Alle inzendingen over verharding

In de krochten van je ziel Door leed en pijn verhard Woelen onrustig je geheimen Verduisteren je bloedend hart Het harnas verroest door tranen Sijpelt het verdriet door de muur Je vesting zal snel vallen En verteren door het vuur Het vuur van je verlangen Dat iemand je echt kent Die je dan zal omarmen Om wie je werkelijk bent…

in de ijskelder verzaagt hij gruwelijk, grote ijsblokken tot wonderlijke leguanen en zeeschildpadden het ijs, verhard verzet, te trots om neer te gaan, geeft zich verbeten over aan de verbeelding verstilde fauna van spookachtige, melancholieke schoonheid ontvouwing van het verhaal buiten stroomt het overweldigende, onophoudelijke…

of word ik bitter, door het leven verhard…

Voor Hennie Een kleine zestig jaar Ben je met me meegefietst Op het verharde zandpad Van ons leven - pad Waaraan we geboren werden En dat we levenslang met Ons mee zouden dragen - En ook al heb ik je Nu moeten laten gaan En weet ik dat jouw Lichaam er niet meer is Merk ik dat ik jouw Schaduw naast mij nu al Zo ontzettend…

het beeld verstoren schier onaantastbaar leek de schijn van veiligheid tot de dag van Murphy aanbrak genadeloos het besef doordrong hoe kwetsbaar het leven is hoe dankbaar je zou moeten zijn met het grijpbare geluk van de onberekenbare morgen die soms moeilijk bereikbaar is maar toch altijd kansen biedt voor wie open staat zonder verhard…

Haar kus verliet de rode lippen hoopvol meegevoerd in de wind zoekend naar een innige liefde om in tederheid te worden bemind Maar die dwalende kus bleef zoekende verdroogde lippen vielen verhard uiteen zij ontving nooit de liefdevolle rode rozen slechts een roos gebeiteld in haar steen Zij had en gaf veel liefde…

Raak de geest schop de taal trap de liefde verkracht verbaal kijk opzij zie geen ogen donder geluk ongelogen pleur de zin scheur en stoot trap de liefde in de goot het hart verward verloren verhard geloven in blind beminnen rot op ga wat anders verzinnen…

beelden ze zijn toch van steen waarom huil ik dan en beweeg onzichtbaar mijn lippen ik weet dat je er nog bent want jouw geur van gezwollen aders beitelt mijn hand tot een vuist in mijn schoot brokkelen ogen tot onherkenbare resten van eens geprevelde gebeden mijn lichaam stil en koud leeg en kleurloos verhard verzwegen tot steen…

Verkleurd blad vochtig groen mos talloos gesponnen webben en in grauwgroen uitgewoekerd graspad een diepgetrokken glad glanzend modderspoor doorgelopen over verhard pad en in een smalle net uitgebaggerde rechte sloot zwemt een eenzame woerd onwennig rond sporen van vertrokken zomer -van een nieuwe herfst!…

ik was er onderdoor gelopen haar uitgestrekte naaktheid liet ze, maar haar stam droeg water ik zag hoe schors zich vormde, tot het grillige verloop van takken die ze zweven liet uiteinden zwollen als tepels, door winterkou verhard daaronder groeide lente waar de magere dag mijn lijf verdraagt verdraag ik zelf het wegen van haar witte…

een lange weg weet niet waar naar toe ben gewoon ingestapt in een geel monster een lange weg wie zegt me waar het mij brengt want ik durf niet te kijken door de verharde onzichtbaarheid een lange weg ver weg van jou stapte in het monster met m'n ogen dicht het bracht me naar een plek ver weg van jou…

Drijfzand en verharde wegen doorkruisen het bestaan. Probeer m'n hart te volgen om de juiste weg te gaan!…

Want aan de horizon gloren verharde paden waar ‘t water zachtjes schroeit, en vogels in gevonden dromen pikken, waarvan de mooiste worden doorgegeven, aan zij die niet mee konden, aan zij die bleven.…

Hun dood is die van vele werelden kriskras kerven kervend door de harten, is blijvend deel, leed dat zal vergelden, aasgaten in de oogopslag, smarten die verbinden, wonden die verharden. Sterren zacht en zwart laten zij ontstaan, stof tot korrels ons in ons vergaan.…

Schelpen bedekken het zand laten een gevoelige inhoud weg door vervlogen dagen ongelijk de ondergaande zon verschijnt na tijd een verharding bij ‘t almaar opnieuw beginnen, met zacht licht weet zij wél het diep verlangen te raken haar glans te bewaren de buitenkant vervormd opvallend zacht kunnen zien, maakt week van binnen.…

In het noordelijkste dorp op aarde In het graf van een stad De gerafelde brand van de woestijnen Waar niemand kan leven besta ik En besta ik alleen Mijn voedsel maak ik uit niets Water uit marmer, vuur uit een rots Gebrand, verhard, gelooid In het lege blazoen van de wereld Besta ik, het leven.…

waar muren spreken in het korrelig breken van eonenoude steen schikken mensen de woorden die komen naar eigen dromen in allah’s wereld werd het schisma geboren in de roep van de toren generaties scheiding hebben het pad verhard met de scherpe rots van orthodoxe trots misschien is de hadj een plaats van ontmoeten om elkaar weer…

Lange straten in mist gehuld met sombere gestalten zwijgend gelaten doods diep in hun jas gedoken en ogen bedekt met donker glas daar tussenin een kleine snaak vol leven lach en warmte een zang uit volle borst glanzend licht in zijn ogen een straat die met zonlicht vulde.…

In de pijn verloren raap ik de woorden terug op, tussen tranen gevallen, zijn ze verhard tot steen. Met geschramde vingers breekt het touw, mijn koude hand legt de stilte om de kralen heen.…

we wisten nog geen namen, we waren beschouwelijk weliswaar maar onwetend van de verscholen weg die voor ons lag onbekend met alle treden te gaan wentelend om verharde ondergrond dat het niet van een leien dakje zou gaan was geen verrassing om dorp en land, in stenen steden langs uiteinden van zee en duin we verbleven in elkaars nabijheid…

zie hier het bewijs want zoals u ziet is dit gevaarte onderhand al grijs bejaard en is het spek verhard tot steen mijn cliënt hier in deze stoel schudt zijn hoofd en grijnst mismoedig daar de fondant zijn gebit naar een zeker gebod verwijst hoe minuscuul is het feit dat bedrog geen wijsheid kent en dat uw betoog als een fuga de getuigen…

een knappe kop die de spiegel heeft bedacht waarin je een botsing kunt aangaan met jezelf maar dan zwijg ik overdenken doe ik wel hoe je reflectie kunt vastleggen gladschuren en opwrijven met boenwas water laten verharden in spiegelingen boven levend water wil ik spreken spiegel mij met al mijn fier willen zien hoe machtig patina kan…

Ik was een lijf, maar ben tot naam verhard. Ik word gezegd, gezicht, mijn boek is hard. Wij vinden slechts elkaar in ons bestaan. Muziek heeft ons met liefde aangedaan, wij zoeken dat wat nimmer ergens was. Ik ben geheel tot niets in jou vergaan: ik ben als niemand die nooit ergens was.…

Toen het zwijgen van gisteren stierf in de sporen van de nacht, verloor je jouw lichaam, verhard door een echoënde tijd. Vandaag verbergen de schaduwen niet langer meer de woorden op je magere lijf, moegestreden leef je langzaam verder, de leegte achterlatend in de assen van je gelatenheid.…

Ze verharden. Hij verhardt. Hoe lang geleden waren zij zo intiem? Maar nu zijn zij het. Yes, zeker weten. Onder zijn mond voelt hij haar sidderen. In dat ene moment vallen meisje en vrouw, moeder en minnares samen in één geheeld lichaam dat ook hem ruimschoots toelaat.…

Gelijk de leegte die in nevels voor mijn ogen hangt en mijn verharde hart beroert dat mateloos verlangt naar wilde weidebloemen, het bepluimde oeverriet. Dat keienpaadje naar de witte woning aan het spoor -waar wilde wingerd zich had vastgebeten rond de eik- is weggevaagd.…

Gelijk een glanzend erotisch instrument zo wordt het voluptueuze lichaam bespeeld vingers beroeren de roze verharde knoppen zij spannen de onderhuids gevoelige snaren stuwen haar trillend tot ongekende hoogte Om dan over te gaan in een passionele paringsdans en ritmisch golvend ineen te smelten omringd door exotische vrijgekomen geuren welke…

penselen zijn geknakt de verf is verhard in het linnen zit de rot maar je geeft niet op nog heb jij het mes waarmee je ongerechtigheden weg gaat schuiven lijnen naar jouw zin kan buigen met een licht palet heb je het donkeren stilgezet om de werkelijkheid weer leefbaar te maken de strop is van je nek je kunt nu ademhalen geld en…

Verloren loopt ze ver weg van die plek in steen, verhard heeft ze het overleefd. Getekende woorden branden in haar ogen, te lang hebben stemmen gelogen. Ze probeert haar angsten te verbranden, maar ze verassen bitter in haar diepste bergwanden. Geboren werd ze veilig in een avond zonder pijn.…

In mijn hoofd zweven ontelbare wazige flarden onzekerheid en ook angst die mijn hart verharden In mijn hoofd zweven prachtig heldere beelden die mijn hart laten smelten en wonden weer heelden In mijn hoofd zweven soms bange gedachten ze krijgen de overhand in stille donkere nachten In mijn hoofd zweven vrolijke vlinders voor jou…