Alle inzendingen over zon OR zee

zacht kleurt zon met leven uit de bron mijn nog lichte huid gewoon een plaatsje op het strand met zee en golven bij de hand geen overlast van een druk terras maar stilte puur natuur vanzelfsprekend wel een schermpje de wind is nog wat guur de scene inviteert tot spelen van het schelp en waterspel de stroming snel het zand…

de nacht bevrijdt de dag maar als de zee de zon omhelst keert zij terug in zijn armen…

zacht doet de fluister van de wind de zee golven eb en vloed vloed en eb zand en schelpen dragend rolt het water over het strand de vrouw haar broekspijpen opgerold loopt door het zilte water een glimlach rond haar mond haar ogen staren naar de horizon zon zee zand en water vurig brandt het verlangen in haar hart haar haren…

Niet in deze zon. Niet bij deze zee. Niet in deze stad. Want, wat is nou Valencia? Ongewoon, zo ver verlaten en niemand die zijn woorden nog verstaat. De uren en de dagen, die soms als maanden voelen in deze wereldse stad, ze dreunen als vuisten op deuren, als handen op trommels, als zon op water ook.…

mijn veel te zoute zee werd heerlijk zoet water waarin ik zwemmend steeds natter werd door jouw overweldigende liefdesgolven die mij voldaan het warme strand op spoelden waar jouw stralen als meer dan duizend zonnen mijn traangordijnen voorgoed deden verdampen zomerblauw kleurde onze hemel…

na een hete dag gaat de zon willig in zee met z’ n ondergang…

jij bent het zomerkind geboren uit een warme wind stralend door de zon gedoopt met het eerste ochtendrood nog beroer jij zachtjes flarden mist die snel vluchtig zijn geworden nadat zij van jou hoorden speelt met zee en kleine schaapjeswolken laat de stranden snel bevolken met vroege gasten van plezier vult lucht met geur laat vlinders…

was het laat die zondagochtend toen ik thuis kwam en niet meer wist waarvan of wat ik gedaan had de sleur bepaalt m'n dagindeling m'n gevoel is weer geknapt zo is toch elke dag een marteling waarom kijk je niet om in spiegels die de waarheid zien is jouw verdriet dan zo verstoord wil je nog meer misschien ik wil zon ik wil zee ik wil…

zoet wordt zout daar in de zee zo altijd zal jij stromen door mijn aderen en dus mijn bloed als de helderste verkoeling of een woest kolkende zee altijd zul jij bij mij zijn weet wel voor eeuwig mijn beste vriend, ik doe het er graag mee!…

Een jonge vis in de zee der tijd Wordt door zijn moeder voorbereid Kan nog alles aan haar kwijt Een jonge vis, een zee van tijd Zwem maar, visje, ongebonden De angst voor pijn is te doorgronden Niemand zwemt altijd ongeschonden De zee van tijd heelt vele wonden Zijn blik, al wijzer dan zijn jaren, Ik zie hem naar zijn mama staren...…

wij hebben de duinen zien bloeien als gift van de zon en de zee eerst het lichtere paars dan het zomerse geel de wind speelde mee verlieten de drukte van zaken en stad kozen de stilte van het glooiende pad in het zand bij laagwater tekenden sporen de lijn een horizon verder zal het rustiger zijn elkaar bij de hand in een tocht…

Tot op de lengte der dagen schijn jij nog altijd op eeuwig durende golven dansen vogels in de wind worden verlaten voetstappen langzaam opgeslokt zijn schelpen stille getuigen van 'n leven voor zij op het zand werden geworpen rent een viervoeter achter een bal tot in de branding haren wapperen mijn jas dicht knopend proef ik jou…

in het zachte parelmoer van schelpen ruist de zee je stem zingt boventonen op het schuim van golven mee nog zijn je haren droog en waaien in de wind het gouden blond van zon dat je alleen in holland vindt je ogen spreken warmte in hun diepste blauw samen door de branding maar de zee is stervenskoud…

ben ik verdwaald in golven van de zee als duinen naar me wuiven mijn schaduw langer wordt en wegspoelt in het schuimen zand onder mijn voeten voel verdwijnen als strand de vloed weerstaat niemand ziet hoe ik te gronde ga iedereen ontkent dat ik besta ben gegaan heb geen banden door te snijden daaraan lijden was mijn enige bestaan…

aan het einde van niets moet het zicht zijn geboren zonder daglicht immers loopt men alleszins verloren naarstig, tot matig talmen uit nood, wederkerig wellicht of verblind door vurig aanschijn zo intens dat letters nagloeien de zee het duister oplicht eeuwig zou anders tijdloos zijn daarom vat ik niets te licht op Wie kan zich vertillen…

de bloemen in je ogen was ik even kwijt de felle zon scheen ze te doven er dauwde iets van spijt zonder woorden zijn we naar de zee gegaan de koelte van de golven heeft ons goed gedaan de bloemen in je ogen bloeiden weer het blauw van schelpen op het strand…

Je zorgen opzij zetten bij de zee, het kan en het mag. Mooi is het als de zee in beweging is en de kleuren van de zon je weer moed geven. Geniet van deze kansen, als deze binnen je bereik liggen en misschien kun je iemand meenemen die er zelden komt.…

De prachtige zon spiegelt over de ruige zee. Op een bijzondere manier komt de gouden zon aan bij de kustlijn. Het is fantastisch, ze bekrachtigd de mooie herfstavond aan zee. De wind was nadrukkelijk aanwezig, het is tenslotte herfst en dan kun je dat verwachten. Heel weinig mensen lopen in de avond langs de zee.…

Zee, je hebt een gave, maar zoals we weten, je neemt en je geeft.…

nog kleurt de zon in de subtropen waar witte huid zich in het lichte rood en later bruin kan laten dopen een warmtebad waar lang op is gewacht zij ontrafelt knopen die wij in haast en stress steeds hebben opgelopen gewoon wat strand het gele zand de groen en blauwe zee ze murmelt rust in kleine golven neemt zacht je gedachten…

ik groef koel zand legde dat op warme eindeloze benen met liefdevolle hand we waren op het strand verbrandden voeten in de gang naar zee zij fluisterde verkoeling golven namen ons snel mee steeds verder uit de kust hitte werd met schuim geblust daar dreef je aan mijn handen in het spaarzame oranje pas toen braken voor mij alle banden…

een rode gloed betovert een stille avond na geflirt tussen zon en zee wordt de horizon één met rustig kabbelend water fenomenale kleuren, weerspiegelingen van roodoranje geboren uit liefde van natuurelementen drijven eindeloos mijn geheugen legt vast al dit moois op mijn netvlies voor eeuwig gebrand!…

alle volheid kwam want dat was echt de zomerzon die ons verbond in samen blijven heeft in het zand op strand door wind van zee onze liefdessporen laten schrijven…

De zon daalt langs de golven naar het strand Onze blik beklimt ze Tot wij mekaar ontmoeten In volle geopende zee Langzamerhand Verbrokkelt de lichttrap Wij spoelen weer aan Laatste glinsters wuiven De horizon glimlacht…

Grasduinen langs de zee en nuttigen wat getijden brengen. De horizon drijft gedachten in golven naar wie zwemt. De zon beklemtoont beweging. Nieuws ruist tot in ons hemd.…

Op zijn palet tovert de zon het zilver van de zee tot goud om. Windvlagen vegen de verouderende rimpels op het eenzame zand uit. Dan pinguïneer ik langs pelgrimerende schelpen. Met engelenvleugeloogjes de van Japanse makelij zon zien ondergaan.…

Zon in de hemel. Schijnt haar stralen op het strand. Schittering op zee.…

De zon gaat onder Dooft langzaam uit in de zee En het wordt stil…

als schotsen en scheven komen zij het landschap binnen gedreven dwars en tegendraads maken een lachertje van zon die normaal stralend staat boven zoute zee en luchten vol zoetwaterregens die vluchten in de vallende half doorzichtig gordijnen en verwaaiend zand van het strand meevoeren naar het duinse helmgrasland dat…

ik hoorde je lopen met robuuste pas op het net gelegde schelpenpad keek om in zee blauwe ogen die blond knipperden tegen een felle zomerzon samen keken we hoe golven het wit van horizon kuifden en ik jouw warme groet beantwoordde het nat van de plas verdween waar jouw pas in een lichter touche de vloedlijn proberend zonder…