Alle inzendingen over vrieskou

En de stroom der rivier stokt en kleurt zich rood De duikelaar duikelt vleugellam in het water Aan de oever getuigt een verdroogde bever Bomen vergrijzen, zwart is het lover wat bleef Geen nieuwgeborenen die diamanten oogsten Schril klinkt de panfluit als de merel sterft Het geschonken virus tiert vraatzuchtig rondom Een vrieskou meldt zich…

Als een deur van de bus zacht sissend opengaat midden in de nacht op de grens tussen Irak en Iran ergens Identiteit gevangen op de grens van huid en ondergoed vastgespeld Een denkbeeldige lijn tussen moederland en vaderland de vrieskou van de woestijn IJspegels en sterrenlicht maken de morgen mogelijk Terug en weg naar…

nog is het galactisch model in tact gebleven ondanks de foutjes die zichtbaar worden na het weven de kanten blijven wat rafelig en de print verdampt zijn inkt hoogpolig houdt al lang de vrieskou niet meer vast winden waaien water over land waarvan kusten zijn gestrand en wij die aan de basis staan zien dit met lede ogen aan…

in verlangen naar de bergen - om het even waar - zie ik kille rotsen staan die naakte stenen baren door de hete zon, vrieskou en het snijdend water. aan hun koude tenen op de hellende morene nader ik schuchter een boreling en klop voorzichtig aan. hij opent zijn stenen bemanteling zo kan ik binnengaan.…

dat Het over was tussen ons, Dat je het wel had gezien, Dat je helemaal klaar was met mij, Die zo lang jou op handen Gedragen had - te veel, te vaak, Naar je zin want een man Die zich alleen maar uitslooft Voor zijn lief is geen echte man, Zeg jij hardop in je gedachten - De hete tranen die ik heb geschreid Zijn nu ik in de vrieskou…

merkwaardig, niets ontwaakt per dozijn, ongestreken, onbevlekt vormeloos tot zinnenbeeldend als bescheiden naakt blauwe regen, fontanellen, ondenken weggaan, zonder voorbijgaan door vrieskou in lopend vuur van, opnieuw, regenachtige aard nachtwilgen hangen, bedekken het hart van het ijskonijn tot weer een ochtend zal rekken overspoeld…

als een rots bood ik weerstand tegen de zuigende branding op de rand van de leegte die je in me liet tot ik kantelde en in dit dieptepunt roerloos als een rolkei in een kuil traagzaam gepolijst wordt door de tijdloze rivier verweerd door winterse vrieskou geblakerd door zomerzon seizoen na seizoen na seizoen tot ooit misschien een spelend…

Kaal en in een strak gelid langs eeuwenoude oprijlanen in uniformen fijn van snit staan ze melaats, oude platanen De torenschaduw bedekt hun naakt gebroken takken, ongespalkt de vrieskou heeft hun hart geraakt met rijp de kruinen witgekalkt Een zwijgende stoet van trieste bomen staat roerloos onder het klokgeluid het goddelijk spel, niet…

Als ik ga weet ik niet waarvoor Als ik blijf weet ik niet waarom Want er is niets Niets om heen te gaan Weinig,weinig om te blijven Blijven is stilstaan Langzaam verwelken als een bloem in de vrieskou Gaan, Gaan is vluchten, vluchten voor mezelf Er is niets meer.…

nevel graast en rijmt op de verlaten velden omheiningen worden er ijzig uitgelijnd het gras schijnt als verzilverd takken en struiken lijken van kristal stil de witte huizen in de blauwe vrieskou de wind bijt rode neuzen overvalt de zuchtend adem behalve de kraaien die zichzelf weerspiegeld zien in de bevroren sloot lijkt het hier zo stil…

in de vrieskou van alle dag gloeit het gevoel van warmte soms nog als het echt tastbaar is begrip is een enkeling gegeven liever kruipt men veilig in zijn schulp koesteren we bezittingen achter het schrikdraad van kwetsbaarheid tegen beter weten in brallen we wartaal en verlengen de zinnen tot pseudo-verhalen...…

De achterdeur gaat van het slot De vrieskou glipt naar binnen Had ik maar kantoor aan huis Nu moet ik koud beginnen Het straatorkest is aangetreden Ik voeg me snel onder de leden Kraag omhoog, krabber paraat De dirigent is absent Niet iedereen houdt maat!…

Dagen zullen nooit sterren strooien vrieskou zal nooit ijs ontdooien nooit zal water niet vochtig blijken of zal vuur de vlam ontwijken Golven zullen nooit zeeën weren storm zal nooit de wind negeren nooit zal nacht met zonlicht komen of zal neerslag opwaarts stromen Cirkels zullen nooit einden weten een uur zal…

Hij sprak nog vaak van vorstverlet en over de warme gloed van een briket vroeger was het leven zoet hij had nog haar en droeg een pet In de vrieskou ‘s morgen buiten is de pomp weer vastgevroren op de ruiten kristallen rozen, zonder doornen een boerenkiel met losse duiten Ik zie hem nog de houtjes hakken stapels naast de kolenkit balkenbrij…

Ze hebben weet van de winter en haten de vrieskou met enkel wakken als gaten leefgenot in hun uitgestrekte machts- gebied. Terwijl geen medicijnen baten, hoor, ganzen trekken over in de nacht. ---------------------------- uit: 'Groeiringen', 2002.…

buiten is het glad koud en kil men droomt van een witte kerst ook dat nog fluistert zij in wankel evenwicht zij droomt van droge schone straten lekkere vrieskou met een zonnetje en witte wolkjes ademweer midwinter een blik op een Donald Duckje dat verloren op straat slingert associeert haar met schoonmoeder en vader uit de…

Hij rilde van de vrieskou aan de ijszee. Het dier, dat met z'n primus heel onwijs dee, werd uitgelachen door een bende alken. Hij was verkleumd, waardoor hij hevig baalde. Het bleek, dat hij een echte ezel was: hij kreeg het maar niet warm met edelgas en pijnlijk was de adem die hij haalde. De alken echter gierden daar toen om.…

spreidt wanhoop rond verborgen nood valse papieren wimpelen vertrouwen weg, zelfs nu; na vijftien zomers en een arm vol dood wanneer vuur de uiteinden likken zou, zou ijs verschijnen uit hun kou, verdwaald door harde leugens eerdaags moet de inhoud sterven in een oude doos maar eerst pak in mijn wanten ze houden vingers dichterbij vrieskou…

Februari wakkert de winter aan en eens de vrieskou het land inneemt krassen kraaien van afscheid nemen en menige grijsaard wordt gesprokkeld.…

Zijn lendenen smeulden in de vrieskou De koelcel van december Moeder pookte het vuur op In een knetterend licht van zuchten Zwom het kikkervisje naar de overkant Brak door het membraan Versmolt tot vrucht Een klompje van chromosomen en strengen Een keten waarop mijn erfenis te lezen staat Het woekert in dat lauw, rond bad In de prille…

Alsof ze iets te verbergen hebben - winterbomen met in gure wind wandelende takken - gesluierd in de wiegende vrieskou geworteld in winterbeelden ruw behangen met de dood in nerfstructuur aan hun schenen ligt nu loos en gesteven in wolkenzweet de afgeworpen zomermode een hoogzomerse heerlijkheid vergaat in de stilte van het bevroren…

Onder de lage wolken en in de bijna vrieskou voelde ik mij die ochtend de koning te rijk met mijn twee vriendinnen. Het waren beleefde moppen met leuke woordspelingen kortom we waren er zuinig mee. Het was het tegengif voor het grijzen wolkenplafond. Ik heb de 5 km gelachen, geschaterd, geproest en geglimlacht. Zalig!…

een witte wereld die ons warm verwachtte je lachte toen ik zei, ik kom nam alle risico's, was blij gordijnen sneeuwden en je opende vrieskou je huis een warme kerst ik was zo graag bij jou we zetten uren stil in samen met elkaar toch klepelde de kerkklok zijn openlijk misbaar de stilte luisterde terwijl wij gaven we telden onbewust…

met elementen gooit het leven sommeert tot weerkaatsen tot kommen vloeibare ruimte tot vijvers van reflectie smeedt smaragd aambeeld van mezelf gifgroen met wat speelruimte de huid reeds bruiner mijn lichaam wuivend rimpelende golfjes lichtjes goud de gloed speelser dan ik zelf wil het lijf nog veeg van porties winter stokstijf nog van vrieskou…

Wit berijmde bomen daken van huizen het gazon met glinsterende Pareltjes bezaaid grachten en beken met een dikke ijskorst bedekt de winterhemel helder wit scherpt de maansikkel om harder met de vrieskou door te gaan wonderlijk mooi ; een witte kersttuin!…

Om niet is het, dat ik hier ga, De vrieskou in mijn jas laat dringen, Alsof de tijd zich ooit zou laten dwingen, Terwijl ik roerloos in de deurpost sta Om thuis te komen.…

Ver weg begraven in noordelijk duister schopt 'n Inuït nukkig om zich heen en doolt depressief richting winterblues Ondertussen laait een brandend avondvuur hoog op en rinkelen de naalden van 'n gloeiende spar die verwoed schudt en bidt om ééntonige vrieskou Aan de overkant van 't dorpsplein glimlacht 'n klein meisje bij zo'n…

In de schuimende muur staat mergzacht ‘vrieskou’ gekalligrafeerd. Hij nadert, slurpt de glazige zon aan diggelen. Alles lijkt nu regengetint. Slapeloze wind sleurt slapmeedogenloze waarschuwing mee.…

Er heerst voor altijd droeve alteratie over Hrabove in de oblast Donetsk verbijstering rits men niet meer dicht bewoners blijven verstoken van stilte meer nog kommer over verre grenzen waar knuffels en beelden domineren onder ronken van overvliegende storm op weg naar eeuwige vrieskou er branden weer ontelbare kaarsen want kerst en nieuwjaar…

Hoezeer de Friezen ook aan deze traditie zijn verknocht, die vrieskou van weleer komt echt nooit meer terug, omdat de aarde alsmaar meer warmer wordt en de sloten voor schaatsers gesloten blijven, hoe kien en vlug ze ook denken te zijn, het heeft niets te maken met hun kloten en doorzettingsvermogen, maar alles met het wrange feit dat er…