Alle inzendingen over vruchtwater

Van vruchtwater tot waterrekening daartussen werd ik volwassen. Water tegen de kater, handen wassen na het plassen. Komt aan de macht een waterhoofd van een vorstenhuis dat langzaam dooft! ik word ouder met de dag (maar jouw liefde) maar vochtinbrengende creme herstelde mijn lach!…

Ik ben, als vruchtwater rond een foetus zo is Hij om mij heen Zijn warme schoot mijn burcht! (een cinquiano)…

Woelig vruchtwater, stilte voor de storm? Eva iacta est!…

hij zit gevangen in een vlies van verwachting ademt vlokjes van wensen wie ben jij wat ben jij waarom kruis jij dit pad en waarom nu precies hij is verzadigd, wil zich overgeven aan stromend amnium is dit een andere baan omheen dezelfde ster is het dezelfde baan omheen een andere ster…

bron van vruchtwater. Onvoltooide tekst, waarin syllaben ontcijfert, vergeelde bladen. Hemelse schouwburg, engelen dragen maskers, doek valt voor de zon.…

Al maanden wordt er op je gewacht, Zo gewenst Negen maanden zijn om Zo graag Een week te laat Dan laat je merken; Het is genoeg Je poept in het vruchtwater, Is dat nu al de manier om Te laten merken dat je Schijt aan je ouders hebt?…

De jonge vrouw die flink had toegehapt En volop van de vette vis genoot Merkte opeens dat uit haar moederschoot Haar baby’tje voortijdig was ontsnapt: Het was dwars door het vruchtwater gezwommen En langs de navelstreng eruit geklommen.…

Vruchtwater De Schelde ontplooit zich Zijn naakte spiegel bedekt nu De matte en laffe rand Bloemen reiken de hand: Een erehaag, gadegeslagen Neergepend in vogelperspectief De tijd aan de dijk gezet Vergrijst in spaakwielen…

jij bent de bron van schoonheid bij jou borrelt leven in alle helderheid op schijnt zon in een doldrieste waterval onze regenbogen en kleurt het vruchtwater voor weer een schitterende aardse groeispurt naar bloei in een fantastisch magische palet…

Maar nu dubbel en feller want bedrogen is ze, verraden door wie geluk hadden beloofd, heel vroeger toen ze was visje in vruchtwater mazelenbaby huilen in de nacht. "stil maar schat wij zijn bij je". Haal je de koekoek.…

vliezen staan op springen ontsluiting is nabij het zal niet lang meer duren of breukwater komt vrij…

Graag 't vruchtwater van nu af ongezoet…

het water onthaalt in warme bronnen stroomt hun onrust uit diepe porien doorheen de klamme huid van verlaten verlangens onder de koelte van een avondzon badend in eigen vruchtwater waarvan de zuurte schrijnt op hun jukbeen zijn ze gevallen vruchten van hun zucht naar stil nabijzijn omdat ze de herfst in lente willen herschilderen…

kuierend is de gang door mijn welriekende gaard overeenkomstig mijn vaak toegedachte luie aard ik heb mij aan wat komt dat komt overgeven en het vreemde als verzuurd vruchtwater tijdig afgedreven bij een boterbloem verscholen in het gras sluit ik de ogen en hoor al een vroeg gezoem hier zet ik me neer en word zeker, als vanzelf…

zacht dein ik op vruchtwater van oranje gele warmte in de schoot van de oneindigheid als ik door lichte drang gedreven langs haar…

alles is waarde gelijk van snijkanten ik ben een harde lijn onder de mensen mijn kinderen hangen aan de muur op hoofdhoogte de menigte een oeroude vijver het vruchtwater tussen lege oevers de deining rimpelend van geboortes ook mijn moeder drijft tussen de cirkels ik zal afkalven druipend op de hoeken bedropen op de snijkant de kaders vervagend tot…

ooit als kind begonnen in een droom een bruidskleed, wit met volle rozen blakend onder zonnig zijn en een schijfje maan nu vervrouwelijkt binnen deugd het bij elkaar geraapt geluk verzameld boven vruchtwater, een vreugd binnen verdriet plooien banen weg in haar oud geworden huid levensecht gekweten aan de bruid die enkel zomerleven…

De populieren pluizen en hier in huis is het ook niet terwijl mijn kinds-kind zich naar het daglicht werkt, het vruchtwater twee dagen eerder naar de aarde deed vloeien o goden, geen infectie, complicatie als ik bidden mag, geloof en hoop ik in mijn wetenschap over mijn eigen zekerheden vertrouwen heb ik in mijn kind, mijn kleinkind kan…

het nieuwe jaar schreeuwt als een beest in de stilte in werping van schaduw vooruit het baart en ontvangt en vindt zijn weg vanuit het vruchtwater in een vuurwerk van duizend–en-een-nacht het sleept zich voort in een eeuwige glimlach en etaleert zich in verzachtende beweging als een jong meisje in nieuwe kleren…

Waarheen ik ook loop, altijd komt er een eind aan mijn reis aan de kust van een zee waarin het land uitmondt met uitzicht over oneindig vruchtwater dat leven geeft ieders bloed doet vloeien en jouw zaad draagt door geulen, over bergen en dalen naar het hiernamaals, het vult mijn cellen, mijn borsten rond van vreugde lest mijn dagelijkse…

valt niet meer te sjoemelen het is groeien geblazen een buik moet immers worden opgerekt tot bol die na verloop van tijd barstensvol is gevuld met lijf en ledematen wanneer er dan op de juiste wijze is geëchood en geteld geschiedt het grote wonder als noodgedwongen de nieuwe aanwinst het vruchtwater moet verlaten en worden…

In het vruchtwater van mijn zuurstof, rimpelloos in mijn longen, spreidt zich een blauwe ijswolk uit van een bevroren sterven. Een pijnlijk wurgen, een ijskoud doodshemd camoufleert mijn purpergevlekte huid, donkere schaduwen in mijn hals, door een witgevroren navelstreng omklemd.…

schutblad en ergens erboven de zielen van ongeboren dichters met een weerklinkend welven ruggelings zonder spreken noch een voetwaarts horen het heden vermenigvuldigt zich hier in de baarmoeder van het verleden het landschap van verzwaard papier en loden pennen ketenen gedijend op het erfgoed van generaties onderstroom het vruchtwater…

binnenkort kantelt het licht weer mijn uitzicht in hoop verpakt en natuurlijk bemanteld oprijzend uit de laatste dagen van een verjarend gewricht het is een verlangen vol van gezangen het is de roep naar een heimelijk baren; de geboorte van een bevruchte zonnestraal in de maagdelijke engte die met vruchtwater mee uit wil varen…

ziener het venster met oude webben gesponnen in een oud en stoffig verleden openbaart onder luide weeën een vergezicht bolle waterogen in slierten gespannen tussen daken van stilte vliegende bacillen van azuurblauw gehuld in grijze nevel als vruchtwater van ouderdom gestold braakselmassief in druipende grotten verborgen maar stinkend…

het venster met oude webben gesponnen in een oud en stoffig verleden openbaart onder luide weeën een vergezicht bolle waterogen in slierten gespannen tussen daken van stilte vliegende bacillen van azuurblauw gehuld in grijze nevel als vruchtwater van ouderdom gestold braakselmassief in druipende grotten verborgen maar stinkend opkruipend…

samen sterven of ieder alleen door verdere dagen de zomer is weg, straten worden langer alsof schaduwen geen bestemming meer vinden voor de zoveelste maal zie ik het kind opnieuw ze woont aan de rivier gevormd uit een beetje poëzie en mijn innerlijke tijdloosheid ze droomt, zegt ze ze is de ziel van jouw stilte ik vang het vruchtwater…

Hij is als vruchtwater rondom een foetus, luistert zodra ik me tot Hem wend, één en al oor mijn stem al herkent. Praten met Vader is mijn levenskader, of ik fiets, loop of strijk, Hij luistert gelijk, gewoon door er altijd te zijn, praten met Vader verlicht ook de pijn.…

er zijn kamers dicht bij jou, zoals eilanden in woorden gezichten en kalenders en de ontdekking van schemer, wachters in een wieg rondgezonden omdat het sterven geen witte kant bedekt en eeuwige bloemen niet aan passiebomen groeien niet op maandag en langs voetstappen van de aarde maar in poëtische regenvlagen; het vruchtwater…

Pluimen rekten zich uit, sliepen en werden weer wakker in de golfslag van vruchtwater. Uit de wolken vielen sporen, bonte bloemen langs mijn raam. Meeuwen droegen het water, alles was grenzeloos in eb en vloed en de wind dreef de horizon verder af. Nu laat tijd me los, meer en meer, de grond nog zichtbaar.…