Alle inzendingen over versplinterd

Versplinterd ligt het op de aarde ooit was het van doorzichtige waarde Een druppel kleeft rood aan de punt ooit onderdeel van onverdund…

zag hoe hij vastgehouden door kracht verlittekend werd weggesmeten versplinterd in de aarde verdwaalde zich door vogels behoudend in een nest liet verweven…

Gevallen spiegelglas 2 Zie in de scherven van glas teleurstellingen in mijn leven vervormen van goede wil door fouten stuk gevallen spiegelende scherpe splinters van verraderlijke eigenwaan dat glas de glans ontneemt gebroken glas is niet te lijmen herinnering bewaard spiegeling nooit zal het ooit weer worden, en beter ook dat men niet…

hij opent de deur naar de donkere kamer de gebarsten spiegel op de gebutste vloer het uiteengevallen versplinterde gezicht gebroken stukken in een rafelig decor bijna verdwenen…

kerelings wend ik des dichters droom wentel ik mijzelve de zomer loom in een vermetel gebaar klaar ik verneveld geheel najaar deels, ijskoud versplinterd heb ik de pegels overwinterd vervolgens, neem ik met rente terugkerend, mijn eigen lente…

rest ons versplinterde hersenspinsels : het glashelder denken aan d n e e i g l n tijdens de Kristalnacht en postmodern opnieuw aanmekaargelijmd…

Ik vind mezelf niet in de hiaten van mijn versplinterde gevoel Ik kan er blijven zoeken zonder richting zonder doel Maar ik vind er mezelf niet Waar voel ik mij thuis?…

Het versplinterde toeristenstrand spreekt een vreemdere taal, besproeid met glimmensen uit overheersende blokken. Palmbomen waaieren valse lof. Achter het gebergte van zonneschermen moet de zee liggen, wellicht. In de verte ogen de ontbolsterde heuvels. Verkreukt ontvouwen zij zich om evenmin de honger te stillen.…

de tijd waar ik oversprong viel dwarrelend naar beneden de ruimte waar ik in doordrong versplinterde tot plaatselijkheden vastgeklampt aan de adem van mijn mond heb ik al het bestaande uitgedampt tot aarde, tot grond in sterrenzeeën heb ik gezwommen zag de schepen één voor één zinken heb alle melkwegen beklommen om me uiteindelijk…

kijk goed, je hoort de pijpen van het orgel schuren en knarsen in een doffe hel van terughoudende grijze, vaal bruine tinten de angst in de ogen van de prooi voor de jager versplinterd vertrouwen het voortbestaan als vraagteken ergens blaffen de honden hij schreeuwt het uit het besef van de overvallen prooi een oceanische leegte…

geleidelijk verandert er veel het tij zit tegen de karige oogst wordt moeizaam ingehaald waar de wind waait zo hij wil met slagregens die het licht breken naast de resten op de akker -van wat eens vrucht droeg- lijken de wegen in staat van de verwording zonder houvast raken wielen versplinterd glijdt alles voorbij de rand…

Je denken is teruggebracht tot versplinterde beelden die je geest slechts binden aan een verschoten tijd Ik zie de oude klok haar wijzers in staking je vergat hem op te draaien dat hoeft voor jou niet meer Een blauw geaderde hand raakt zacht mijn arm aan ben jij nou Sylvia, of niet?…

Hij zag teveel manen en drie planeten te ver van de zon onrust rochelde na uit snoeren van gitaren versplinterd Een paarse nevel en een vergeten ring op de grond maken ogen rood de dood valt in een flits hij grijnsde.…

ik heb je warm geproefd na het strelen van je benen jij was zo maagdelijk ondanks de lokroep van zovelen jij bent het kind dat zomer speelt als het weer wintert dat glas blaast uit de vormen die nu zijn versplinterd ik heb je scherven niet gehad maar mocht je warme liefde geuren je zon schijnt weer haar licht brengt zicht…

gordels vast riep de nostradame nazomer en de kraaien kriskras door onze dagen volautomatisch van wat moet dat moet en door naar de finale grootste begrafenis stroomopwaarts met stekeblinde snavels slagschaduwen over de blauwbedroefde aarde morgen as versplinterd glas morgen zal niets meer zijn zoals het was - en de kraaien de kraaien…

o dierbaar onbestuurbaar België o veilig land der democraten vol goede wil en veel te veel mandaten de parlementen zes bijenkorven rijk verdelen schulden en procenten elk zijn gezoem elk zijn gelijk bloei o land versplinterd en gespleten aaneengeplakt met monarchie het vaandel is tot op de draad versleten en “La Muette” al lang…

In duizend stukken versplinterd ligt precies wat er was uitgemoord in één oogopslag, gesmoord het land van herkomst verwoest de verstikking van de bloeddorstige wreedheid, opmars in veel steden een dichtgeknepen keel pijn bij het slikken vult met vorming, de vooruitgang..…

ik heb de tijd laten vallen seconden versplinterden minuten scherfden glas uren doolden doelloos de ochtend liept met middag uit de pas de klok gedeukt herinnering gekreukt de grote wijzer holt door ons bestaan de kleine dolt ontmoetingen die ergens openstaan ik kies vandaag er is geen gisteren meer en morgen was de plaag…

Het spel tussen licht en donker sprak al van je sterven, jij dacht nog in jaren terwijl de matheid in je ogen me vertelde van het pas gegraven graf Al kende ik alleen je kalme oppervlakte met hier en daar een stukje diepgang, maar de tijdsgolven droegen begrip en mededogen naar elkanders hart Je boeg stuitte tegen rotsen en versplinterde…

Zo liefelijk als het stadje was Zo toegetakeld de poëet Van wie niet een de naam nog weet Van wie niet een de verzen las Versvoeten vol versplinterd glas Spoorden het dier aan dat hij reed De schrijftaal die hij openreet Vormde een incompleet karkas Het vakwerk dat het stadje sierde Kenmerkte hem nu niet bepaald Tot hij een kleine kerk…

Dode takken die verdringen jaren leesbaar in de ringen versplinterd door het vele knagen. Herfst vergeten ritselt aderen. Mos was zwammen weken voor. Vliegjes dansen vroeger door hangen spinsels te vergaderen. De stam is gebarsten, de bast gaan rotten het leven kwam er weer in ravotten omdat het bij zagen is gebleven.…

De pijn die stroomt door onze aderen samen gesmolten met het bloed Vloeit ons langzaam naar het einde Stromend tot ons hart stop Tikt het ons de dood in Langzaam zonder ziel Zullen wij tenonder gaan Met het bloed dat niet meer naar ons hart stroomt Ons hart Versplinterd door pijn Versteend door het zwarte bloed dat stroomde en onze ogen…

chinees van gisteren en schrijf mijn gevoelens op de verpakking Ho Zji Wang, (alleen de allerwijsten en de allerdwaasten veranderen nooit van mening)* mijn probleem is niet zo groot als ik zweef naar de overkant waar de hoeren dansen op de tonen van verloren gedachten en de nieuwe meisjes hun angst verstoppen onder een glaasje wodka versplinterde…

Gerimpeld klimt het opwaarts, versplinterd stort het neer terwijl de loop de zwaartekracht vernachelt, het rad de roerloosheid verdraait. Spiegelen en glanzen doet het niet. Geen golf verdwijnt, geen drup verdampt. Ondanks verval verglijdt geen fractie tijd. Intussen blijft het klotsen, kabbelen en ruisen in je verbeelding.…

Ik ben leeg ik ben versplinterd het is niet meer aan mij help me alsjeblieft zie me zie me, alsjeblieft want ik zie niet meer ik kan niet meer zien kun je me niet voelen? kun je het proberen?…

zij sterde in versplinterd glas nog voordat zij geboren was opende dimensies waarvan het bestaan in heden weer naadloos past daar waar het spirituele een goddeloze dood al lang gestorven had het geestelijk vacuüm al eeuwen zonder zuurstof een zieltogend einde zag wachtend op de implosie van haar verschijnen dat alle tegenstand…

Zie ze gaan de miezemuizen op het land van dolle stier waar zij in de spiegelhuizen zich verdrinken in vertier om een laatste dorst te lessen in parfum en tierelier Zie ze hier de leegte geeuwen door het witgesuikerd glas dat versplinterd door hun schreeuwen zich een weg zocht naar hun jas die geruild werd voor een spiegel en een beeld…

Onmogelijk zijn aangezicht te zien Oogverblindend licht behalve aan de randen van zijn dag Zijn spiegelbeeld flonkerend in zee versplinterd, uiteen gerafeld in duizend glitterstukjes Zijn blik slechts te weerstaan getemperd door wimpers Hunkerend naar warmte, zoekend zijn bron, te fel, te wit, te veel voor mijn ogen - geloken om…

een ontstaan uit Liefde wordt als schild van verwijt misbruikt de ruimte welke gevuld was met de beweging der seizoenen raakt in verwarring en de nabijheid verbasterd in afstand, hardnekkig vol vlekken blind en doof de taal ooit zo aanvullend gesproken verstompt en spuugt bitter gaten in de huid –versplinterd daar hun vogels de…

datgene wat in mijn keel brandt het verlangen de liefde de hoop verslonden versplinterd vergaand verkast verhuist naar de planken naar hemelse kasten het rad draait voort en voort en voort en voorvluchtig ben ik voor het heden het verleden verhalend vertaald de taal geliefd de taal gehaat de tweestrijd mijn gespleten persoonlijkheid…