Alle inzendingen over stervend blad

Cirkel van leven reis van een bijzonder blad ons leven, een blad Hoe plots ik het levenslicht zie uit de buik van een knop waar ik langzaam me ontvouw in een wijde wereld terwijl mijn armen strekken naar blauwe hemel de plek waar ik ook word omhelsd door allerhande takken delend liefde met elkaar.…

Zoals dit ene blad losraakt vanuit de top van een beuk, in volkomen windstilte vallend, zich nog om en om wentelt in de lage zon van november met alle lente- en zomerdagen en nachten onder bruinverkleurde huid en ik het één meter boven aarde met vlugge hand van voorspelbare ondergang red.…

In slagorden buigen ze groot als treurbeelden. Hun voeten zijn geworteld : nimmer verlaten ze deze vruchtbare grond. Hier groeit in ontzag stilte. We komen er foto’s nemen in tegenlicht en betreden hun zoden niet. Hoogstens zullen klaroenen ’s morgens de dag afsluiten. Onze bloemen zijn dan al levenloos. Hun herinneringen zijn gevallen bladeren…

Ze doen het ieder jaar opnieuw die bomen De eik,de berk,de populier,de es Ze hebben het voorzien op de NS Door blaadjes op de rails te laten komen, En over alle sporen te verspreiden Zo gaan ze ons weer in de wielen rijden.…

uit een bladknop spartelen een leven lang hangen aan één enkele boom en bij zon en wind en regen of in avondlijke stilte van andere bomen dromen tot de herfststormen komen en dan bevrijd naar de aarde dartelen…

Daarom dwaal ik , tussen herfstig muffig blad en stervende zon.…

Geel klatert klinkend langs lichte vlakken ze tinkelt over blauwe wateren en langs de toppen van een dicht-groen woud waarin zware dampen hangen adem van aarde, blad en hout Het stervend licht penseelt paarse vegen zachte schemer langs de hemel spreidt de stilte uit waarin helder opklinkt het geluid van een vogel vlak voor de nacht Rood…

Vaak is het: wachten, voor ieder die er bij is – en de stervende.…

het metrostation - al jaren op mijn netvlies die stervende duif…

De stervende weg Naar onsterfelijk leven Heeft veel kruispunten…

man van stervende paddenstoelen Dit is de vlek waar hij thuis hoort Welke hem altijd vertrouwd zal voelen Dit is het leefklimaat dat hem gedoog steunt Want kou kent kou als ons kent ons en De ongevoelig ogende omgeving zucht en kreunt: Welkom thuis, Geert……

In mij brandde nog altijd die vraag waarom ik immer smart ondervind Een kille wind blies door de nacht hij woei als de stervende die zucht Hij sprak zachtjes, rust maar zacht deze reis is namelijk je thuisvlucht…

Stille nachten vol van donker, stervend geluid van het verkeer, sterren met hun ver geflonker en O, ik mis mijn lief zozeer Kale tijden vol van smarten, stervend geween zonder verweer, twijfels maken mij verward en O, ik mis mijn lief zozeer Lange dagen vol van wachten, stervend beeld dat ik vereer, 't eenzaam steelt mij alle…

gekwetst kreupelhout een gebrekkige liefde stervende natuur…

mijn leven ontaard als een stervende vogel vleugels naar eeuwig…

De stervende kijkt mij aan, intens, vol liefde -- voor mij, het leven.…

Een boom verliest zijn blad, behoudt zijn diepe wortels, verliest zijn takken niet. Een mens verliest zijn jaren, maar niet zijn wilde haren. Zoals bladeren niet vallen, van zijn verbaasde mond.…

omweef jouw zachtheid in het dansgedwarrel van stervende bladeren aanschouw er leegte door het verbreken van tastbaar houvast omsluit het gloren in amper licht gevoel als een duistere kus die bekoren wil en berust gelaten waar kwetsen vervaagt dans het gedwarrel van stervende bladeren…

Een kale tuinbank bergt de stervende herfst op in een winters huis.…

een traan, geboren in je ogen levend op je wangen en stervend op je lippen…

Stervende natuur de dood in zachte tinten wacht op de winter…

Ontsproten zwammen zitten op stam van een berk stervende schoonheid…

Romantische kus; haar eerste, zeggen lijdzaam -- stervend haar ogen.…

Waar de miezerigheid een matheid bevestigt waar veel leven stervend schijnt. Stervend zonder doodsangst, want miezerige saaiheid en sombere matheid werken naar een zonnige en levende toekomst. Een toekomst waarin het schijnbaar stervende leeft. Een leven dwars door al de sombere saaiheid heen. Een leven het sterven voorbij.…

ik misleid met mijn scheuten zie ik er bijna frivool uit doch het is slechts de schijn van stervend zijn…

[Haiku] heen en weer geschuif van weerloos stervend lover - de herfst is aan zet…

Een beetje stervend zie ik vanuit ’t raam druilige regen bedekte hemel met wolken somber grauw glimmend natte straten een beetje stervend mis ik bloemengeur en heldere horizon aan ’t einde van de dag breken toch de wolken zodat ik in laatste zonlicht niet meer hoef te sterven maar toch nog leven mag.…

wind snoeit dode stammen over mythische velden waar druppels bloed van schimmige helden in het ijzige morgenrood kappen de doodstrijd breekt los; scherp geslepen zwaarden zijgen in de geur van warme huid als uit honderden monden kreten verbranden tegen de verbasterde lucht herhaalt het kletteren het duivels vuur boven bange ogen…

Stuk voor stuk in elkaar gewikkeld en gedraaid sierlijk om zijn voorganger heengebogen staar jij met je lotgenoten naar de buitenwereld Open Naakt Onbeschermd Wachtend op de tijd dat je verkleurt vergaat en weggezet wordt opgaat in de massa in het niets Net zoals het leven…

Op een dag zal ik een hut gaan bouwen met één hand. In de ander houd ik de bomen vast en het zeilen van de grote zon. Alles bloeit in het begrijpen; zeepbellen, de zomer, wind blauw, wit en roze bloemen die lachen vanuit het heden naar morgen. Om het stilzwijgende van liefhebben en het bewegen in licht en op een dag…