Alle inzendingen over uitgestorven

uitgestorven pleinen en straten huizen in de schaduw hun reikwijdte van glazen muren verschuilen geen optie zelfs niet onder de houten trap in het voorportaal het is stikken of leven het glas is immers geen pantser ergens dwaalt het door de kamers likkebaardend ladderzat als een valse profeet spijkert eenzaamheid haar vast…

Het is het vallen van de nacht De uitgestorven stad De sluimerende stilte Die zegt, 'welterusten schat' Het is de uitnodigende warmte Melatonine die begint te stromen De pauze welverdiend Die zegt, 'tijd om te dromen' Ik ben al moe vanaf de ochtend En het is al bijna nacht Ben haast niet te genieten Dus ik zeg, 'slaap zacht'…

In deze uitgestorven kustplaats vastgenageld in het zand zie ik hoe je ongenaakbare met roest bedekte lijf de beukende golfslagen onverstoorbaar incasseert. Het tandenknarsen van de tijd het wassende water de tartende zeewind weten niet van wijken ze maken je gestaalde hoofd koppen kleiner. Een albatros landt zwijgend op je hoofd.…

het was niet jouw muziek die felrood doorkwam uit de achtergrond zij lichtte op uit een palet met onbekende vergezichten geroezemoes van stemmen uit de duizend talen die eonenlang al uitgestorven zijn de mengelmoes van angst en haat vergaard in onbestemde kleuren van de dood jouw muziek gaf hoop maar verloor de strijd van het…

van een fossiele, stenen vloer is het lastig eten zo keurig als het tuinpad van de buurman ik heb begrepen dat van uitgestorven diersoorten nog versteende keutels resten er komt een dag dat niemand nog weet van ons bestaan, ons bloemenperk, nauwelijks gedragen schoenen omdat de maat toch te klein bleek zodat voetstappen in beton zijn…

Het leven is slechts de dans naar de dood Stil zwerven wij op vreemde tonen Als poppen mee met de wijzers van de klok Op dezelfde maat steeds weer En het leven roept ons Maar de tijd tikt voort Telkens opnieuw zonder besef Waar de muziek stopt en de laatste klank tot een echo uitgestorven is...…

die grauwe dagen in oktober als de regen langs de ramen druilt de hemel verstikkend in grijstinten over een wereld stil en uitgestorven die nooit meer lijkt te ontwaken plots parelt daar muziek uit venetie dit gloria klonk eens goddelijk over de eilanden in de lagune deze engelen verjuichen mijn somberheid de klaterende regen applaudisseert…

In de uitgestorven Japanse winkelstraten van Fukushima scharrelt een struisvogel - moederziel alleen - het schaarse voedsel bij elkaar. Hij heeft weinig voedsel nodig om te kunnen groeien deze mascotte van de kerncentrale. Zoals kernenergie wordt opgewekt met slechts een klein beetje uranium.…

Uitgestorven leven. Wegens onaangepast gedrag. In onze ziel rusten ook fossielen. Verdrongen angsten van vroeger. Vastgeroeste gedachten. Onaangepast aan onze leeftijd. Fossielen zijn dood als stenen. Psychofossielen zijn schijndood. Opgraven wekt ze tot leven. Maak ze niet wakker.…

schaduw in het oor leven bestaat in uw ogen gaat een plan de ronde en houdt zich klein uw wielen verzwijgen wie en of ze zijn; eens heb ik in u een taal gelegd u houdt het allemaal voor bekeken geen woord denkt u loert op het verleden u houdt zich klein zon gunt u geen toekomst in uw leven vragen hij en straat waarom ze uitgestorven…

De wereld is een pas verschoond bed buiten bruist iedere molecuul blauw en langs de nog uitgestorven autobaan wapperen fonkelende kleuren van de rastette ik sla het laken verder om ons heen de ochtendnevel ruikt naar wasverzachter eindelijk samen op reis alleen het kussen nog wat opschudden we omhelzen elkaar nog even tanken.…

De mensheid bijna uitgestorven. De aarde woest en bijna ledig. Een kleine groep is doorgegaan. Mensen leven in angst en beven. Giga giganteum is nu de baas. Homo wordt gefokt in oude stallen. Als plaagdier kan hij overleven. Ooit was hij dominant. Echt? Dat was 5000 jaar geleden. Nu door Giga wreed geknecht.…

nu sneeuw niet meer is, en ijs frisheid van een kerstbevroren sterrenhemel in vroege morgen de slee, het schaatsen, ijskristallen op het raam winters speelplezier, als prehistorisch dier uitgestorven nog even rest in oude zielen de herinnering krom gebogen uit de tijd deze generatie sterft en met ons wat winter was…

ons mooie strand en levendige dorp heeft uitgestorven straten de zee is kalm alsof ze vredig zo verlaten haar golven van gemoed kan laten stromen uitgerust aan een rustige kust ons stille strand blijft onvermoeibaar wachten niets veranderd wat is verankerd in ons hart zo dromend langs de lijn weten we waar we trots op zijn…

jij schrijft me door het raam een stil leven van vage vlekken aan elkaar geketend waar ik als dichter sterf buiten het zicht van lege bomen en uitgestorven vuur vreemd lachend hoor ik spotvogels schateren met afgerukte bladeren en mijn grijsomrande huid want alles wat ik onderweg schreef was de adem van warmlicht verlangen…

op een uitgestorven kruispunt vliegt de vlinder tegen de wind in in een leeg landschap valt de mens uit de tijd in een verlaten kamp beoefent de man de deugd der traagheid vanaf een lege sokkel klinkt tevergeefs: houd me, houd me tegen het licht in de nacht zoek ik naar de leeuw die brult als ik slaap wacht ik op de nachtvogel die dingen…

Als ik kleumerig ga over het zandpad En even sta te kijken bij een uitgestorven poel Denk ik nog weemoedig aan de zomer Toen was ‘t wat droger en geen modderboel Stonden de bomen weelderig vol lover En boden schaduw voor de warme zonneschijn Nu staan ze langs ’t pad, kaal als ik, te kleumen En ik denk; “Laat ’t maar gauw weer zomer zijn.”…

Zorg liever voor de bijkans uitgestorven Bengaalse tijger...was die uitgezworven, Zijn ijsbeer, witte neushoorn reeds verleden? Ach, blank of wit of zwart, doet het ertoe? Ik hou het op Imagine en #metoo…

Strakjes ben ik uitgestorven Ik voel me al bedreigd Van mij bestaat er nog maar 1 Die kwaaltjes heeft en hijgt En toch, ik hoef geen reservaat Geen kweekgroep, geen gekloon Laat mij nou maar mijn gangetje gaan Dan leef ik toch gewoon Voor mij bestaat geen fokverbod Er is dus nog wat hoop Uniek ben ik in heel mijn soort En zeker niet te koop…

zo wandel ik door woorden trek ze aan en stoot ze af, de richting onbepaald hun eigen graf begraven in een vreemd geluid ik hoor een meeuw zijn schreeuw lijkt veel op uitgestorven klanken wrang weggetrokken uit het laatste geluid dat heelhuids langs mijn oren vloog hoog, heel laag of fluisterend ontluisterend stil begin ik…

Het mystieke liefdeslandschap verstilt zich in zacht ruizen van dromen achter de horizon uitgestorven dieren komen tot leven in emotionele visioenen over de toekomst Verre landschappen in de verbeelding laten een spannende wereld zien je proeft teder zachte genegenheid bij vreemden die op vrienden lijken jong en oud, verleden en…

Ieder voor zich spoelen straks op een ver van ’t strand gelegen vloedlijn eenlingen aan miljarden doden schrijft de krant die onder water niet gedrukt wil dus nu al is verschenen men tart het noodlot schrijft de krant start de motoren en verzuipt sociaal pruttelend in de file als een uitgestorven soort straks teruggevonden als een…

in deze uitgestorven kustplaats zie ik je staan op het strand je tuurt -vastgenageld- over het water een laag roest bedekt je naakte, harde huid de deinende golfslag valt stil in je hoofd het wassende water dat niet van wijken weet maakt je weerloze kop kleiner het tandenknarsen van de tijd de zeewind tart je zilte huid een albatros…

daar zondig loopt zichzelf verwijt om mee te spelen het sleept zichzelf ten overvloede uitbundig mee over uitgeraasde, haast verdwenen wegen en god mag weten wat een ander zich op dat moment bedacht het kon het wezen niets meer schelen alles kan een niets staat vast is wat het wezen zachtjes schreeuwde hopend op een medeling en uitgestorven…

Voorbij aan 's mensen waarnemingsvermogen en aan het zicht onttrokken horizonten, sneeuwbedekte nevelvlakten grenzen overschrijdend en boven schaars begroeide toendrabodem rijzend, lagen tussen brede lagen veilig onder glaciale permafrost fossielen en kadaveren begraven: lang geleden uitgestorven gave mammoetexemplaren -…

lopend door de witte weide over bevroren pollen van gras neem ik een verlate reiger waar stram in de houding doch steeds voor vertrek klaar wat had hij nog te zoeken op dit uitgestorven winters veld had hij mij nog iets te melden iets dat alleen voor mij geldt het was als of hij meewarig staarde in de verre einder wat dromerig…

Als op een dag de moord in mijn handen slaat de hond najaagt over straat worst van de slager niet meer veilig is rondkleumt de bakker zijn warme melkbrood niet meer slijten kan de straat uitgestorven raakt de bom gevallen is moord zichtbaar in scheef gezakte raamkozijnen laat ritme licht en liefde overblijven muziek weerklinkt wat vriendelijk…

Uitgestorven lijkt de stad, harde regen, De natuur doet zijn werk, planten, Bomen en ook mensen zij hebben het nodig. Ook al zouden zij anders wensen... Nog steeds kijk ik uit het raam, dan Beginnen naargeestig de klokken te luiden Van de kerk in Gods naam.…

de bloementuin is aardedonker zelfs geen sneeuw die zacht glimt in de uitgestorvenheid van de avond ijzig beroert de wind mijn wangen waar ben je struiken zijn vreemde bruine schimmen zonder weerkaatsing zelfs niet van de somberheid geen vogels, geen leven , slechts nevel wat doe je het tegelpad is hard en koud gedachten dwingen een…

Van jou gedroomd vannacht je was gehuld in zwijgen de lippen waren rood gestift de ogen leeg uitgestorven Van martelaar tot heilige is maar een kleine stap je kreunde met uitgerukte tong een onverstaanbaar hijgen Wat doe je hier, beminde met dezelfde oude leesbril hoekig staand op je neus wat moet je hier dacht ik Jouw…