Alle inzendingen over zomert

Steeds weer dat raam, zijn stoel, haar naam het trage rood van de rozenhaag die roze oogt een nooit gesnoeide kersenboom nog steeds niet uitgebloeid zolang haar wangen bloesems dragen ook deze winter zomert zij nog na hij plukt haar uit zijn dromen zodat met het uitzicht op voorbije dagen dit venster zich niet sluit…

Thuiskomen is jezelf overgeven en je dan compleet voelen de liefde bedrijven en heel worden warmte en beschutting je vader en moeder je wezen en je zijn hier in mijn huis duurt de leegte de pijn die zeurt over een kille plek Maak dat het zomert en maak me heel blijf tot het licht wordt en spreek mijn taal zing een nieuw lied…

je zomert nog in blonde lok tussen donkere haren die levens vergaarden vingers tikken wespen weg uit een blijde lach en alledag waarin je alles gaf stappen zijn wat traag de rug niet helemaal gaaf maar in je geest is nog geen spoortje herfst geweest zomer door in blonde lokken vergeet het donker van de klokken in een nieuw begin…

jij kunt altijd met subtiele blik wind bewegen om straatjes schoon te vegen waar je loopt openen bloemen bekennen stralend kleur volgen je met hun geur jij speelt in de schaduw van jeugd draait je om innemend lachend naar de zon hier is het nu guur mistig en koud maar jij zomert een liefde die mijn hart warm houdt…

Het zomert op deze prachtige zondag. De zon levert haar bijdrage in optima forma. Vogels fluiten hun beste lied. Zondag is een rustdag en daar mag je van genieten. Als het stil is lijkt het of er vrede is op de wereld, maar helaas is dat niet de waarheid.…

jij bent o zo heerlijk zo zacht voor mijn huid zo zoet en zo eerlijk mijn zomer- en winterfruit jij bent o zo fleurig zo op en top roem zo mooi en rooskleurig mijn zomer- en winterbloem jij bent o zo stralend zo puur uit de bron zo warm en bepalend mijn zomer- en winterzon…

’t zag vannacht twee mensen dromen dromen, als kinderen zo blij. ze liepen naakt in de weide van de geurige kruiden met de zon van de zomer op het gras als tapijt. ’t zag vannacht twee mensen dromen dromen, en jij was er bij. je wou naakt in de weide lopen van de geurige kruiden en in de rivier duiken, die met de zilveren vissen.…

ik zag je in de wolkenluchten wist hoe snel jij wilde vluchten voor de kleur na jarenlang in grijs was jij beducht voor sprankelen in meer dan wit en zwart alleen je pril is groen en zomert toch het warme geel dat ooit zal komen je oogst al mooie dromen beken maar kleur geef warmte weer een kans en dans met mij van nu af…

mijn voeten reppen zich door zilveren regen ik dacht: ik kleur de woorden en maak een zon later op de dag zal zij komen haar hitte verschroeit me zij zal vogels verstenen in oogverblindend licht vleugels gebroken niemand is veilig als het zomert laat mij winters zijn ik ruik bloemen op ijs mijn voeten reppen zich onder de koperen…

komen hemel en aarde elkaar tegen met de rechtheid van een schietlood de zon die aan de oostelijke hemel staat is stabiel als een rivier zonder verhang, totdat hij in het westen ondergaat, dan duren dag en nacht even lang het viel mij op zonder tegenbericht, de loefzijde van versteende haarvaten ontdooit in mijn weekgekookt gezicht, het zomert…

hij zag de winter bloeien in de eerste sneeuw zij hoorde schotsen breken in de donkere schuif van kruiend ijs de nacht gaf amper nog zijn korte sombere dagen prijs hij wist de sterrenhemel bewonderde de klare maan maar zachtjes kwam het fluiten van de vogels aan een prelude van de lente toe hij zomert al in licht en warmte…

het was warm in het spel van zon en wind dat zomert langs de kusten verstrooiing geeuwt zijn honger in gedachteloos vervelen schoonheid bleekt in veel gezichten delen drinken is gegund omdat het dorstige tekort wordt aangevuld met bier en wijn voelt verbranden nog geen pijn pas veel later als de vlakte weer verlatenheid blakert…

tongbeen zich vergruizen en me verstikken daar de wereld niet meer ademt, zelfs niet meer ontplooit en haar blaas leegt in mijn hand ik als figuurlijk en mijn evenbeeld de liturgie van vrome schapen zalven de wetenschap dat het bebouwde, het ongenuanceerde zich telkens vergrijpt aan halve waarheden en het ment met vierkante wielen het zomert…

het zomert hier bergt in smalle wegen weet op tijd nog gas te geven voor de rail ons vangt en volg de kaart die jij met liefde hebt geschreven wist de ravijnen voelde me de kleine in dat perspectief ik heb je lief gooide lijnen die ons hielpen te ontkomen aan dat diep we gaan toppen in een vergezicht dat uitgaat boven bergen…

geen mededogen je huid was gaaf in onschuld en ervaring leek je soms te braaf ze hebben je gepeld de schillen van herinnering in jaarringen ben je geteld maar in de kern bleef je ferm staan innerlijk onaangedaan ze hebben je verwond maar jij bent heel gebleven met sterke wortels in de grond je bloeit in lenteachtig komen het zomert…

Zit ik nog met een haan die kraait en een kraai die krast, met een zomer die niet zomert en een dromer die niet droomt. Is toch bijkans net zo vreemd als een dichter die niet dicht? Gelukkig ben ik slechts een denker die niet denkt.…

ik zie weer de foto's uit het huis van verleden ze staan er goed op in toenmalig zwartwit pas later konden kleuren dat podium ook weer betreden het waren nuances overheersend in grijs de lach die nooit mocht een jeugd die een snelle volwassenheid zocht en zicht op een plaats met gewicht nu zomert lente het winterse grijs snel voorbij…

je dacht dat dood hout was gevallen twijgt in soepel samenzijn die buigzaamheid is niet bevallen jij wortelde een nieuwe lente zomert al seizoenen lang jouw loten hebben zich vermeerderd gaan hun volwassen gang hij wette bijl en snoeide eindelijk de helft van zijn leven helaas wat over bleef was ook aan anderen niet weg te geven…

je glimlacht en je loopt voorbij zomert op je laatste benen schijnt verleidelijk naar mij bruin gebrand met zon van lange dagen je kijkt me herfstig aan je ogen vol met vragen we dansen branding golfen passie deinen lust ik koester warm je lichaam tot de maan je zachtjes kust nu raas je tegen mij en drift het zand in stormen het…

nadat ik met de regen de woestijn bezoek probeer ik op mijn schildersdoek de ééndagsbloei te vangen het zal er weer om spannen of ik alle kleuren krijg die de natuur voorhanden heeft omdat ze vier seizoenen geeft slechts uren zal een jaar gaan duren waarin de lente zomert en de herfst oogst, de lange winter alles weer verdroogt…

alsof het regenen kan deren jij zomert in mij van elke druppel maak je strelende parels en ik snap er eigenlijk niets meer van wat valt er te leren? wat doe jij met mij?…

Zal ik het vinden op de Hooge Hil Of op de wandelboulevard van Schagen Of zal de golfslag het me overdragen Of Carmen Sylva met wat goede wil Het zomert in november en ik tril Met helmgras mee gedurende wat dagen Inzicht heeft hier een goede kans van slagen Al krijg je het verkeersgeruis niet stil Gezeten op de hoogste uitkijkpost Zie ik…

nog zomert het in golven wiegt je lach je ogen stralen branding jij bent de warme zee die ik deze nazomer zag je kleurt zon in zomerbruin, haar oogst is voelbaar op het zand waait nog groen in goudkleur langs het duin het blauw loopt vol met zachte herfsttinten geel dat zongerijpt een koele ode klinkt aan eerdere volheid in bezinken…

de boom in tweeën splijt de donder mag weer knopen in mijn maag gaan maken, raken aan de angst die altijd in me strijdt want ik ben bang geweest als kind omdat ik onweer niet voorspelbaar vond en altijd schrok zie nu de buien dreigen en de wind uithalend hijgen als hij vlaagt door het stervend blad kijk naar de lente die nog zomert…

ongewassen en ondeugend maar met een hart van staal ik heb het roest eraf gepoetst na tijden indolentie is er weer volledige potentie geen woord maar daad lust de seconden rauw gebrek aan tijd schaadt nog het samenzijn met jou waar ik het jochie ben jij mijn grote bekken kent in zachtjes binnenkomen bij jou waar lente altijd zomert…

Als een wolk van zalige ogen, Uit het land waar 't eeuwig zomert Opgevangen in de teerheid Van matzilvren spiegels, hangt het Wonder van de goude middag Over winterzee en -stranden, Aureool van weinige uren Om de lichtheid onzer ogen...…

terwijl mijn klas geduldig lijdt en geur van tienerzweet verspreidt kijk ik weemoedig naar de meid die opstelschrijvend jeugd verslijt terwijl haar borsten heel benauwd steun zoeken aan het harde hout kijkt ze plots op ze zucht en vrouwt waarna ze verder brouwt en klauwt ze zomert in de zotheid van het leven terwijl het wintert in mijn…

Hoe stik je een zoom opnieuw in een fletse mantel koester je een soort geleerdheid, oudere cahiers, het hoofd, je kussen het ruist zo door de bomen woorden komen en gaan, zelfs de foto is al uitgezocht waar ik het meest op leek vang jij geen regen meer voor het in groenland zomert alles is zo ontzettend echt vandaag, stilte neemt steeds…

de Graslei zomert, kinderkoppen blinken er hangt een zweem van wellust in de stad studenten nemen loom een zonnebad het carillon laat vreugdeklanken klinken terrassen stromen vol, bezoekers drinken met smaak het onvolprezen gerstenat op gevels heeft de kunstzin vlam gevat de Leie laat de eeuwen traag bezinken de rondvaartboten varen af en…

in jonge jaren onbezorgd groeiend van kleiner naar groot met zin in het leven dat dan nog toch zich toelachen laat later – als liefde passeert ent zich uit passie van en voor elkaar het wonder van leven dat in en aan jou tot toekomst ontgroeit waar zo het leven zomert moet de zon schijnen maar bliksemt heldere hemel de boze boodschap…