Alle inzendingen over valkuil

Bij controlfreaks lig je altijd onder een vergrootglas of wordt je met een verrekijker bekeken En als je het echt niet door hebt met een heel verfijnde telescoop en als het nacht is en pikkedonker met een zeer geavanceerde nachtkijker Maar ik kan met mijn versleten toneelkijkertje zo zien dat op het toneel van het leven controlfreaks vaker…

eindelijk een sprookje gedroomd met veel liefde en natuurlijk een happy end waarbij het meisje lief en hulpvaardig was van gewone afkomst maar toch iets koninklijks had de jongen prees vooral zijn domme kracht lachte hard om de stomste grappen op een slijmerige manier de contrasten zijn al neergezet en de spelers trappen in de valkuil…

redden uit elk geheim, we noemen geen details, veranderd worden in drukwerk, onbeperkt groeien en het is alsof er nu je jezelf bent geworden minder gevaar steekt in bepaalde plekken in huis, de lege schoenen onder de banken, het gat achter de trap, het raam dat niet sluit, hoe de wind daardoorheen iemand zoekt om op te heffen: al dat soort valkuilen…

De hemel was een valkuil in de wolken. Overleven? Een werk van lange adem. Nood brak wet en lente vorst, de dronken boot de klip. De rekening volgde op het bordje dat ik zelf te berde had gebracht. Van één kwamen er andere gedichten: het onpare paar ten dans, ten baltsdans in een zwermcel.…

ooit vertrokken jullie vanaf hetzelfde perron in de gele trein gestapt bestemming onbekend kleurde dageraad blauw met schapenwolken ontlook ze voorzichtig als een passiebloem groeiden jullie innig doch gestaag naar elkaar ontmoetten vele hoogtepunten als wel diepe dalen waar steeds moeizamer uit omhoog geklommen werd leken obstakels groter, valkuilen…

Als ik naar haar kijk, dan zie ik perfect waar mijn toekomstige valkuilen liggen en waar ik ‘later’ dus rimpels ga krijgen. Haar kraaienpootjes vind ik best charmant, die heb ik zelf ook al jaren. Die lachrimpels vind ik ook oké, daaraan zie je dat je plezier hebt gekend in ’t leven.…

Ongeduld is mijn valkuil en respect is jouw wapen, Wat ik precies van of met je wil weet ik nog niet daar ga ik nog een nachtje over slapen.…

Complimenten heeft hem groot gemaakt; Maar anderen konden daar niet tegen; Goodwill was achteraf dus zijn eigen valkuil; Een vloek in plaats van een zegen.…

Die mond van niet te spreken en die ogen van niet thuis heb ik daarvoor zo'n grote reis gemaakt langs heuvelruggen achterdocht en valkuilen onrust?…

Wat stelde je vaak zo gerichte vragen Kré, trap ik nu in valkuilen en ontgrief ik jullie nu? Wie zonder zonden is werpe toch de éérste steen, PAPA Ik blijf je grafje trouw bezoeken, je wenste echt geen dure zerk. Je hebt me wel getekend, dikke verlatingsangst, vet troef Nog steeds een tranendal, je wel vergeven hoor.…

De herfst krast rond mijn lippen nu, en ijdel ren ik over het verraderlijke veld waar de valkuil wacht op mijn fout. Had ik maar haar warmte en weelde bewaard? Toen kon geen vloedgolf ons splitsen en dansten we op talloze tonen.…

gekropen genesteld in een vermolmde stronk onder een dun bladerdak nu kruipt hij uit de winterslaap over een tak in de tropen in een woud dat dagelijks kaler wordt het broos skelet houdt hem lenig gladde schubben dekken zijn leren vel als vingernagels die elkaar overlappen er spant een vlies over ogen die zwijgen over de verboden beet de valkuil…

De valkuil van onvolkomenheid loopt zoals voorspeld altijd op ons vooruit.…

Hoe het vroeger was: In het volle licht stort ik me in een valkuil. Hij bedaart en ik beef na in eigen armen. Het huis wordt een barmhartige ruimte die haar kale wanden rond mij vouwt.…

beschaving verkiest eindelijk zal nippen het eeuwige zuipen bedwingen gedekte tafels zullen verfijnd het diner bezingen dat keurig wordt uitgeserveerd dansen op strijk van violen is anders dan de techno beat van idolen converseren een luchtig tijd passeren van welopgevoede dames en heren wij zullen ervoor moeten waken niet in de valkuil…

Zand aan de voet van de dijk Als de aanzet van een flank Het mos snakt, de algen vergelen De vloedlijn herken je aan de kleur Waar slik in lichter overvloeit In gestreepte plastic ligstoelen Hangen badgasten te puffen Olie sijpelt door hun wimpers binnen Een suf oog slibt dicht Een delvende zoon met goudkoorts Tot de heupen in zijn valkuil…

Meeleven ja dat ken ik Doch ook mijn valkuil Waarin ik stik Met heel veel liefde Heb ik mijn zusje en vader begeleid Waarna ze door het hiernamaals werden bevrijd.…

Apotheose van verbeelding, de beleving herhaald, in de huid van eeuwen worden teksten lichter loopt een huivering door de onomwonden tijd schuilen er valkuilen in de verzen van de dichter in het voor – en naspel van de heerlijke zonden.…

Apotheose van verbeelding, de beleving herhaald, tegen het einde van het jaar worden teksten lichter loopt een huivering door de onomwonden tijd schuilen er valkuilen in de verzen van de dichter in het voor – en tegenspel van z’n heerlijke zonden.…

Apotheose van verbeelding, de beleving herhaald, tegen het einde van het jaar worden teksten lichter loopt een huivering door de onomwonden tijd schuilen er valkuilen in de verzen van de dichter in het voor– en tegenspel van z’n heerlijke zonden.…

het leven lijkt voor mij een valkuil Inplaats dat het mij omarmt Ik zie alleen maar struikelblokken en niks geen arm die mij verwarmt... Ik moet je laten gaan, dat weet ik Gewoon mijn eigen weg maar gaan Want deze onzekerheid...dat sloopt mij Vier jaren zijn voorbijgegaan...…

Te ontsnappen aan een karig lot, een afspiegeling van de vele valkuilen tussen altaar en schavot. "Mens en mind" wordt niet gespaard, in een burgelijke visie dat kat en kot door de buurtpreventie veilig wordt bewaakt en verder snijdt tot het bot en het geweten wordt geraakt?…

Verdwaald in een onbekende ruimte Overal gevoel van angst Niet weten hoe je eruit kan komen Niet weten óf er een manier is om er ongedeerd uit te komen Niet weten óf je er levend uit kan komen Er kan van alles gebeuren Er zijn gangen met rook Ruimtes met water Kamers met valkuilen Zichtbare afscheidingen Ook ónzichtbare muren.. .. begrenzingen…

alle mannen hebben één vriend gemeen dat is klein maar dapper Zwelgje Prostaat zijn veel genoten talent is ook zijn valkuil want verstijven bij opwinding is zijn ding bij elke moment van romantiek of passie gaat Zwelgje steevast enthousiast uit zijn bol zwelt hij op als een luchtballon trots en fier bouwt hij een feesttent voor iedere man hier…

Graag aan je lippen gerust om de woorden te vormen die je sprak Aan de borst gelegen om gevoed te worden tot de tepels gingen bloeden In de warmte van je blonde haren van rijkdom en goud gedroomd tot jij verlangen werd een valkuil voor een bloedend hart onze voorhoofden tegen elkaar lippen onbereikbaar ver Alsof we hart en ziel konden…

bankje naast de glasbak gaat zij even rustig zitten het is een komen en gaan van lege flessen elke fles breekt weer een herinnering in scherven al snel gaan haar gedachten terug naar die andere glasbak bij een ietwat verveloos bankje het gras was daar iets groener klanken klonken minder bitter een fel gekleurd kleed verborg de vele valkuilen…

Bar en breekbaar kan de dag vaak zijn Bergen en dalen, ups en downs en de valkuil komt in al haar venijn. Mijn stel ware vrienden daar trek ik me dan aan op Wat kunnen warme en begrijpende harten me slepen tot de hoogste top. Schattige lieverds, ik kan jullie nooit genoeg danken In voor en tegenspoed samen een potje janken.…

Zwarte Zee St: Je raapt hier kromme stokken een hele troost bij het gaan Am: Buitengaats die paalzitters aalscholvers bij de vleet Wolken groeien op de kim vaag van vorm en naamloos nog Laat ze toch verschijnen en verdwijnen vluchtig zoals wij Vroeg in de morgen rekt zich loom een vrouw in nevelen Pas op met liefde die valkuil…

In stilzwijgende omarming waait het bos om ons heen het geurende hout verklaart aanwezig te zijn een late bosbes schrompelt weg prikkeldraad houdt ons volijverig tegen ook gewezen op beperktheid in de vrije natuur hier liggen remmingen begraven door jouw spitten zullen valkuilen ontstaan voor de meesten zullen ze verborgen blijven…

Als mensen ontrouw handelen, dan zullen spijtig genoeg en tot leed van hun naasten vroeg of laat weer indezelfde valkuil vallen.…