Alle inzendingen over tocht langs het meer

vingers betasten roerloze letters in schijngedicht vormen wolkjes stof dwarrelend in donkerzwart gezicht razend bonkt het met snelle slagen doch kil verlamd als tocht langs strijkt en stil slaakt hij een diepe zucht…

de tocht langs zwarte zeeën en vreemde rivieren voert niet naar de plaats waar alles weer goed komt waar zwaarte in gewicht te vangen is een handbreed aan dagen laat vroeger stapvoets over de brug verdwijnen naar de overkant van verloren tijd een bittere schreeuw vernielt de keel: bevestig ons…

Stille tocht Lange rijen mensen Wachten op elkaar Stilzwijgen Zachte stemmen Klinken door de stilte In de stille tocht Stille tocht Het moet gedaan worden Gewoon omdat het moet Het kan niet anders Er is een medemens overleden Die optrad tegen zinloos geweld In deze wereld met zero tolerantie Stille tocht Lopend samen hand in hand…

De moed bij elkaar geraapt voor een tocht langs de barre kust. Beukende zee en bijtende wind houden de wereld buiten. De stilte van het diepe ik verbergt zich in de duisternis. We wachten op een leeg gemoed. Elke vezel van het lichaam door het zand gevonden. We verlangen te kennen wat zich niet laat kennen.…

we hebben ze genomen de voetangels en klemmen van het dagelijks bestaan voorzichtig zijn we verder gegaan naar de wereld van onze geest de onneembare torens kerkers en catacomben waar eonenlang niemand is geweest voelden schuld en berouw in een ijskoude tocht langs generaties hoop en gebeden maar overweldigend was de tunnel…

je verzuimde tijdens je tocht langs het hemelruim het beperkend wit weg te vegen om ons de zon en haar dominante plaats in het blauw vol warmte te laten herleven in jouw brede armzwaaien wiekten wolken weg regenden uit losten op in een zonnig vrij baan te gaan voor hen die met vlijt en zuinig zijn hun vrijheid hadden gespaard…

stormachtig is de dag waarvan de uren stilte beuken op de muren woorden van onmacht trekken als koude tocht langs je heen en vervliegen liegen hun waarheid in raken en negeren verwaaien in echo zonder proberen als de wind is gaan liggen de schade opgemaakt weten we ineens wat we missen de angst is verdwenen voor de tomeloze stilte…

zag het water stromen met op de oevers aangespoeld restanten van gebroken dromen vlijmscherp nog oplichtend met kristallen flonkering een laatste sterven in herinnering gegidst door zon kon ik het naderen en openbaarde zich mijn vondst de glazen torso van een vrouw gehavend door een lange tocht langs krib en smalle bocht ooit blies…

In de laatste stadia van de dood huilt de wind over naamloze staken flauwe schijn van geschiedenis maakt een stille tocht langs littekens lichtvoetige schimmen versterven in een lenig landschap waar nauwelijks plaats is voor zoveel ruimte en de laatste pagina ontbreekt veraf ligt het dorp voor anker ze verbergt, achter fluisterende zandmaskers…

Maar even te kijken, te voelen, te dromen Die herinnering wil ik niet kwijt Ik vind wel een foto van de tocht langs elf steden. Voor mij was dat die goede oude tijd.…

Zij kleurde alles wit onaantastbaar, de strijd tegen het kleurloze bederf op de tijdladders, meestal in het voorste gelid, bleekte zij de barrières weg in een kaarsrecht onderkomen in de smetteloze uren aarzelend schuifelt ze weg langs pas ontdekte dromen, voorgeschreven tocht langs de baar van roerloos licht, laat zich niet uit…

onstuimig-verre oceaan rolt vloedig-dikke lagen zand over een - van God verlaten - strand om open wonden toe te dekken alsof zij nooit hebben bestaan en diep onder de aarde waar zij hun vleugels zandig nat door tochten langs het donderpad naar het domein van helledromen onmogelijk verzwaarden waar zinnen niet meer in beheer bewegingen…

langs de school geluidloos lacht zij me in mijn gezicht uit…

Door huid heen gloeien de kastanjes van een vorige herfst een slapende morgen in een verdronken landschap ik groeide op in dit gewest stap door de spiegel en vervolg mijn tocht langs littekens hier zoekt tijd een woning -nauwelijks plaats voor zoveel ruimte- een lichtvoetig beeld versterft als schim later is slechts een geweerloop lang…

ik heb altijd wrakhout gezocht op mijn tocht langs exotische stranden verdwaald en aangespoeld gebroken uit sociale verbanden samen stoken we vuur dat rookt en brandt als de hel vonken knetteren fel vlammen dansen verhalen in alle talen het bizar en grotesk streven naar overleven later smeult pijn als venijn gloeit en haat…

Onzichtbaar vaar je mij tegemoet op mijn eenzame tocht langs wijde oceanen van de grenzeloze tijd, onhoorbaar dringt je wezen door tot mijn intiemste luisterpost, je kent mijn wegen, die je ontcijferd en gelezen hebt, vaak gezwegen, omring je mij, ik adem met een brok van afscheid in mij keel, ik zal huilen als mijn lot mijn kist…

Een herder in de uitgestrekte heide Hij overdenkt al z’n stille tijden De hond is hem eindeloos trouw Samen worstelend door de kou Oog hebbend voor het heidebeheer De dynamiek waarop hij zich oriënteert Grasmozaïeken onderscheiden In droge en de nattere tijden Zijn tochten langs de nederzettingen van weleer Een kreupel beest wordt geobserveerd…

ga op in groenige luierlucht de bladerlichte gave languit te liggen hoe het gerikketik niet tureluurs, maar in een sappige beukennoot je vorkjeprik de zinnen streelt denk aan alles of niets tegelijk; aan een oude fiets de bakker in de buurt... ...aan onbegrensde vensters en vage randen - aan boterhammen met kaas op lange tochten langs…

Op die donkere dag bespraken we de kist, de kaarten en de cake Vandaag voert de stille tocht langs achteloos weggeworpen boerenhoeven langs verlaten erven waar geen zon schijnt en toch de schaduw heerst Traag stappend proberen we de einder, waar aarde en hemel raken, te ontlopen stemmen staken, een enkel gebaar volstaat in de najaarsstilte…

Je stapte binnen in m’n leven Doorheen de grote poort van m’n bestaan Je nestelde er je vriendschap En bent er nooit weggegaan Ik mocht mee op vele van je tochten Langs paadjes bezaaid vol geluk Je werd een vriendin voor het leven Deze band kon nooit meer stuk Maar jij was anders dan al die anderen Jij deed -telkens opnieuw- m’n hartje…

langs de Maas aanstonds zal hij bij Heiligerlee zijn opwachting maken: Koning Winter…

Is m’n essay geen wetenschappelijk succes noem ik het een prozagedicht, ik zit dus als dichter-filosoof altijd goed. Onderweg pluk ik de rijpe dagen, voordat anderen er met mijn leven vandoor gaan. Ik vraag Tamara m’n mooie donkere vriendin, waar ze was in de ijstijd om me te warmen toen ik met half bevroren lijf evolueerde in…

over hoge treden en met de gele maan, over de trage lange rivier, zo zijn ze gezellen, onder werelds deken, de moede gele maan en de eenzame man, raken in z’n kano onder de gele maan nooit uitgekeken gedwee, getwee naar een verre vrije zee berust op de zwaarste en langste tocht, langs droomschappen onder een moede gele maan stroomt de…

Er ligt iets blij in het lome oog van de koe Zij lijkt wel de heilsbode van het gras Alhoewel zij straks omgekeerd en moe Aan de vleeshaak hangt En getuigt van de melkfabriek die zij was Van hoe zij, grazend, groen door wit vervangt Zo rolt zij, tong uit de muil, naar haar beul De romp doorsneden Een lamme tocht langs de bloedgeul De lispelende…

(4 zeezwemtochten) In een minuut 60 slagen Worden 3000 per tocht Met vier kom je op 12000 Rekenkundig onderzocht Tel daarbij de trainingsuren Binnen buiten heel jaar door Brengen we 300.000 keren Onze armen naar voor Is dat niet wat overdreven Vroeg bezorgd de dominee Is er niets beters in dit leven dan heilloos malen in de…

Daar voorbij de bocht op zoek een tocht Een tocht naar langs symbolen grotten en gnomen klanken en tonen Waar zijn de engelen gebleven is de rede weg gebleven nooit niet onderuit uit fouten kwam ons besluit…

lange lege nachten verlangen loutert klautert langzaam langs mijn ruggeladder langoureus mi lanct na di het tocht van binnen…

Het leven was geen makkelijke tocht Zei ze en ik, ik heb het genoteerd Ze had haar les niet een twee drie geleerd Had lang naar liefde en respons gezocht Ze wist nog goed hoe of ze driftig vocht Als Don Quichot de waan had getrotseerd Het leven was geen makkelijke tocht Herhaaldelijk vloog Venus uit de bocht Ze had zich menigmaal daarbij bezeerd…

het tochtte op perron waar een paar verdwaalde mensen wachten tot hun bestemming weer op tijd en krachten verder reed was alleen met jou zag de coupés passeren de lichten van de ramen langs ons flitsen en jij ging niet mee het kaartje in je handen voor het verbreken van alle banden heb ik in goud gelijst het tocht altijd op het…

Boven hun lichaams donkre zuil Verscheen een zacht bewogen tuil Van licht, en glinsterende gleed Het neder langs hun schamel kleed. Hun mengelmoes van woorden vaal Klonk ieder als zijn moedertaal. In mensenwoord, op mensenwijs Geeft God zijn heilgeheimen prijs.…