Alle inzendingen over verenkleed.

zwarte kapucijn zet zijn witte kraag omhoog, winter in aantocht…

Sierlijk praalt de pauw met open waaierstaart in gekleurd verenkleed.…

Vredesduiven wit vliegen bevlogen, ge- bogen, tegenwind slingers, witte verenkleden vallen en landen, continenten bestoven met de wind Witte veren, vredeslint!…

Flitsend én altijd op zoek naar een vis Erotisch verenkleed Specialistsnoekduiker Blauw en versmolten, met alles wat is © Foto - ROBERT MOELIKER…

Zijn ogen en zijn verenkleed erbij, het liedje dat hij zong, alleen voor mij. Het vertederde mijn hart. Ik kon hem niet verjagen en zei het hem: “Kom blijf bij mij.” Ach, ik had niet hoeven vragen. De vreemde vogel is gebleven. Hij bleef een leven lang Zong steeds zijn prachtig lied. Hij maakte me gelukkig, iets beters was er niet.…

zij draagt het vreemde vogelpak met charme weet geraffineerd dat aan haar verenkleed wel iets ontbreekt vliegt koket de hoogste baan om liefde te gaan delen haar glijvlucht is het godsgeschenk voor naamloos velen…

Daar zijn in glooiend landschap geur van rijpe duindoornbessen een witte buizerd half verscholen achter gras tapuit pronkend met teder verenkleed op de grens van duin en wad vrolijk happend naar voor mij onzichtbare insecten Daar te zijn…

de wind jaagt de wolken over de kling het frèle verenkleed verdwaasd en verlamd op roerloze aarde nooit meer geborgen in zwarte vogelwolken we kijken naar hem onze handen groot en leeg troostend spreken we hem toe…

heb een verenkleed dat helder is niet geel maar zwart omdat het mij staat behoef geen kleur bekennen zelfs niet op wangen die er toch wel is fluiten doe ik weinig zingen wel mijn lust in leven; van je oriolidae ondanks hoogtevrees duizel ik in hoge bomen waar mijn hooglied klinkt…

De lente is duidelijk begonnen, zijn maartse staart zal hij opsteken want niet iedereen is het passend eens, met te zingen ik ben de Winterkoning toont hij zijn dwarse verenkleed.…

waar de wind het ijs splijt wil ik het vuur begraven het inbedden net vóór de vuurzee haar vlammen ontvouwt de gloed in ijs vereeuwigen net vóór het vuur het water raakt hoe het zich tooit in vlammend verenkleed waar de wind het ijs splijt wil ik het vuur begraven…

onaantastbaar is haar schoonheid gracieus de vlucht volmaaktheid in contrasten tussen horizon en lucht heb haar pluimen nooit gestreken of het verenkleed gekort mocht uit haar handen eten delen onze creatieve dorst zacht spant zij de stilte aan om woordloos weg te gaan met feniks vleugels op te stijgen…

ik spreid mijn vleugels vlieg de manen terug die dit jaar verschenen zijn een gebroken vlucht de wereld op zijn rug in hun reddeloos verloren schijn de existentiële pijn van het onzichtbare bestralen chemo’s die de metastases achterhalen de klauw van kanker is gespreid het verenkleed nieuw aangeregen nu vliegensvlug terug naar het…

mijn wandeling met de ongeziene voerde mij naar een stilteplek een verenkleed van oude pijn bedekte mij als grauwe as er was een kabbelend ven omringd met kaal struweel ik liep het koude water in verliet het naakt en schoon een aarzelende zonnestraal droogde mij behoedzaam ik kleedde mij met zacht groen mos dat hart en lijf beschermt…

mistvlagen hangen zij aan zij als treurig geweven netjes over een bomenrij de merel ontwaakt zingt een lofzang die zonneknipoog komt dat voelt hij allang snavelpoetsend ontstaat in ’t verenkleed een sublieme glans trippelblij draait hij in rondjes een aardwormendans elegant en dynamisch start hij zijn vlucht tekent een godswonder…

terwijl de zon de laatste boomtop kust laat ik de dag voor wat ze is een eendagsvlieg ik maak een onderscheid tussen vlieg en mug en meet de tijd af aan de afstand die een vogel vliegt en daarna rust zolang is een dag ik giet haar in brons plaats een voetafdruk in nat cement en leg mijn hoofd neer op een verenkleed van dons…

tussen zonnestralen strakte frisse wind met onverwachte vlagen in zomers blond speelde hij met licht tussen verwaaide haren joeg langs strand een handvol zand over bruingebrande lijven maar op de boulevard flaneerden engelen in hun luchtig verenkleed de zon scheen fel kou kende geen genade er was geen warmte van de hel…

ze schrok vloog op zag de hagels van het schot haar verenkleed roodbruin verteren vleugels scheerden kort de vlucht het suizen klonk vertraagd als ruisen van een schaduw door te zware lucht ze vloog haar weg schreef cirkels pijn fladderde en duikelde struikelde het gras voorbij ontvlamde zacht gespreid in doodse stilte…

sneeuwende meeuwen tuimelen dalen in de prille morgen wintertuin schetterend op wittigheid weergalmt ieder keeltje in het januari licht met brede zwier klapperen zij wijd in ’t rond met jolig gekletter strijkt het zonnelicht hun verenkleed droog adem zacht tot één glans zuiver en volkomen op wiekjes blauwe lucht…

neem me mezelf niet af wat rest er dan nog van de nachtelijke regen die zich langzaam kleurt met het morgenrood van de treurende nachtegaal hoe zal hij weten dat zelfs de schaduwen trillen in de open fluisterende vleugels van zijn verenkleed wanneer de lucht geluidloos valt in de plassen en het puin ik loop er door, ben onderweg…

Eigenlijk ben ik meer van aarde Weeg zwaarder dan kip,haan of eend God en hemel hebben mij een fraai ogend verenkleed geleend Waarin ik kan flaneren anderen de ogen uit steek Menig pauwe-vrouw wordt -bij mijn schouwspel- een weinig week Van mijn kledij mijn tooi bij dag en...nachten Zij kunnen van mij spel en ernst…

Verdriet is soms een kraai, iets wat arriveert met dat verenkleed, rondfladdert, je denken ongehoord verstoort en je hart hard laat bonken. Die dagen van onmacht niet verkwikken. Het is iets van andere voornemens kunnen ook die wetten van de natuur het sterven gaan helaas niet opheffen.…

in m'n tuin nestelt ....een meesje Geel-zwart zijn verenkleed,blauwe kop valt in het voorjaar niet echt op Het is een-spring-in-de-struik -wat je ook noemt-: 'een vroege vogel' Bij glorende morgen -wat heet- zingt ie vanaf schutting of tak Aan langslapers lak in mijn tuin plukt ie de dag Van mij mag ie hij houdt…

Het verenkleed brengt mij naar de hemel. Waar ik vlieg in de oneindigheid en mij verbaas over het gebrek aan zwaartekracht. Met het vallen van de nacht, een rustplaats in zicht. Vreugde Eindelijk thuis!…

De koning wankelt langs de bergkloof Hij grijnst de tanden bloot In de waan van zijn krom geloof In de afgrond lonkt het schroot Doof blijft hij als de troon kraakt Bijziend als lakeien op listen broeden En een kraai, de onheilsbode, waakt Zijn zwart verenkleed doet de val vermoeden Van een kantelend rijk Het kon niet anders dan zo gebeuren…

plank in het park draagt de schilfers van de herfst in bruin verlaten kleuren door naaktheid omgeven op zijn houten lijf staat uit de weggelopen keuken van een randbewoner een kommetje met water te waken naast een pluim die blijven hangen is welke vreemde vogel toch kwam hier snel een bad nemen om dan weer weg te vliegen dat zijn verenkleed…

hoog de hemel kijkend staat hij op een paal krietend krijsend alsof hij zeggen wil vanmorgen nog toch vloog daar mijn lief onder haar chocoladen kop boven rood haar poten vonkte wit als pas gepoetst zilverend het verenkleed dat naar voedsel vissend in de zilte vismarkt dook als een vlokje sneeuw door zonnestraal verdreven schoot…

Er lag een groene glans over jouw verenkleed doorlopend naar de dijen De ijstijd heeft ons gescheiden Sindsdien ging mijn huid verweren Maar nu, herenigd, gewend aan jouw enkelvoudig bestaan aangepast aan jouw twaalf diëten mag ik jouw lot ondergaan Ja, je hebt me straffeloos miskend…

Op een morgen zat op een bloembak een merel voor mijn vensterraam en keek mij met zijn lieve oogjes heel vertederd aan ’t was of hij zeggen wilde wat doe jij daar nog binnen deze morgen vroeg was ik voor jou al aan ’t zingen toen toonde hij zijn prachtig verenkleed en vloog naar de dakgoot met een kreet ach mereltje was ik als…

Het lot kaalt; gaat zonder verenkleed. Als een aasgier boven een dorre woestijn bepaalt het een leven in een nieuw soort ongelukkig zijn. Wat de natuur eens gaf lijkt zo lang geleden. Een vluchtige blos in bloesem lijkt inmiddels overleden.…