34716 resultaten.
hoog en laag
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 381 Ik heb je op een plaats gebracht bij velden
waar het licht niet plat is en de stilte wit
door alle winters bloeit alsof er nooit
een eind komt aan de sneeuw.
Ik heb je op een plaats gebracht waar zomers
oeverloos van groen en weelde bootjes varen
laten op geluk dat in de poldervaarten
drijft, een seizoen lang.
Op elke plek die ik je toonde…
Mondeling
netgedicht
2.0 met 14 stemmen 3.988 Haar tanden wijken iets
terug alsof zij woorden
binnen houden wil
dit halfuur.
Maar er ontsnappen namen,
thema's en motieven
waaraan ik zin geef
door te knikken.
Dan mag ze gaan,
stikkend,
de rug tot roofkat,
bloeddorst op de tong.
En nu zij op het nippertje ontsnapt
wordt ze tot bijtens toe gevaarlijk
voor wie haar op de gang vraagt…
Stedelijk
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 891 Nieuwbouw steekt zijn kop
uit de terreinen op.
Wij gaan langs het skelet,
de stalen reigerpoten.
Het land dat wordt ontsloten
begint een stil verzet.
Allerlei groen venijn -
distels en chichorei,
hondroos en varkensgras -
loopt in ruigten te hoop
tegen bouwplan en waterpas,
koop en verkoop.
Het land biedt weerstand
aan de sleutel…
beeldbuisverlangen
hartenkreet
2.0 met 3 stemmen 516 Ik zag je op de video
die trui van winters weer
en nachtgelijke armen.
In een andere tijd-ruimte
knuffelde je een kind
en ongetwijfeld was de avond
weer bestrooid met snippers licht
(bergen, sterren, zei je)
Een storm steekt op
in de verlaten streek
die ik moet zijn...…
stairway
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 364 Wankel als mijn woorden zijn
en rafelig van taal,
schrijf ik een heel onvast
gedicht.
Geen touw is vast te knopen
aan mijn vers laten we
zwijgen van trossen, kabels,
spierballen waar anderen
goed in zijn.
Maar evenwichtloos komen
toch de woorden samen
in dit dun verdwijnpunt :
jij voor mij.
Ergens hecht mijn liefde zich:
onbeduidend…
Tafeldame (weet je nog?)
hartenkreet
0.0 met 1 stemmen 340 Terwijl jij aan tafel zit en bloesems opent
slaat in mij leven om, ruimt oude velden.
Kan ik de warmte van je aarde voelen,
het leven dat uit zonlicht wordt verzameld?
Hier nog mijn lichaam ondoordrongen,
terwijl in andere tuinen ongezien
tegen de winter in al bloemen bloeien.
Leer mij ontluiken.…
Onder spel
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 1.187 Wanneer ik thuiskom
danst daar die kleine
ook als ik wegga
staat ze te zwaaien op
de stoel voor het raam
Het is allemaal spel
en elke vraag die zij stelt
roept spelregels te voorschijn
uit mijn eigen onwillige mond.
Maar of ik nu kom ga of blijf
altijd bewijst de klok aan de muur
het ongelijk van de tijd zeker
als zij bij de tijd is…
Meine unsterbliche Geliebte
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 344 Het zal de tijd van weemoed zijn,
die ons doet voelen als we doen;
er zijn wat uitgebloeide uren
waarvan het pluis bijna
verwaaien moet.
Ja, het is de tijd van lage zon
en de dunne adem van nat hout.
Maar ook al gaat het bos in dode geuren op
en staat de lucht van vogels leeg,
mijn fantasie richt voor ons lentes aan.…
Een paard
poëzie
3.0 met 16 stemmen 2.693 Een Peerd! een Peerd! mijn bochel voor een Peerd!
- Richard III
Een paard,
Naar de aard,
Is er nog eer dan zijn staart;
Hij doet het te voet
Net zo gauw en zo goed
Als een ander te paard het doet,
En je kijkt niet om
Of hij is al weerom.
Met niemendal op zijn rug
Is hij bijzonder vlug,
En met iemand onder de man
Is hij in 't lopen nog…
Spiegel
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 616 Dauwdruppels op het gras,
zij weerkaatsten mijn gevoel.
Verdriet van mijn ziel.…
Voorbij de horizon
hartenkreet
1.0 met 4 stemmen 700 De zon straalt vreugde.
Laat zijn liefde zien aan ons,
kijkend wat er komt.…
De Droom
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 804 Het leven lijkt nooit zo kostbaar.
Niets anders is waar.
Het leven door Gods handen gegeven,
en door een en dezelfde handen weggenomen.
Hij schenkt ons het leven.
En bezorgt ons het Beloofde Land waar wij over dromen.
Hij schenkt de weggenomende het leven van zijn dromen.
Op aarde wordt er iemand ontnomen.
De liefhebbende wordt het verdriet…
ZEGEN DEZE' AVOND, GOD
poëzie
3.0 met 22 stemmen 2.969 Zegen deze' avond, God: ons handen rusten ;
en, kenden onze leden 't kleed der vreemdste lusten
en ons verlangen 't pad van de' ongewoonste waan :
thàns zijn onze ogen moede als van wie sterven geen...
- Stil-wegend staat Uw leve' op de onbewogen blaên ;
om iedre boom-gaard gaat de vrede van Uwe ogen;
en wij, die elke vrucht in onze…
WIJDING AAN MIJN VADER
poëzie
4.0 met 30 stemmen 3.757 O Gij, die kommrend sterven moest, en Váder waart,
en míj liet leven, en me teder léerde leven
met uw zacht spreken, en met uw strelend hande-beven,
en, toen ge stierft, wat late zon op uwen baard;
- ik, die thans ben als een, die in den avond vaart,
en moe de riemen rusten laat, alleen gedreven
door zoele zomer-winden in…
KOORTSDEUN
poëzie
4.0 met 47 stemmen 3.129 't Is triestig dat het regent in de herfst,
dat het moe regent in de herfst, daar-buiten,
- En wat de bloemen wegen in de herfst;
- en de oude regen lekend langs de ruiten...
Zwaai-stil staan grauwe bomen in het grijs,
de goede sider-bomen, ritsel-wenend;
- en 't is de wind, en 't is een lamme wijs
van kreun-gezang in snakke tonen stenend…
Zuivere koffie ?
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 366 Het doel van zogenaamde koffieronden
Is de verdeling van de rijke buit.
Men komt er tot een unaniem besluit
De oplossing wordt meestal gauw gevonden.
De koffie, die men daarbij dan serveert
Is `oploskoffie`, maar dan wel `verkeerd`.…
IK BEN MET U ALLEEN, O VENUS
poëzie
3.0 met 40 stemmen 3.600 Ik ben met u alleen, o Venus, felle star.
En, waar 'k vergeefs in mij uw stralend gloeien zoeke,
blijft leeg mijn marrend harte, en bar.
Mijn harde mond is strak aan beide starre hoeke.
Geen vraag. En zelfs wat 't eerst me naêrt en 't laatste scheidt :
zelfs ángst en komt mijn ijlt' bezoeken.
Ik ben met u alleen, mijn ogen droog…
wat ongeschreven blijft
netgedicht
2.0 met 11 stemmen 1.032 Het mooiste gedicht
is wat ongeschreven blijft,
voor eeuwig leeg en wit
ligt in een smetteloos heelal,
zo zuiver als windstilte
in het riet,
zo ijl en hoorbaar
als een opmaat rust
aan de muziek vooraf…
en niets daarna
volgt nog.…
Sluit uwe ogen op het licht
poëzie
3.0 met 30 stemmen 3.702 Sluit uwe ogen op het licht:
Dieper zal het branden…
Nimmer is me uw lief gezicht
Liever, dan waar ’t veilig ligt
Binnen mijne handen.
Keer uw zinnen van de dag:
Langer zal hij duren…
Rijker langend wordt uw lach
Waar hij schemert door het rag
Der verleden uren.
Neuren als een voorjaarswind
Bij geloken wachten…
Mondje, dat geen vraag…
ik zie haar nog wel eens
gedicht
2.0 met 76 stemmen 26.021 ik zie haar nog wel eens
blond en aangepaste lippenstift
verkreukeld perkament van dichtbij
een vrouw met bontjas in een bus
tas dichtbij haar
lippen dicht op elkaar want je weet
nooit wat er kan gebeuren
de ogen vosachtig wantrouwend
achter de kooi van een modieuze bril
dan zit ze op de bank en praat
ratelend uit een oud plakboek
en…
De Haan
poëzie
3.0 met 18 stemmen 2.537 Wij zijn het eens met Linnaeus, dat er geen beesten bestaan,
Die meer van kippen houden dan een haan,
En het blijkt uit de Natuurlijke Geschiedenis,
Dat dit eigenlijk de oorsprong van onze hoendereieren is.
Een haan is vervolgens één van die dieren,
Die de natuur met hun vederen versieren,
En hij draagt zijn staart
Net als een geängliseerd paard…
blijvend blauw letsel
hartenkreet
1.0 met 11 stemmen 1.287 Blijvend blauw letsel,
als een lekkende
plastic fles bronwater
(een merk)
Het internetlicht van de
draadloze lozing is
een blauwletsel in de nacht
dat ik dit schrijf
(een baken, een merk)
Blijvend blauw letsel:
de aluminium blik die jij zond.
(jouw waarmerk)
En niemand die zegt:
Blijvend blauw letsel
is jouw toegetakelde liefde…
Ik heb een vrouw; ik heb een kind
poëzie
3.0 met 31 stemmen 3.561 Ik heb een vrouw; ik heb een kind;
en 'k heb in 't harte harde zorgen...
o Kommer-knagen voor wie mint,
te weiflen aan de dag van morgen.
- Ik sla de zware netten uit
en berg in 't roerig moer de fuiken;
maar, voor de hoop op weel'ge buit,
zie 'k drabben uit de drasse duiken.
Soms komt, voor diepre schoonheid borg,
me een water-roos…
De woorden
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 542 De woorden die alles over de liefde
zouden gezegd moeten hebben,-
ten dode letter zijn zij opgeschreven,
breedsprakig aan hun eigen overkill.
Een andere dichter heeft het
eens rakelings gezwegen
in een ademtocht klankkleur
zonder betekenis,
Want alles van liefde
immers is woordloos.
Hier leg ik dan maar
de taal ter ruste,
hopend op…
Jouw Normandië
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 579 Het strand vol stenen
en ik zoek je stemmen
maar er is geen zonlicht
of zout op de huid
Zo slaan wij dood,
aan een kust kwetsbaar
en ketsbaar de keien
die opspatten wijsheid
die ons zo ontcijferbaar maakt
Ik zal ooit begrijpen
hoe de geur van je armen
ons daar overvleugelde,
rotsen door regen en wind
kiezels werden.
Later is…
tanka II
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 563 Schoonheid van bergen
en schoonheid van sterren zien
kan slechts op afstand;
zo tussen ons: jij mijn licht
mijn verte, mijn heuveltop…
De Vogels
poëzie
2.0 met 14 stemmen 2.325 Een fikse vogel
Gaat bijna zo gauw als een kogel;
Doch in zijn kooi
Vliegt hij nooit zo ver of zo mooi.
Zijn jassen en japonnen, enfin al zijn kleren,
Noemt een vogel: 'mijn veren';
En een kanarie heeft heel veel
Van een jonge juffrouw in 't geel.
Om een vogel aan 't spit te kunnen hangen,
Moet men hem maar eerst zien…
mijn dood
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 1.514 Wanneer ik sterven zal dan wil ik
een eentonig hart omdat god wit is.
Wanneer ik sterf eis ik volkomen rechte lijnen
en strakke eenvoud van muziek: een blues
of Phillip Glass omdat god strak staat
in zijn schepping en in mij
Maar lees mijn twijfel:
een woonboot onder water
bladder van verf op hout…
Het dak
poëzie
2.0 met 16 stemmen 1.586 Het nestje schuilt op 't dak
En 't wiegje schuilt er onder;
En beide door Gods oog bewaakt,
Is dit geen liefdrijk wonder!…
Staaltjes van IJdelheid
poëzie
3.0 met 10 stemmen 2.002 Nos poma natamus
Zo hopen dwaze paardenvijgen,
Die, daar ze in 't stinkend stalvocht staan,
In hun vermeet'le drekhoop-waan
Hun afkomst onbeschaamd verzwijgen
En zweren dat ze uit zwemmen gaan,
Door al dat graad'loos bluffen slaan
Tot hoger glorie nog te stijgen,
Een eretitel te verkijgen,
En, recht met 's Landsheers bruiloft…