Alle inzendingen over steentje

Witte zachte bloemen bloeien op je graf en naast je kleine steentje de teddy die ik je nog gaf Ach, mijn lief klein meisje dagen gaan voorbij maar in de zware nachten dan huil ik je weer bij mij Dus kuis ik nu de plek waar jij zachtjes rust en wacht in mijn gedachten tot jij mij eens wakker kust…

mijn kind je hebt zo weinig nodig om gelukkig te zijn een takje een blaadje een veertje je huppelt je rent en boem daar val je je lacht en huilt je rent naar me toe met je armpjes net lang genoeg om me te omhelzen een kusje een lach en daar ga je weer een steentje een schelpje je huppelt en rent en... nee, net niet gevallen…

soms zonder onbespiede ogen die blikken brokkelt er een steentje af van de door haar opgebouwde muur laat ze de fluister toe bevangen in een droomland van verlangen het zou zo anders kunnen zijn slaat ze koesterend haar warme dekbed om zich heen als ze maar weer durfde dan weer sluit ze het gordijn stapt terug in haar echte wereld…

Ik gooi een steentje en zie de vijver rimpelen. Ik zie actie reactie baren. Een nieuw evenwicht ontstaat. Een volgende fase treedt in. Een ongeboren mogelijkheid. Ik voel energie stromen. Ik gooi een grotere steen en kijk naar de golven. Ik zie het wonder gebeuren. Voor mijn eigen ogen. Uit zichzelf. Gewoon.…

bij de beek gooit een kind met stenen een steen voor de vissen een steen achter de vissen een steen bij de stenen in het water een keitje gaat een eindje de lucht in stuitert dan op het grind nog een steentje dat wil het vangen in zijn mond het kind schrikt als de steen tegen zijn voortand tikt een tijdje denkt het dat met…

nog veel Met dik en drap Jansalie-bloed ; 't Wordt hun voor d'ogen groen en geel Bij 't steentje voor hun voet; Ach, is hun jeugd nog niet vergaan, Men laat hen eens voor 't schuthek staan, Of maak eens d'oude leiband los, En jaag hen dan in 't kreupelbos.…

Het door heel de wereld bewonderde ronde steentje uit de oesterschelp wordt telkens genoemd om allerlei pracht te roemen de smetteloze kleur wit velden vol zonnige dauw schone lieftallige vrouwen meesterlijke kunstwerken mogen zich verblijden met die lovende naam wie wenst dit woord van grote eer te schenken aan de bescheiden reine…

Wie in zijn jeugd op gladde baan Te lang aan moeders handje stapt; Geen strobreed hoeft ter zij te gaan Of op geen steentje trapt, Wijl hij zich nimmer voorwaarts waagt, Eer ’t pad voor hem is schoon gevaagd, — Hij heeft het zeker kalm en goed, Maar blijft, bij ’t minst verlet*, een bloed*.…

Heb mezelf voor de gek gehouden, jij droeg je steentje bij, En nu is het echt over en ben ik alleen met mij.…

De blokken zijn geteerd gaten gestopt met wier de meeuwen plakken vast op witte zeilen het waait op Westkapelle als hij zijn armen rond haar middel legt valt er geen zeester te betrappen Ze zegt dat ze de geur niet meer herkent en dat het licht verandert is hij schopt een steentje weg draait om zijn as Ze droomt haar kind weer op de pier…

God schiep de wereld in zes dagen tenminste dat wordt ons verteld als Hij dat echt zo heeft gedaan Moeten wij ook ons steentje bijdragen. Laat dan ook voor het nageslacht nog wat van deze wereld over geef ruimte aan al wat leeft dan heeft Hij het niet voor niks bedacht.…

voeten op andermans land krijtwitte hinkelbaan steentje in de hand zwiepend touw draaien, spinnen, springen barsten van de kou glijden, vallen, sneeuwbal handen blauw stalen buizen sprietlopen passen, meten, evenwicht zondag zoethout kopen appels jatten, belletje trekken schuilen, lachen, gezien de weg was onze straat Oh, was ik nog…

Frans je was een lieve jongen zoals je keek en de dingen onderging als vanzelfsprekend gelijk dag en nacht nu ik je steentje zie al net zo mager zoals jij later werd Frans zie ik het toch anders, het is niet zo zonneklaar de wereld is mooi maar niet rechtvaardig waarom zou die ook?…

regelmatig lopen de onbekende allochtoon in oranje jack met prikstok en blauwe vuilniszak houdt hij de straten schoon en wiedt het onkruid in het plantsoen dat vinden we heel gewoon omdat wij als rechtgeaarde autochtoon dit werk niet meer willen doen maar toch is die onbekende allochtoon een deel van onze maatschappij en draagt ook hij z'n steentje…

We zitten samen aan de kade Jij gooit een steentje in de maan En dan verlaat je me Het was allang tijd om te gaan Oh, in ons spiegelbeeld Gooi ik een handvol kiezelstenen Langzaam wordt ons beeld weer zichtbaar En ben jij eruit verdwenen De horizon kwam rakelings voorbij (De twijfelwilg neuriet een voorzichtig melodietje) De horizon kwam…

Het steentje in mijn schoen fluistert "als je twijfelt moet je het niet doen." Ik bezocht jouw uitzichten en zag je dichterbij, soms kan iets opeens ophouden te bestaan, het is voorgoed weg maar sluimert ergens halverwege tussen kwijt en terug te vinden. Echo's die je achterliet dichterbij kom ik niet.…

Ik doe iedere dag trouw mijn plichten, draag een steentje bij, moet mijn geest verlichten, ben dan pas als de koe zo vrij.…

De realiteit is helaas niet zo maar draag je steentje bij. Met een groet of wat interesse maak je menigeen nog blij.…

nu wil het toeval dat ik enkele jaren terug bij een bezoek aan de col ook zo'n stukje van de top heb meegenomen helaas moet ik concluderen dat wanneer iedere bezoeker regelmatig een steentje mee zou nemen de berg na verloop van tijd zal slinken tot een colletje van pakweg de derde categorie…

erkentelijkheid gekozen maar ook voor stukjes drift die boven komen drijven nog kan ik droge voeten houden maar ik moet keuzes maken en zaken kwijt zien te raken om mijn pad te blijven volgen mee te dragen in liefdes verbondenheid dat iedereen begrijpt en dat steeds meer van mij gaat vragen en opluchting geeft tot het laatste steentje…

oog ontbrak liet je frivool de rokken hogen lonkte me blozend, opgetogen met blikken waaruit smeken sprak Dan fluweel jij je dronken hoofd getemd en zwak in schrijnend besef dat het niet helpt om te pruilen verveelt tussen de haren in mijn nek Ik zwijg als je zonder gêne uit wilt huilen en denk, genietend van mijn cognac het steentje…

Achter mijn rug raast het stadsgekerm maar in het water zwemt rustig een eendje zoekend naar voedsel gooi ik vast een steentje: banden van gekken verschroeien de berm. Achter mijn rug schreeuwt het mensengeweld maar in het groen rijpt weer langzaam wat leven bloeiende bomen met blaadjes die beven: tijd wordt daar vredig en vrijer geteld.…

enclaves die digitaaltjes vragen zij schermen zich af willen niets meer met anderen te maken hebben communiceren gaat weer als vanouds met ogen stem en lichaamstaal er zijn geen misverstanden in verbinden alles doet onmenselijk zeer er wordt niet gegraaid want delen geeft verantwoordelijkheid aan velen ja ieder draagt zijn steentje…

eigen schuld gebocheld door het leven maar wat nu als men dramt herhaling, kracht en macht bezwerend, reclame, bewerend of in immer hardere woorden de ander wil overtuigen ik heb geen boodschap aan kommer en kwel zie een tweede Toren van Babel vallen in duigen niemand heeft in de gaten dat de geschiedenis zich herhaalt u heeft uw steentje…

Een steentje in de diepte van mijn droefheid gooien en tellen tot ik de tel kwijt ben. En herbeginnen. ------------------------------------------------- uit: 'Liefde, tenzij anders vermeld', 2001.…

Geluk Het zit vaak in kleine dingen Zoals net even dat contact Je gaat er zelf vrolijk van zingen Geluk is wat jou zomaar pakt Het vinden van het steentje Dat bijdraagt tot geluk Een gedachte in je eentje De dag kan niet meer stuk Het eerste vogelgeluid De lente signaleren Een maagdelijk witte bruid Het nu moment in juiste sferen…

Klagend draagt zij een steentje bij; financiert zij wat vorm geeft aan een gezonde maatschappij. Burgers zullen zich echter steeds meer realiseren, dat hun vertrouwen in de hoge heren niet langer strookt met hun belasting betalend fatsoen; omdat zij die de staatsgelden beheren het blijkbaar door de weg van de beerput doen.…

Als je zo'n klein wit steentje was van nu dat in een grote wei werd neergezet bij al die andere stenen, rijen lang, dan had je ons, maar niet jezelf gered.…

Hoewel ze zelf ook al die tijd haar steentje bijdroeg en sinds haar jeugd voor iedereen had klaargestaan, werd hij gelauwerd als de man die zelfs zijn baan zo toegewijd was dat hij nooit of zelden vrij vroeg. De knutselmiddagen op school, het oversteken, het helpen in de bieb, op woensdag Rode Kruis.…

Ik vrij en speels heb haar eens geplaagd, gooide een steentje voor haar stil gelaat, kwaad vloog zij op de blauwe veelvraat, toch na lol en lach was ik zeer mishaagd. O dame van stand wat is toch nederigheid, ik laat het recht zijn loop met dit sonnet, welke luid zingt jouw hoogwaardigheid.…