Alle inzendingen over verharding

ik schoof de wereld aan de kant maar uit de spiegelwand vroegen ogen om mededogen openden handen in een vragend gebaar zonder te eisen ik keerde me af voelde het dreigen door onmacht verhard zij waren met velen wilden graag delen maar moesten langs mij de scherven voorbij van een failliete en destructieve maatschappij…

lopen vingers over levenslijnen zoekend naar begin en einde ogen vragen om bevestiging met een diepe zucht wel heen maar nog niet terug het pad van rozen was voor jou nooit weggelegd jij hebt er mij niets van gezegd dan viel er stilte overgaand naar orde van de dag ontwijking door een wegwuivende lach lijnen breken waar zij zijn verhard…

gelijk een kloonspoor snijdt de verharde weg door diverse akkers opweg naar de kim achter haarscherpe bomen waarvan tinten mij raken de rust is zo hoorbaar zelfs vogeltjes luisteren onder hun kwelen door zodat alles zichtbaar wordt anders dan in dromen die al vaak vergeten zijn maar ik schrijf ze altijd op voordat wakkeren volgt…

Mijn hart, zo arm en nooit ontloken en in de tijd zo zeer verhard verworden tot een harteloos hart jij hebt het pantser doorbroken.…

Het blijft steeds vaker zoeken naar stervelingen van de wereldliefde waar verharding reeds lang is toegeslagen struikelend over puinhopen van haat en ruïnes waar de dood waant brandende hitte heerst en verdooft de duivel heeft nazaten te over wolven in schaapskleren jagen in roedels op blinde armen van geest het allerhoogste brein ziet…

mijn winter zocht de rust die kust in kleuren van verleden oogst die draagbaar was zon die zomerwarmte gaf en het gewas tot vruchten bracht in sneeuw en ijs zijn wij verhard zonder ontplooien nu is er kans om te ontdooien je lentent al in sprankelend verschijnen dooit winter reeds waar sneeuw en ijs verdwijnen jouw kussen…

sluit maar je poriën verhard snel je bast laat je bladeren gelen zet je wortels vlug vast want in een herfstige wind oogst de zomer haar kind in de val van de tamme kastanje nachten gaan lengen kou voelt naar vorst die de ochtend versiert met haar ijzige franje is jouw hart nog open in een nazomerse gloed het roodkoper van herfst…

Als de grond drassig is van tranen spring ik over de plas Er spat nog modder op Ik veeg het af en loop door in ferme pas Als de grond droog van zonnestralen verharding geeft op paden houd ik in om stil te staan me te beraden hoe in hemelsnaam die sprong zo licht, zo soepel genomen leek Omdat ik niet ontweek?…

in verbeelding van loze woorden waar zonlicht mijn bleke aangezicht niet meer beschijnt waarin souffleurs mijn beeld bepalen in vertoning van wanscherts mijn mond in zwarte verbloeding in angst van bittere gal ik huil in aanwezige stilte waarin bloemen niet meer vertroosten mijn schreeuw van onmacht galmde tussen de bomen mijn verharde…

Verhard het water tot verdraagzaamheid. De koude zal ons wakker maken, mettertijd. Witte rook ontkringelt de warmte, stijgt recht omhoog. De lichte grauwheid van de lucht bevalt het oog. Is dat het teken? Maan tot kalmte, blijf weg ervan, tot het ijs echt dragen kan. Ontdooi met warme deken.…

zó het landschap willen beschrijven dat het dorre droog en stekelig verhard is door de tijd met verweerde bewoners als verkromde olijfbomen er middenin staan óf hoe het land zich kussen laat door de kalme zee, Aphrodite naar haar hand laat dingen de geheimen nog niet prijsgegeven alle raadsels komen laten zoekend verdwalen tussen de…

Zandpaadje bij aanvang, verhard pad bij opgroeien sintels en kiezels kunnen zich niet laten uitroeien. Mallemolen van leven wordt een draaimolen met weven in de lucht. De racebaan die bereden wordt waarvan soms de lengte te kort is, lijken vliegtuigstrepen in de lucht.…

De nacht is zwart ik wandel over de verharde paden en de grond doet veilig aan lantaarns die ontbreken elke stap is leren staan. Donker alles voor mijn voeten is het tasten waar te gaan verderop daar zijn de huizen nu verlicht mij slechts de maan.…

In de nachten van de vroegste maanden van elk passerend jaar bestaat er iets dat water drijft om zich te verharden om voor vormen te kiezen die oude wetten niet toestaan maar water laat zich niet strikken in richtsnoeren van gewoonten het uiterlijk wordt in contouren gegoten van warme verbazing zoals dichters profielen schetsen van onbestaanbare…

Ik omarm jouw bescherming tegen een verharde maatschappij ik zal je decennia niet isoleren wat wrijving geeft in je pubertijd.…

Een teder streven in een wankele nacht bracht nat dat werd weggeslikt, stond in regenstormen te verduren, kou te lijden, hopend op verharding van haar striemen. Sloeg zich bont en blauw aan de scherpte van de dag, struikelde en stond zo vaak weer op, gaf het een naam: dat het lijden niet zo heten mag.…

Toch is het verharden, Het loonwaarts gebaande, De weg die gewrichten Doet ontsteken. Op het kruispunt links Staat het bord rechtsaf En rechtdoor om de hoek Schijnt ommekeer Als stap vooruit Een slechte zet. Tot deze straatcultuur Lijken we onszelf Veroordeeld te hebben, En plechtig knikt de vorst.…

Bij het omslaan van de laatst te nemen bocht Pagina opvolgend, ga ik de verlichte tunnel in Waar samenkomen de verharde gladde wegen Grof dwingend zegt het mij blind er in te racen Het negeren mijn geleden wanordelijke drempels Zodat ik willoos onmachtig voort dender Schokkend omklem ik het bezwete stuurloze Dan flits het voorbij, einde…

Zijn adem waait de woorden stuk als in een draai van ongeluk de glans zijn oog verlaat en koud zijn hand gesteente breekt er laveloos de draak mee steekt als in verharde kramp de droom slaapt zich aan diggelen waarin het wonder zoekt naar ‘t antwoord die de vraag niet weet omdat het boze vloekt Met handen uit de was gekneed wordt…

Waarom dromen over morgen als de nacht de dag niet kent voorbedachte flarden verdwijnen in de alledaagse wenteltrap die uitkomt op dezelfde rotonde verhard met verzande idealen Waarom niet dromen over morgen zolang de zon nog regenbogen brengt de maan de sterren weer begroet vogels welluidend zingen als gisteren een kind een blije glimlach…

met paard en wagen doet hij zijn ronde het is de laatste keer de vuilnisman heeft een vrachtwagen gekocht een stukje zandweg wordt verhard achtergebleven sporen vinden hun graf er komt asfalt misschien iemand krabt oude verflagen van de muren als plots een zware beklemming over de warme middag valt zwartgrijze rookslierten…

De golven branden grauwend groen vergeten leven aan mijn schoen Tegen het waaiend zilten zand bescherm ik ogen met mijn hand Wolken scheuren op tot flarden ik voel mijn huid tot eelt verharden De zon breekt zacht in kleine stukken die lachend aan mijn kleding rukken De horizon verdwijnt in water water van eens, water van later dat nu onder…

inderdaad majesteit u hebt het gelijk aan uw zijde zelfzucht en ontevredenheid beide zijn debet aan deze harde tijd wis en waarachtig majesteit u weet het treffend te verwoorden sociaal kwetsend-valse akkoorden verharden de anti-solidariteit vanzelfsprekend majesteit hebt u moeite met deze keer ten kwade die immer meer in ons land tot…

Gebogen wroet hij in zijn wetboek de pedante chagerijn zijn ziel verzuurd het hart verhard verlustigt zich aan het vilein? Maar steeds dieper buigend ervaart hij toch een bange smart kan zijn ik niet meer bereiken zuigend begint hij dan te zijken zoekend de steun bij zijn gelijken.…

gooi geen oude schoenen weg voordat je nieuwe hebt wat een pech ik gooide ze veel te vroeg weg o wat een pech lopen zonder schoenen over een verharde weg de bloedrode blaren doen wel wat pijn lopen over groen gras lijkt mij ontzettend fijn maar de weg is te veel lang dus waaien wij maar door ieder zijn eigen gang nooit gooi ik nog schoenen…

met aan de overkant Wynedaham Megenham ten noorden van Ganzedijk wat heel goed kan want ten oosten daarvan ligt een sloot genaamd Buitentjamme zuidoostelijk daarvan Drieborg, locatie van Wynedaham Megenham niets daarvan is overgebleven als er in de 19de eeuw al een stenen muur boven kwam dan werd daarvan in stukken gehakt de weg verhard…

Zijn lust verhardde. Hij trachtte te willen. Zij kirde verleidelijk: is dit het moment? Toen zag hij zichzelf in de spiegel, de magere benen, het veel te ruime hemd. In zijn oog kwam de kracht van de liefde. Hij kneep in haar billen, barmhartig gestemd. ------------------------- uit: 'Huwelijk', 1987.…

Wereldbeeld aan flarden Een gure herfstdag Eenzijdig de gedateerde riten Generaties in voortdurend gevecht De verhouding verhardde Verlies van gezag De pers incluis muskieten Voorlopig de wacht aangezegd Positie die benarde Een wrange lach Bereid tot bloed vergieten Onoverbrugbare kloof in recht De oude verwarde Jongere die zag…

Waarom zit hij tussen deze verharde muren, schreeuwend van verdriet? Waarom zit hij in deze kooi, en dat vogeltje niet? Niemand die je weeklaag hoort, arme dwaas die heeft vermoord. Het vogeltje daar voor zijn raam, omdat hij niet met hem mee mocht gaan.…

het eeuwenoude bos staat bloot de aarde heeft zich nu verhard is wit in plaats van donkerzwart een ijzig laagje dekt de sloot de dag de tijd is zonder kleur de oostenwind beademt kil de toppen van de bomen stil gebroken grond een diepe scheur van buiten lijkt het eenzaam koud maar wie hierin gezworven heeft weet al wat is gestorven leeft…