter begonnen als een sprietje piepend naar de lentelucht. Langzaam groeiend tot mooie grote halmen, wiegend in de wind, flexibel en sterk. En eens een graanveld op z'n sterkst is, dan heeft nog de wind noch de regen invloed op die gouden glooiing. Ja, zo zijn we, zo worden we!…

Zo af en toe is ze sereen en fijn als rijm op een sprietje gras. De zon laat haar bloeien in elk hart. Tot ze tot vlammende passie verwordt. Maar het mooist is ze ‘liefste’, sensueel en teder als een roos zachtjes tussen je lippen als je kust met je hartendief.…

Stukje aarde drijvend op hoop dobberend op water zoekend, tastend naar de juiste richting zorgzaam gehuld in wazige slierten zon en dauw klein sprietje gras komt voorzichtig tevoorschijn plots overwoekerd door de schaduw van vluchtig onbegrip zonder mededogen, in één oogwenk verwoest de aarde nu dor en korrelig vertrappeld…

Ik wou vandaag ik was een sprietje mooi groen gras, maar da's natuurlijk onzin.…

ik rook de zomer en de hemel was dichtbij wij samen op een plaid nog groener dan de wei de foto van het pad met rust en stilte van een bosrand liet zien hoe ik je toen aanbad het bloot was rood verbrand een sprietje gras, een madelief met nonchalanche op de lippen ik was macho en een hartendief jij hoefde maar te kikken ik…

ik rook de zomer en de hemel was dichtbij wij samen op een plaid nog groener dan de wei de foto van het pad met rust en stilte van een bosrand liet zien hoe ik je toen aanbad het bloot was rood verbrand een sprietje gras, een madelief met nonchalanche op de lippen ik was macho en een hartendief jij hoefde maar te kikken ik…

Het Winterland leek schilderij zelfs het gras deed geen concessie brak frêle af van de impressie de sporen van het ijs in mij Het lentekind kwam aangefloten vrolijk smolt ze bij `t ontdooien m`n gelaat in zachte plooien tot mijn zaadje was ontsproten Sprietje groeide uit tot halm waar ik eind`lijk in kon klimmen om mijn kleur te laten…

(bis) Wanneer je als boom door menig teder kind met zang en armen wordt omringd, moeten je nerven zich beheersen - ooit was jij een zaailing: een sprietje met trillend blad dat opkeek toen z'n moer plezier voor twee had terwijl een bries voorbijging.…

Tussen beton en steen en stinkend gas In nauwe engtes opgesloten En neonlicht vervangt de zon Slechts hier en daar een sprietje gras Tussen klinkers of asfalt ontsproten Geen notie van de horizon Het gloren van het ochtendrood Geen geur van bossen of weiden Inspanning vergt slechts ademnood Voor iedere ruimte strijden.…

Ik ben een papavertje in een veld heb schuw te weinig zon genoten hang luw mijn knopje kuis gesloten vanwege angst voor nieuw geweld Mijn steeltje is een beetje stuk geknakt daar `t ruwweg werd geplet een sprietje was ik nog maar net toen `k werd gekapt van het geluk Toch koester ik stuifmeel in mijn hart ook bloesem heb ik al…

De stilte alleen kan al die rust vertolken: De nacht houdt de' adem in; de rotsen grimmen: Aan ieder sprietje bleef een dauwdrup hangen, - De hitte werd door de' avonddauw gevangen, En geurt er mede uit de aard, die liefde wademt; De mens luikt vol genot de dromende ogen, En 't luwtje, als liefde al zoetjes aangevlogen, Heeft kussend hem…

glimlach op je toet je had geen enkele weet van pijn of idee wat zorgen zouden zijn het leven deed jou enkel goed Hoe heftig klopte niet je hart als je een hoge boom in klom of kikkers uit de beken viste die spartelend het water misten en jij guitig zei: je poten zijn krom Waar zijn de fluitconcerten op breed gras de uren van kauwen op een sprietje…

Voel het gras waar elk sprietje is opgefleurd tezelfdertijd worden haar wortels gesterkt door hun verblijf Adembenemend en vergankelijk ze ook zijn, diep vanbinnen ben ik ervan overtuigd dat deze edeldruppels terugkomen met hun magie; mijn dankbaarheid nabij.…

Voel het gras waar elk sprietje is opgefleurd tezelfdertijd worden haar wortels gesterkt door hun verblijf Adembenemend en vergankelijk ze ook zijn, diep vanbinnen ben ik ervan overtuigd dat deze edeldruppels terugkomen met hun magie; mijn dankbaarheid nabij.…

Het paadje in het landschap van de grote oude meester leidt nu ergens anders heen zijdelings van bomen wortelend onder olieverf vervangt een sprietje met respect zijn signatuur wordt de mei langzaam maar zeker in haar bloei tot staan gebracht nu ik de contouren van een vrouw zie, zittend onder de es hoe ver is ze van mij verwijderd…

Ik heb een paar Chinese vrinden Zij zijn dol op de natuur Zij wilden mij laten ondervinden De schoonheid van ’t biologisch creatuur Een wandeling werd uitgekozen Lang groen en water, terug naar de roots Ieder sprietje uitgeplozen Een nieuwe wereld, niets dan goeds Het hoogtepunt van onze toer Was de eend in al haar glorie Gewapend met kijker…

Alles zat heel stil Zoodra ze voortrad, oogen keken schril Van takken waar twee duiven in hun tooi Op schommelden, er daalde een sprietje hooi. Zij was als een wit beeldje toen ze ging Een lage laan in, waar de schemering Nooit optrekt. 's Morgens smelt er koele damp Uit dauw, en 's middags brandt de geele lamp Van 't licht er nevelig.…