Alle inzendingen over verbloemen

Niet meer wakker worden Een zandwinkel beginnen Onder de groene zoden terecht komen Man met zeis tegenkomen De dood we verbloemen 'm graag Daarom aan u de kardinale vraag: Verwelken bloemen snel op kerkhof of dodenakker?…

wat voelt vandaag toch raar mijn hart staat zomaar stil bloot vast op latten baar beweegt niets wat ik wil ben van alle contact afgesneden draag plastic huls om mijn hals oh heer dat heb ik weer altijd alle risico gemeden mijn brein zoeft van consternatie wat zingen kraai en kat hier vals dit ja is een open hart operatie witte zorgjas…

Tuin bloemt in het hoofd, verlangen schiet uit moedergrond, vlinder streeft met gemak, een schaduwrijke winter overleefd, geen hinder van gestreden strijd, beken zoeken bedenktijd, slagaders van uitgeslepen vlijt om erosie te verschragen in het losse zand en tegenlicht van nooit gestelde vragen, de weg haar bestemming kiest, ontluistert…

Het is een vreselijke ontdekking dat geliefden vaak de oorzaak zijn van je inner pijn in moeilijke tijd dat kan toch niet kloppen echter je ziel weet van lieve vrienden en vriendinnen die je verdriet niet verbloemen je hoeft er niet mee te stoppen maar met jou de rust en aandacht zoeken en vinden om juist weer maar nu samen met huilen…

Houd niet van de dichter je krijgt meer doorn dan roos je leven wordt niet lichter, en niet transparant, wél mooi verwoord elke schoonheid verbloemd of onverbloemd uniek elk stukje romantiek tranen en weemoed bij gemis een liefdevolle belevenis…

om de naakte waarheid te verbloemen doen ze er altijd fleurige doekjes omheen.…

de lente al zo vaak bezongen - er staat niets nieuws, in dit voorjaarslied - toch moet ik loven, ongedwongen: verbloem ik lente... dan bloei ik niet…

Je kunt het ook verbloemen Om maar eens wat te noemen.…

Nu vijf jaar later weet ik nog niet waarom ik kniel bij de rozen in de winkelstraat want ze verbloemen niet wat ik voel in mijn ziel God ik ben nog zo kwaad…

verbloem het verlies in schone zinnen en laat bezieling in uw kamers dringen tot de grenzen van de koude vrees die men in vergeelde boeken leest…

Ach Dijsselbloem het zit je niet echt mee Tekortgeschoten door het niet te noemen Een tonnetje is lastig te verbloemen Dus zijn ze binnenskamers niet tevree En waarom zat je arm in het verband? Een bankschroef...of een gaatje in je hand?…

De economen van het Land der Engelen voorspellen Hel, Styx en Verdoemenis Maar wat voor mij niet te verbloemen is is dat zij naar de gunst van Cameron hengelen Alleen een Brexit kan de Ban doorbreken van de Grote Geld Wolf en zijn Schurkenstreken…

zacht vlagen duizenden druppels waarin stukjes lente hun kleuren al dragen in het regenbooglicht van voorbije dagen geurtjes verbloemen de namen van bloeiers die al zon hebben genoten in vroege en latere uren op de dag zij lachen mild nat onttrekken zich voor even nog aan het gebeuren net op en vlak boven de aard dat al licht groeiend…

Terwijl subtiel verbloemend, Samengesteld uit elastische rekbaarheid, Complementair, Maar absoluut naakt zonder.…

honingzoete geluiden zoemen rond machtige mangroves kakelbonte bijeneters verbloemen zoutzwetend blad waterleven bloeit onder de schaduwarmen van het woud dat ooit uit vruchtvocht van de oude aarde is gegroeid…

De waterschapsbelasting wordt geïnd Door ’maffiosi’ die zich HEFPUNT noemen – Wat elke vorm van diefstal moet verbloemen. Al tijden staar ik mij op die naam blind. Hun rekeningen zijn zozeer abject Dat TILPUNT heel veel meer de lading dekt.…

geen herinnering zal louter euforisch zijn want er hangt altijd wel ergens een flard van een wolk sluimerend in één of andere hoek van het hemels plafond we kunnen het verbloemen doch tegen beter weten in heeft hetgeen je beweert tóch iets van twijfel…

Discriminatie moet je niet verbloemen. Maar of je dat nou “zwarte lijst” moet noemen…?…

Donder op ik ben jouw inspiratie niet omdat jij je gedichten kan schrijven Wie denk je dat je bent Met humor de zaak te verbloemen rot op wie je bent Ik ken je niet en ik moet je niet denk daar over na Jij bent al lang te ver gegaan k... ..k…

Haar sjaal omarmt haar slanke nek beide handen lijden een eigen leven ogen kijken maar ontzien een nieuwe dag terwijl vlokjes sneeuw het zicht verbloemen vlucht gisteren ijzig langs haar gezicht…

Er is geen veertje Vlaams aan mij Wat wil men hier verbloemen? Garrulus glandarius is mijn naam Oftewel voortdurende krassende eikelzoeker. Altijd gewaardeerd als gast Welkom als vaste bezoeker. De stamvader van de gaai Is niet toevallig de papa-gaai !…

Die onkruidplanten - 'k zal het niet verbloemen - zijn vuil: ik zal ze ongewassen noemen.…

Jij bent mijn lieve bijtje Ik jou stoere bij Die zwevend tussen bloemen Hoog boven in de wei Lekker rond kan zoemen Vrolijk, frank en vrij Zonder te verbloemen Is het ontzettend fijn Om jou te mogen helpen Met bijdehand te zijn…

Jij bent mijn lieve bijtje Ik jou stoere bij Die zwevend tussen bloemen Hoog boven in de wei Lekker rond kan zoemen Vrolijk, frank en vrij Zonder te verbloemen Is het ontzettend fijn Om jou te mogen helpen Met bijdehand te zijn…

Wanneer gespleten tongen woorden slaan en lippen blauw zelfs kou kunnen laten bevriezen zullen veren gedoopt in huid op huid het dons altijd kunnen verbloemen al blijft de gift git het blanke vel leest naamloos…

het sensuele van de bonte jasschorten die aldaar op markten bij bosjes worden aangeboden zó zie ik het voor me de lange winteravonden in dunbevolkte regio's vrouwen gestoken in niets verbloemende schorten en dan toch nog plotseling als bij een surprise 'de ontknoping'…

Ik kijk met kleuren zon naar schuimende golven ik voel zand en zout niet genezen wonden warmte en zon verbloemen en helen alsof er niets gebroken is doch woorden winnen niet niet van mijn gevoelens ik wandel hoofd en schouders rechtop ik zoek een mens van mens gemaakt…

de pen streek neer zonder compassie inktzwart besmeurden dodelijk krullende letters het maagdelijke papier de schijnbloei van mooie woorden kon onwaarachtigheid echter niet verbloemen slechts de achterkant van het papier draagt het gelijk haar pen is uitgeschreven haar handen zwart en leeg…

de pen streek neer zonder compassie bloedrood belasterden dodelijk krullende letters het argeloze papier de schijnbloei van mooie woorden kon onwaarachtigheid echter niet verbloemen slechts de achterkant van het gehavende vel draagt het gelijk de pen is leeggebloed in besmeurde handen…

blauw beent ze door het natte gras opgezette voeten verbloemen de gekleurde was hier en daar raapt ze wat leugens op en hangt ze aan de lijn te drogen ze nam het hecht in handen sloeg haar kruis tegen de grond de hamer lag onbewogen vuile vuisten slaan niet meer op tafel de afdruk van zijn mond…