Alle inzendingen over vader OR dood

Ik zie een kleine mens halverwege de akker staan in een zachte najaarszon. Gebogen, bijna biddend. Hij ziet me niet. Zijn handen steeds opnieuw de aarde tegemoet, verzorgend, bewerkend, liefhebbend. Zijn lichaam in diezelfde schoot nu, omarmd. Als ons iets is geleerd, dat in de aarde niets sterft maar slechts wacht op nieuw leven…

Praat nog een laatste keer met mij jouw woorden, jouw ogen jouw vaderlijke onvermogen je gaat dood.…

De unieke stilte van de honderden hoofdzakelijk christelijke doden werd wreed verstoord bij de aanleg indertijd, wat mij als zoon en dichter de "vraag opriep aan mijn vader". Mijn vader was een verdiept gelovige en verlangt naar de wederopstanding.…

het is wel goed met kindje maken Opel rijden, parkje lopen eendje voeren en ijsje kopen om dan te verdwijnen en ons laten staan bij het koude marmer in opperste verwarring…

glanzen, haken en ogen prikken en in zijn handen ligt vaders favoriet de geschubde strakblauwe blinker het staartje rood, legt hij behoedzaam terug in zijn vak, vandaag geen dood…

Het later stadium van zijn ontstaan zal de symbolen doen begrijpen die overgoten door de godendrank het inzicht zo verscherpen doet dat dan balans hervonden wordt met als gevolg, het samengaan tot aan de dood de energie der zon de voortbewegingskracht der wind een piramidaal gegeven zijn de vork der strijd verdwijnen zal in eeuwig leven…

die me nog steeds verblijden en kracht geven voor nu want het leven gaat door Toch wil dat vanavond maar niet lukken, en door waterlanders geheel overmand, geef ik toe zonder onderdrukken aan de pijn van voorbije vader-dochter band.…

Jo ziet me niet meer maar hij lacht haast onmerkbaar Dag Jo, dag lieve Jo…

Vandaag is er een jubileum Want papa is al even dood Al 12,5 jaar Tien jaar geleden geloofde ik het niet Nu besef ik het Het is waar En nu pas zie ik in Wat hij werkelijk is Geen goede vader Een leugenaar, een egoïst Dat is wat jij was, pap En dat zul je altijd zijn Je beseft namelijk niet Wat je mij hebt aangedaan Zo ontzettend veel…

Overlijden van mijn vader toen ik kind was.…

En met mijn hoofd op jouw borst, met die razende stilte van de dood in mijn oor, schreeuwde ik. En schreeuwde ik. En ik bleef schreeuwen... Van dan af ben ik een kind in nood.…

Ik kijk omhoog naar de hemel waar mijn vader is en blijft. Verder dan de verste ster. Mocht hij terug komen, leven na de dood, dan zal ik hem nog niet zien, want het heelal is zo groot. En ik heb te weinig tijd, ik ben hem voor Eeuwig kwijt.…

De kamer en de kast zijn vreemd en leeg. Een vetvlek op de bank zegt waar je jaren zat. Toch geef ik jou de hand. Ik voel het grove van de grond. Jouw kas met druiven, het hoekje met de pruimenbomen, die onder stenen zijn verdwenen. Ik voel de tuindersknoken, die nog ergens moeten zijn. Jij zegt met moeie longen: ‘Zo, ben je…

de geschubde strakblauwe blinker het staartje rood, legt hij behoedzaam terug in zijn vak, vandaag geen dood.…

Slaapdronken geuren gebakken kaas en uien de trap op. Beneden betaal ik pas tol als de overkant van je stemming bereikt is. In de hemel verdien ik gratis boodschappen voor op je graf. Een bloemenzee voor aan het stuur van je nieuwe scootmobiel. Wat je ervan bakte reist voor altijd met me mee.…

Het kraakt. Het knarst. Het trippelt dichterbij. Een geest slaapt in zijn stoel. Zijn kennis geeuwt benauwdheid. Angst stilt zijn adem. Stoerheid schuifelt af als ik hem aanraak, breek.…

Deze lucht draagt de jaren waarover vader schreef. Over mensen, en hoe niemand ooit de zon verjoeg. Zijn rimpelige handen schrijven nu over een man, die op zijn knieën vraagt om de dood. En ik las het, vader Maar niet vandaag. Vandaag gebeurt het sterven niet Jij stapt Nog zo luid in mijn huis.…

ik heb je meegemaakt gemaakt ben ik van jou jouw genen zijn een deel van mij gemengd met die van haar van wie jij houdt het duurde lang voordat wij konden spreken met elkaar praten deden we wel heel gewoon jij toonde nooit een eigen ik wel als vader dat gezicht jouw visie op de wereld was bekend jouw diepere gedachten nooit…

Het danst omdat er leven is maar nee de dood heeft hem nu gans omkranst, verniet en in het duister sterft het zachtjes mee. Het hoort de stilte toeslaan op zijn lied met leed dat het verweesd toen achterliet. ’t Wordt ook omstandigheid van zijn bestaan. Het ziet zijn schaduw in de volle maan: leegte loopt leeg in wat al leegte was.…

Mijn vader heeft een gevaarlijk mes. Mijn moeder had oorbellen, prachtig rood. Nu draag ik ze zelf. Moeder is dood. Haar kralen heb ik ook om de hals. Ze schold mijn vader voor vuil en vals. Mijn mooiste speelgoed heeft zij gebroken En toen heeft vader haar doodgestoken.…

De plotselinge dood pronkt met het middaguur en prevelt volle zinnen moeder lonkt met de nieuwe buur en wil alvast met hem iets gaan beginnen vader blaast zijn laatste adem tegen de neus van tante Griet moeder zegt wat snedig je broer is dood, zie je ’t niet vader wordt begraven na ’t middagmaal en de revue op het kerkhof wat verhalen…

je rommelt wat in marges van nacht & noemt het dromen tot woorden het handschrift vormen van vader - die dood is dat je het eindelijk lezen kan & wakker wordt alsof clichés in pyjama ineens wel draagbaar zijn…

Een vrouw heeft haar overleden vader op een paasvuur verbrand. Over zijn dood zweeg ze maandenlang, zodat ze zijn uitkering kon blijven ontvangen. Zij werd veroordeeld tot 15 maanden voorwaardelijke gevangenisstraf.…

in een huiskamer waar twee muzikanten speelden voor een enthousiast publiek stond ik daar plotseling te huilen op de schouder van mijn lang dode vader wat was hij breekbaar klein wat was ik verdrietig om hem of om mezelf wellicht om allebei…

een klap in het gezicht ja dat is het dat iemand met zoveel kennis zo getergd wordt wellicht de gen van zijn wijlen vader geërfd waardoor ook hij de dood verkoos boven het leven hoe donker zijn wereld werkelijk was zal hij aan niemand meer kunnen vertellen…

In de boomgaard van het oeverland waar de rivier stroomt naar de zee bij nacht als dromen zijn verdwenen pluk ik een appel voor de dorst en niemand onder het magere maanlicht kan mij iets vertellen over de dood van mijn moeder, mijn vader, mijn zoon.…

op een dode vrouw, wij moesten maar gewoon verder leven zij gunde ons geen enkele rouw En mijn papa vond haar kritiek terecht liet zich meeslepen zijn liefde voor ons werd door haar ontzegd Zij heeft mijn vader vermoord de band die hij had met zijn dochters werd door haar egoistische ‘liefde’ gesmoord…

Op een dag denkt zijn moeder aan dit moment, aan Jezus die doodsnadering ook herkent, in gedachten Zijn armen om Vader geklemd zich over heeft gegeven opdat zijn kinderen, de dood voorbij opgelucht kunnen leven.…

1 Aan een touw Als een dode haas Ging vader hangen. Om wat te rijpen, had moeder gezegd. De vrouw die moeder troostte Wilde dat ik salie brandde. Daarmee werd ons huis ontsmet. Ikzelf wilde dat vader kwam Om te spelen met de trein Het rijpen duurde me te lang. 2.…

Al het vleselijk tastbare van hem die eens mijn vader was, bevindt zich nu te midden van andere geruimde doden, in het tochtig duister en koude vocht van een knekelput, een stinkend krocht bedekt met houten planken. Hoop had hij weer op te staan, om samen met zijn Heer de overwinning op de dood te vieren.…