Alle inzendingen over weefsel

tussen de wimpers van mijn ogen schemeren onaffe stamelende woorden het sussen tussendoor ik hoor je neuriën graag de wervelingen van de wind een weefsel van geluk ik weet: nooit zal het volmaakter zijn dan nu…

Nee om alles aan elkaar te breien, te naaien, te weven tot één groot ingenieus weefsel.…

Bestraling zorgt voor dood weefsel en dat veroorzaakt pijn, snap je dat ik niet begrijp dat de dood zonder gevoel moet zijn?…

besloten binnenin wezensvreemd weefsel met een boodschap liefdevol op de dood afstevenend is het tij nog te keren…

pijnlijk verleden herinnering gebonden weefsel verleden litteken een momentenspoor onderbroken door gave momenten.... wordt bindweefsel.…

ik schreeuw maar hoor geen geluid trek vacuüm net onder de huid waar onrustig weefsel chaos genereert die ik niet beheers in het dagelijkse en normale uiten komt wanorde naar buiten nu stapelt het in wachten op de trigger flikker op stroomt onmacht met fijngevoeligheid verwoestende kracht uit het stuwmeer van onverwerkte…

We hebben geen doden, we zijn alleen denkende weefsels in het heden die zich denkende weefsels herinneren, vertalingen maken zoals u bent nu tien jaar dood - tien jaar dood zijn bestaat niet. Wie herdacht wordt verdween vanuit het eigen perspectief dat er niets is tegelijk een miljard jaar en een seconde geleden. Verdween totaal.…

Het maakte me dichter binnen ziel en zaligheid tot het fijne weefsel waarin jij me spon.…

Laten we er mee stoppen woord en klank te zoeken om de draden te benoemen die ons verweven het is ons niet gegeven de liefde, de lucht, de bloemen te vatten in zang of in boeken liefste, laten we er mee stoppen.…

De cyste kwelt de feiten en brengt het weefsel in tranen. Een open vizier struikelt over schaduwen maar blijft rotsvast vertrouwen op merites dat net behoud vangt.…

Het lentekind met gouden lokken deelt haar liefde uit Ze is gekleed in het barokke weefsel van de fluit Zachtjes zingt ze warme woorden in haar bloementaal Haar lied klinkt door tot aan de zomer voor ons allemaal…

Elders beleeft haar weefsel nog de tegenwoordige tijd. ---------------------------------- uit: 'het liegend konijn', 2003.…

Dan weefsels en organen. Men snijdt mij door mijn ziel door zich mijn baas te wanen. Ik schreef geen codicil.'…

Iedere cel die je hebt aangeraakt is dood Nieuwe huid heeft ze allemaal verwijderd Jouw geur en zoetzoute smaak weggedrukt door bloedbaan en weefsel Ik ben weer een nieuwe ik -------------------------- verlorenwoorden.web-log.nl…

En plotsklaps is daar vol gezwollen weefsel vurig in vervoering. Door lust overrompeld in een vloedstroom van liefde. Te snel. Te kort. Maar haar lijf trilde en schokte kronkelend net als het mijne. Als ware het een shot!…

Mensen zijn draden in mooie weefsels. Mensen zijn instrumenten van muziek. Instrumenten die energie opwekken. Gevoel, dat verstand te boven gaat. Mensen scheppen weefsels van gevoel. Zo kunnen we harmonie scheppen, die uit kakafonie ontstaat. Laten we naar symfonieën luisteren. Laten we gedichten fluisteren.…

Artsen gaan steeds vaker proberen, Weefsels of organen bij u te implanteren. Want is bij u de boel versleten, Of gedeeltelijk weggevreten, Ga dan naar deze estheten. Maar bedenk wel, dat wat ze u verkopen, Er eerst een ander mee heeft rondgelopen.…

ik neem je mee al denkend vanaf nu sta je in mijn landschap achterlatend, waardoor dit pad, deze bomen hun vallend blad alle ogen en vingers niet langer onwetend zijn maar wijzen naar jou zonder weefsel in uitgestrekte afwezigheid…

het vernielde onderlijf is niet meer het hare het is van niemand het is van iedereen in haar buik groeit een vreemde vrucht bitter brandmerk in aangevreten weefsel Wakubenga: zij die wordt geminacht what’s in a name een naam die sist als gloeiend ijzer…

in bekoring zou ik de voile willen zijn voor de ogen van jou bijna rakend, luchtig zwevend in een schamel weefsel kussend dicht doorschijnend gefilterd licht is het de mantel die jou kleedt de nevel van de vroege ochtend de adem van mij,die haar zo begeert…

Ik zie ook de taaie vezels, die onze weefsels vormen. Dat zijn onze levensverhalen, geweven uit angst en moed. Het zijn onze gedichten. Zie de rode draden lopen, die ons innig verbinden. Met onze wondere wereld, en met elkaar.…

Versnippering van weefsel. Morgen en dan pas overmorgen: Bedolven onder ontredderde gebaren. Nodeloos zwelgen in het zweet Dat mijn rug laat rillen. Het antwoord weigeren Tot het bijt in mijn geheugen.…

ze raapt het op en droogt het in een boek ruikt natte rozenbottels wrijft ze langs haar broek weemoedig weet ze niet waar dit gevoel vandaan komt het jaargetij verspert het pad met weefsels ze rilt en trekt haar rits iets verder op…

intuïtief gevoel van een vergissing met de bijnaam Maro begint men een verslag ach heldere lichtplek maan, door bijkomende omstandigheid zoon van Agamemnon gekleed in dun, doorzichtig katoenen weefsel met smart groei ik in het wild langs de weg op een beschutte plek in de wei…

Als een excuus van de gouverneur, als een weefsel van de donor, als een geschenk van degene wie is. Vuur! In een plaats waar alles overlijdt ben jij het degene die ik volg. Zie bij het vuur van mijn lieveling, yeah! Te midden van de dromers ben jij, ben jij in mijn hart. Als een excuus... Weefsel van...…

De huid spant dubbel gelaagd Om skelet en vlees en pezen Vernieuwt zich in een wolk van schilfers Rekt zich in zijn opperste vorm Om een leren vlies Gebonden door weefsel Dat luistert naar spieren En traag sterft Waarna de punt van de zeis In dat gaaf gelaat Een kraaiepoot, een rimpel kerft…

zolang als ik mij kan herinneren voel ik me verwant met de maan ik ben haar nacht in het zwart-witte weefsel wanneer eerste wolken over daken lopen dan denk ik aan een wiegelied zing stil over alles wat ik wil teruggeven aan de wind aan de bladeren aan de jonge vogel die overvliegt hij weet niet hoe bijzonder zijn vleugels zijn…

we aanvaarden de reis leggen een lange weg in stilte af we vervlechten de beelden tot een onsamenhangend weefsel we zijn reizigers zonder woorden passanten zonder grond we reizen met gesloten ogen gekleed in weerbarstige huid en dan is er het woordenloos weten: we komen nooit meer thuis…

het lichaam is een huis een teken aan de wand zichtbaar door rakelingse huid verboden voor onbevoegden geworteld in aarde, gevoed door ochtendregen en later op de dag als een ijzeren wil het zachte weefsel pijnigt, steeds minder gelijkend op een gedicht, op amorfe spraak voorbeeldig en bladverliezend met het oog op scoren in hervonden…

mijn vlees nog schuwen en mijn hart nog kloppend maken in wat iemand ‘het bestaan’ noemt, herken ik alleen het voorbijgaan en het toekomen, het heden is van provisorische aard, slechts kenbaar als onbetreden smeltwater, achter- gelaten tijdens een reis naar het ruimteloze wormgat waar mijn lijf zich doorheen wurmt, ik moet mijn weefsel…