Alle inzendingen over storm OR hei

Hei da, lieve dreupel water, zijt gij helder toch en schoon, in uw hemels lichtgeschater en uw diamanten kroon! Rood en blauw en groen en geluw, peers en purperwendigheid siert, in onderling gespeel, uw pinkelende uitwendigheid!…

D'r werksters zond zij met veel spoed naar de hei, aangezien ze wat bijvoeding wilde.…

Winden waaien en al die winden gaan over eindeloze velden, over paarse hei Reeds eeuwenlang leef ik van de waan van witte letters op een zwarte bladzij Ogen treuren starend edoch zien niets dan woeste stormen razend om ’t huis Ervoor strijdt een eenzame op de fiets aldus sjouwt eenieder zijn eigen kruis Winden waaien en gaan weer voorbij…

en als ik haar vraag naar het begrip van eeuwigheid zegt ze de hei is mooi dit jaar door een vroege zomer en de wereld paars en zingt ze -met de radio- dat ze is geboren met een plastic lepel in haar mond…

't Klonk schril op de heide: hun baasjes floten beiden op de hei-eide.…

En 'k zou mijn leven lang wel graag Zo lopen door de hei.... De vreugde, die ik voel vandaag, Is haast te groot voor mij.…

paarse bloemenkleur Nu is de zoete heidewind Vol zoete honinggeur Nu gonst de aarde van 't gebrom Der bijen wijd en zijd Nu is de hoge lucht alom Een blauwe zaligheid Maar als de heide schoonste wordt Dan komt de winter aan Want bloemenschoon duurt maar kort En vreugd is gauw gedaan En 'k zou mijn leven lang wel graag Zo lopen door de hei…

Daar ging omhoog een kleine schelle met fijne lichtdoorwaaide klank, hei-leeuwrik’s lied bleef mijn gezelle de lieve morgen lank. Weet gij de meinacht nog, mijn lief? de maan scheen over ’t land, langs weiden stil en nevel-wit gingen wij hand in hand. Weer luidde ’t helle, helle, helle, hoog boven bos en hei.…

verhullend wat zich afspeelt op de heide als verhelderend licht het zicht verspreidde en ieder door het schouwspel staat versteld als droom ziet men een roedel herten zweven over lage nevels met hun machtige gewei, ziet men de ruggen van de wilde zwijnen, net één tapijt met fijne draad geweven slechts hier en daar ontwaard men reeds de hei…

Ik loop langs hei - die ligt in diep azuur Van zomerhemel rondom neergespreid - Kleurwarme hei: een brokje oneindigheid Van kruid en bloem, zover ik mijmrend tuur. Wereld en mensen weg... Alleen natuur Zo pas gegleên uit rijk van rustigheid Met glimlach ongerept: stille innigheid Van nijver leven in het morgenuur.…

In heiige ruigten, de heuvel af, Staat trouw bij zijn schapen, Die dromerig slapen, Wat verder, Een herder En leunt op zijn staf. De zon doorvonkt het bruin wollig haar, Verzilvert de randen Met blinkende banden — De vachten, Ze wachten De knippende schaar.…

Een grens, de onderbroken witte streep, Waarlangs ik met betraande ogen rijd Ik kijkt of ik alsnog een ingang vind Het hartzeer kent het klappen van de zweep De stilte na de storm voert niet tot spijt Dan is het dat ik toch de band ontbind…

De hei is gaan bloeien, Mijn hart deed zo zeer - Maar dat één' mooie bloempje Dat vond ik niet meer. De herfst die maakte Al de bladeren goud - Mijn hoofd en mijn handen En mijn hart werden oud. De sneeuw is gevallen, De hei die wordt wit, - Daaronder - daaronder Dat bloemetje zit!…

De een zit in een hutje op de hei, Een ander in een koestal in de polder, Een derde bij zijn schoonmoeder op zolder, Een vierde vond zelfs onderduik bij mij. En straks is er geen enkel kamerlid Dat nog manhaftig in de kamer zit.…

Ik droeg nog kleine kleren, en ik lag Lang-uit met moeder in de warme hei, De wolken schoven boven ons voorbij En moeder vroeg wat 'k in de wolken zag. En ik riep: Scandinavië, en: eenden, Daar gaat een dame, schapen met een herder - De wond'ren werden woord en dreven verder, Maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende.…

Tot zekerheid je twijfel opgeheven, Zo hang je als eeuwig boven je eigen leven: Je bent de wolken en je bent de hei.…

Op een begraafplaats van lang geleden ergens op de Drentse hei bekroop opeens mij de gedachte hier liggen voorouders van jou en mij een scraal moment van rust en vrede bij zo'n heuveltje op de grond heb ik verwonderd toen gebeden.…

Groot was het vuur dat de aarde verschroeide de zwartvette klauwen deden alles vergrauwen de wind uit het oosten verslond wat er groeide Krakende kruinen jammerden in hun val en met hen nieuwe veren toen de wind begon te keren op zwartgeteerde varens zij krompen overal Groot was het vuur dat de hei sloeg tot gruis de zwammen verzwolgen…

aan het einde van de dag verdelen strepen je huid breken centimeters je lange haar het uur trekt langzaam aan op de hei zie ik ogen de paarse zee worden jouw rug die langs mijn hand loopt tekent het land dat we bevolken vanaf het bankje waar we zitten hangen we onze ogen in de bomen we herinneren ons die plek waar jij de wolken vergat…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Zou je tijd hebben Om te lunchen Te praten En dan tussendoor te kijken Naar flarden Van gesprekken die we zullen voeren Zou je tijd hebben met mij We kunnen ook naar de hei Een picknick voor twee Of nee Zou je tijd hebben voor mij Dan praten we honderduit…

De weerman had een superstorm voorspeld De stormvloedkering dicht en dijkbewaking De scheepvaart stopt, de veerdienst gaat in staking Toch werd uiteindelijk geen boom geveld Vooraf was het lawaai ronduit enorm Maar waar geen stilte is komt ook geen storm…

Met slechts cup A was zij niet ruim bedeeld, Maar nú heb ik bij haar iets waargenomen…. Dat komt door al die omgevallen bomen, Want reken maar dat dat behoorlijk scheelt…. De wijziging, die ik bij haar bespeur: Een flinke bos met hout nu voor de deur.…

Wie van zijn of haar muizenissen af wil hoeft alleen maar morgen de storm te trotseren door met wapperende haren, in het natuurgeweld te gaan lopen. Niks geen marathon, niks geen hardloopwedstrijd, niks lopen voor een doel, maar puur en alleen voor je eigen muizenissen gevoel. Het beoogde doel?…

Zo kort mocht je maar zichtbaar zijn, zo kort maar aan de tak, de storm brak je af, met het grootste gemak. Net uitgekomen, net groen van waas, werd de wind je vandaag toch echt de baas. Daar lig je nou vlak op de grond terwijl iedereen toch echt wel vond, dat groen eindelijk tevoorschijn kwam.…

De storm die raast over het zand. Hij pakt alles mee, behalve mij. Want ik wacht, op die storm. Die storm van het strand.…

Naast háár te strijden, ergens op de hei, Dat is vanaf vandaag een droom van mij.…

Als de zon schijnt over mijn mooie hei Komen gedachten in mij en verdwaal ik in stilte en rust Geniet van het een zijn met de natuur Vergeet ik elk uur en hoop dat ik niet verdwaal of de weg kwijt raak Maar kom altijd op het juiste pad…

Ook ik heb laatst met Poetin afgesproken Gezellig in zijn datsja op de hei Wat knoflookworst, een wodkaatje erbij Armpje drukken, klein sigaartje roken ‘Ik zal’, zei hij, ‘nooit meer onaardig doen, Maar mensenlief die Zijlstra, wát ‘n oen!’…