Alle inzendingen over verkleving OR loskomen

zweef graag even weg naar ergens nergens mooier ver van aards gedoe…

het zilverglanzende web fluistert met een teer ruisen in de wind, tooit zich met parelende druppels als heldere diamantjes en lokt en verleidt elk onervaren vliegje, de kruisspin glanst en flonkert, als een robijn, in briljant gezet, haar fijne zilverdraden verkleven de zwarte lijfjes, vleugels, pootjes, met afgrijzen moet ik toezien hoe…

leven wat meer inhoud te geven me opengesteld voor alle sferen en stemmingen om andere tracés te proberen tussen wit en zwart kende ik de contrasten in grijs voelde het wat onzijdig zonder richting en houvast gleed ik weg in naamloos zonder evenbeeld ik bleek te week en verdronk in geen bestaan wilde wel maar kon niet loskomen…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

een stenen boom versterft Er is geen ruimte voor de loze die zijn luiken heeft verstaald gebukt zoekt naar de sporen die anderen toebehoren en tenslotte als een broze in niemandsland verdwaalt Er is geen plaats meer voor papavers die met kronen in de wind hun achterland verwaaien en jammerdallen zaaien en zich als gieren op kadavers verkleven…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Bodemloze put, ik moet dat voor mijzelf erkennen Mijn leven moet nog loskomen, van jou loskomen De motor aan, rijden en wegen verkennen Waar het heen loopt, het is de weg van de dromen Je bent veel verder, de afstand lijkt eindeloos Alles schijn je al een keer te hebben meegemaakt Kan ik op hetzelfde niveau komen na een lange poos?…

Mensen vragen zich voortdurend af waarom God alle kwaad en ellende laat komen zonder het te bestrijden de allerruimste denker staat verlegen om een duidelijk en treffend antwoord welke geheimen zouden schuilgaan achter dat eeuwig durende vraagstuk? de wereld wil dit al te graag weten schept hierover haar eigen denkbeelden overal rijzen…

Ik verlang naar het begin van iets Loskomen van de tijd Verroeste gedachten Met andere ogen Kijken naar de omgeving van Vertrouwde vergezichten Zijpaden inslaan, afdwalen Ontdekken wat jij zag en Voor mij nog geheim was.…

De avond was gevallen in de danszaal van het leven waar ik zweefde met mijn ogen door die kaarsverlichte pracht Met een lach vroeg ik haar naam waarna ik mijn hand liet verkleven aan de mooiste vrouw die zeven tango's danste daar die nacht En we dansten hoge benen op een dansvloer die ging zweven en haar ogen zochten liefde veel meer…

besproken en beschreven Worden daardoor tot meesterwerk verheven Het is een kunstvorm, een al eeuwenoud Japans gebruik, bij barst of breuk of fout Is er altijd een kans op overleven Ja littekens zijn opgevuld met goud Worden gezien, besproken en beschreven Wij zijn ook lemen kruiken welbeschouwd Verscherfd servies dat toch weer kon verkleven…

Van het begin tot het eind Sleep je me mee In de zoektocht naar jezelf In de geschiedenis van Argentinië Alles voel ik met je mee Woede verdriet pijn en liefde Ik herken de plaatsen Buenos Aires, Plaza de Mayo, Punte del Este In gedachten loop ik naast je Woedend op de militairen Ik kan niet van je loskomen En dan, veel te snel ben…

Zwart is het trosje dat bloed lost, een druppel, amper genoeg voor smaak, het loskomen van heel ver, noem het een einder aan dit ogenblik waarop je, vinger in de mond, geschrokken naar me staart met paarse ogen, zo heel erg lang geleden, het glanzen van geplette vruchten op de lippen van je buik. ----------------------------…

Ze gaat gepaard met pijn, loskomen en blij ze leeft in jou, in ieder en in mij.…

Wanneer ik van jou hield, en nog steeds houd, op onze liefde voortbouw, omdat ik niet loskom van jou! Ja, jij dan, van 'het is mijn pogen maar...' als ik tekort schiet, op welk vlak straf me niet, verniel mij niet maar zie mij als menswording, groeiend en verlangend: naar 1 grote en mooie gele bloem bloeiend.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

zijn gedachten leiden een ander leven gebasseerd op angst en verdriet hij zou zo zijn leven willen geven want loskomen van zijn angsten kan hij niet Zijn ziel zoekend naar een greintje rust maar de spoken slapen niet zijn lichaam volkomen uit geblust Hij verdrinkt verder in 'stil' verdriet lichaam en ziel compleet bevroren zijn enige…

Vliegen is de weidse bandeloosheid van verlangen, loskomen op eigen kracht. Geen makke schoolslag maar een vlindervlucht: het overwinnen van je zware zelf en opstijgen, klapwiekend, wervelend, de lucht doorklievend. De vleugelslag van vrouwen is verraderlijk. Mooi. --------------------------------- uit: 'Het onverborgene', 2006.…

Levensstijlen veranderen Vrienden raak je kwijt Lichamen verouderen Seizoenen komen en gaan De herfst verjaagt de zomer En de bloemen verwelken Een zacht briesje En wiegende bomen Duizenden loskomende blaadjes Dwarrelen in het rond Bomen worden geleidelijk kaal Paradijselijke kleuren vergaan Grote zwermen vogels Laten zich dragen Door…

Alsof ze hun weg niet kunnen vinden, maar wel loskomen van de grond. Als een roos nog in de knop, maar die langzaam open gaat. Om vervolgens te ontwaken, en dan in een prachtige bloei staat. Als een mooie regenboog, Waarvan de kleuren niet vervagen. Door de gevolgen van de zon, die de regenbuien hebben verjagen.…

Weemoedigheid doet soms de lijnen verkleven, het middelpunt wordt door de jaren abstract. Als terugkeer de diepten en hoogten vervlakt worden laag na laag alle fasen verweven. Ik vind in mijn hand een steeds kleinere hand, een oude geur, in kleine enclaven.…

de wind blaast fel oranjeblauw, stuwt het groene, donkere water trekt en duwt aan de branding treurig jodelen de regenwulpen, hun opgekromde snavels peuren pieren en zagers uit het wad vlokken gelig zeeschuim rollen vluchtig over het gouden strand, verkleven soms heel even met het bronsgroen knoopjeswier, of met stugge, hard-oranje kabels…

ik pluk vandaag een beetje geluk de aarde is schoon je kan er gewoon nieuwe bloeiers planten eigenhandig heb je het onkruid gewied het vergaat zoals je ziet het lelijk groen van toen, opgelost als resten compost jij plukt vandaag je eigen geluk uit vruchtbare grond…

Petra, loskomend van al dat lastig belemmerende, verwacht niet meer dat alle mussen, roodborsten en mezen dezelfde richting als deze adelaar kijken. Ze kruipen weg op de grond, onder bomen of in open veld angstig omhoog kijkend..…

lakens worden wij opnieuw verliefd Je ogen open of gesloten even mooi Gevoel van eenwording in onze armen Kijk me aan of niet ben er in het zinkende gevoel van ons bestaan Verdrink in het gevoel Zachte agressie schrapende tanden over een oorlel vingertoppen over de ronding van een schouderblad Als onze bewegingen niet van elkaar loskomen…

Tot ik sterf mijn liefste, tot ik was mijn schat zal ‘k mijn gevoel voor jou `t papier verkleven ied`re keer denk ik dan een moment heel even dat `k het beste van ons voortaan heb gehad Maar dan leef ik op, begin een nieuwe zin waarin je zijn zich net iets beter laat klinken ook al is`t een wankel woorden hinken een aarzelend bewegen…

misschien ja is hij soms te onbehouwen klopt hij op de verkeerde deur bezigt hij niet gebruikelijke taal waar tegenspraak helpend is wordt lippendienst geprezen de kritiek vaak welgemeend lastig en niet loyaal gelabeld een denkpatroon vastgeroest in een verklevend paradigma overwoekert de vrije mening van tegendenkend perspectief…