Alle inzendingen over vermaning

haar rokje laat zo veel verwachten zij klauwt en spint als een kattin ik tel mijn centen in gedachten verman mijn honger en stuif es in…

Het kraaien van de vroege haan roept heel wat bij hem wakker; heldhaftig op de bressen staan, meer dan de anderen vooraan, een ogenblik van stil vermaan bij 't bankroet van zijn klein bestaan, het kraaien van de vroege haan roept heel wat bij hem wakker; zifting van tarwe uit de akker, de meester wijst de route aan, Hij laat geen rots aan…

onvermoeibaar zwoeg ik voort de weg is lang en zwaar obstakels vliegen rond mijn oren mijn hiel prikt in een blaar elke rots en kei versperren delen van mij spreken me aan ga heen, vandaan ik verman me, stap door volg verbeten het spoor geef als het ware mijn leven voor ’t hare zij is onweerstaanbaar en weet van geen wijken maar…

Huilend om het duister verleden Vallen zware regendruppels Langs mijn uitgestoken armen Als stille getuigen naar beneden Zingend over stille wateren Fluistert de wind over mijn meer Hoor hun troosteloos lied in de stilte Vermanende woorden strijken zacht neer Draai me langzaam van hen af Kijk niet langer terug naar het duister Regen en…

verveloze deur Achtergelaten hopeloos in verwachting Weet ik uitzichtloos angstig hij blijft dicht Terwijl de keukenstoel fluistert onder mijn gewicht Valselijk verlaten betast ik nu het juk Rest van een hartstochtelijke liefde zonder geluk Van wat moest zijn de liefde voor het leven Onderging ik naïef het spel gewillig, voor even Mij zelf vermanend…

Zijn doel was niet vermanen of beleren Of dat een misstand eens werd aangekaart. Zijn doel was slechts zijn stijl van formuleren En daarin was hij ongeëvenaard. Als ik zijn column ’s morgens had gelezen Dan was dat als een vitaminepil En was die dag alweer geslaagd in wezen.…

Ongerustheid maakt zich meester als een vermanend beeld. De lust is weg, net als water dat het strand verlaat zonder nog terug te keren. De ziel verschroeit, als verloren in de hel. Hoop is er niet meer, totaal uitgedroogd omdat het lichaam en de geest niet meer met elkaar kunnen opschieten.…

En onderweg vermaan je nog een kind dat zegt dat het zich dood verveelt: ga in gods naam wat doen. En het kind roept: maar ik bèn er toch? Liefst zijn ook wij ons van geen kwaad bewust.…

Aangestoken start mijn overbuur zijn machine met vermanende vinger de laatste droge dag. Een mens moet daarvan profiteren. Zijn wijsheid doet me binnen vluchten met mijn bereide gin-tonic ik nip nog even zonder smaak…

ik zag je in een plas die onder een lantaarn lag je spiegelde de sterren vermanend keek iets geels van bovenaf en knikte speels haar toestemming van verre ik danste langs de grachten gebruikte al mijn krachten om jou te overtuigen de pleinen zijn voor mij theaters met hun uitgangen opzij bomen staan te buigen mijn lach rolt door…

mijn gedachten jou streelt mijn ogenblik jouw gestalte bezield in zacht minnelijke schikking vingertoppen dansend van verrukking in tasten naar dat wonderlijke jou mijn harteklop met fluistertoon beluister ik de grondtoon van het leven tot melodie sonerend uit jouw diepste zijn verrukt en willoos ga ik mee op je golving van zachte vermaning…

bent Hoewel ik je elke dag nog mis is dit zo’n dag dat de leegte versterkt is Je zit in mijn hoofd, in mijn hart voor altijd maar ik mis zo je stem, je aanwezigheid Gezellig bijpraten aan de telefoon over van alles, het lijkt zo gewoon samen op stap, samen uit eten ons laatste concertbezoek, om nooit te vergeten Jou kennende wil je dat ik me verman…

langzaam snijdt zich zerend los de voering van vermaning en dwaalt plotsklaps verrukte lust getergd door het bos waar eens het mos de kaalslag hoedde het lelijk naakt verhuld in woede zich schreeuwend met de angstdroom voedde en paarde met een os hoe krom de weg is heen gegaan en voorttrekt in verdwazing waar gekke bekken…

Hij lokte haar met sterrendromen en vuurwerk in een leeg heelal tot zij tenslotte viel voor zijn komeet en hem verlustigd traag besteeg nu baart zij daaglijks sterrenregens en voedt hen onderweg met altijd verse melk hij bewaakt zijn kleine sterren spreekt hen vermanend toe als zij uit hun baan willen gaan blijf altijd weg van het zwarte…

boodschap wordt in de twintigste eeuw licht verdoezeld door denkbeelden van hippe jongeren die eigenzinnig de wereld onderwijzen daarbij verspreiden de woorden bij het meer van Galilea gehoord zich bescheiden nemen dikwijls andere gedaantes aan prijken dan op sierborden of wandtegels in woningen en eethuizen schuilen ook binnen papieren vermaningen…

En 't is, als hoorde ik Iets zichzelf vermanen: 'Mijn liefde was ikzelf'. - Zo werd ik vrij.…

En 't is, als hoorde ik Iets zichzelf vermanen: 'Mijn liefde was ikzelf'. - Zo werd ik vrij.…

Paus Benedictus XVI heeft de Ierse bisschoppen vermanend toegesproken over kindermisbruik. Pedofilie is volgens de rooms-katholieke kerkvorst een „gruwelijke misdaad" en een „ernstige zonde die God schokt en de waardigheid van de naar Hem geschapen mens schaadt"……

Verman je! Je wordt verwacht.…

De schrijvende apostel Paulus meldt vermanend aan Corinthes christeneenheid brieven van bemoediging en verwijt, waarin over broederschap is verteld. Die groep behoudt dankzij hun geloofsheld twee sterke geschriften, bewaard voor altijd. Waarom raakte men er evenveel kwijt, weggewaaid als vlinders in een bloemenveld?…

Plotseling komt een vermanend spook aan! De schrikwekkende gedaante schept zorgen. Maar men krijgt blijde tijding te verstaan: "Genade blijft eeuwig in mij geborgen."…

Verman je. Sterk je. Sta er nu eens boven. Je hebt te ruimschoots bruikbaar kruim verbruid. Lief dagboek, mij bekruipt soms de gedachte: ik heb geen zin meer in mezelf. Te laf om uit te stappen, maar toch bang voor machten, mij welbekend, meld ik mezelf nu af.…

Scherts en vermaning zijn aan elkaar verwant. Hoor het woord van lachend glazengerinkel: "Kwade dronk blijft altijd onze vijand."…

Shapka Òù 9 Haar rondingen maagdelijk warm ineen Harde handen strelend haar intens gemeen Voelt golven van verlangen strak ingesnoerd Haar ronding onbehaard nog nooit beroerd Gewillig zou zij zich laten openen door haar Met lust overgeven laten vullen warm geheel Trillend golvend onder zachte slanke handen Zij bloosde zich vermanend…

ze zijn er klaar voor the home of the free the land of hope and glory waar dromen wonen in de harten van zij die nog vooruit durven na jaren van opgelegd juk vermanende vingertjes in de lucht die stofje per stofje ongezond de wereldburger zieker maakt mensen op elkaar doet schieten vanwege te grootschalig voorbeeld nu, eindelijk het woord…

Het einde, mijn voorgeplande dood, vermaan mij als je tot mij spreekt, ik stond aan je deur te luisteren, wat voor boodschap je brengen zou, berooft mijn zinnen van elk schaduwwoord wat mij opbeurt en weer breekt, de rust predikt in mijn overladen hoofd.…

Het einde, mijn geplande dood, vermaan mij als je tot mij spreekt, ik stond aan je deur te luisteren, wat voor boodschap je brengen zou. Berooft de zinnen van elk schaduwwoord dat mij opbeurt en weer breekt en de onrust predikt in mijn overladen hoofd, in antwoord op de vragen waarop ik geen vat kan krijgen.…

Een halve eeuw , dat lijkt een hele tijd Maar vijf keer tien lijkt niet zo veel Bewaar alleen het allerbeste deel En niet de uren van angst en spijt Verman, de beste jaren komen nog Ervaring is met geen geld te koop Laat uw energie de vrije loop Want rimpels zijn slechts gezichtsbedrog Plan en doe vooral je eigen ding De lat moet echt niet…

De zon door het venster treft dwaalstof tot klaringen Zwervers in de donkere ruimte, uit de nok van mijn heelal als vergeten kometen, pas zichtbaar bij de val naar een ster die naast aantrekt zich verzet tegen dingen Traag draait het ‘stof `lijke’ haar moeizame wendingen Afgebogen door het fuseren van het lichtend vermanen wordt oud vuil vergast…

bewonen vol trots hun zandkastelen hebben emmers schelpen te verdelen een uit zee zwaar bevochten strandfortuin Het jonge kinderleven is nog enkel zand slechts vaag begrensd door de waterkant Hun zilte water bestaat uit louter tranen in de witte aarde gaapt het donker gat geen oog en hart voor het nabije nat geen kracht om kinderen te vermanen…