Alle inzendingen over tijd OR schenken

Zwartgallige reclame-rariteit: een handig traanbuisstimulerend schenken van tijd om dode oma te herdenken, een zwart minuutje treurgelegenheid. Dat men voor dit soort rouwverwerking kiest stemt op de valreep van dit jaar diep triest !…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

============== Elvis kan ik heel goed nadoen vooral hoe hij in zijn bolle tijd - it's now or never - zingt op het toilet nog één middernachtelijke dubbele peanutbutter banana sandwich in het vet gebakken I'm so lonely I could die hij kon het niet meer aan om de koning van de rots te spelen geëxalteerd, gedrogeerd, geëxploiteerd uppers…

De beoordelaar verslindt gedicht na gedicht enkel op papier. De digitale hoogbloei is hem verbijsterend vreemd.…

mocht je denken mijn gedachten zijn slechts gericht de ander te krenken neen, ik getuig; niet elke waarheid hoeft men te gedenken niets van zulk een zwaar gewicht heb ik mijzelf toegedicht gering zijn mijn daden doch ga voor zuivere ideeën op zonneschijn gericht schenk u mijn rode gladiolen, de liefste feeën ja, zomaar mijn idolen…

Ik wil niet lijden aan een droom, die de geest verwart, verbijt de pijn, schenk je in een dubbelleven in een ander hart, dat het realisme tart, om de rouw te vermijden.…

Ik ga aan het denken Eens extra aandacht schenken. Of had u verwacht, Er wordt al zoveel gedacht, Hij zal zich wel bedenken. Ik denk, Dus (ben) denk ik!…

Hoeveel jaren zal ik nodig hebben. Om mijn dromen te doen vermoeden. Voordat ik de plank weer mis sla. En me op gevaarlijk terrein bevind. Zo volkomen en wonderschoon. Zijn de dagen die niet te vangen zijn. Onverschrokken ga ik tegemoet. Wat niet bij te houden is. En hoewel het nog helemaal niet zeker is. Of ik deze kar wel trekken…

Herdenken is aandacht schenken Bij de verstening van de tijd. Een monument, een symbool van het lijden Van een oorlog uit grijze tijden, Die een verbeelding is van ons gevoel van spijt.…

jouw handen overal beroeren buik en dijen zij strelen vragen schenken vervoeren bovenal jouw ogen vlammen vuren hartstocht en tederheid verdrink je in de mijne minuten worden uren en tijd wordt eeuwigheid…

Ik hadde vriend noch maagschap meer, Wie ik die konde schenken. Wees rijk, doe goed, bedank de Heer; Wil mijner soms herdenken!’ De lezer ging met vlugge tred, Ontdekte 't aangewezen', En stortte een vurig dankgebed. Wel hem, dat hij kon lezen!…

Dit is de dag, die God ons schenkt, waaraan thans ieder christen denkt; hem viere, wat in 't groot heelal door Jezus is en wezen zal. Men had Hem eeuwen lang verwacht; en toen Gods tijdperk was volbracht, toen zond Hij van zijn hoge troon het heil der wereld ons, zijn Zoon. O Gij ons heil, ons hoogste goed…

zelve wordt het wiegende heelal, Het vochtige, het zich weggevende, Het in elkander vloeiende heelal; O deze zaligheid van zich te geven, O deze zaligheid, te hebben lief, En ieder ogenblik, ondeelbaar ogenblik, Het leven voelen zich in u voltrekken, Het redeloze, zich voltrekkend leven, Het leven, dat ontdekte dat het lief heeft, En zich schenken…

Hoewel gekomen bij dit punt, moet u toch wel bedenken, wanneer u dit niet lezen kunt, stop dan met in te schenken. Spreuken 20:1…

ik die hem leven schenk tijd vertraagt en olieachtig krakend hoor ik hem zuchten…

Het wordt me duidelijk, stilaan: alles is een leugen, er was geen tijd vóór jou tijd.…

Ik geloof in mensen zoals ik in mezelf geloof. Ik vertrouw ze zoals ik op mezelf leer te vertrouwen, maar ik wantrouw mijn medemens zoals ik evenzeer mezelf soms wantrouw. Ik houd van een ander zoals ik mezelf liefheb en ik haat de ander, zoals ik ook mezelf wel eens haat. Bij alles weet ik echter: achterlaten doe ik niet en een kans…

Mijn ogen geven jou een hand schenken de tijd haar leven weergaloos tellen cijfers meer dan tien terwijl ooit minder voldoende was om een woord te laten klinken als een zin jouw handen ogen boeiend de toekomst tijdloos…

Ik ze nu vaak zie of weinig hoor, met Kerstmis zal ik ze mijn warmte schenken.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Dan houden wij onze handen soms over de randen tijdelijk over de randen van het dagelijkse bestaan, dansen apart in ons eigen tempo onze unieke levensdans later in een grasveld van de tijd, later in eigen tempo met vlijt.…

Als straks de bomen weer gaan bloeien en er twijgen komen aan de stam dan bloeit er hoop in menig hart gekweld door smart die plotseling kwam Dan durft men weer te denken aan de tijd die komt en aan het leven dat soms zo onberekenbaar en vreemd wreed neemt Maar ook kan schenken en kan geven…

Ik geef je mijn bezit, ik schenk je alles wat ik heb Geef mij dat stukje terug, van jong en ook van pril! En ik laat haar nooit meer gaan.…

Leeg is nu het strand, de zee schreeuwt eb De tijd die stond niet stil en zacht fluister ik: O tijd! Wat heb je ons aangedaan! Ik geef je mijn bezit, ik schenk je alles wat ik heb! Maar geef mij dat stukje terug, van jong en ook van pril en ik laat haar nooit meer gaan.…

Leg je hand maar in de mijne En wees niet bevreesd Voor wat zal gebeuren Of wat is geweest Ik schenk je het licht Van de zon en de maan Van duizenden sterren In goudgeel saffraan Ik schenk je de geest En de ziel van de aarde Die schoonheid en gratie Met wijsheid vergaarde Ik schenk je hun kracht Die je hart zal verwarmen En al wat…

spreek zonder woorden schenk me jouw blik laat mij met jouw oren horen kom dichter bij me dan dicht leer me voelen en ervaren zonder woorden schenk mij dan het echte het ware inzicht om jou te doorgronden jij mijn liefdesgedicht…

ik heb de momenten van stilte omarmd in hectiek en drukte van de grote stad woordloos etaleren zij rust op een serene plaats in ruimte zonder haast in het stilstaan van tijd krijgen wij respijt tot overdenken eindelijk weer aandacht aan elkaar te schenken toch kleeft ook hier patina van teveel handen met emoties en banden…

Als drank tegen mij praten zou dan zou het tegen me zeggen vol berouw wees eens lief en schenk me in bemin me zacht als een godin ik staar al uren naar mijn glas die daarnet nog voller was en denk dan aan vergane tijden in de kerk, mijn geloof belijden toen was het leven nog onbevangen in de kroeg vol lofgezangen want voorwaar, de rode…