Alle inzendingen over verzoend

je ziel, voorgoed een plek van vrede de leegte, verzoend in stil berusten je naam, een zachte melodie (okt. 2003-2005)…

Men zoekt zich en men raakt elkander kwijt, men volgt met vreugde en ontvlucht in spijt, men twist en ruziet en is ontevreden en weer verzoend en alles zonder reden.…

. – ‘K zit bij ‘t vuur en vraag Verdwaasd, deemoedig: Wees verzoend, en draag Eens mij, verzoend ook, naar Brünhilde toe. ----------------------------------------------- uit: Brahman, deel II, pag. 415…

Toen ik je voor het laatst in de ogen keek zag ik de dood zag ik jouw dood zag ik geen angst zag ik geen vriend maar ook geen vijand en dat verzoende mij met jouw einde, ons einde met een laatste kus, onze doodskus!!…

het grijze water verzoende zich met laatste straaltjes horizon en jij mijn lief werd liefde, een liefde voor het leven. toch?…

er ligt een kind op de bank te slapen en te dromen stoor haar maar niet gister is haar oma overleden ze legt bloemen op de kist zingt het lievelingswijsje leest een gedicht voor van bloesems aan de bomen een mooi gezicht heeft zij dat rust op een kussen ze was er niet bij toen oma zich verzoende met de eeuwigheid…

nog steeds zie ik omhoog, iedere avond weer daar in het oneindige ligt het antwoord dat zegt; alleen ik weet meer heb mij daar mee verzoend het is goed vaak de vraag te stellen; wie ben Ik dan keer op keer inzicht omvatten is niet te tellen zo duidt de atmosfeer jij bent, doch als een voorbijtrekkende pauwenveer…

Overal hoor ik dezelfde geluiden van een moeilijk te doorbreken stilte: de onoverbrugbare afstand ternauwernood verzoend met de dood.…

In je trekken staat de geschiedenis van je volk geschreven fascinerend, jouw volk almaar verloren en weer teruggevonden wij staan aan een angstige oever wachten op de mensen eindelijk mens geworden de jouwe en de onze eindelijk verzoend Is de grote Barouch niet in deze straatjes opgegroeid?…

als een schelpdier vermomd je lippen broos je adem breekbaar dansend langs de vloedlijn van mijn begeren je haren spoel ik door mijn vingers en vind jou  je weke schelp toch steeds weer een verrassing jij, verzoend met zand en zee je proeft het zout op mijn lippen  en weet niet waarom ik jou in tranen breek mijn mooiste schelp…

Tijd: uiteindelijk Zijn we er zonder wrevel in gevangen, Samen in dit kleine huis, verzoend Met de jaren van blindheid en schuld, Bevrijd Van de sintvitusdans Op het ritme van de angst. Van buiten de muren komt ons eens geruis. Is het de wind?…

Hoogten en diepten liggen Achter mij, met beide heb ik Pijnlijk kennis gemaakt, Toch heb ik nooit geweigerd Ze onder ogen te zien - Heb intussen in de maalstroom Wel een soort evenwicht bereikt, Bovenstroom die mij bewaarde Voor te pijnlijke hoogten, Onderstroom die nooit te diep Is gegaan en mij met het leven Uiteindelijk verzoend…

Ik ben de bovenhand, tot de tanden verzoend, verklaar ik hem nader: oorlog, mijn liefde. Bestaan. --------------------------------- uit: 'Niets dat zegt', 2002.…

Met de eigen adem verzoend wasemt de herfst het groene bos tot een bruine minnekroeg. Bij het roesten van de avondzon danst de ontvoogdingsstrijd op tafel, bezingt de levensles het defaitisme. Als stille wezens van het diepere denken kijken woudreuzen gelaten toe, op afstand van een groepsknuffel.…

heb talloze keren mijn stam gerecht tegen constante wind al als jonge loot vocht ik met struiken die woekerden in ruimte groeide snel maar werd afgevlakt door een hoog bladerdak toen ik dat overwon kreeg ik als vriend de warm stralende zon heb nog geprobeerd mijn bast te draaien zodat het scheve recht zou waaien heb mij toch verzoend…

Wat ooit bevrijdde, heelde, verzoende - krachteloos. En maar roepen, zoeken, en maar strelen, beuken, wanhopig, tegen beter weten in blijven geloven in een laatste woord, een laatste vrede, toch nog licht. ----------------------------- uit: 'Eine kleine nachtmusik, Mozart poëtisch', 1991.…

het groen heeft zich verzoend met dat wat onvermijdelijk is het bloeien gaat verkrullend onder in deze klamme avondlucht stil is mijn hart van weten dat alles klopt ten spijt en deze wens niet willen kan natuur, wie kent zijn wetten?…

In dit woud onder het zachte ruisen van oude bomen rust ik stil als een vlinder zo sterfelijk dat we nauwelijks leven Hoewel ik ook rouw verheugt mij dit bos van mos, stammen, takken van nu en eeuwen her Ik dacht dat ik eeuwig wilde leven maar ik heb me verzoend En ik voel alleen aan de dingen die hier blijven: het zachte groene mos…

Je geeft niet meer om te geven in de lijnen die je trekt, gespoord door de ringen van jaren, en vertrek je naar dat laatste seizoen, om je nog een keer op te richten, om je de eigen verhaal te scheppen, ontdaan van uitgebloeide bloesems, waarin jouw waarheid niet zal zwichten, en ben je met de dood verzoend, een vol leven om niet opnieuw…

Eens regent het pijpenstelen van tranen en overheersen diepe emoties, omdat medicatie geen soelaas meer bood; met dit gegeven heb ik mij al verzoend. Van allen die nog achterblijven houden velen ook blijvend nog van jou.…

Ik had juist vriendschap gesloten met de wolken, broederschap met de regen gedronken en me verzoend met een leven van herfstige kleur toen als een allang niet meer verwachte gast stralend en majesteitelijk, sierlijk als een oosterse danser, de zon lachend in het strijdperk trad sindsdien beijver ik mij onophoudelijk bossen rozen te kopen…

De zee torst haar golven glinsterend in de zon trots Terwijl het strand zich dag in dag uit verzoend met de zomertoeristen Bepakt met zwemaccesoires zonneschermen, picknickmanden en huilende kinderen jagen ze het ruisende zeegezang naar de achtergrond Des avonds hangt de geur van aangekoekt frituurvet baby- en hondeplas als een…

Terwijl ik wankel op het slappe koord waarlangs de slaap geschrokken vlucht, vangen je armen mij beschermend op en in hun warmte raak ik met de dag verzoend.…

In de toekomst ligt verslaving evenals in die goeie ouwe tijd De uitdaging van het heden slaat je als altijd opgewekt in het gezicht maakt alert, aan pijn niet gewend Jij wil niet bitteroud en verzuurd zo een die zich aan dieren hecht op de vlucht voor menselijke intimiteit het raakt te hard en gaat voorbij Alleen muziek heeft je verzoend…

Een knaap, die mijn hart heeft verzoend met Rusland, Die maat en muziek maakt van zijne leden. Mijn open mond drinkt het zoet van de lucht, Mijn oog verzadigt zich van zalig schoon, De muziek wiekt, gelijk een vogelvlucht, Zo zacht van slag, en fluit zo vol van toon.…

ze kijken samen ’s ochtends al tv en zo verglijden starend lange dagen hij zwijgt vooral en roert terneergeslagen vaak eindeloos in kopjes slappe thee zij lijkt, vergrijsd, verzoend met pais en vree toch voelt ze diep van binnen soms iets knagen een onbestemd gevoel van onbehagen al maakt berusting schuchter haar entree hij slikt manmoedig…

van vaarwel, Ultieme plicht, een laatste glas wil heffen, Als de avondlucht, die teder word en hel, Hem wat hij gaat verliezen doet beseffen, Als hij de lach bewondert van de meid, Die hem het schuimend glas reikt, als de blanke Huid van haar borst en arm een zaligheid Belooft die groter is dan die der dranken, Voelt hij zich weer verzoend…

Als een krachtige boom houdt dit lichaam vast aan het ritme van haar eigen adem verzoend met het doffe geluid van elke hartslag, verlangend naar het neerstrijken van het leven tussen haar dragende takken en blaren.…

Ook wat nog komt is gelijkmatig op de heldere rimpeling in een lichte doezelig verzoend met eeuwig.…

Ze hoopte, dat hij zich daarmee verzoende. Ze vond 'm best een beetje lief. Het was geen lange liefdesbrief: een vrijkaart was voldoende.…