Alle inzendingen over twaalf slagen

Het weer is van slag, Pakistan verzuipt De zon schijnt in Nederland De Alpen verdrinken. Het weer is van slag Rusland verdroogt De oogst naar de Filistijnen Het weer is van slag: Alweer!…

gestommel ze zijn vroeg bezig op het dak van slag aan de slag de natuur net als ik…

Is het nu al voor de zoveelste keer Drie minuten over twaalf geworden, Kerkklok die de zinloosheid die dit bestaan Met harde hand regeert, nauwkeurig bijhoudt - Drie over twaalf al weer, Het kan een dag, of een eeuw, Of tien eeuwen geleden zijn Dat ik hem voor het laatst De riedel van de middagtijd Hoorde afdraaien, De vraag is…

cijfers met een eigen leven twaalf-twaalf elf-negen begrippen over ieders lippen al qaida tsu-na-mi kijkkast kotst vloed verwoesting over stranden vol kerstbomen geen ontkomen aan in land gezogen in- leef- vermogen kelk Leed tot op de bodem op netvlies gebrand - wij reiken Hand raken Heil…

ik ben alleen en ben van slag omdat ik geraakt ben door jouw antwoord, omdat jij me verliet, de trein reed het station uit en ik ben van slag het sein op rood alleen in m'n kamer ben ik van slag om- dat jij wegging en zing ik op de gitaar een treurig lied.-…

De Slag bij Waterloo! Bekend bij velen, Daar kreeg Napoleon een flink pak slaag, En leed toen zijn ultieme nederlaag, Nu willen ze die veldslag ná gaan spelen. Dat hoef ik niet; ik heb al enge dromen Van al die slagen die nog zullen komen.…

het kan elk moment gebeuren nu of om kwart over twaalf morgen of volgend jaar maar een ding is zeker ik moet wel opschieten…

een pyroclastische wolk blaast de spinnewebben uit mijn hart brandt jouw aanwezigheid diep in mijn netvlies en mijn ogen rollen in tranen van geluk…

Als 't Hoepeltje niet werd gedreven, Dan zou zijn loop zich haast begeven: Zo moet het mens'lijk leven voort; Van kinds af, in zijn oude dagen, Met minder en met meerder slagen, Indien 't zal komen waar het hoort.…

Waar ik ’t niet winnen kan, en niet verliezen mag, Al pruttelt die mij volgt, daar lever ik geen slag.…

[Senryu] Gelijktijdigheid - elke klok heft zijn hamer voor de eerste slag.…

Twee mannen deden middenstandsexamen. Jan Treurmans werd teleurgesteld: hij zakte, doordat-ie van de vragen weinig bakte. Frans Vrolijk vond z'n uitslag wel betamen. 'Wat ben ik toch gelukkig,' zei hij toen. Succesagenda's had-ie steeds gekregen. Het zat de ander echter danig tegen: hij moest het met een zakagenda doen. De arme Jan werd…

De vage grens is hier even breed als de tijd breekbare lijnen hullen zich in dekmantels uit zuivere nevels gevlochten de wind die naakt maakt slaapt achter weggedoken dijken het gewas wacht met wuiven totdat de vroege voorbijganger sporen trekt door de ontzegelde dageraad de stilte smoort elk gegeven commando gericht op weg naar deze…

Dan weer aan de slag.…

De kans is groot, dat het niet gaat lukken. Nooit, nee nooit, worden we het eens. Teveel van ons zijn tegen. Samen zullen we gaan falen! Diep in mij zegt iemand: Dat nooit. NEE! Zal die stem in de anderen, ook zo tot hen spreken? Ineens wordt de kans groter, dat het wèl gaat lukken. Ja! Misschien hebben we wel ongelijk, en valt alles…

Ik weet het niet wat van mij worden moet Na al dit rustloos pogen, nimmer slagen; 'k Heb vruchteloos een beeld in mij gedragen, Ik heb de adem niet die 't leven doet.…

Dolend in het groen verdwaalde ik wist niets was twaalf weet ik nog een kind herinner mij haar naam een beeltenis haar schim in groene schemering…

het jaar telt zijn laatste dagen met de rug tegen de muur handen leeg ogen verwilderd starend naar een schroeiend vuur van honderdduizend haarden wantrouwen, angst, menselijk leed zoekend naar de zin en waarden en wat de tijd toch met hem deed het jaar telt zijn laatste uren met een hart dat haast verstikt ogen dicht, mond stijf gesloten…

Huiverig, rillend tegen de windmacht Stormkracht twaalf, scheepsverkrachter Staand op de pier, hoopvol kijkend Zee natstuivend in mond, neus en ogen Vuurtorenflits, gierend tegen de kracht Van de waai, doch stevig staat de wachter De roodwitte gigant, een enak gelijkend Schuilend in zijn luwte, hoopvol onvertogen De zeemansvrouw, wachtend…

Snotterige twaalf graden en alleen maar regen Aquaplaning op straten alsook in mijn luchtwegen De eerste drie maanden die een Nederlands jaar sieren oogt Holland fraai hoog water en brede rivieren De eerste drie maanden zijn gelukkig voorbij We leven weer in april En mijn vriendin is ook blij want in mijn luchtwegen is het ’s nachts…

in nevelen gehuld trap ik de dauw met loden schoenen de dood wacht er is niets nieuws onder de zon nu ik beschutting zoek de dood lacht rond middernacht een Happy Hour in café 't Vage Vuur ik word verwacht met hemellichamen bedekt, sterf ik wel duizend doden in de nacht…

Het is al bijna vijf voor twaalf en de jonge César zei, net als zijn vader, dat om twaalven de zondvloed komt. Hij komt. Klein maar wijs, heeft de jonge knaap in een heilsput de soep van 2012 gekookt. En de muze zingt: Bedenk voordat u wandelen gaat, dat de aarde beweeglijke armen heeft.…

de tafel droeg een lepel, bonen en een bord jouw handen droegen niets slechts leegte tussen vingers een verloren woord hing in je ogen ik droeg jou en wie je was gaf mijn weten opdracht in jouw nood de hand te zijn, die leven bond machteloze happen pap verdwenen in jouw weggedwaalde mond…

De Twaalf Artikelen van het Algemeen Ongetwijfeld Sint Nicolaas Geloof Ik geloof in Sinterklaas, de bisschop van Myra. En in zijn zwarte helper, de enige echte Zwarte Piet. Die geboren is in donker Afrika, ontvoerd door de V.O.C. Die geleden heeft in het donkere scheepsruim. Die doorgaat voor dom en onnozel.…

niet zo goed verdroeg De tegels van hun wijsheid liggen in scherven aan hun voeten Balancerend op het vinkentouw loopt ze - zichzelf trouw - een stukje met de maan en laat het gaan Eén voor één laat ze haar veren vallen genietend van de lichtheid van het moment De hemel weet ze vol met diamanten Op aarde is het vijf voor twaalf…

Donderdagavond, ik moet aan de bak Nog even snel een snelsonnetje maken Voordat mijn inspiratie op gaat raken Gedaan, ik voel me weer op mijn gemak Oh nee, twee zinnen bijna glad vergeten Dat wordt dus met gemak nog uren zweten…

Lig je echt hier, onder het zand? Ik kan het niet geloven Voor mij ben je daar boven Waar het lichtje altijd brandt Lig je echt hier, aan mijn voeten? Zonder adem, zonder praten Moet ik je nu echt hier laten? Jij zonnetje met zomersproeten Lig je echt hier in dit gat? Ik sta te huilen in de regen De kou, het donker; staat me tegen Ik…

De drinkschaal geeft passerende wolken weer en morgen misschien wel twaalf vale gieren speurend naar dood en eetbaar.…

toe In deze bange enge tijd, met hun eigen Kleine meid, want wat is nou twaalf jaar?…

Al ben ik dan van vóór de laptoplichting Ik had gevoelens in dezelfde richting Daar zakken zakken blijft en slagen slagen Derhalve: mijn gepaste medeleven (Elk jaar met meer distantie te vergeven)…