Alle inzendingen over vergaan

het verhaal van mijn leven in één wens geschreven vervulde dromen oeverloos vergaan zachtjes mijn verdriet in vloeiende tranen stil is de pijn als wanhoop schreeuwt in gekregen tijd door liefde omringd waar dromen zelf als leven vergaan…

Rozen verwelken, schepen vergaan, maar onze liefde blijft áltijd bestaan. FLAUWEKUL. Als rozen niét verwelken, dan zou dat úniek zijn. Als schépen niet vergaan, zou er geen "verloop" zijn. Dat liefde niet "voor altijd" is, hoeft niet te worden uitgelegd. Daarmee is álles in dit rijmpje toch écht wel weerlegd?!…

de herfst is lijden al die vergane kleuren treuren op de grond…

zomerdroogte - zelfs de appeltjes aan de boom vergaan van de dorst…

Hangt ze beide zijden aan: Reine Liefde’ kan niet vergaan!…

Schepen vergaan Maar onkruid niet…

ingevulde plaatjes oude patronen vergaan klaar en afgedaan…

hier te moeten gaan in dit digitaal sterflokaal hier vergaan ver gaan…

waar tegenpolen elkaars hardheid meten aan het licht stralen sterren nog vergane glorie in ons dagelijks zicht snelheid en afstand geven hen bestaan terwijl hun resten zijn vergaan is fictie ons heelal verte en diepte moeten nog komen groeien of krimpen we al…

leunend tegen vergane glorie van strijkers omlijst door koperen blazers vanuit het midden klinkt de donkere stem van Nat King Cole de geur van oudheid vermengt vergane glorie innemend zijn met galantheid het ritme aanstekelijk uitdagende pianoklanken zo smaakt pure verleiding…

Gebroken hart, in tranen vergaan. Zoveel smart, stilletjes doodgegaan..…

Exact wilde jij weten hoeveel liter water er in de Noordzee ging Jij toonde je niet erg verrast, toen ik daarop het goede antwoord gaf in kubieke meters blokkendozen van melk in draagkarton met een fouten marge van jawel slechts tien procent Gelukkig vroeg je niet hoeveel en hoelang ik van je hield…

mag ik jouw lach in dromen bewaren schenk mij een traan als liefde moet gaan laat bloemen verwelken in hun mooiste kleuren dagen ontstaan door kil en grijs waar zon verborgen verlangen schept de nacht naar morgen dromen wekt jouw lach ontwaakt in tranend verlangen liefde verdwijnt een bloem vergaat…

waar in het duister de zoektocht naar mijzelf in verhoopte dromen ik verlies aan de nacht raakt mijn toekomst sterrengeruis fluistert de stilte intens verdriet tot die breekt in de val der wensen haar schicht voor eeuwig het leven laat gaan…

Zoals het daar staat Nog steeds trots verheven Hoewel het al vergaat Een heel mensenleven Vluchtige blikken Langslopende mensen Ze laten je stikken Voldoet niet aan hun wensen Eén blik is vasthoudend Langer dan een moment Bijna benauwend Maar de ogen schijnen bekend Een vage herinnering Een blik van jaren voorheen Vol bewondering…

Gekreukte lakens Kleren rondslingerend Aanzicht van vergane passie Wee geurend de nacht Smakend in voldaan Ochtend van afscheid Zwijgend vertellen ogen Kijkend vol teder genot Afscheid in een kus Nacht van eindeloos Smakend in zindering Voldaan in vergane passie...…

tijd geeft geen weg terug gruis kraakt na tot stof een spinnekopmolen draait snijdt klappend met de wieken kil dwars door de lucht wind fluistert een prevel iets kwelt verbrand doofstommer het koren dagelijks voor het gloren hoor ik het ploegen van andere akkers zo triest zo triest geen kleine tjilpje van een gevederde vriend…

Mijn tranen zie jij niet in het donker van de lange nacht mijn eenzaamheid voel jij niet door het masker van alle dag zeg maar niet meer 'ik heb je lief' als die woorden hun inhoud hebben verloren…

met blinkend staal bekleed waar zijn licht weerkaatste wilden mensen weer samen praten maar omdat natuurlijk gezag alle harten bond verloren anderen hun macht er werden al snel schaduwen gesmeed tegen zijn rijzende zon het beeld werd beklad de sokkel ondergraven door leugens en valse vragen een oase die groeide is bloeiend vergaan…

Opgeslokt door de tijd Van vele herinneringen Liefde ontstaan vergaan Emoties leren bedwingen Jij was de kroongetuige Van liefde mooi en echt En was mijn allerliefste Gevoelens intens oprecht Onze harten versmolten Het werd een heerlijke tijd Geluk vermengd met passie Nimmer wilde ik jou kwijt Spanning die we voelden Elke streling…

Je stem trilt. Je ogen razen. Je mond spreekt vuur. Je weet de waarheid. Je wil maar je mag niet, gedachten slaan op hol. Hopeloos verliefd misschien. Niet kwaad maar vergevend. Toegevend, toch wel. De woede is weg. De liefde is gekomen. Duizend woorden in je hoofd. De kamer is stil.…

naar jouw handen kijkend wordt het zichtbaar hoe ringen langzaam van je vingers glijden tijd heeft je getekend waardoor je ouder bent gaan lijken diep van binnen bleef je dat meisje van twintig dat ronddanste in de weide wat haar rokken deed bollen zonnebloemen lachten haar toe al stierven die als jij 'n vroege dood ©Lady Love…

waren zij door onstuimigheid heel even het noorden kwijt bij klare maan zullen zij in zacht vergaan hun koers verder varen…

De taal vergaan, de stem gedoemd tot zwijgen, zo ver van hier gereisd, om niet meer weer te keren, geen afscheid ook, geen zonlicht vol erbarmen. Waar moeten zij die blijven zich nu warmen, waar troost gaan vinden, woorden die iets zeggen? Geen duisternis dekt warm hen toe die treuren.…

Praat me niet van het vergaan van schepen Praat me niet van zandbank,rif of klip Menig schepeling kent wel een dip het roer gaat om De zeilen bollen de verte lonkt en dat klinkt stom: Een schipper zal met de zee niet dwepen Elke golf z'n eigen hoogte daarna z'n eigen dal Er is een kerkhof in de diepste diepte want…

"Schepen vergaan maar... niet jij..." zegt zij, vragend, dwingend, vastklampend.. aan mijn zij. Ze droomde dat ik haar liet gaan haar redde... en mijzelf liet vergaan.... Angstige jonge ogen kijken mij aan.. dwingend..., mam, ga niet bij mij vandaan. Ik hou haar stevig vast een vermoeide en een zo jonge geest, zij, nog zo enthousiast.…

Schrijf mijn stille woorden In spijkerschrift op De kristallen glazen Van de toekomst Raap eeuwen later De scherven bijeen Die verspreid onder de grond Contextrijk zijn gebleven Alleen mijn geest Is vervlogen sinds Het moment Dat ik als stof uiteenviel…

Daar stond je dan In jezelf gekeerd De toon in je groet was voor mij voldoende Afkeer volgde tegen mijn wil in Het had zo mooi kunnen zijn Maar donkere wolken En je harde stem Deden het fragiel verband Onmiddelijk breken Niets is meer wat het leek Je bent niet meer wie je was…

in de herfst van haar leven een witte tutu nog eenmaal het park met heimwee naar de bloesems van de Japanse kers en echt, het ligt nog vers in haar geheugen zij danst naar het pijpen van pa en ma, legt haar sluier af, ze weet het was een leugen scootmobielt naar de supermarkt alwaar zij rijdt over tenen…

(tanka) Varens in april liggen bruinverdord, warrig op het lentegras, beschutten hun nazaten, die, klein en teer, rechtop staan.…