Alle inzendingen over verzonken stad

Verzonken stad nadruppelend in de wind aan een touw van schapenwol. Heersers van steden door bloederige strijd verbonden overdenken daar hun zonden, naast die stad, in de wind. Wilgen die schudden, wiegen, draaien, bij de heersers naast die stad en in de wind.…

Terwijl zij de netten uitwerpt in een wolk van schuimspatten krijst de drenkeling en hijst zich aan boord, In de diepte een verzonken stad onder wuivend wier, een mossig koord leidt naar het schip gekraakt in een donderslag Nu rest er vermolmd hout, groeien er koralen op de mast, de oeroude glorie ligt aan scherven terwijl zijn tranen bederven…

Terwijl zij de netten uitwerpt in een wolk van schuimspatten krijst de drenkeling en hijst zich aan boord, In de diepte een verzonken stad onder wuivend wier, een mossig koord leidt naar het schip gekraakt in een donderslag Nu rest er rot hout, groeien er koralen op de mast, de oude glorie ligt aan diggelen terwijl zijn tranen vrij biggelen…

't Verleden rimpelt, onbepaald en loom, - verzonken stad in 't stilgevallen meer. Verheerlijkt glinstren! onbereikbre trans! O vloeiend zilverlicht zo hoog verbreid...…

stad Leeft diep in onze binnenzee, een innerlijke schat...…

jij luistert hoe herfst valt op blad en wind in doffe straten waar het gezicht schaduw verbleekt in’t geluidloze gewoel van blinde dagen over de brug stroomt te vaak regen naar spiegelruiten die verzinken in onbeminde kamers jij hebt gehoord en stormen begrepen maar de nacht is moe heeft mij en het uitgeputte blad in de stad…

De zachte krachten zullen zeker winnen in 't eind - dit hoor ik als een innig fluistren in mij: zo 't zweeg zou alle licht verduistren alle warmte zou verstarren van binnen. De machten die de liefde nog omkluistren zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen, dan kan de grote zaligheid beginnen die w'als onze harten aandachtig luistren…

Verzonken in het kerstgedoe Verdwijnt de armoe in de stad De lichtjes schijnen welvaart toe Aan hen die nog geloven In vrede op aard’ en meer van dat En zegening van boven…

Een trein raast met grote snelheid het landschap voorbij Achter het raam staart een meisje In gedachten verzonken Op de achtergrond klinken stemmen en het gerinkel van mobiele telefoons Het is niet meer wat het was, Het zal nooit meer terugkomen De stad is een machine Onpersoonlijk en dynamisch Men weet één ding zeker: 'We leven…

Ik laat de eenzaamheid voor wat hij is Er valt niet meer uit te halen Zucht van opluchting bij gebrek aan gemis Het valt nauwelijks te vertalen Nog steeds in diepe gedachten verzonken Maar de sleur is er zeker uit Was te lang naar ongeluk aan het lonken Nu sta ik op en verdeel de buit Niet langer is regen mijn zonnenschijn Of de stad vol…

In gedachten verzonken gaat de dag aan mij voorbij, 'k zie één voor één de beelden en ik verwonder mij hierbij. Die bloem, wat eerst een knopje was siert nu een stukje van de tuin. het is of het me aankijkt zo mooi met z'n kopje schuin. Die hele kleine groene sprietjes morgen weer bedekt met dauw.…

over de laagte van het veld glijden mijn vingers naar een schaduw wanneer mijn handen traag bewegen ik schrijf wolken leeg in het ondergelopen veen waar afgestorven bomen het landschap verlaten langs oude baggerputten en het smal begroeide spoor verstomt de avondwind op het dorre blad papier steeds dieper schreeuwt een vogel in…

Eindeloos verzonken in de diepte van jouw ogen. Eindeloos verliefd maar toch zeer overwogen leef ik. Eindeloos golvend in de tijden die gaan komen. Met jou verder naar het leven van mijn dromen.…

en toen ik eindelijk keek zag ik naast me op de bank een blad de leegte bleek getekend door een onbekende ik zweeg en streek voorzichtig scherpe vouwen glad beschaamd daar ik te lang in eigen werk gelezen had…

"Een verzonken dorp." Tussen wal en schip en met het komen van de herfstvloed, in havenzicht verdronken.…

wat is wordt was wat rest is as ontregeld ontdaan ontzet wat ging vooraf aan dat wat rest…

Je leest de stad in fasen Gevlochten in je bruine haar Weerspiegeld in de glazen van een ondoorzichtig paar. Je lavend aan de muren van een verzonken haven - Ik blijf nog even gluren - Wil jij de monding staven. Ik overweeg je ogen Wil weten waar ze zijn Bij de antieke bogen of in het groen venijn.…

Je leest de stad in fasen Gevlochten in je bruine haar Weerspiegeld in de glazen van een ondoorzichtig paar. Je lavend aan de muren van een verzonken haven - Ik blijf nog even gluren - Wil jij de monding staven. Ik overweeg je ogen Wil weten waar ze zijn Bij de antieke bogen of in het groen venijn.…

Brug over water verzonken weerspiegeling landschap in wording…

je hebt me In je ogen verdronken Zo blauw zo diep zo diep Toch voel ik me opgetogen Want een liefdevoller Verzonken zijn Bestaat er niet…

waar een verzonken woord op straat nog fluistert van vervlogen dagen rond de sierlijke gevels bij vlagen zich in oeroude klanken horen laat waar de nar en troubadour herleven de stem van een roomse toren klinkt die de stad in al haar pracht bezingt zo hecht met de Zoom verweven waar het verleden huist in elke steen de oude muzen hier…

Verzonken in gebeden.…

De stad, diep verzonken In een slaap, wordt wakker op golven van muziek. Een oude man, een fluit, een melodie die danst. De dag zal zich vullen Met geuren en geluid, loomheid en verlangen De traagheid van warmte spreidt zich uit langs torens, van rijkdom en hoogmoed. En vergankelijkheid.…

Een laatste roep der donkre stad verzonk, Het zwijgend water wiegde gouden spranken, Nog poosde een late lichtschijn bij een kranke, Bij zure arbeid, of een zoete dronk.…

Verzonken in gedachten Dwalend naar niets Een weg inslaan Naar hunkering In stille verliefdheid Liefde voor hem Verzonken in gedachten Rondzwevende vlinders Een zalige verliefdheid Die nimmer kan ontluiken Het geheim in gedachten Stille adoratie Verzonken in gedachten Nooit zal diegene weten Dat er iemand Op deze aarde Waanzinnig…

In kilometers stel ik de afstand op vijftig om verzonken te verzeilen naar beelden die zich schierlijk opwaarts ijlen uit spiegelingen aan de waterkant. Ik zie een stad, een stroom, de zwarte spijlen van overspanning, die oevers verwant doen zijn aan vlakken van een diamant, glansrijk ontsnapt aan separaat verwijlen.…

dringt hun betekenis door als ik mijn ogen niet sluit in gedachten verzonken.…

voorbij met vuurwerk om middernacht de vrouw kabbelt verder met haar trouwe speeltje en in de wolken loopt haar man verdwaald in eigen stad te zoeken naar een al lang verloren hengel…

Tijdens de vroege levensjaren zijn bekende geliefde sprookjes een verre nachtelijke stad stil in 't einderduister verzonken die haar plaats alleen aanduidt met een zwakke hemelgloed waar slopend werk en drukke pret samen bescheiden rossig glanzen Assepoester Sneeuwwitje Duimpje bestaan voor rijpe mensen als vertrouwde wijze dwaalsterren…

De weg terug laat zich niet makkelijk vinden in deze nacht waarin we zilveren harten smeden uit kleurloos licht Er wordt geen haast gemaakt om nieuwe gedaanten te wisselen in de spiegeling van diepe wateren Alles blijft bij het oude –zo lijkt het- in jonge, maar bedachtzame ogen De rimpeling der gedachten is voelbaar voor de half…