Alle inzendingen over steen op steen

schichtig de blik overvloedig gespaard van zwijgen de mond vol stof de aarde spreekt hem niet meer uit overleven op het sterfbed der hoop machteloze handen meten de duisternis tegenbeelden in versiering in het astrale lichaam der taal het oude is altijd beter niet het dode diep in tijd gezonken leven we steen voor steen…

neem me mee maar breek me niet mijn hart sombert als een winterse dag de tijd draait traag als een tol mijn hoofd stapelt steen op steen geen glimp vangt het op van wie ik ooit ben geweest neem me mee maar breek me niet haal de deksel af van de grote put alles valt op een onbereikbare plaats neem me mee maar breek me niet…

Stap-voor-stap en haar benen die in hetzelfde ritme gaan, zich voorttrekkend van steen naar steen, door slijk en nat gras de liefde niet ontvlucht maar juist gezocht en gevonden. Met één lach.…

de muur, steen voor steen verbrokkelt de gelaagdheid het kind bedolven het kind, gevoelloos versteend door de bescherming een vuist vol verdriet de vrouw, ontredderd verscheurt het kind van haar af door liefde gesterkt krachtig kwetsbaarheid moederlijk onvermogen innerlijke strijd duizend kussen diep volgt de vrouw haar levenspad…

de beek is wild we zijn van steen naar steen gesprongen hebben zo haar stroom bedwongen op een onbetreden pad ademloos en nat zien wij hoe kracht en tijd zich in de aarde vreten om gelijkheid aan het oppervlak te meten ook jouw basalt en mijn graniet komen die eeuwige erosie tegen maarin zachtheid kent gevoel veel andere…

voor steen hebt afgebroken dwalende en halsstarrig als een bok…

De steen bloeit. De steen die niet kan bloeien, Wat bloeit die steen. Zijn bloesems zijn veelkleurig. Gekleurd als de wolken wanneer de maan hen beschijnt, Gekleurd als jouw ogen, liefste, En warm. Gekleurd als vrolijke ideeën, Veelkleurig als golven die tot aan de horizon golven.…

Mijn pen brandt op het papier Ik zie de woorden, één voor één Gaan zij in vlammen op Het vurige verlangen Verdween En steen voor steen Bouw ik de wereld op zijn kop Maakte ik zoete zinnen Was mijn hoofd volkomen leeg Om jouw antwoord te bevragen Ben jij krom of ben ik scheef Mijn tranen vallen eenmaal Om te doven wat ik schreef Vullen…

schuren stenen los de hele aarde ademt mij en jij...…

waar blijf je ik wacht een geluid een auto een voorbijganger maar niet jij kom je nog of blijf ik de hele avond eenzaam jij bent zo ver van mij verwijderd ik zie de muur groeien maar kan het niet verhinderen steen voor steen wordt hij hoger jij neemt een zijweg ik verdwaal zal ik de weg naar jou nog vinden ik zoek hopeloos reik…

tot steen…

voor steen met voldoende bewegingsvrijheid om je heen om niet tenonder te gaan aan de krampachtigheid van de angstige voorstellingen dat als een ziekmakend virus het leven geweld aandoet…

Ik spook door jouw gedachten en laat je echt niet gaan hoe lang nog moet ik wachten je kunt me niet verslaan Jouw witte stenen toren die sloop ik steen voor steen kan jij dat kloppen horen? daar viel er dan weer een. Je vluchtte over grenzen jezelf steeds achterna maar niets kon het begrenzen gevoel kwam altijd na.…

na steen…

geef me geen dagen van gebeden wanneer ik mijn waarheid op de brandstapel werp maar geef me een lichaam waarin ik kan wonen ongewijzigd gillen tegen de schrijvers en de makers van een dichtgemetselde eeuwigheid waar ik kan rouwen om de leugen steen per steen geworpen in woorden van het lot bewaak mijn huis en het eenzame…

Ik koester de route steen voor steen met ogen dicht over de rand van de kade de weg die wij hand in hand wandelden sluit ik stap voor stap deze laatste fase. Herinneringen van de trein in Engeland het hotel na een onvergetelijk concert ons laatste drankje bleek in de lounge ik koester ons een laatste gesprek.…

Ik weet het niet meer Ik leg mijn hand op jouw steen Jouw steen, zo kil en grijs De vogeltjes luisteren mee Maar blijf verdrietig en alleen…

Groter dan het heilige Stonehenge doet het immense Superhenge ons beseffen hoe klein en nietig we zijn, dat de oude spiritualiteit niet voor altijd is begraven, maar steen voor steen zal herrijzen als een vuurvogel uit de as, uit de schoot van Moeder Aarde.…

Ik wandel op het zandpad van marmeren steen naar steen sommige teksten raken gaan écht door merg en been vooral de kindergrafjes met beertjes her en der laten geloof wankelen vertrouwen is dan ver rustig loop ik naar het graf richting het houten kruis vogels vliegen met mij mee naar jouw laatste aardse thuis tussen bloemen en het groen…

Je spreekt en bouwt een muur Waarin mijn gedachten vruchteloos Een nis van enge geborgenheid zoeken Je schreeuw legt mijn oor te luister Maar het echoët slechts mijn wanhoop Vast te moeten houden aan jouw idealen Mijn wil strekt zich, tast steen voor steen Tracht muren te breken, er door heen te zien Tot zijn vleugels kracht krijgen…

ik zocht je in het brandend braambos daalde met je af in stenen tafelen gaf je wat ik dacht ik zag de piramides zwoegde steen op steen om zo de hemel te bereiken maar Mozes vond de weg door alle plagen heen je orakelde de Grieken gaf Vestaalse maagden weer hun lach en in de dorische verzuiling kregen spelen steeds meer mensen…

ik stap voorzichtig van steen naar steen kijk rustig om me heen de lucht is licht doorzichtig geladen met wat zon er tintelt spanning van een wachten op iets dat dadelijk komt heb mij omgedraaid zag verleden tijd toen de jaren werden teruggedraaid het water stroomde woest heb hem toen zien vallen begreep niet hoe ik helpen moest…

voor steen weghaalde brak mijn hart om jou mijn kind verdoemd daar mijn kind verdween in het grote niets falend in het beschermen noch dat ik je kon begraven in 'n eigen graf…

Zij heeft de lente in haar ogen danst op blote voeten naar het licht niets laat haar nog onbewogen sinds zij voor Sarah is gezwicht steen voor steen heeft zij aangeraakt elke plek schrijft haar eigen verhaal van het huis ooit een thuis gemaakt muren geslecht, soms met kabaal haar toekomst begint juist vandaag al is zij nooit meer zonder…

Door al die hoge muren, ik bouwde zelf….ja, steen voor steen. Ik voel me daar zo veilig, ja, ze zijn hoog genoeg. Houd deuren veilig dicht, blijf zelf wel uit het zicht. Men hoeft toch niet te weten, hoe klein ik werk’lijk ben. Met schaamrood en met tegenzin, schrijf ik mijn eerste zin.…

voor steen Stiekem wil ik toch die schouder Een arm om mij heen Steun van een vriendin Even niet alleen Verlangen naar intense rust Dat is wat ik doe Een veilige plek Daar wil ik naar toe.…

Ik ruim het puin, steen voor steen. Leg het fundament, totdat je bekent weer te genieten van wie je nu bent. Vel en been, Je woelige tuin. Daar ga ik weer, als architect. Ik breek de gebreken tot het afscheid. Dit alles doe ik bewust. Daar sta je dan, oud wijf zijnde. Ik pleit voor de liefde, maar laak de zekerheid.…

Iedere zucht wordt breed uitgemeten in een te nauwe context Peinzend schrijf ik “ zelfbezinning “ in ledige hoofden Hun woorden schreeuwen op de blinde muur die zij steen voor steen bouwen, liefdeloos Zij donderen als jaloezie hen messcherp souffleert en zij zachtmoedigheid verwoesten Als kleinzerige dwazen verbranden zij…

in steen jouw as is nog van deze zomer jij ging reeds eerder heen je lichaam brandde maar je geest was al verdwenen de zon had al sinds lange tijd niet meer jouw werkelijkheid geschenen…

ik zag de bergen langzaam aan verdwijnen heuvels glooiden nog maar kaalheid was aan het verschijnen we klommen vroeger hand in hand en steen voor steen geen pas was ons te smal we gingen samen er doorheen tot jij je eigen paden koos mij wenkte om te komen eerst was ik boos want we hadden samen onze dromen ook ik dacht aan omhoog…