Alle inzendingen over torste

zeldzaam ondoordringbaar de gelaatstrekken diep verstopt onder het wangvet torst ze zich over de straat het dikste meisje van de klas zelfs van het vervallen woonblok in de kamer met geelbruin verkleurd, vettig behang verzwaart de moeder niet het schuim van de zee - ze kan het niet laten - de fragiele vleugels van het kind traag, onverzettelijk…

Menig gewas vreest nog de vorst die zijn laatste nukken torst maar ik denk al aan zaaien en maaien en het versere uit een tas aan de bloesem en de granen en het stapelen van het veldgewas.…

in de schuur onderbreken trage seconden de slaperige stilte een dorre knak de zwaluw zoekt de hemel een stoel klettert op de stenen vloer buiten kraait de haan hij hield van ze misschien meer dan het hart dragen kon hij torste zijn geheim die logge loden last het onzegbare ontsnapte slechts een keer aan zijn lippen het geheim…

Schemer valt Als lood op een suikerspin Asfalt vloeit In dikke druppels Stijf staat m’n lijf Van staal en glaswol Ooit rolde hier water M’n knieën knikken Mijn enkels verweken Paars schijnt mij de hemel Toe en helblauw de vloer ’t Godsbeeld kruisigt Zichzelf en ’t dak wankelt Want geen muur torst voor eeuwig Duister kietelt Prikkelt…

Het meisje Vaak dwalen haar gedachten af naar hem Dan staat zij onder schaars lantarenlicht Deels vrouw al, deels nog een onnozel wicht Vadertje Tijd schrijft al een requiem Het is december, er heerst strenge vorst Zij staat wat eenzaam in een stille straat Hoort zij nu nog van schapen het geblaat Gebalk; de ezel die Maria torst?…

hij vergroeide met de tralies en het uitzicht op een blinde muur aan de overkant hij slaat zijn vuisten niet meer kapot noch trapt hij tegen muren in zijn oren suist de dood in tergend trage tijd torst zijn ziel een onuitwisbare last diepe rouw balt in hem samen als hij denkt aan dat ene ogenblik van volmaakt kindergeluk…

Kom maar…, kom maar hier leg je moede hoofd te ruste tegen het zachte van m’n borst vergeet voor eventjes je zorgen voor ‘n moment ben je geborgen verlost van de lasten die je torst Kom maar…, kom maar hier leg je moede hoofd te ruste mijn hart klopt in dezelfde maat gelijk het ritme van jouw pijn laat dit ’n gevoel van vrede zijn voor…

sluipt de melancholie door de versleten vingers de ziel raakt zwanger van een ongeëvenaarde zachtheid De gouden tonen vloeien weg de oude troubadour wedijvert met z’n melodie, geroofd uit tijd en zinnen en zwijgt in het beminnen Wikkelt zich het zwart fluweel van de naderende nacht, huivert In de vracht van een vlakkere kaars, torst…

Zo zal ze beter passen in het blinde systeem van kaarten, dat zijn tafel torst. Verraden krachten richten zich op deze mens met het enige tekort dat hij mij zólang zal genezen tot ik een ander word. ---------------------- uit: Blauwzuur (1969)…

In tergend trage tijd torst zijn ziel een onuitwisbare last de dood suist in zijn oren. Diepe rouw balt in hem samen als hij denkt aan dat ene ogenblik van volmaakt kindergeluk. Papa tilt hem op reigers vliegen hoog met de jongen mee mama lacht in onbevangen licht.…

Het oude jaar torst een zandloper met vlijt, die iedere laatste korrel telt op het ritme van de wind. Het vooruitzien naar de nieuwe tijd verliest even elke lust met het leven welgezind. De tijd vliegt. Maar wat niet liegt dat is de tijd.…

Overbeladen door herinnering torst ge, viool, langs ’t late levens-pad, druk en geluk – heel de ervarings-schat: hoe zwoegt ge - kreunend om vermindering! Dat het vervlotene nog eens verzadigt, dank zij uw klank: het lot gedoogt het niet. Geen vol genot, of ’t weet van vol verdriet. Geen levens-doen niet door berouw beschadigd.…

Het kostbare kantwerk dat historie torst en ooit alleen door de rijken der aarde werd gedragen. Kant dat keizerlijk sierde aan Gentse adellijke boorden. Dat ooit de keizerin Maria Theresa bekoorde. Hobby klossend vlecht de kantwerkster in patronen voort. Wordt met klossen nog slechts een oude traditie in patronen bekoord.…

Atlas torst de hele wereld. Atlas draagt het leed van de hele wereld op zijn nek. Dat lijkt heel gek maar op zijn nek voltrekt zich het aardse leven. Wordt zo'n vier miljard jaar aan hem de verantwoordelijkheid gegeven om de aarde in zijn baan te houden 365 en een kwart dagen rond de zon.…

Het zware slot, zijn de armen van mijn lieve man die het loodzware lot torst waar het nodig is. Er hangen ook veel parels aan. Deze van geluk en liefde. Van puurheid en diepe genegenheid. Van trouw en openlijkheid. Een paar loodzware van verdriet en ellende, verlies van vrienden en kennissen.…

iemand is de tijd kwijt een ander vindt hem terug een kind tekent de tijd in kleur de meester gunt hem uit de hardloper rent voorbij de tijd zijn vrouw haalt hem in een gewichtheffer torst gestolde tijd een warm mens laat hem smelten de kip voelt de tijd als veertjes de haan vindt hem gebakken lucht het kind zet de tijd uit zijn…

Winterskoud getekend door sneeuw en regen, in een stormachtige wind en ijzige vorst, waar ieder wezen zijn eigen strijd in torst, vervallen matheid in ellende verkregen.…

Wat norse wrevel legde in uw borst die wondre drang om, met uw kinderbende, jaar in jaar uit te zwerven zonder ende, uw orgel draaiend voor de schrale korst; Gij die u nooit aan werk of tucht gewende; met onbezorgdheid uw bestaan omschorst, en willig op uw sterke schouders torst de jammerlast der dagen van ellende?…

gedicht ontvouwt zich als een bloemknop in een zee van duizenden bloemen waar in kleuren, tinten en tonen de woorden wonen die ontleend zijn aan het oog van de menselijke ziel Zij spiegelen zich aan het eeuwig licht en zo verbindt de mens zich aan zijn lot ontvouwt het zijn plot en ontdekt zijn ware aard Het gewicht aan waarde torst…

't Was bladstil, en een lauwe loomheid lag En woog op beemd en dorre wei, die dorstten; Zwaar zeeg en zonder licht een vale dag Uit wolken, die gezwollen onweer torsten. Toen is het zwijgend zwerk uit-een-geborsten, En knetterende donders, slag op slag, Verrommelden en gromden.…

Wanneer de zomer weer is aangebroken kun je getuige zijn van hoe hij ze torst. Hij is er ook nog kaal bij; niets is hem te dol. Tussen zijn tatoeages zie je nog wat wit schijnen, tot zijn nek zit hij ermee vol. In het weekend zie je hem op de tribune van de plaatselijke FC.…

Langs Griekse beelden torst een oude vrijster Achter mooi groene blouse haar dubb'le toren: De Zeuskop kan maar matig haar bekoren, De Mouzageet bewondert ze ook niet bijster; Tot, plots, ze een roep, zoetlijk als van een lijster, Van tussen 't groene heuvelpaar doet horen, De jongen ziend met in zijn voet de doren: 'Zo'n snoes!…

Jij torst kennis over het oneindige mee. Zonder vrezen, terwijl jij weet dat het jou aan stukken zal scheuren. Jij beziet jezelf, geheel ten onrechte, als een druppel water in de woestenij. Jij wilt het kosmisch leven vormgeven. Daarom wil je nog steeds gaan Naar waar de maan uit het zicht raakt. Op absurde afstanden van geliefden.…

Zijn rug torst een koffer en drie pakken. Vrolijk zal hij die zware last gedogen. Willen de kleine knieën ineen zakken? Nee, het kereltje heeft moedige ogen, die alle moeite en gevaar inpakken.…

. ----------- I I ------------- Boven de adellijk blauwe borst torst een prins onbenoemde cellen. Daar geeft de olifantenhuid de aderen nooit bloot. Herkent hij in groot rood de ovale vorm als stugge norm van koninklijke zachtheid. ------------- I I I ------------ Het hoofd knikt met haar dat meestal niet zit.…

zeker ergens komen we elkaar wel tegen, een kringloop niet van herhaald gevaar ontbloot, het torst het kruid van marmeren zerken, deemoed vermorst de levenstekens waar een wegbewijzering voor staan.…

Dat telkens rond van borst Haar schoonheid langs mijn raam torst. Ik kijk er vol bewondering naar En beleef genoegen aan wat ik ervaar. In vrijheid verlang ik naar een pleziertje Met zo'n aardig diertje. Wat zou ik graag bij haar willen zijn En haar toespreken zonder uiterlijke schijn.…

Zijn vlieger torst dartelend tot aan de horizon de zorgen van het vroegere kind. Niet minnend aan het leven in de kolkende mensenzee weet de vliegeraar dat hij zijn hoop aan het lijntje verbindt. Hij is de vliegeraar, dat eeuwige kind. Een nietig element onder de zon, voor wie het leven ophield voordat het begon.…

o Bralle broeiïng van het schroeiïg-hete haar dat ge als de kromme vlam van ene toortse torste'; uitdagend dreigement der driest-gedragen borsten; o buik die glooit en glanst gelijk een beukelaar: - zó kenden ze u.…

Langs Griekse beelden torst een oude vrijster Achter mooi groene blouse haar dubb'le toren: De Zeuskop kan maar matig haar bekoren, De Mouzageet bewondert ze ook niet bijster; Tot, plots, ze een roep, zoetlijk als van een lijster, Van tussen 't groene heuvelpaar doet horen, De jongen ziend met in zijn voet de doren: 'Zo'n snoes!…