Alle inzendingen over winterse klanken

Mijn peinzen drijft mij naar 't nachtelijk uur ik voel hoe donker en wit te voorschijn komen in een wisselkoor van klanken de wijnstok en de ranken gehurkt in ootmoed Zijn adem is levenskracht och levensgeest, liefde mild en puur witte zon in 't hart van de aarde onder de wolken de wensen van mensen Vurig klinkt het gestamp van paarden…

vogels zingen En ´s avonds loopt hij een tuinfeest binnen Weemoedig mijmerend bij 't houtvuur in 't licht Ziet hij hoe zij dansen hurken springen Onder de blauwe hemel Tussen de gekleurde lampionnen En de zoele zoete bloemen geuren Rond de vijver liggend in 't gras In zijn dromen ziet hij zijn lief Zijn vurig beminde In de omarmende klanken…

maar schone klanken groeien bloeien als een bloem in koele wind langs dode wegen naar het hart van de hoge bergen de hand die het hart vasthoudt…

winter me in een heldere stille nacht winter me met wuivende lichte weemoed winter me in verre witte wanen winter me op een licht geladen vlot winter me even maar winter me…

Als Tenebrae in Groningen neerstrijkt Om daar een buitenaards concert te geven, Ervaar ik een gevoel van twee uur ‘zweven’, Daar door dat koor perfectie wordt bereikt. Bewezen werd - ik wou er eerst nooit aan - Dat engelen wel degelijk bestaan.…

Rijke klanken bekoren onze oren. Wie goed luisteren kan behoort tot een dankbaar publiek. Dat zijn oren spitst om zich op te stellen daar waar het genieten kan van al die vrolijke lentekoren. Die vrolijke lentekoren zijn weer terug. Een zachte winter ging razend vlug.…

zomer zijn na een lange winter met verleden pijn dit is de tijd van vol bestaan jezelf eens laten gaan je niet bekommeren om morgen maar vandaag genieten zonder zorgen…

van heel nabij hoor ik winterse gezangen van snerpende noordenwind en schroeiend vuur. het lentelied dat jaren geborgen in mijn kamer geen enkele klank van zijn melodie weervindt. alleen het tikken van een wekker die blijft klagen dat de tijd voor mij onherroepelijk dringt.…

Klanken van een klarinet die mij ten gehore komen. Virtuoos wordt hij bespeeld. Zuivere tonen en alles lijkt te gaan leven. En een dodelijke stilte wordt verbroken.…

De klank van je stem... Die heldere, zuivere klank ze bracht een beetje rust in het tempo van mijn lied Nu is er alleen nog de echo van die heldere, zuivere klank ze galmt voor altijd na op het ritme van mijn lied…

tot dat moment dicht ik dromen over gladiolen en klinkende klanken van genegenheid en kolkende stromen in beelden van schoonheid en roest en dat echte waarden zullen aarden naast vredige vrouwelijke flanken…

overblijft we zochten liefde in een toekomst zonder dagen een leven zonder vragen waarvan de uren zijn geteld we plukten wilde bloemen uit de kanten van het veld we kunnen niet meer oogsten de winter heeft ze allemaal geveld…

't is winter, 't is winter de lucht zit vol met wit wel smelt de sneeuwman zomaar als ik naast hem zit 't is winter, 't is winter ijspegels in de laan wel smelten ze zodra ik in hun buurt kom staan 't is winter, 't is winter men bibbert van de kou maar ik sta maar te gloeien door mijn vuur voor jou!…

sleep me door de winter door deze winter ik zou honderd dagen willen slapen mijn verstand is weg, lijf koud, geen gevoel laat me dan door de winter slapen laat tenminste mij door de winter slapen…

Inspiratie geïnspireerd, door zijn volledige overgave in de klanken van zijn gevoelsvolle tonenwisseling Inspiratie geïnspireerd, door de liefde hartstocht in het verlangen naar de juiste klanken Inspiratie geïnspireerd, als muziek liefde in onze harten voor altijd samen als de klanken in dat lied…

Je klanken klonken als klinkklare brij Maar je had stroom nodig en natuurlijk: mij !…

Koud is de winter wit en glad, Koud is de winter mooi en nat. Mensen buiten in hun wanten, sneeuw dwarrelt aan alle kanten. Koud is de winter wit en glad, Koud is de winter mooi maar nat.…

Kom, Stilte fluisterde Klank wegstervend ... Adembenemende stilte ... Kom, Klank klonk Stilte verwachtingsvol…

Zoals je lacht en zo verlegen lijkt het kleine kind je laat verdwalen je in het labyrint van leven kijkt de waarheid niet kan achterhalen de winter koud en guur een dwarreling in vergane glorie tinteling van wat er komen gaat neuriënd op klanken van euforie terwijl ik dromend het denken laat verlegen elk uur verraadt mijn glimp de…

Ik legde me dan neer op gouden neveldraden en hoorde de lieflijke klanken van de elfensnaren. Ooit omarmde ik de winter en betoverde ze met ijskristallen. Maar ik gleed tussen de stilte van eeuwige, koude nachten en wist dat mijn laatste glimlach niet op de breekbare lente zou wachten.…

soms is de diepte zo ver en leeg dat woorden weerkaatsen op de bodem van de ziel al staan duizenden op wacht er is er niet een die zich in het zwart kan verplaatsen dat zijn die momenten in een dode lente en de winter deuren sluit, bruggen lijken opgehaald ook oren verzwijgen dan haast ieder uiterlijk geluid toch verzachten klanken…

De koude luister van de winter vluchtte, En alles bloeit wat eens zijn nijping duchtte; Zacht worden blaad'ren door de wind bewogen, De bonte weide lonkt met schitterogen.…

Zij zingt haar klanken zijn verscheurd van overvloed aan verlangen zij zingt. Hij zingt zijn klanken doen melodieën omfloersen met verleden hij zingt.…

Ha, oude Kennis! weer in 't land? Ontzie een Koudkleum, zo 't kan wezen: Mijn levenskerfstof geeft u dra Zes kruisen met een krap te lezen. En, deed mijn jeugd, min kil van bloed, De citersnaar uw roem gewagen; Gij hebt het loon thans in uw hand - Betaal het aan mijne oude dagen: Een Feest vergoe, bij…

kou waar wintertrui en scheuren kraken en snert dampt tussen mij en jou laat mij het genoegen smaken hier met al die schaatsende meiden waar wintertrui en scheuren kraken en snert naar binnen kan glijden en zij, zij liet mij het genoegen smaken met een pirouette duizend maal rond zij liet wintertrui en scheuren kraken mijn snertmeisje, winters…

De witte vlokken stapelen maagdelijk een wit egaal Scherpe contouren veranderen in een vriendelijk rond Kinderen reageren met sleeen sneeuwgevechten en dolle pret Tot s'avonds laat klinkt het geroep van ouders Kleine kopjes zitten knus in zelfgebouwde iglo's Laten ouders in het ongewisse Nu beschermd de stoere sneeuwman tegen het kwade Grote…

Winter zo wonderschoon en de sneeuw bedekt de omgeving met een deken van ongerepte schoonheid. Een wereld van verschil.…

IJsbloemen vertalen ons hijgen en warm raken van elkaar daarna ademstilte - en ook in ochtendwarmte parelt de bloem nog proef ik - opnieuw als verse sneeuw…

Trektochten achter blad stengel lege tak en ijs sterven kris kras door elkaar geweven uit als ze wapperwindsgewijs verdrongen worden door sarcastisch vrolijke merels en een laagopgeschoten hemellamp Ja dan kraakt een voetzool of vier over rillend loomgereanimeerde woudhuiden en kijkt men weer over de toppen van de duisternis maar vooral…

ik wou dat deze prachtige nazomer kon blijven duren tot de vroege lente voor een keertje de koude kille winter overslaan ik wou dat die laatste vergeten appel aan de boom bleef hangen tot de volgende lentebloesems geen handschoenen of dikke winterjas een pull is meer dan genoeg maar waar blijf je dan met sneeuw en ijs…