Alle inzendingen over zicht

Zonder pardon wordt hij nu teruggefloten Donkerrood geschminkt in Spaanse kleren Getooid met felgekleurde pauwenveren Met brede kraag, een zak vol pepernoten Hij zal zich dus opnieuw uit moeten vinden Puk en Bell zijn hem voorafgegaan En Smeerpoets heeft als Roetveeg afgedaan Zijn Regenboog gaat langzaam aan…

het zicht waardoor helden onvindbaar lijken toch hangt dit blaadje nog altijd onvermurwbaar aan de boom niet dat de wind niet genoeg z'n best doet evenals de regen het vertroebelt alleen zo het zicht…

Met je vleugels zonder staart kies je hoogte in plaats van richting. Bij jou is afstand overzicht, een horizon bij nacht. Je oppervlakte kent geen perspectief, niet meer dan lucht is het wat je verplaatst. De angst voor een doel sluit net als je falen, leven uit en je erfenis is een gat in de tijd, een herinnering zonder waarde. Is het…

Verlaten hangt het oude steigertje tegen de oever terwijl de milde trage najaarsrivier het afkoelende water tegen haar kuiten fluistert het getij keert droef; er ruist een regen in het riet die voor nu en later de zomer van de dagen sproeit in de geel verkleurende verte loeit nog éénmaal een laatste koe het vertrapte gras en ook de zomer…

Die vage schim, verblindde een kort moment, het zicht op realiteit, in kortstondig oogkontakt. Heel even, enkele seconden, keek ik in de diepte van je ziel, door ogen van oprechtheid, die mijn hart deed overslaan.…

blindelings vinden ze elkaar in het donker hand in hand hart om hart kloppen twee levens een hechte band twee paar ogen vertellen in gedachten elkaar´s diepste geheimen onuitgesproken gedachten vervullen wensen in stilte… open –ogen- dicht twee paar knipperlichtjes schijnen helder zicht…

het is koud om me heen als de dageraad daagt ik draai de lamp boven mij hoger en voel de verlichtende warmte mijn gezicht spiegelt in de ruiten van de tuinkamer als het hoofd zich wendt, naar welke kant ook, is mijn bleke gezicht op het glas geplakt, zie mijzelf zitten ik ben niet alleen…

zij schreeuwen loze kreten die verwaaien nooit begrepen woorden die ooit zin gaven aan leven ik ben begonnen met luisteren in de stilte van niet weten daarna fluisteren om de vaste cirkel rustig te doorbreken inspreken was de trigger zonder echt te preken met het bespelen van emoties kregen wij oneliners op zicht voor…

De zon trekt wolkensluiers mee in haar valpartij morgen weer een dag…

het licht van de lentezon zo kaal nog maar viriel strooit tranen in je ogen staalt de kern van je blik geen jaren meer te gaan de maanden weken de liefde houdt je wakker telt de donkere uren samen in een verenigd ademen de troost zijn trots te zijn geen winter meer te vrezen de weken dagen je lijf legt zich langzaam af in de armen…

van op een afstand zijn alle roze rozen gelijk dichterbij :geur anders.…

Niet mee praten Ogen dicht Ik wandel door de straten in de schaduw, uit het zicht Het is goed dat ik me nu eens op mijn eigen vragen richt Daarom loop ik even met mijn ogen dicht Maar ik beloof je we gaan lopen uit de schaduw Jij en ik Als het mag leer ik je hopen - leer je lopen... In de straten van het licht.…

Een jonge zon streelt rode knopjes van kerspruim bloeit helemaal op…

bij een kakofonisch gebeuren Staken die venijnige woorden Als talloze bijzondere wanklanken Zoals ik ze toen hoorde in de witte wandelgangen Dat hij al wandelend met stik Speelde als een optimist en putte In de warme zon op het gladde gazon Bal in hole…… In zijn rug een bult als een golfbal zo groot Een slecht bericht Zijn eindpunt was in zicht…

De boom des levens in de Hof van Eden werd door de zondeval de boom des doods. Het zware kruis uit deze boom vervaardigd werd gedragen door Gods eigen Zoon. Dood en zonde liet Hij achter in Zijn graf. Zo kon de boom des doods weer vruchten dragen omdat Hij vergaf. Verrezen uit de dood ging Hij de Zijnen voor op reis door de verlaten…

alles te geven de magie ervaren van verbonden zijn met omgeving en natuur die samenhang maakt in een bestaan met geest gevoel en vuur onverklaarbaarheden hebben altijd om aandacht gestreden want iedere gemeenschap heeft zijn mirakels die in dromen tot leven komen ik koester de wondertjes van ogen en lach zij hebben mij zicht…

* Hoe vaak hij ook voor schoonheid zwicht van liefde preekt in een gedicht voorlopig nog geen ei in zicht waar voorjaar kwaakt en lente klaart zoekt hij nu kundig en bedaard misschien een ei daar in de hoek of anders maar een kippenboek. *…

Moeilijke tijden komen Gaan niet Lopen in elkaar over Beheersen mijn dromen Nooit eerder zo dichtbij Zoveel pijn Verdriet Machteloosheid Geen oplossing meer Geen licht Geen lucht Enkel wachten rest weer Even, een moment Afleiding, een lach Het kan nog, het mag Denk niet dat het went Rinkelende telefoon Stemmen Leegte Eind in zicht…

hoe ik ook zocht me binnen de grenzen van een verpakte ochtend te weren het gestremde liet me in zijn traagheid onweten schreeuwen over waar of onwaar de roos binnen de waan schoonheid verder draagt…

zo eindeloos wijd ligt de wereld nu open dat het uitzicht mijn geest verrijkt helemaal anders dan zomer waar groene omstanders me in beperkt blikveld laten dromen…

rijzend en dalend zichtbaar tastend lijkt het grijze zich vlagend uit te dragen boven een in zichzelf gekeerde wereld waar enkel schaduwen wemelen ontdaan van oude weelde…

het uitzicht dat we dromend wachtten vanuit een rozentuin met kruidig zomers blauw van het lavendelbed, herken je nog de vurige gedachten? je keek vanuit je stoel naar verderop de groene bomen die ons niet veel verder deden kijken dan 't grenzeloze leven en je stoutste dromen nu laten zij in glimmend zwart hun kaalheid en de keerzij zien…

onbekende niet bestaande werkelijkheid brekend wolkendek geeft uitzicht prijs op dat wat reeds aanwezig was…

Al maak je hands of sta je buitenspel, Of schiet je van een grote afstand binnen, Ga niet meteen met je gejuich beginnen, Het gaat voor de arbiters vaak te snel. Zoiets los je niet op met meer techniek, Maar met een oogmeting, in mijn optiek.…

De Koningin vroeg raad aan een bekende Voor ruggespraak en raad, vrij onverwacht Wie volgt er nog? Hans Wiegel? Dries van Agt? Of willen we een grotere legende? Dan doen we nog een zoektochtje naar hem ‘Op zoek naar Joseph’ (met de hese stem)…

wat ik zal moeten weten is dat mijn bril haarscheurtjes vertoont, liefelijk en moederlijk [ wonderwel] het diafragma centreert te noordelijk wat onomstotelijk bewijst dat de prijs naar gelang het geleverde het zuidelijk halfrond discrimineert ten aanzien van dit pokerspel de winnaar is diegene met het duurste montuur…

Reeds met ’t eindpunt in zicht ging jij ‘t laatste pad betreden Je verlangde naar rust wellicht in de eeuwigheid na het heden Met de laatste adem om je lip sloeg jij de laatste kadeweg in In de verte naderde al ’t schip; langer wachten, had geen zin Met al de rust in je lieve hart bezag jij mij een laatste maal Op je uiterlijk niets…

het heeft iets behaaglijks wanneer ze branden de kaarsjes in december lichtpuntjes als houvast op de valreep van een bijna verlopen jaar straks op de weg terug naar het licht wanneer de kaarsjes doven weten wij ons gesterkt met het besef dat we toch in het licht blijven geloven…

Daar in de verte nog wat schemerend stil gevormd door water en wind spoelt de zee haar uitzicht schoon.. waar kinderen spelen in het moment golven de gedachten op en neer aanwijsbaar naar verloren zaken, aan het op-zee-herwonnen strand overspoeld door zilte tranen van eb naar vloed gedreven, bruist het leven, almaar hoger een onverwoestbare…

Als liefde blind maakt ligt eenvoudig geluk niet voor het oprapen Maar het is slechts een blinde die het ziet…