Alle inzendingen over waakvlam

midden in de zachte nacht van Pinksteren werd een kleine vlam gebracht, bewaker van het grotere geheel we dragen het, met veel en weinig tegelijk zien de sterren, wel van ver maar ook van oudsher heel dichtbij er klopt geen valse hoop hier in dat kleine hart van mij…

Eén grote waakvlam is de dag. Een baai van goud en diepblauw is de hemel. Jij zit in de tuin en kijkt op als een kraai hikt van de hitte en krast, of op een lei- en dak gegriffeld wordt. Je zit te schrij- ven in het eerste leerjaar. Hou je taai, 't is hanepoot en baksteen. Ben je blij- ven zitten? En nog vind je niet de draai?…

Het ritme leeft op geïnspireerd door schaduw van eeuwige vlam.…

Broos mentaal verdriet door een getekend hartstocht dooft zelfs de waakvlam.…

Zet ons in vuur en vlam en eindigt als waakvlam LIEFDE Hij wil niet haar vriendschap, is daar niet klaar voor VERLIEFD In een flow onbewust van tijd alleen op de wereld VERLIEFDEN Ze smelten als twee druppels leven samen tot een persoon LIEFDESSPEL…

Luister stil, wanneer de waakvlam laait. Zie! Wat waakt wordt vuur. Vuur dat liefde heet. Zie! Hoe toeval bedoeling is. Toeval liefde wordt. Achter herkenbare verlangens, wacht de liefde trouw op ons. Op pijngeworden mensen. Op verstild verdriet, dat trauma heet. Vertrouw onze waakvlam, die ons vuur ontsteekt.…

Jouw lichtstraal die mijn hart raakt wat als een waakvlam blijft gloeien glinstert in jouw ogen weer die jou in mijn herinnering schittert. Jouw omarmen in een nieuw tijdperk op weg naar houvast en vreugde om keuzes te relativeren is in miniatuur geschilderd.…

Deze stilte wordt gewoonte kijk al lang niet meer vooruit achter is niets te beleven kan niet voor noch achteruit Zit dus domweg maar te zitten wachtend op een tij dat keert niet dat dat me iets zal brengen want mijn kansen staan verkeerd. Leef het leven van een sloofje die braaf zit en pootjes geeft die steeds jaknikt want tenslotte…

De schoorsteen rookt, de waakvlam brandt en de hoop rijst dat jij dat binnenkort weer ziet.…

Hij openbaart creëert iets uit niets schept nieuwe taal uit stille bronnen slecht heilige huisjes steen voor steen, muur voor muur en bouwt tempels uit segmenten van bovenmenselijke horizonten Ongenaakbaar is zijn rechtvaardigheid onsterfelijk zijn liefdevolle natuur Alles weet zich geborgen in zijn heilzame handen Hij is de waakvlam…

De waakvlam achter in zijn rode keel, waar hij de brandstof overheen gaat braken.…

In één beeld dans jij als de fee van de nacht om de waakvlam te koesteren tijdens je surveillance Die komeet wat explodeert in mijn universum voel ik jouw vuur die je deelt in mijn bonzend centrum. Met één beeld samen in een herinnering ver van hier voelt mijn maag van een stromend beekje tot een kolkende rivier.…

de mantel van de liefde vertoonde flinke gaten van onmacht overnacht de kilte kroop op koude knieën binnen voelde dat het winter was het schamel kleed trok ieder naar zich toe liet weinig stof nog voor de ander pas toen de waarheid binnen sloop niets om nog te bedekken restte de waakvlam die nog brandde…

Terwijl ons teken in het zand wordt verdreven blijft de depressie hangen boven mijn hoofd druppels vervagen de hartstocht in het zand dat de warmte van de waakvlam uitdooft.…

eens in de week neem jij een groot stuk ruimte in de telefoon gaat terwijl je komt tuut tuut tuut tuut aaaaaaaaaah dan ga je, moeiteloos week ik me los, nog zacht, nagenietend dan een dagje rauw waar je zat even boos waar je niet bent stil worden, rustig van binnen de waakvlam laten branden…

De vrouw - welgeschapen - wil niet met 'm slapen: z'n vlam blijkt een waakvlam te zijn. Het minnevuur maakt 'm bezeten. De vlam die hij vat is een hete. Vertrek valt 'm zwaar. Diep bedroefd mist-ie haar, want hij is nu zo kaal als de neten.…

Nadat ik jou met mijn gejammer had ontnuchterd smekeling aan een verloederd hof wierp ik jou je escapade in degradeerde liefde tot waakvlam pyrrusoverwinning die ik tot balsem heb gemalen mezelf tot misselijkmakends toe ingewreven en zolang ik mijn gal monster missers rubriceer verdriet inlijf leef ik als de kat van een verdwenen gastgezin…

Al is het fijn jou weer te zien het heeft te lang geduurd om treurig rond te dwalen alleen in droomverhalen van ja héél misschien Ik heb het leven geleefd mijn pad bewandeld verder gewoon gehandeld wat het nu moment mij bracht niet meer en minder verwacht De droom was bijna overleden Nu ik jou ontmoet in het heden is de waakvlam…

op de vrije loop een warme kern maakt blij in de handdruk van nu gebruikt de tijd de maalstroom van Valentijn de waakvlam van affectie die gloed heeft flair op het levenspad van waarde doordringt alles het blozen verbergt zich op het bladerdeeg van windstromen omdat er (vrij)wel altijd wind is heeft gevarieerd een eigen taal ook als…

Is het gepraat van kaarsen, laag over het arduin van kathedralen, het paars van de waakvlam om een aangebroken lichaam. De slagtand van de koplamp in het melkvlees van de nacht? Op woorden, in een kamer, de vlek die het ineens verstaanbaar maakt? Is het over sneeuwland de vonk die alles doet ontbranden?…

We rijgen de valse starten aaneen tot een aarzelende ren naar de waakvlam in de gaswolk. Ik zie de gevel vervellen en spits mijn oren hoor een flard van een zucht.…

Uit het niets gebroken verbogen verborgen verlangen in tevoorschijn komen dalen in donker zoeken naar licht een uitweg vinden ook al weet je het niet vanbinnen brandt de waakvlam stil zucht je de woorden weg lopen door straten zonder naam zonder doel zonder gezicht waar is hij toch gebleven die naakt staat tegen de draad in gaat die…

Slechts wakkert er nog een schemerdans, een waakvlam voor het wintertasten. Een takje naast de stam. Als bladeren dansen de jaren van jouw bestaan onrustig om mijn hoofd. Zo zichtbaar ongrijpbaar, gekleed in vormen van ver weg. Nog niet klaar, de tocht nog niet volbracht, maar we gaan stilaan verder.…

mijn bloed vangen mij in ‘n oeroude roes beleef een lente in de winter hoor Mozart in ‘t stadsrumoer Verstrengelde lijven glijden langs elkaar, doordringen en inhaleren elkaar in een zucht ontwaken in het morgenlicht Alleen in m’n fantasie bestaat niet geremd door werkelijkheid grotere liefde dan ik meemaak M’n vuur tot waakvlam…

ook dat vuur gedoofd de enkele keer dat ik je zag het enkele woord, de zeldzame lach het was lang genoeg om te blijven dromen om te hopen dat er ooit van zou komen maar het moment is voorbijgegaan en de kans is niet gegrepen nu probeer ik je te vergeten en ik hoop dat ik dat kan maar je blijft voor altijd bij me in de vorm van eeuwige waakvlam…

en binnen horen ze het ijle suizen van wind, die je wel hoort, maar nergens ziet dankzij de bomen zingt zij zacht haar lied verwaait de wolken stof over plavuizen dan fluit er iemand iets, wàt weet hij niet het komt omhoog, geschut door sluizen een kringloop van geslotenheid, verdriet want ieder draagt afzonderlijk zijn kruizen de waakvlam…

Kon alles maar blijven zoals het is zonder jouw laatste gegeven dosis met de route van jouw zachte handpalm bleef jij waken over mij als een waakvlam. Met die herinnering van jouw tevreden lach nu jouw hartslag verder reist in de nacht blijf ik je ritme grenzeloos volgen tot het eind waar jouw levenslicht weer tot mij verschijnt.…

Een overblijfsel uit eerdere gedichten, waarin de waakvlam overeind bleef in de stormen van bewegend licht, bleef de bron van de schepping uit het zicht en kwam nooit onder z’n eigen zwaartekracht vandaan. Dan blijkt de blauwe aarde in een Melkweg van sterren stil te staan in de aan zichzelf bedeelde ruimte.…

Hij wil deze vonk laten ontbranden tot een waakvlam mooi en puur met de hoop dat zij samen belanden in een knetterend nieuw liefdesvuur.…

In ieder opzicht was z'n vlam een waakvlam.…