Alle inzendingen over stenigen OR wurgen

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

Wanneer paniek ons wil wurgen, wil ik naast je staan. Samen zullen we rennen voor ons leven, door tegenslagen en de zwaarste storm. Als het moet, ons lange leven lang. Wanneer we om durven kijken zien we, hoe angstig onze laffe duivels zijn. Ze vluchten! Panisch rennen hoeft niet langer meer. Voor paniek zijn we niet meer bang.…

Macht is een slang, die is ingesteld om te wurgen, maar omkomt in zijn eigen gif. Er lag een non op non-actief aan de zijkant van een slotklooster, waar de monnik van haar dromen met haar speelde als in een superromantisch verhaal, alleen was hij in dit geval een lantaarnpaal.…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

In verstilde tussenspinsels zweef ik weg tussen steniging dromend van vrije lente afwezigheid die ik beween een laatste beeltenis kan ik je zenden mijmering je gulle lach gemis van je lendenen volledig universum kim van ons samen liefde, bedolven woordenloosheid het jij en ik, verstild tijd tussen ons de wil die te bevechten…

zon schiet uit de hemel om in haar hals zijn medicijn te likken. huid branden wil hij niet, maar sloom, in een trage wals herhalen hoe het gebrek aan handen zijn stralen zo met verdriet ontmanden, daar hij haar ziet maar niet strelen kan. man, zon, ster, die ’t eigen licht wel wurgen kan, omdat het haar gelaat voor hem ontbloot, maar hij haar…

Hier heet het anders; dáár is het nog moord. In Mexico is het bij wet verboden om zomaar oude vrouwtjes wat te doden. Maar, ook al lijkt de straf echt ongehoord, ik denk dat deze vrouw bij goed gedrag vast al na honderd jaar de cel uit mag.…

Ik moet haar wurgen, wist ik, het touw teder als een bewijs om haar dunne hals geknoopt. Ik rook het oude beven. Maar ik deed niets. Doof en dronken strompelde ik naar buiten. Stak niet eens het huis in brand. --------------------------------- uit: 'Nachten van Beiroet', 1994.…

hang je maar op kies de strop voor leugens die je wurgen breek maar je nek je bent gek geworden door de haat en nijd van die fanaat waarvoor je bloedt je was te goed gelovig en devoot hij trok bestaan onder je vandaan je kijkt me aan met ogen zonder leven je bent er in gebleven toen de dood naar buiten sloop eerst rood…

Hoe dat woord in het Frans en Engels hetzelfde geschreven bij uitspreken anders klinkt in het Nederlands stilt In alle talen vinger voor de mond en zucht sist door het lawaai om aandacht vraagt zich kennen laat kronkelt als een slang Tong uit de mond geurtjes proeft warmte van aanwezigheid over wurgen en vergiftigen peinst In de…

daag voorzichtigheid uit zet stokslagen en steniging op de tocht om te verliezen de frisse wind die af en toe waait is de verzegeling waard van oude gebruiken nog heeft rode lak de zachtheid van de middeleeuwen hebben wij misschien te lang gewacht zij gaan als lichtend voorbeeld langs het firmament de goed opgeleide jonge vrouwen…

alles duikt op uit de letters een dikke man een erge moord of een aanbieding voor luiers en baby's en ruisende bomen waar opeens bommen op vallen zeker ook grote liefde in tijden van steniging dit alles maak je mee aan je ontbijttafel met koffie naast je ligt nog een boek van honderden jaren geleden in den beginne begon…

Steden met rechte straten en autos rechts en links bij al die nette rijtjeshuizen en stenig aangelegde tuintjes. En onder al die lijnen van rechtschapenheid vraag ik me af is er nog ruimte voor barmhartigheid ? Een troost: de grachten lopen rond in Amsterdam.…

wild opgestoten rotslagen zijn teder toegedekt met mossige tapijten rijzig afgetopt door slanke dennen immer ongerept tot in de hemel ingebed in een stenige schoot wringt een woedende slang zich schuimbekkend in bochten zonder aflaat een penetrant voertuig remt juist op tijd een ever zwijnt welhaast onopgemerkt onder de onervaren…

Ik zie de wolken smaken weer naar softijs En hoor de sprieten schieten bommen bladgroen Als een gulden vos lig ik in het voorjaar Zaden en pollen maken stroop van het land De liefjes wurgen elkaar waanzinnig geil Uit dat gevrij floept een ei of druipt stampij Langs de lippen en de snuivende snoetjes Die dan verzadigd…

In Afghanistan werd een vrouw vermoord Ze kwam brutaal door stenen om het leven De taliban achtte zich hoogverheven De stem van Karzai werd niet eens gehoord Terwijl wij de jonge vrouw bewenen, Zijn we bang: het ligt er vol met stenen Ondanks het luide protest van het Westen, gaat men in sommige islamitische landen verder met het stenigen…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Een pijnlijk wurgen, een ijskoud doodshemd camoufleert mijn purpergevlekte huid, donkere schaduwen in mijn hals, door een witgevroren navelstreng omklemd. Ik blijf gekluisterd in de baarmoeder van mijn verlangen, steriel glijdend in mijn naakte drang om geboren te worden zonder dwang.…

Ik heb stoer teruggemaild, dat ik benieuwd ben naar de vrijheden en beperkingen van die opdracht, terwijl direct contact met wildvreemden en het aangaan van afspraken niets voor mij is, maar omwille van het resultaat wurg ik de beperkingen in mijzelf graag even tot zwijgen, al weet die argeloze niet dat ik er zomaar het bijltje bij kan…

Dromend word ik wakker in het huis van mijn angsten zonder gangen, gevangen tussen hoogwanden en geesten die zich almachtig plooien om mijn gedachten ze langzaam wurgen of opblazen tot zwarte reuzen die honger hebben en mij ruiken op de richel van dood en leven duisternis verzwelgt mij, pijn wekt me in het nauwe kanaal dat mij…

ik mis je in het opgaan van de zon je schaduwt alle uren die nu langer lijken te gaan duren de week verliest zijn dagen omdat niemand naar hun naam komt vragen, zonder jou is doordeweeks maar grauw je woont in stilte neemt geen woord meer op laat je warmte langzaam wurgen door de winter van de strop muren schuren onbegrip liefde…

handen wurgen zwart ogen gillen wit en angst vervloeit langs muren die de stilte zat zijn en elkaar spinnen ragen rood het harigt op de poten ze hoeken voor hun leven rennen voor de dood ze trekken draden treurmuziek in webben vaag verdriet want als de prooi gevangen is eindigt abrupt een levenslied ze wroeten in mijn geest vernachten…

mijn boek, schuldenaar van nacht en slotakkoord jij bent de verwarring waarin ik de gevallen bladeren raap en de geur van verval omhels de tijd misstaat, ik lees het in de krassen op mijn gezicht wat kunnen we nog vieren als gebroken wolken mij stenigen eenvoud mijn intellect te boven gaat en mijn wezen zich als een zonderling gedraagt…

Hoewel, veel beter was het hier dan niet: Dan waren wij waarschijnlijk Islamiet met steniging en hoofd afhakkerij. Nee zo’n vooruitzicht maakt je ook niet blij. Religie, blijkbaar kan de mens niet zonder en dat is eigenlijk ook niet zo’n wonder: Zij praat wat krom is bijna altijd recht en dat past menigeen nog niet zo slecht.…

je verkende zacht mijn land streelde met je slankevingerhand mijn bergen zocht de dalen herkende de verhalen van het leven aan de top de eenzaamheid van afgrond het magnifieke uitzicht in de strop je weet wat wurgen is nee niet het nekkebreken na de val maar de pijn van doodgaan zo te voelen overal je trekt het touw wat…

Dit strand, in aanblik gevuld met leegte, verlaten ben ik, edoch niet allenig, vijfendertig miljard minuscule kiezeltjes, waarmee ik enkel mijn gedachten stenig, Geklapper langs mijn dichtgeknoopte warmte vesting, stormachtig geretourneerde asem van zilte geur, verstandsverduistering met een schreeuw vanuit de long, terwijl de zee me vraagt…

daar helpt geen lievemoederen meer aan vol schaamte wurgen zij zich in de strop van drugs en pillen of in het vunzig leiewater tijdens een kille winternacht.…

heet gebarsten harses lossen de wereld op in nauw beknepen ademtochten wensen vol woeste doodsverwachting razen door rauw ontstoken vloekgeluiden wurgen wolken woedende verblinding door een waas van gedoemd zicht in voor rede doofgeschreeuwd gehoor tot hoge prijs gewroken zuigt een demon zijn tanden los gewond gestolde ruïnes blijven met…