Alle inzendingen over ver;iefd

je kuste mij mijn ziel en ik ik ben daar gebleven waar ik viel zonder jou…

Waak cynisch zal ik hopelijk nooit teveel zijn tranen op lach om pijn achter de heuvel een vijand Een gezicht in het droge zand hij lijkt op mij sprekend allebeide getekend en de wereld lacht het weg het lot dat je ach pech mischien zie ik dat gezicht ooit terug en keert het lot en wij de rug…

Silhouet van liefde in een vers voor haar, onstuimig als de zee mijn hart is rusteloos…

Wat is dit een zoete verbintenis, u en de dood en ik. Dat liefde er niets bij heeft ingeboet, te geraken tot deze rust. Nu al de vuren zijn geblust, gaan we over de zachte as en denken wat geleden moest, voor ieder tevreden was. ------------------------ uit: De Gids (1928)…

Het is een beeld dat mij wendt tot jouw verbinding samen het geluk ervaren in mijn droom ver van hier met een beleving van het ervaren van ons gevoel door zintuigen gekregen van onze hofleverancier.…

Is leven de dood Als duwende kracht van een tevreden leven De brandstof voor echt zinvol Drijfveer naar leergierigheid Naar weten waar liefde leeft Waarom je geen vleugels bezit Niet kunt vliegen Hoog visualiseren waar het aanvaardbare schuilt Vliegen naar terug Uit angst voor morgen Omdat morgen daar niet huist…

vergeten angst vergeten verdriet vergroten woorden tot spijt die niets kan wegnemen tot schaamte die verdiept op mijn wangen donkerrood te bang om te verliezen…

veren van een vogel veren in m’n bed veren om mee te varen over het Veersche gat veren om een pijl te sturen de veren van een blad een veer om mee te schrijven er zijn veren zat steeds hoger wil je veren veren veren hemelhoog met de nodige veren in je kont gestoken veer je zomaar tot aan de regenboog…

Bijna elke dag drink ik mijn espresso bij het koffie-apparaat in de Albert Heijn te Goverwelle-Gouda, waar ik meerdere eenzame wolven als mij tref, moderne zwervers zoals wij zijn. Dat is mijn Swiebertje-moment, alleen verzin ik Saartje er dan bij. Ze werkt nog steeds bij de kaasafdeling en ik heb wel eens een gesprek geprobeerd, maar…

Ver van lawaai en herrie, drammers en gedruk, van te weinig met teveel op een te klein stuk. Streel ik verre zichten waar het weids de zon verwaait, en haar waterlanden nog weten van geluk.…

Ik stond aan de kust En kuste de wind Streelde de golven Met mijn ogen Zout water prikte In mijn open wonden Schelpjes staken In mijn blaren In de verte zag ik Een schip varen En ik voelde me Ver weg Wolken trokken weg En mijn adem steeg Er bovenuit Een zucht ontsnapte Ook vissen Bubbelen hun adem Tot boven het Oppervlakte…

Dicht bij de Zeven Zusters kwamen zij samen en spiraalden als een slingerplant zonder elkaar te willen raken of puntig samen te smelten in oneindige verten, dat vonden ze nog te ver en te ver gaan. Hun bewegingen straalden sterker dan de Betelgeuze.…

Om publiekelijk op te vallen, iets ongerijmd te kunnen zeggen waarbij de monden openvallen, lezers unheimlich worden verwend. De sluizen staan op welkom, maar niet ieder woord mag binnenstromen. Opsommingen mondjesmaat, geen al te persoonlijke herinneringen. Verhalen, grapjes, eruditie komen grandioos te kort. Het leven is meer dan jojoën…

Te ver de reis het dagelijks verbrandingsritueel De eeuwenoude adat van voorvaderlijk cremeren Uitsmijter voor westerse toeristen Amerikaanse beefburgers Nazaten van blanke koloniale kaaskoppen met welvaren gevuld Te ver de reis De weemoed na 't uitgestelde weerzien Bekroop haar als berouw Als een niet ingeloste schuld Te ver…

eerst nietsvermoedend nog van het dodelijk verderf dat magere hein strooide hoopte ik wakker wordend de nachtmerrie te verlaten waarin als overrijp de appels uit de boom van leven vielen als een koude ochtenddouche was ontnuchterend het nieuws dat er geen ontsnappen was aan de haard van het inferno dat met afgrijselijke explosies de…

waar zijn de dagen dat ik als vrije vogel op de rug van de wind gedoopt in regen sneeuw of zonnestralen met de stroom mee of soms er tegenin overal vliegen kon met vastgebonden voeten de vleugels geknipt achter tralies van glas zing ik nu gekooid het lied van verlangen dat snel een einde komt aan de horror van angst die ons het leven…

waar ik kijk naar de kisten die veel te vaak en zo frequent door steegjes en straten gaan verduistert ons een grote wolk alle dagen zoals de nachten zijn die wij het liefst verjagen willen met het zaad van vierend leven waar de ruimte van de afstand zich met zwarte sluiers behangt voor processies van een afscheid zouden wij liefst met…

onzichtbaar als een sluipschutter worden de mensen benaderd om dan aangeraakt te worden gelijk kleintjes tikkertje spelen met een onverhoedse handdruk een zoen of een kus op de wang als het niet met een niesbui is de samenleving raakt ontredderd door gezaaide verbijstering en angst waar het monster niemand ontziend onder de leden van…

al belemmert ons de afstand de ruimte die wij laten moeten elkaar de wang of rug te strelen ver weg houden wij elkaar dichtbij omdat juist de afstand ons sterkt voor de toekomst die komen gaat nu klein voor ons de wereld wordt bouwen wij een brug naar elkaar met een boeket kleurrijk geurend van samen gemaakte herinneringen uit de tuin van…

woekerend zamelt het volk heel gewone maar ook rare dingen die wij gewoon nog ons alle dagen kopen kunnen onderwijl vechten medici met alles wat zij hebben voor gezondheid en leven van mensen jong en oud aangedaan door het virus dat ons en onze economie het gewone doen en laten naast ook de adem neemt niet aflatend is hun inzet hoewel…

voor het kamerraam gezeten aanschouw ik het voorbijgaan van de wereld om mij heen die ik als een film op televisie achter glas bekijken moet als zij niet lopend onderweg zijn wekken de mensen die passeren in of op hun ijzeren karos gezeten dat gewoon de wereld doordraait alsof aan haar toch niets mankeert mijn stemming en mijn gedachten…

- hedendaags klankdicht voor immigranten uit de Nieuwe Wereld ter kennismaking met de mysterieuze keelklanken van Nippon - Nippon Honshu Tokyo Kyoto Yokohama Hiroshima Nagasaki Honda Fukuyama Kawasaki Fukushima Kobe Okinawa Osaka Hokkaido Sapporo Fuji Yama - - - - - - - - - - - - - - - - - hedendaags klankdicht…

op de weg door het leven loopt de dood naast ons als een vage omstander in de schaduw van het licht als het onwerkelijke einde dat zo onontkoombaar is zij beneemt ons de adem waar het leven nog vol is veel te vroeg en onverwacht pardoes en bruusk tegelijk bij een plotselinge struikeling die wij niet aankomen zien na ons oneindig lijkend…

Slechts in woorden kan ik schuilen in een web van letters weef ik me in tot ik me veilig weet en enkel nog besta in mijn binnenste binnenin.…

Geef die laatste ster ruimte eer de ochtend de warme nacht verlaat en jij lichtvoetig in opkomende nevel verdwijnt ademloos probeert jouw schaduw je te bereiken helaas is elke pas een stap te laat in tijd waas mist reeds gelopen uren waar dauw het vochtige gras laat glanzen met kleine parels geregen aan een lang ontluikend snoer keelt…

Waar ooit iedere boom en blad zich nestelde in de zachte morgen sluipt nu de nacht ongedurig rond maar tijd dringt zich op gestaag de wingerd wacht op de bloei en jij zal zijn waar ik jou plaats dichter bij of ver van waar ons was…

Verscholen in avondmist bieden leuningen geen houvast meer kilometers gedachten dansen op het ritme van de vier wielen dichterbij dichterbij zelfs de lantaarn langs de weg lijkt te glimlachen en schijnt de wijzer van de teller vooruit dichterbij dichterbij de laatste afslag brengt schaduwen in werkelijkheid waar thuiskomen…

toen hij binnen stapte jong, lang en knap eigenlijk, zou moeten schrijven zoals testamenten geschreven worden voor de laatste maal biechten laatste sprankel van de vrije wil de laatste alomvattende gedachte het laatste oordeel van het geweten en de laatste ronde uit het hart en zintuigen zingen zou moeten iedere dag het laatste vers…

hoe stil is het gras zelfs banken en bomen wanneer ik je zacht in de treurwind leg hoe smal zijn je vingers rond de wilgende vijver en de witte vogel van rozenhout je verhalen zijn zo traag en haast vergeten van dag tot dag van zon tot zon geen ster wekt mijn dromen zelfs de wolken liggen dood toch kan ik niet verder gaan…

ik ben niet meer in mij maak me los van mijn lichaam bevrijd me van mijn dromen niemand zal me nog raken in mij aan mij tenzij het stof, het overschot de slaap van het leven niet in jou niet naast jou maar in monoloog met de aarde vergaan zal ik in zomers voorbij ver zal ik gaan van mensenstromen…