Alle inzendingen over stenen tranen

tussen beelden in het park tast ik je stilte af geboren in de zee lig je ingetogen gestold een blauw gedicht van steen nata in mare innemend als de welving van je been.…

Als een steen mij op de maag ligt Ligt hij mij niet in de weg Als een kei mij op de weg ligt Moet ik daar dan omheen Als ik een kanjer van een rots ben Beklim mij met een groot allure Kun je zeggen dat je die steen Met het meeste gemak hebt gehad.…

schrijf in woord aan een stijgend beeld dat ons in stenen steedsverdeelt tot mensen die weer verder komen langzaam rustend in de mooiste dromen…

onze liefde was als een kostbare steen in een ruwe rivierbedding we werden ondergedompeld in de heldere stroom die ons kabbelend kuste het leven verliep als een rivierstroom die zich haast naar zee en zoals waterdruppels de stenen uitholt, zo versleet de tijd ons hart de steen is geslepen, gekerfd vol littekens het hart het heeft de…

Iedereen 2cb koel de trip je leven een vuurwerk of niet? Beter is geïsoleerd goed is niet haalbaar verlicht nooit verleerd intergalactisch gebaar. Melancholisch gewaar in twaalf stappen de weg en het gevaar wie zal `et ooit snappen. Iedereen een eiland niemand de rots in de branding en uit de brand het schouwspel de leugen…

jaar na jaar de vuursteen heeft geen besef van tijd nodig liggend wat oncomfortabel in een rivier steen te zijn toevallige voorbijgangers schaatsend met ijzers is het ijs het enige wat de steen nog scheidende houd om een vonk te creëren…

opmerkelijk genoeg liggen in zwaar gesteente volle kleuren in het verschiet we gaan onze stenen nog breken zo dadelijk met blote hand of tegenwoordigheid van geest maar nu even niet…

er was eens een ezel die zich drie keer stootte aan dezelfde steen die midden op zijn pad lag de eerste keer was het donker de tweede keer had hij dorst de derde keer was hij verliefd hij zag niet waar hij ging hij leerde aan zijn nageslacht dit pijnlijk fenomeen elke ezel echter zal zijn eigen hoeven stoten .…

Waarom huilt mijn hart en tranen mij nu de ogen Waarom ben ik verward en loop ik altijd gebogen Waarom vergeet ik niet en blijf jij in mijn wezen Waarom heb ik verdriet en blijf je briefjes lezen Waarom ben jij gegaan en liet je mij toen alleen Waarom traan voortaan is je hart echt van steen Waarom huilt mijn hart en glijden mij die…

fossiele resten van de wonden aan mijn ziel als scherpgekante stenen wachtend op de balsem der erosie ijskristallen snakkend naar het vuur dat ik zelf niet stoken kan gletsjer die geen waterval kan zijn ongeschreide tranen doen het meeste pijn…

Huis van steen, huis van hout tranen gekerfd in elke balk vloeken geëtst op elke bout, niets, maar dan ook niets wat mij er nu nog van weerhoud je de rug toe te keren. En misschien komt er een tijd, dat ik denken zal aan al die keren, van vóór de samenzwering van tranen en vloeken.…

Alleen maar alleen die ik liefheb, was ik namelijk kwijt In de verte wachtte ‘t hemelsblauw koel, ondanks ‘t warm ochtendlicht Koud zagen daar de druppels dauw naar het koele traan op mijn gezicht Toen de zon in de einder verdween liet zij slechts haar eenzaam aan mij Mijn tranen druppelden op ’t steen Zo alleen, zonder haar..aan mijn zij…

In een stug rieten mand is mijn leed geweven tot breekbare materie Terwijl ik in stilzwijgen verga, tot de steen die mij openen zal Nimmer ging ik tot donkere nachten doch tot tere tranen die uitbreken als Invidia…

Ik ben zo bang Dat het niet gaat gebeuren Als een hap lucht Een droom, een vlucht Ik vrees Dat de wereld doordraait Verdort en van steen Met of zonder iedereen Ik ben bang Voor de pijn die komt De tranen die het kost Voor de dood verlost…

De hemel slaat geluid, ik hoor hem door mijn stenen, En zegt, mijn Sterre staat in 't heilige gebied Waar zij de Godheid, waar de Godheid haar beziet, En, voegt het lachen daar, belacht mijn ijdel wenen.…

Tranen zijn vertrokken jij ben gegaan en mij hier alleen laten staan het leven gaat door maar het mijne is voorbij gegaan het leven heeft zin zolang je de letters ziet maar schat kom terug want zonder jou leef ik niet ben ik een steen zonder zorg en gebrek maar leef ik niet echt tot mijn spijt ben ik je toch kwijt je woorden je…

de put dieper dan de echo kan reiken duister als in de diepste spelonken glad en bezweet met algenvocht verdriet in tranen verdronken het dal was dieper dan zijn bedding de stroom meedogenloos en wreed de groene heuvel onbereikbaar verdriet in tranen verkleed de berg was steil en glibberig met verraderlijk losse stenen de top in de verkleumende…

Steeds als Henk weer ging verbouwen en met stenen liep te sjouwen voor een muurtje dat hij maken zou dan was hij de sigaar want zijn vrouw die er op toe zag en als sfinx er op de bank lag klaagde meters steen en been en gaf hem zinloos commentaar Zeg Henk, je moet het zelf weten maar je bent een steen vergeten en dus zeg ik het maar even…

'k Was thuis en Dacht dat ik droomde 'k Was daar en Zei tegen mijzelf: Voor áltijd Nooít meer eenzelfde N-E-G-E-N - E-L-F…

Ik kan niet dichten al sla je me met een hamer ik kan wel mooi zingen vraag maar aan mijn badkamer Toch heb ik een blauw vermoeden dat er een gedicht in me zit of een lied van verlangen, belofte, liefde en gemis Snelle dagen splijten ons uiteen en voegen ons weer samen steen voor steen metselen we aan dit huis en nestelen ons in geborgenheid…

Een steen op een steen op een steen, zo klim ik steeds -- verder naar boven.…

ik bak de stenen zelf weer heb genoeg geraapt met wat voor handen was uit rotsen die een levenlang partij beloofden in voegen slechts een fraaie schoorsteen deden roken de fundamenten delen we steen voor steen zal ik gaan bouwen met specie om samen van te houden zie je ogen in het nieuwe licht verschrikken door de open ramen…

Mijn pen brandt op het papier Ik zie de woorden, één voor één Gaan zij in vlammen op Het vurige verlangen Verdween En steen voor steen Bouw ik de wereld op zijn kop Maakte ik zoete zinnen Was mijn hoofd volkomen leeg Om jouw antwoord te bevragen Ben jij krom of ben ik scheef Mijn tranen vallen eenmaal Om te doven wat ik schreef Vullen…

slechts één traan ontsprongen uit een kale rots van dode steen verraadt mijn bestaan gepolijst door scherpe hoeken zoekt hij zijn weg naar buiten waar de zon hem neemt eer ik mezelf kon uiten…

woorden komen moeizaam verstopt achter verdriet wat ligt als een steen op de maag om de hals op het gras met scherpe randen ruw en grof tijd en tranen de pijn, geschuurd is mooi verdriet geworden…

verover de leegte in een stenen woestenij treed buiten de gebaande paden van een bloeiende boomgaard poog te verdwijnen in het wiegende korenveld voer het scheermesdraad naar de bodem van je hart zie de wereld door een waas van tranen…

Versteende tranen als kiezels vonden hun weg Langs nooit en te nimmer uitgelegd' paden Op weg naar hun bestemming Hoewel onbekend, plukken zij de bergbloemen Uitzonderlijk gewicht schuurt en schraapt enorm Zoekend naar uiteind'lijk lot Hun reisdoelen zijn het dal en nog veel verder Opgelopen schade leek onher- stelbaar Straks weer…

nooit geen wandeling meer voor mij. aan een ketting... in een kooi. wat heb ik nu verkeerd gedaan. ik krijg veel schoppen en veel slaag. help... mijn baasje houdt niet meer van mij!…

Steeds als de stilte mij met woorden vult, rijgen mijn handen de tranen aaneen. Zwarte kralen vallen op de grond, over mijn gezicht glijden ze één voor één. In de pijn verloren raap ik de woorden terug op, tussen tranen gevallen, zijn ze verhard tot steen.…

In tranen wordt naar hartelust geklaagd. De treurwilg is tot jammerhout verzaagd; z'n huilebalken prijken aan 't plafond. - En elke wand, een klaagmuur, noodt tot stenen, waarvan hij is gemetseld - én tot wenen.…