Alle inzendingen over stroper

het rijke volle veld, rijker als elke andere druiventeelt, voor de wijnbouwers, een behoorlijke zoetheid de brave paarse landelijke schapen wisten het wieden net niet te halen, dankzij het speciaal afwezige microklimaat omdat de wijngids de bevallige concurrentie, de aanwezige schimmel moet laten begaan, persen zij er bij ochtendmist stroperig…

hier stroperig in de dorst van de sloot gesijpeld en ijs geworden. zichtbaar. het vuil van vergissingen zinkt weg na de dooi de diepte het onderste water in waar geen vis doorheen glijdt in harmonie met de lente dekt het ontvlambare vocht zich nu toe met eendenkroos ----------------------- uit: schokbos (2020)…

eindelijk weer een snijdende wind sneeuw die steeds hoger klimt hechtend aan huis en haard zelfs voordeuren niet spaart glitters in een aardedonker buiten de greep van vorst op beslagen ruiten het krakend passeren van hen die kou moeten trotseren warm knettert het vuur in uren die in stroperige traagheid verlopen scherts en lach…

het orkest is niet vooruit te branden ik voel klam zweet opkomen in mijn handen als ik op noten jaag stroperig golft een oceaan aan tonen in verdronken grijs alle opgezweepte koppen betalen zo in schuim hun prijs er zijn geen brekers die dwars liggen in een vals akkoorden soort zij hebben niet gescoord in gruwelijke middelmatigheid…

turen door een cybervizier Ze kalibreren hun tools geregeld De misdaad grijpt nieuwe kansen Stelend floreren kan ook digitaal Maatschappelijk geen kleine kwaal Dieven die online gaan schransen De vele wijzen internetshoppen Undercover stelen vanop afstand Ze slaan toe in binnen- en buitenland Toch zijn zelfs klavierdieven te stoppen Stropers…

spartelt deze aarde om haar trage as, inhalig doch ook verschrompeld inhaleert ze de lucht die dik en stroperig haar luchtwegen sluit de mensch, van oorsprong zeer egoïstisch doch een terdege narcistische leer heeft dit primaat geëvolueerd tot wat het nu is machtig lustig inhalig onbetrouwbaar, tuig dat onbetuigd zich laat gelden…

Brandende benen op stroperig asfalt verleiden mij, meter na meter, om te stoppen. Ik ben te grazen genomen door de lengte van de afstand, maar ik zet door. Leeg, krachteloos en kapot gelopen verschijnt het bevrijdende zicht op de finish Ik zak naar de grond vlak achter het lint.…

hij broden voor iedereen van ingrediënten die niemand kende zelf zei hij – melig als zijn brood – dat hij ze plukte als de zon precies boven zijn bakermat reikte Wij geloofden hem immers hij vertelde louter leugens tegen de kraaiende kraaien of de grijze kroonkraanvogel wiens koperen kraan schraal praalde En op een dag, tezamen met stroperige…

Leegte om zich heen in leugens te verliezen, de stropers van de ademloze tijd, krassen namen in de vers gevallen gruis. Ze likken de sneeuw uit beide ogen die smelt op een uitgestoken hand waarop de dag zich in beweging zet. Waar wacht ik op, wat houdt me tegen? Het is nog te vroeg.…

Vele voetstappen gezet dwars door het gitzwarte eeuwenoude veld Dat ooit roodgloeiend stroperig Vloeiend en grillig naar hier is gekropen Gedropen uit machtige muilen Die krachtig en vurig brulden en met veel geweld fascinerende zuilen achterlieten van betoverend bloedmooi gebeeldhouwd obsidiaan Zie hier de volgelopen vlakte versteende…

Maar in het gindse struikgewas daar loerde het gevaar: een oude slechtziende stroper met zijn geweer schietklaar. De stroper hoorde een geluid en dacht een haas of ree, maar schoot in plaats daarvan een kabouter tot puree. En met een harde donderslag was toen het feest voorbij; kabouters stoven allen weg, vluchten in bos en hei.…

We horen paardenhoeven Galopperen door de bossen Waarop de stroper vlucht Met zijn gevangen vossen Eén stuurbeweging fout Het knotsen tegen hout Een buil voorop het hoofd En daarbij compleet verdoofd De jager is gevangen Wordt gefolterd in het hol Verblind door het duister En de maag meer leeg dan vol Vier verkenners op het pad Vonden hem…

Haar stroperige lach Het kneepje in schaamrood Als ijsblokje in de tropen mag ik ontdooien Haar voetstappen in de gang galmen in mijn maag Even later haar hand tegen mijn wang Een smeulende afdruk, een bang geluk…

het gebabbel: blij om straks weer in het eigen bed te kunnen slapen terwijl de verpleegkundige in witte jassen voorbij lopen achter een brancard, of een rolstoel duwen gehuil en gejammer en het staren droef en stil doffer dan het rouwgeklaag verdwenen is de hoop 't lichaam kil 't gezicht vaal het bloed koud dat stroperig…

verleid mij niet of juist wel te denken die ik ben of verban mijn gedachten bijwijlen naar een hemels paradijs waar ik slechts die ene vrouwe ken ontbloot van zeden en kleed doch getooid met zacht betoverend vlees dat verzuurde appelen nog verzot zo zoetig spijst zij krult langs mijn haren stroperig van kruin tot zool omringt…

Kunst is lariekoek, gedrenkt in een stroperige massa verblindig en het sloopt de mens, die zich laat vangen door deze martelkamer, ik kan het weten, want ik ben gevlucht naar een minder pijnlijke vrijheid. Vaarwel, woorden...…

Thuis heb ik twee hele centen te weinig, geslagen keer ik stroperig langzaam terug.…

het licht druipt van dag naar stroperige nacht. Een duistere stad van roodzijden vrouwen met bleke gezichten en harde lippen; een lichte stad van oranje draperieën, murmelende monniken en drakengoud. Onder de huif der silhouet-bomen pruttelt het lint der motoren. Dag en nacht de smeltpot van de stad.…

Dat ze telkens weer dicht in een onverwacht en plotseling van waar haar verzen ritselen als bladeren rijmen laten zich meestromen in een zee van fris tot stroperig zoet terwijl wervelwind aan woorden elke vorm van haar slecht humeur wegstreept.…

Ongestoord ontrollen twee porseleinen facetogen Breekbare netvlies gevoed door de stralen van prettige zon Vrolijke roltong zuigt zoet stroperige woorden op terwijl de tengere gestalte begint aardig vorm te krijgen om te fladderen door onbekende lucht.…

ik, als aardappelboer, markies of verteller van legenden werd verzwolgen in je vochtigste holtes, je verzengende vruchtbaarheid gij waart mijn schande en mijn helzend verlangen mijn lief, mijn beer, mijn tegenvoets verlangen ge zoekt me, ge vervult me gij werd mijn stroper, mijn goddeloze lichtbak midden haar parallelle werkelijkeid, terwijl…

Bedrukte zonnestralen zijn het raam door en vallen richting vloer Alles voelt stroperig, steeds zak ik weg door mijn voeten Het enige wat kan is kijken Het gedwarrel zien, het verzinken voelen Kijken en wachten tot seconden weer gaan tellen Het is het hopen op meerdere ogenblikken na dit tragisch lange nu Vrij zonlicht bespeelt plotseling…

Herfst is rood als morgenstond Gods Heilige Geest is als een storm Waar Gods lieveling in verdwaalt Het licht van de herfstzon is zwak Het openbaart de laatste kleuren aan vrucht, en bloesem Het korset van het najaar komt los De strikken gaan ervan af Wat overblijft zijn de sappen In eeuwig groene stengels Proefbaar Stroperig en vol ijzer…

De stilte is benauwend, stroperig muf alleen God weet hoelang al. Vooraan, twee treden op het doopvont, als vanzelf zakt mijn hand het bekken in leeg natuurlijk. Dan glijden mijn ogen langs het oude orgel omhoog naar het houten kruisgewelf, pas gerestaureerd, schoongemaakt? Ik weet het niet kan mij ook niet zoveel schelen.…

tegenover klokkengalm de torenspits benam het halve uitzicht de ganselijke dag van acht uur af de bronzen slagen tot de middernacht wijl zonderlinge dorpelingen sliepen De laatste klanken waren weggestorven rond het middernachtelijke uur hoorde je de verre hese roep de muizenjacht der nachtuil was begonnen Geen sterveling op pad hooguit een stroper…

Herders meden ’s nachts de hei, marskramers meden Mook, zelfs de stropers waren niet blij met de dwaallichtjes hun gespook. De mensen waren ten einde raad en wendden zich tot de pastoor; die stelde, dapper en kordaat, een persoonlijk onderzoek voor.…

Met een schep kluiten na kluiten veen moesten ontworstelen uit nare stroperige gronden zonder eind. Kleurloze mannen die opgingen in de alledaagse narigheid. Kluiten na kluiten brandbare veen opgroeven. Voor hen was er in de schafttijd een beker melk, lauw en met een vel erop. Het was verschrikkelijk! Daarom is Hoogeveen nog zo gelovig.…