Alle inzendingen over versplinterd

De grondwettelijke stank was niet om te harden en bleef hangen in de samenpakkende luchten als zachte eierachtige rottigheid in de lente het stinkbommetje deed nog regelmatig dienst tussen versplinterde granaatappels en spervuur als Perzisch tapijt en zwevende expatkiezer op het verkeerd geamputeerde been gezet door opblaastanks en contradubbelspionnen…

alsof lagen ijs over elkaar schoven zo versplinterde het geluid ertussen en lichtte donker op in denkbeeldig wit de bui contrasteerde met zwart het gemêleerde wit van de rafelige lucht die gordijnen optrok en openden in kwaadwillige tumultueuze ontlading jij was niet bang voor de elementen keek met interesse naar het immense…

Mijn voeten hebben geen grond meer nodig om verder te gaan of om sterk te staan het gekozen pad maakt het overbodig de verlaten wegen, de ontbladerde laan ik ga ze zwijgzaam door de avondnevel langs menig onttroonde achtergevel Het bladgoud van mijn levensdagen ligt versplinterd onder het bladtapijt de koningsmantel is nu afgedragen gesloopt…

Een knakker die gebroken, versplinterd, er aan toe is in de open haard op te gaan. Een ladder, afgekeurd door de inspectie, die nu tussen het kleefkruid ligt, onzichtbaar in de achtertuin. Soms zitten er kraaien, af en toe vallen rupsen uit de boom, jong verschrompeld. Ze ploffen met een droog geluid op de ladder.…

Je ligt naast mij Zo lekker knus Maar verlaat mij Met zachte kus Je lag naast mij Het is stil En kil Je hebt mij verlaten Ik incasser veel schade Aan mij hart Die gebroken, versplinterd en beschadigd is Je was één grote boze droom Nu ben ik pist Je lag naast mij Ik hoef je niet Ik hoop als ik niks zeg Dat je niks meer in mij…

Ik heb een bundel aan hout opgeslagen vol met dode takken die elkaar verdringen goede en slechte jaren leesbaar in de ringen versplinterd door het amputerend knagen Herfst vergeten bladeren ritselen hun aderen mos was de stinkende zwammen weken voor vliegjes dansen het afgezaagde verleden door hangen in groepjes spinsels te vergaderen De…

buigen Vrezen voor de klap Een eenzame, stoere lach Licht verslaat geluid Dof dreunt de donder Explosie van stof en gruis Uiteenspattend Opwaarts kolkend De grauwe hemel in Even blijft hij hangen De reus En zoekt verbaasd Zijn weggeslagen voeten Dan stort hij tierend ineen Razend vallen zijn muren Brokstukken, glas, steen Versplinterd…

in de ogen van een voorbijganger stralen versplinterde ijsblokken striptease dansende sneeuwvlokken zijn net als witte prostitué’ in baarmoeder van dit moment er sprankelt warmte in mijn hart maar zal jij dat uit mijn ongeschreven brieven vertalen dat ik alleen jou bemin…

leven tracht te herzien als een reis door de doornen van mijn ziel, verzekerd van mijn dromen laakt elk seizoen dezelfde kreet die mij ten dele laat waden door het stoffig rantsoen waarmee ik me dikwijls voedt, onrust raakt me diep waarbij de stalagmieten die in oorsprong in mij gelegen breken zoals enkel’ d de tandenstoker van Satan versplinterd…

Langs 't meer schitterde 't vuurwerk, knal na knal: De plots'ling blauwverlichte bergen schrokken, Toen om hun scherpe toppen donderblokken Versplinterden tot klankbonken naar 't dal; En gouden-regens klommen naar 't heelal, Naar de aarde wierp clematis paarse klokken; 'T leek of apotheozen samentrokken Om ons, brandpunt van dubbel hol kristal…

mijn hand rust op je schouder ik kijk je aan schenk warmte van een mens, deze mens het raakt je niet het ontwijkt die bevroren wens je ogen staan flets , zien glazig langs me heen een bespiegeling van verleden in het heden gebet in pijnlijke mist, gebarsten krachten, als versplinterd geboortelicht uit een redeloze reden…

(Dansen in Bohemen) Grenzend aan een Wolk van Weelde Draaiend om contouren van een strak gewelf Slepend de ronding van quick-quick-slow Genietend van mooi Praag haar kunst en cultuur (Dansende huis) Vlot dansend in Mooi Bohemen Swarovski-kristallen Zij-aan-zij met strass Versplinterd' vormen Picasso.…

De onmetelijke werkelijkheid omsingelt de mens Zijn eigen beeld lijkt hem vast en gelijk De werkelijkheid is een immer bewegend en onbeschrijfelijk rijk Door de grenzen van de taal blijven we alleen Het beeld van mensen is een leger van duizenden personen Gelukkig waren we in de natuur Het bewustzijn versplinterde, de beschrijving lonkte Zij…

Toen de bleke, felle bliksems kwamen die hun harpoenen plantten in jouw hart en vier takken woedend versplinterden, sapstromen dempten die opstijgen wilden na de winter, wachtte, grote beuk, achter je de kuil (doodkalm kraken slaapt in het veld) slechts voor jou daar gegraven. --------------------------------------- uit: 'Laaglandse hymnen…

Schone Liefde is versplinterd tot gruis Uit de afwasmachine komt slechts ruis Een datawerveling in zijn rug en hoofd Regen maakt haar aangenaam verdoofd Over het hart gestreken en geaaid Dit fijnstof tot praten is nu verwaaid Als een stemverheffing in de nacht Gelijk een anti-mathematische macht Met wortel uit de grond getrokken Zitten…

ooit las ik iets over een moeder zij verloor haar kind en dan probeer ik me voor te stellen hoe hartverscheurend zij dit wel niet vindt een versnipperd moederhart in duizend stukjes voor altijd weggewaaid door de wind een kristallen vaas voor eeuwig versplinterd en net zolang duurt het voor zij ze allemaal terug vindt misschien heb…

lokkende loco de meester en de machinist met een prachtig perspectief we zwaaiden met het gras sneden dorpen in tweeën konden met elkaar overweg in de gestoomde cabine zagen door de ronde gaten twee verschillende werelden volgden ons eigen enkelspoor weg van het stotend blok we werden zwervend ijzer langs de wissels van de tijd versplinterde…

Het is nooit één woord dat het leven vergelijkt het zijn er vele, het zijn vele gezichten verwrongen of versplinterd, met stoppels of met lichte make-up, met haar eraan of een hoedje dat nergens bij past in elk gezicht een kistje van huid in elk kistje dat open kan een schat van vlees en bloed waarmee elke bewering tot leven kan komen, elk…

als de laatste opspattende brokken aarde zijn gevallen als de volgelopen kuilen het flauwe zonnetje weer rimpelloos weerspiegelen als er niemand meer is die de stilte wil scheuren als een ongelooflijke echte watervogel weer het kanaal gaat dwarsen als je, zo maar, tot tegen het versplinterde bos kan stappen, rechtop 135 meter ver als de Hill…

Laten wij hopen zonder vrezen, dat op verkiezingsavond loenzende uilen naar Athene worden gedragen, noch bier als water naar de zee zodra met één slag op de gong in de ring klokslag negen uur het zwaard van Damocles zwiepend ter aarde stort een schilderij met versplinterd landschap doormidden klievend waarna het verstand zegeviert…

( uit naam van de getroffenen in welke oorlog dan ook ) Waar zijn dorre adem tranen schuwt en littekens op hun huid striemt leven zij zwarte gestalten in versplinterde hoofden De snijdende kou blijft wentelen om starre gebaren die stenen wreedheid werpen naar inslapende zielen Zijn doodsbloem met de doornen prijkt en snijdt diep in samen…

je leeft als een kind in een landschap van liefde op de adem van de wind de bergen een reflectie van oneindig geluk maar in diepe dalen vallen dromen soms stuk je begint te verdwalen in een zoektocht naar meer versplinterde idealen met als enig houvast gesponnen verhalen geweven in goud een prins op zijn paard die voor altijd van je…

met dit alles van wat me hier wordt gegeven ik zie alleen de blauwdrukken nog die overigens ook van kleur veranderd in een totaal andere dimensie hebben te leven en dan heb ik van versplinterd glas nog gezwegen waarop ik me stellig ook maar afvraag waar is die boktor nou eigenlijk gebleven? en van waar heb ik deze beelden gekregen?…

we vormen een lange lange rij van tachtig mannen gearmd een weggevaagd perspectief we waren eens keurig begraven gruwel onttrokken aan het zicht na bijna een eeuw aanschouwen onze bruine knoken het daglicht zie eens onze versplinterde botten die verroeste tommyhelmen met daarin onze verwoeste hoofden en onze modderlaarzen nog aan zie…

Het werd de grijsgrauwe stad die omzoomd met kapotgeschoten versplinterde bomen herfst werd, waar de Engelse radio van vergassing sprak. Toen het buiten licht werd niet de dag dat wij in de auto of op de fiets zaten de dag dat Maaike vroeg is het goj komen er ooit groene loten gaan we straks dood.…

Ik ontwaar in haar ogen de geest van het heden, De aardse verleiding die mij haar heeft ontnomen, En met mijn hart versplinterd door eeuwige spijt Stort ik mezelf in eenzame dromen.…

Het versplinterde glas maakte bloedwonden in haar slokdarm. Ze kotste bloed in mijn van verbazing geopende mond. De stilte van de doordrammende eenzaamheid maakte een zombie van mij en ook al zei ze dat ze mijn witte kledij wilde wegtrekken, in feite deed ze er nog meer windsels omheen en liet ze me grofweg alleen.…

de mensen van daaraf hun vleugels uitslaan naar nieuwe onbekende horizon in het nietig wordend bootje wurgt angst de ankers roestig verpletteren scheuring en schipbreuk de ooit fiere bemanning tegenop tegenwind laverend wordt nog de storm weerstaan totdat gegijzeld de kapitein uit zijn stuurhut wordt geslagen verweesd verdwaasd en versplinterd…

veel hebben ervaren zwijgzaam en alleen achter de gordijnen wegkwijnen Het is een vraag actueel vandaag Langzaam sterven generaties uit echte persoonlijkheden die groots in de historie hebben gestreden die in de kracht van de schoonheid geloofden zichzelf waren mensen op wie de maatschappij kon bouwen en varen Ons bewustzijn versplinterd…

De straten vol van eendracht en vuil papier, afgedankt het nieuws lekt versplinterd.. dozen vol met zwarte poëzie, bronnen van proza vreemde boodschappen hebben aandeel en spelen ter introductie muziek, het krantenpaleis klaagt ver van hier snippers dwarrelen dan als kleine blaadjes, ..rondgeslingerd oud papier.…