Alle inzendingen over valkuil

deze nacht neemt zichzelf tot vrouw wekt de doden uit de valkuilen van het niets ik sta aan de reling van een eindeloze brug wuif naar het nageslacht ongelukkig maar toch sierlijk val ik eindelijk en klinkt trompetgeschal ik neem met list en kompas mijn vaste positie in in de buurt van poolster en grote beer ziende leef ik verder…

Wij, we hebben nooit geprobeerd om tegen te vallen in de valkuil van geluk. Wij, we hebben nooit geprobeerd om verhalen te vertellen als ware het gedicht. Wij, we hebben nooit geprobeerd om teleur te stellen als modern kunststuk. Wij, we hebben nooit geprobeerd om samen te ballen tot een bundel van dof licht.…

Dorian, baron van westerflyr toog met zijn makkermaat arnoldus rufus naar het mariekenwoud van heumens oord contrei der wilde slingerende wingerds Ongestoord ligt valkuil in een valkuil Een oehoe vliegt plots uit zijn middagslaap in zonderlinge solovluchtformatie zoekt hij in allerijl heil in het amber der deemsterende schaduw van haar…

Hun dromen zijn bedrog, hun valkuilen talrijk. In een gejaagdheid naar meer zullen zij in minder ontroeren. In duistere steegjes, in vervallen gebouwen, overvalt hun hebzucht in de eindeloosheid, overvalt hun de afmattende paranoia van dit verwrongen zielloze leven. In de winst ligt uiteindelijk het verlies, van hun zelf!…

Hoofd in de wolken Handen in m'n zak Negeer ik valkuilen en draaikolken Daaraan heb ik lak Koude handen, warm hart Zweef ik op haar af Misschien niet de juiste start Maar ik ben alweer niet laf Alsof ik 't echt nooit leer Helemaal in haar ban Vraag ik 'r voor de zoveelste keer: "Ken ik jou niet ergens van?"…

Een valkuil omdat geluk niet verkrijgbaar is in de toekomst, in het verleden Het is te vinden in het waarnemen alleen voortdurend in het nu…

Voor de zoveelste keer erin gelopen De valkuil die kwetsbaarheid heet Zolang hun woede en angsten nog welig tieren is veiligheid onder het tapijt verstopt Uitgedrukt in regendruppels storten zij zich uit Hoosbuien waartegen geen paraplu bescherming biedt Pas wanneer de luchtbel zo sterk en helder Pas dan is verdrinken niet meer…

bezig zijn met in te vullen zorgen maken en dom lullen argwanend leven, dag en nacht zoveel tijd aan niets besteden valkuilen, gebroken treden wat vermoeiend al dat denken om te zien en aandacht schenken hoe men nu weer naar jou kijkt over je denkt en wat men ziet terwijl het toch zo simpel is stop ermee en doe het niet!…

in de onderzoekskamer van de dokter vond hij de waarheid voor zijn klachten, een maskerende valkuil, die hem decennialang sluipend heeft uitgehold, door een vergiftiging die zijn lichaam beroofde van zuurstof en volledig uitputte, de ultieme prijs voor een dodelijke verslaving. in de afgrond vond hij het antwoord, hij werd wakker!…

uit het halfduister doemde zijn silhouet op: mijn geketende vader dichterbij kon hij niet komen de doos van Pandora boordevol met onmogelijke verlangens bleef hermetisch gesloten het leed zou te groot zijn we stapten over de valkuilen van onze zwijgende harten in een beschermende stilte vloeiden we samen ik kwam hem zoveel later…

vroeger was alles vlak maar waar wij nu lopen zie ik vaak een gat een afgrond waar ik niet in wil kijken uit angst voor verborgen lijken zij ontstaan in een steeds sneller leven als anderen geen hulp geven je komt ze altijd tegen op een ongelegen moment voelt dan hoe alleen je bent in dit wankel perspectief openen zelfs valkuilen…

Omdat één ervan zo nodig moest bewijzen dat het toch geen kwaad zou kunnen -denkend aan de veilige warme haven- om eens te balanceren op de rand dat de botte kant niet scherp zou zijn echte liefde dit wel aan moest kunnen is het nu zover dat twee harten tweesnijdend almaar leger bloeden in de valkuil van de blinde haat door de mist priemt…

Inspiratie, exploitatie Altijd op pad, om te onderzoeken slingerpaadjes wegversperringen valkuilen onverwachtse signalen tekens aan de wand niets uit de weggaand rap van tong ontdekt ze het leven doet er inspiratie op draait haar ring om de middelvinger van haar linkerhand de wind streelt kracht over haar nek en ruggegraat ze…

Steeds weer duidt het feest naar hopeloze gasten, boekbinders van de ergste soort die met valkuilen analfabeten weet te scoren we zeggen ongehoord verschuilen ons achter vodden wrijven met vinger kurkresten uit het wijnglas om het vervolgens in het geniep af te likken ze schreeuwen dat de nacht hun eenzaam maakt, herschrijven telkens…

elkaar trouw beloofd… Nu sta je voor mij als een bevroren standbeeld Je ogen veranderen langzaam in ijspegels Elk woord wat je probeert te vertellen bevriezen onze eeuwige trouwregels… Als je weggaat om nooit meer terug te keren huil ik mijn tranen tot een oneindige sneeuwvlakte Een liefde die de jaargetijden zou overtreffen maar in de valkuil…

armen wijd gespreid blik gericht op de toekomst die zienderogen wordt geschilderd met grote kwasten voor het hemels blauw dat dik wordt opgezet hier en daar een verdwaalde wolk tot penselen het doek detailleren contouren verfijnen al dat denkbaar is blijft hij intens gefocust op dat wat zijn uitgezette pad is zonder in overbekende valkuilen…

Ontloop de dans Volg de signalen Trek een streep Bepaal je grens Zoek een doel Dat je kunt halen Vervul je droom En leef je wens Ontzie het risico Van zwakke schakels Van valkuilen Vals sentiment Dubbele agenda's Tegenstrijdige belangen Ontwijk het pad Dat je niet kent Wees niet bang Te kunnen falen Ga er voor Met heel je hart Wees…

Het leven zit vol valkuilen vreugde en diepe dalen het merendeel is om te huilen zorg het beste eruit te halen. Het leven is niet zo maar leuk probeer 't interessant te maken lig van een grap in een deuk hoor bewust de kikkers kwaken.…

figureert speelt niet meer de hoofdrol wat blijft is onbegrip van het veld verwijderd verwezen naar de tribune eerst in een dip verlamd door onvermogen dan vechten tegen de bierkaai uitermate zinloos verbannen uit de koffiekamer alleen nog sociaal verkeer op straat conditie op peil houden op twee bijvelden tot einde contract de diepte van de valkuil…

De valkuil-akte zingt, weliswaar gesigneerd, in stoffig, tuttig tweezang.…

Er lagen valkuilen in je ziel, boobytraps in elke beweging, toen je voor de finish viel, was dat zeker geen zegening. Want, arme, op 1 november 2014 ben je zelf naar Petrus gegaan, je liep spaak en bovendien had geen sprint je laten gaan.…

Hij kent zijn leven van slangen valkuilen en valse vrienden. Hij gaat voor het uiterste en kiest dan vaak voor een levensthema dat hem al zo dikwijls goed bediende. Extremen wisselen elkaar af; belonen de dichter of geven hem een thematisch straf.…

met verrijkt splijtstof woekeren ze gezapig verder de leden van de veilige raad vegen de mijnen, de deadline als een zucht in hun nek buitenlandse zaken wil tand om tand de fout van gisteren is een haperende plaat het schept een klimaat van mogen want de valkuil van het verraad gaapt zoeken naar verzoening overzeese stemmen vormen…

En hoe ongelooflijk glad lijkt de weg die ik nu moet gaan geen valkuilen of obstakels die er staan maar moeizamer dan alles waar ik langs ben gekomen. Het leek de makkelijkste weg maar ik heb het valse plat genomen.…

in elke scene is men, tegen wil en dank, tot het eind aanwezig de mond lekt woorden en handen zijn bezig met een onafgemaakt gebaar; verborgen is de plot en tot het slot onaangeraakt achter elk masker gaan emoties schuil; valkuil gevuld met delen liefde en haat.…

onze verjaardagen maar bij het ultieme einde is geen spijt wij zijn overlevers onze genenkeuze is zo bepaald dat wij het beste uit de voorraadbank eenmalig hebben gekozen in het aanpassen aan de steeds veranderende eisen van het leven blijken wij tot heden toe de bollebozen want wij bepalen hoe het gaat weer staan wij voor de valkuil…

Zo machteloos, verdwaal ik in herinneringen uit de valkuil van mijn jeugd, dwingt Maartse Haas mij van een smalle rand en steekt een lemmet naar mijn ondergang. Stamelend spreek ik met doden die mij noden tot gezellig samenzijn.…

ik heb in een zon gekeken zag schaduwen en handen bewegen in een feilloze regie van de geest sloot langzaam mijn ogen zij maskeerden hun woorden met steriel latijn en vitaal gaas zij roesden mijn emoties naar een vrolijker niveau kende de valkuil die daarin school wist dat ik ooit weer zou landen misschien vloekend en tierend maar altijd…

kind tot persoonlijkheid leven leer je kent geen protocol is een zoektocht doorheen de jaren meer en meer naar wie jij bent leven leer je is omgaan met de dingen die overkomen in voor- en tegenspoed die jij creëert ook met wie en wat jij bent leven leer je is domweg vanzelfsprekend een groeitocht over gebaande paden langs valkuilen…

en wat een vader is een vriend is hij met wie je delen kan jouw succes en jouw twijfel een raadsman ook eerlijk en gewoon die jij vertrouwen kan een held is hij die dingen doen kan die jij onmogelijk acht een schouder ook die bij pijn, verdriet of probleem er gewoon is – voor jou een geweldenaar ook die van het leven de valkuilen…