Alle inzendingen over thuiskomen

En ´s avonds bij het thuiskomen roept hij als een kind zo blij zijn echtgenote Mariette toe: "Ik heb het recht aan mijn kant" "Rechter" reageert Mariette droogjes!!…

In zomerse zonneschijn onder windstille bomen zalig liggen dromen kind van de schepping te zijn komen tot het bewustzijn Zijn Paradijs zal weldra komen in zomerse zonneschijn onder windstille bomen geen hart- of zielenpijn maar een warm thuiskomen waar genade zal stromen uit Zijn liefdesfontein... In zomerse zonneschijn…

Terwijl ik gapend schrijf ligt op de milieuhoop het tapijt waarop wij rollebolden ’s nachts thuiskomend van de hazejacht toen ik het uit de kamer smeet werd het eventjes bloedheet en nu met pils achter de kiezen lijkt de kamer te bevriezen nooit gedacht dit te missen zo verdwijn jij in het ongewisse.…

Water, dat in wijn verandert Thuiskomen terwijl je dacht te zijn weggegaan. Dromen met je ogen open: samen zijn door alleen te staan. Nemen is geven Dood is leven, elke zwakheid wordt in kracht volbracht. In de paradox is elke tegenstelling opgeheven: Dag wordt nacht en nacht wordt dag.…

de gelijkenis is uitzonderlijk minutenlang dwalen mijn ogen naar de persoon in wiens jas ik woon zelfportret bevestigt beeld van vergeten foto's in een schoenendoos op zolder toch is het anders nu alsof er iemand in woont wiens sprekende evenbeeld in woord en gedachtegang kleurt bij het mijne is het thuiskomen teder…

Bij het hek wachten ze op bezoek de oude mannen hun witte haren in een krans verre sterren in hun ogen langzaam schuifelen ze `s avonds terug naar het paviljoen hun hoop op morgen gevestigd zo herhaalt zich hun eentonig leven zonder het te begrijpen aanvaarden ze de zinloze voorstelling eens zal ze thuiskomen ze weten het…

hoor tussen het fluisteren van glazen het scheuren van een ziel onder de ogen van tientallen gedrogeerde toeschouwers slaat een wanhopig hart de tenenkrommende aanblik van dit ene lege glas getuigt van het hopeloos thuiskomen en de conversaties die echoën tussen uren en hoofden zijn pantoffels voor de ego genageld aan het concept…

Een gevoel van thuiskomen ontaard zich in rust alles kan mij gestolen worden geluk is op dit moment te duidelijk aanwezig. Ik hoor anderen spreken gehaast en ondoordacht mijn hart slaat over gevlucht in een eenzaamheid die ik nu deel met een bloem.…

de stenen van de straat liggen er deze nacht onbeduidend bij waarom loopt nu juist deze kat hier en niet die van de buurvrouw lantaarns schijnen vannacht fletser dan de schaduw van hun palen enkele parkeervakken bieden nog ruimte aan thuiskomen als het zou regenen zagen we een glinstering in spiegellak maar deze nacht lijkt besluiteloos…

Liever dan te sterven In een bejaardentehuis in Noord Pak ik Als het zo ver is De trein naar een oord Waar ik mijn leven lang naar verlangde Om me daar Ergens buiten Te laten doodvriezen…

scherp dat ook voor mij onbuigzaam was verblind door glamour en glitter dacht ik het bestaan transparant zonder mededogen schoof gebrek aan succes mij terug naar de kant waar jouw helpende hand het prikkeldraad streelt een nieuw leven opent en mijn wanhoop langzaam heelt in jouw geopende armen is verwelkomen warmen een eindelijk thuiskomen…

De molen heft zijn armen stil In de blauwe zonnige najaarslucht En laat ze vallen met een zucht, Als een moe man, tegen zijn wil. De huizen slapen, het gordijn Is neergelaten voor elk raam Alleen met den blinkende koopren naam Speelt op de deuren de zonneschijn. Het dorp is nooit zó stil geweest. En nergens zweeft een zweem van gerucht:…

ben het huis binnen gegaan dat ik een jaar eerder heb moeten verlaten zonder praten want een afscheid was me niet gegund moest de wereld in met een lijf vol strijd samen leven met zijn ongelijk heb de ramen geopend kamers verfrist met vertrouwen dat ik zo heb gemist er was geen drempelvrees voelde het warme welkom alsof ik nooit…

(herkenning in iemand vinden, is thuiskomen met jezelf...)…

ik rolde zacht en speels de wereld door groeide en kreeg butsen kleurde langzaam rood opzichtig en uitdagend verlangde ik de trap die mij steeds verder bracht nooit heb ik lang stil gelegen wilde meedoen in het leven maar in het vlakke land bespeelde iemand mij heel teder met de hand ben daar thuisgekomen rolde zomaar in…

ik zie je niet maar je bent wel bij me voel je in de druppel regen op mijn kin hoor je in het vlagen van de tegenwind jij zet mijn stappen naar jouw huis je blonde lach bereidt me al een warm thuis…

je zag dat je benen overhoop lagen met die van mij en dat op de bank die ons vroeger véél te groot leek mijn altijd wakende voeten waarvan één in diepe slaap trok ik voorzichtig onder jou vandaan traag stonden we op veegden onze schoenen op de inmiddels versleten deurmat voor we weg gingen en zo telden we kilometers zwijgen thuiskomen…

Ons houvast heet landschap. Wij planten de dagen vol bomen en dromen van dijken en duinen die als we er stranden nog lijken op wat we bewaren. Wij sparen gedachten en spannen steeds samen. Het noemen van namen als vogel of wind overbodig voor wie zal beamen dat alles wat nodig is staat waar het hoort. Zoemen van camera's blijft achterwege…

thuis in eigen huis gigantisch veel bagage je rugzakte wat draagbaar is de rest al in de was koffers vol emotie ook zij waren er even uit zo dicht op eigen huid maar eigen ordening is weer een nieuw begin na samen veel ervaring delen ja je bloemen bloeien nog je balkonnetje is tof na het beantwoorden van alle post…

je reist al in gedachten snel en veel te ver vooruit mag ik nog even wachten op het bankje in de zon ja op dat perron genieten van ontmoeten bekomen van begroeten ik weet jouw reis is nog niet om we zullen verder gaan de rugzak komt maar nu gevuld met mijn gedachten ga mee het wachten is gedaan kom naast me staan ik weet je…

heb de treden gezien de voetstappen uit het verleden weer geteld het bonken en humeurig naar beneden klossen maar ook het stille sluipen als de uren korter bleken en het buiten ongehoord gezellig was het zachte hijgen in de trap bestijgen nacht verschralend in de mond het drama van ontwaken als je geest nog lag te slapen en jij…

Bij het thuiskomen: het hart weer aan en één oog en been af ...…

ik heb je houd je aan mijn vingers vast je bent niet meer te gast handen voelen eigen kom maar thuis ik kus je lippen in een warm blijven…

Ik rijg ze samen vorm ze tot letters van bestaansrecht in woorden van thuiskomen.…

'k Denk aan jou.... ...als ik ga slapen ...als ik wakker word ...als ik ga werken in elke straat van ons mooi dorp 'k Denk aan jou.... ...als ik dan thuiskom ...in mijn badkamer heerlijk ga douchen en.... ...jou visualiseer...…

na een eindeloze nacht van schrijven en van lezen wacht ik op een morgen die enkel mist brengt het miezert wolken regenen uit als moest het zo zijn toch laat ik me niet kisten ik trek mijn wandelschoenen aan zet er stevig de stap in vriezeganzen vliegen over wind bijt rode wangen maar als ik thuiskom sla ik kille handen om een kop…

Laat mij toch thuiskomen in jouw wanhoopsdromen.…

stond ik in mijn regenjasje afzijdig van de rest, dromend in een plas starend, terwijl anderen schuilden onder afdaken ik zag tientallen bellen in het water en ze spatten allemaal uiteen zou mijn vader de komende dagen eens niet stomdronken thuiskomen?…

wij kwamen aan de deur in opengaan begane grond huis met zoveel kamers de kelders wilden we niet weten vergeten wat daar zo lang opgeslagen lag maar koude tocht trok door het trapgat snel naar boven langs warmte die samenzijn beloofde we hebben ze ontdekt de ramen gingen open van kamers die in in thuiskomen geloofden…

Verscholen in avondmist bieden leuningen geen houvast meer kilometers gedachten dansen op het ritme van de vier wielen dichterbij dichterbij zelfs de lantaarn langs de weg lijkt te glimlachen en schijnt de wijzer van de teller vooruit dichterbij dichterbij de laatste afslag brengt schaduwen in werkelijkheid waar thuiskomen…