Alle inzendingen over verheffing

Kerstmis 2010: Een blinkend-zilveren Kerstengel houdt mij gezelschap en ik vraag haar: Kan mijn arme, haveloze ziel, die diep in mij rust nog opstijgen, kan zij zich nog verheffen en haar vleugels uitslaan, staan de hoogten nog voor haar open kan zij nog opstijgen en de verhevenheid proeven, die haar geboorterecht is en het geboorterecht van…

Van alles geprobeerd, alles gedaan liet zelfs mijn salade staan In het cafe langs het water stamelde eigenlijk niets terwijl ik wilde praten kon mij niet verheffen de juist toon niet treffen viel niet bij je op dat deed me het meeste pijn tot ineens aan tafel dat heerlijk ogenblik keek je alleen naar mij niemand anders dan ik.…

zoek geen schuilplaats in de mantels van bizarre clowns die het hakken van letters uit het stenen alfabet tot poëzie verheffen zonder dat hun volgelingen dat beseffen viert narcisme hoogtij in ijdeltuiterij de vreemde eend wordt weggejaagd het zwarte schaap is afgemaakt gij wilt het kaf niet zijn onder hun koren alleen de clowns…

Eindigend in eeuwig zand, zonder enige verheffing. Met de horizon ver onder mij...…

het onzegbare ergens hier, het waart in alledaagse gestaltes daar schuift het in elkaar, de horizon en elk herkennen is een vlakte de poëzie, het vreemde trekken aan het panorama tot heuvels verheffen, zich tot een berg strekken je vindt er koffers en drama's stoelen die een eigen leven leiden en mensen die er liever op hun kop blijven liggen…

van golvingen voorzien en verheffen tot iets volmaakts telkens hetzelfde, telkens evenveel de zaal loopt vol met mensen met behulp van een machine…

meneer van dalen mag dan wel de macht verheffen tot ultiem genoegen vermenigvuldigen wat hij ten koste van ons heeft vergaard van delen zegt hij geen verstand te hebben, weet meer van trekken van een wortel als hem dat een maal bespaart hij weet van één en één niets meer te maken dan een verlopen optelsom de kosten van gelukkig samenzijn…

soms sta je stil op een tweesprong zonder richtingsgevoel er is geen gong die de song van zekerheid speelt stilstand is stressen leer jezelf te verheffen boven het probleem of kom mee we nemen de rotonde zonder direct af te haken laten nieuwe vergezichten ervaringen maken om in bewegen tot keuze te raken…

kenvermogen te kunnen aangeven dwingt hij zichzelf deze te overstijgen een zienswijze die de wereld veranderen kan bezielde filosoof en redenaar die niet alleen een beroep doet op het verstand maar ook op diepe emotie welsprekende wijsbegeerte die je kan raken in het hart bevrijden wil van zelfzuchtig egoïsme doet verheffen…

de koude struikelt over grond en verwachting hij kent zijn plek geboeid aan de gouden ring; een vlek, waarover ik weldra weer zing na een laatste ijselijke overnachting het is niet aan mij al sturend of trekkend een hand te verheffen of warme wind te verspreiden ik kan het niet zien dan wel, nu al voelbaar beseffen…

niets aan te spreken dan mogelijk een zekerige krakerigheid bij de overdracht van het gesprokene er komt dan meer ruimte bij grote publieken om de mens achter de stem in volle vaderlandse glorie te aanschouwen en adoreren mijn raad aan mensen in den lande deswegen is om zoals ik de stem veelvuldig en krakerig in het openbaar te verheffen…

Nu ik een man van bijna vijftig ben, En ’s ochtends ik mij naakt sta af te drogen, Dan sla ik soms de handen voor de ogen, Een dikzak? Nee, maar ook geen ranke den. Toch roep ik, vol met rimpels, grijs en kaal: “Lang leve, ’t Onbereikbaar Ideaal!”…

Waardering voor oude boeken, brengen weinig mensen op. Een oude Boekerij in Baarn, is opgehouden te bestaan. Gewichtheffers doen te sportief. Antiquaren heffen oude boeken. Boeken zijn te zwaar voor velen. Velen geven moedig op. Jammer, helaas en toch, heeft oude boeken lezen, nog lang niet afgedaan. Gewichtheffen is me veel te zwaar…

mijn gedicht bouw ik vol met gevlagde woorden volubel scheren ze over het papier herkauwend een mondvol lichtzinnige woorden in purperen lichtgroen knipoogjes werpend en kleverig grijnzend verheffend in de geneugten van de literaire wereld toffe liefkozende zinnen op de drempel van het onbekende in al mijn nietigheid en zwart-wit…

mag ik mij verheffen in het aanschijn van poëzie wierrook ruiken in de walm van gebrande paardenhoeven blauwe vegen lucht met zon in een bewolkte hemel smijten licht zien zonder nagels die mijn ogen open krabben zonder tuig dat gniffelend en besmuikt talent doodt voordat het zich uit mag ik mij koesteren in het aanschijn van…

in het ervaren van werkelijkheid worden dromen tot illusies gestrekt die de dronkenman verheffen tot meester van ontworstelend gebeente hij zwart het vlees van leegte voorbij de spelregels van zelfbedrog brandt de weerzin onder zijn tong als machteloze vuisten op de nacht zijn geween breekt volle manen tikt de tijd terug…

de spiraal van eeuwig leven tekent het centrum van mijn groei in elke cel van mijn bestaan en in de adem van geschiedenis zoals de opgerolde slang de conisch gevormde schelp hemelse galaxieen draaikolken en wervelwind voert mijn adem mij terug naar de kern van mijn cyclisch bestaan waar hemel en aarde elkaar ontmoeten in verheffende…

de mens een samenspel van atomen en moleculen laveert in het onmetelijke universum de mens een vernisje ratio balanceert op dunne draden van verbreken en verbinden de mens een druppel bewustzijn in de oceaan slingert heen en weer tussen verheffen en verlagen de mens het bange dier dat net zo lang om lichtbundels blijft vliegen…

Nieuwsgierig naar hetgeen ik aan zal treffen hoor ik mijn eigen stem verheffen bij het zien van deze strijd. Is het verblijf van marter Steen nog niet verleden tijd? Al eerder troffen wij een eendenei. Vol afschuw ruim ik veren van een sneeuwwitte duif. Wanneer ik mij voorover buig denk ik niet echt aan vrede.…

ik eenmaal weet heb van verleden, dagen aan nachten keten met niets dan adem tekens verdwijnen, de kiem van glijdend geluk wanneer ontkenning breekt in assen doorheen het geweld van vuur kan ik, beroofd van verlangen, liefde in oprechtheid leggen of ben ik al te diep door het gestreepte sterven bevangen nu leegte, vervreemd van verheffing…

Nerven in geborgen luwte van verzamelde jaren rijzen uit geurige aarde, zich aldus verheffend boven ondermaats gekrioel. Bronzen standers in wassende omvang, reiken tot hemelse vormen met gewichtloze wolken als doel. Rechtstandig, de armen uit de mouwen geheven, of in cirkels zonder aanvaring.…

nog smeult de haat laait agressie op uit het archaïsch duister waar het misverstand geboren is hoe ongebreideld is de brute kracht die levens pakt van andersdenkenden in hun streven naar de wereldmacht fanatici en barbaren bruuskeren alle normen en waarden die de mens verheffen uit een beestachtig bestaan hier zal de hitte exploderen…

Heel alleen diepe eenzaamheid intense stilte gevuld met lieflijke geluiden tsjilpen, zoemen, kwetteren geestverruimend lichaam vergetend uitzweven over het veld ontmoetingen uitgekristalliseerd door eeuwen geduldig wachten in het licht dat stralen van energie uitdraagt om bewust, het onderbewuste te verheffen tot een krachtveld…

bestegen door koraalridders verheffen zeepaarden zich uit het water en begeven zich schuimbekkend richting land walvissen zuigen tranend de branding naar eb en spuiten zich golfbrekend een weg naar volle zee oceaanstomers vliegen verschrikt op en verdwijnen in V-vorm aan den einder op m’ n roze strandslippers sta ik met grote ogen te…

nu het virus blaffend gaten in het leven vreet weten we dat bomen geen gouden appels dragen nu stemmen verstarren in monotone virustaal wekken we ongeboren woorden tot leven nu we de wet op de zwaartekracht tarten verheffen we gewone mensendingen tot kleine mysteries nu we in de stilte stiller worden…

ik draai zwaai naar en aai de golven dompel in het witte schuim dat weg flitst van de rafelige kammen die zich kuivend verheffen naar het onbereikbaar blauw van de hemel terugvallend hun draai eindelijk weer vindend uitlopend op rul zand van het strand waar ronde schelpen hun laatste gebeden murmelen tussen scherplange…

De onderklasse moet worden verheven Zo stelt Mark Rutte van de VVD En Bos vindt softe Vogelaar passé Ook is hij plots met banken zeer bedreven Ze kunnen beter van positie ruilen In plaats van zo hun eigen nest bevuilen…

Gestorvenen verheffen hun hoofd God’s zetel trilt en engels vallen Door angst en schrik verdoofd Je roep werd niet geloofd Je wilde niets verstoren De galm alleen, is nog goed te horen…

zij verheffen zich in onaantastbare formaties stapelen agressie na uitgesproken te zijn ongelijnd zwieren woorden als denkbeeldig eiland in de grote oceaan zonder ooit te standen tot hij zijn wereldbeeld ontvouwt vrouwen charismatisch bindt in hun gezinssituatie mannen simpel om zijn vingers windt in bevestiging van hun bestaan…

Ik zou mijn kop boven de grond willen steken me koesteren in het volle licht zonder angst voor de sneeuw of de koude Maar ik ben geen sneeuwklokje Ik zou mij hoog in de lucht willen verheffen groots zichtbaar draaien en buitelen zonder angst voor de wind of de zwaartekracht Maar ik ben geen Jonathan Ik zou mij vrij aan de wereld…