Alle inzendingen over zorgenb OR kind OR schouders

Daar ligt dat jochie, aangespoeld, Dood en eenzaam. Dat was toch niet zo bedoeld Toen zijn moeder hem in zijn armen nam en hij als baby op de wereld kwam?…

En hoe we onder andere onze kinderen hebben geleerd, iets in stilte te wensen. Zo berusten wij in het verdriet wat op onze schouders ligt. We verzwijgen de plicht, lief te hebben. Op te komen voor elkaar en verzaken, iedere snaar van gevoel te laten weerklinken met een schreeuw naar de wereld om lief te hebben.…

Over haar schouder kijk ik mee Hoor! het lied van mijn kind Dat geluk ziet en vindt In het wiel van geluk De geuren Kermis opsmuk De kleuren Deze dag kan niet meer stuk "Papa, kijk je niet, waarom, heb je verdriet?" Toen zag ik en keek tevree Nu kijk ik maar zie het niet Ik lach en neem haar mee: we zijn weer met ons twee.…

Een blinde muur een vader kindje op zijn schouders zeg me wat je ziet vraagt hij handen met mensen eraan ze willen mij nee liefje ze willen jouw broodje gul als ze is breekt ze stukjes af en gooit zo ver als ze kan het is net als eendjes voeren zegt ze blij hoe leg je een kind uit dat mensen geen beesten zijn…

het was het kind in mij dat preekte woorden van goedheid en vrede niet van kwaad wilde horen dat de mens schijnt aangeboren het kind is dood het preekt niet meer ik wurgde het zelf in mijn schoot om zo zijn naïviteit te smoren het zijn gróte kleren die ik draag en op mijn schouders zwaar het weten van het kwaad dat alom woedt met wortels…

In het verweesde huis sta ik nog even stil met de wijsheid van het kind loop ik mijn jeugd nog eens voorbij onvolwassen kijk ik terug twee paar ogen zonder leden kijken hoopvol over mijn schouder mee ik sluit de mijne … en zie het achtergelaten leeg gevuld met het gemis van niet te vergeten dagen vergeef me om dát wat ik…

De maan herinnert me aan mijn dromen, het plezier van het zingen, het spel waarmee alles begon Geen last op onze schouders geen onderlinge wrevel Het heilige moeten is uit ons weggevloeid de wereld in getrokken dwingend en mateloos, kinderlijk eisend dat het tijd is om volwassen te worden maar dat ben ik al en de last van mijn leven…

ik zag je gezicht in tal van vragen de antwoorden wetend wist ik hoeveel jouw frêle schouders moesten dragen toch liep je verend met ingehouden spirit de borst vooruit het neusje geheven jouw verschijning bruist van leven en vitaliteit toch had ook jij je schaduwkant waarbij jouw silhouet in grijs gehuld de kleurloosheid van…

verlegen je verschuilt je ogen achter een gordijn van haren een rode gloed op je wangen doet me gebaren dichterbij te komen bewegen je loopt langzaam weg met mijn hart in je handen klaar om me mee te nemen naar avontuurlijke landen ver hier vandaan verkregen inzicht in de woorden die je tot me richt ondersteunende schouders hebben…

Elke schouder draagt zijn lasten gaat gebukt onder zoveel zorgen maar eens zal dat weer over zijn is er ook voor jou een nieuwe morgen Ook al is er nu nog geen vooruitzicht en zijn de dalen dieper dan verwacht ik zal je helpen je mannetje te staan je hebt het in je....sterke kracht Al lijkt het misschien nu nog uitzichtloos je krijgt je…

als jij mij vraagt om mee te gaan laat de wind het mij weten, wat jij meedraagt zal ik geduldig wachten als de laatste nachtnevels zijn opgetrokken wanneer het zonlicht is gedoofd met mijn hart vol wacht ik op jou pluk ik sterren uit wolken lichtblauw als zomerbloesem op mijn schouders vanuit een diep verlangen naar jouw aanraking op…

met opwinding door precies genoeg te weinig kleding korte adem vleesgeworden droomdrift lijft mij in vreemde handen om jouw middel zachtjes nee dan geschokte zuchten in verschillende ritmes klem, langzaam strakker verlaat je haast je lichaam nog juist bewust spinnend rolt je holle rug spieren spannen hard klauwen bijten in mijn schouders…

Leg nog eenmaal je hand op mijn schouder; Laat zien dat je mij nog kent. Laat merken dat je daar in de verte Nog steeds bezorgd om mij bent. Mijn liefde voor jou is oneindig; Dus ook nu de dood ons scheidt. Maar stuur me in Godsnaam een boodschap En doorbreek dan mijn eenzaamheid....…

waarom zou hij niet met kerst alleen mogen zijn? dat bepaalt hij zelf ! bij hem draait het om innig alleen willen gedenken…

tot mij; ik zie echter nog altijd niemand staan Het koude trekt weg ik word weer blij een warme hand droogt nu mijn traan Een hand daalt op mijn schouder neer het voelde zojuist een beetje koud aan Mijn tijd is voorbij; ik hoef niets meer ik zie nu immers God achter mij staan…

je klimt met mij je schouder vlamt als ik mijn vleugels spreid en jij de stenen mijdt die achter ons het pad markeren soms lost er een en slaat herinneringen stuk in een lawine van gedachten geen afgrond vangt jouw blikken meer weidsheid doet je ogen zeer de wereld vlakt tot mogelijkheden in een maagdelijk opnieuw betreden…

hand door je haar de mist in je ogen alsof je het wist maar niet kon geloven je hals is zo zacht in haar neigen naar schouders je armen zijn kracht mijn hand langs je kin omhoog naar je lippen het bloeiende rood geloken als wijn om even te nippen je neus is gewelfd in de boog naar je ogen wimpers gekruld uit het zicht ik ga…

onderscheidt met zichtbaar het talent mag even nog misschien op een voetstuk staan het volg-je-hart leef-je-volle-zelf brengt mij in spagaat loop ik voor de troepen of liever in de pas bang voor eigen kracht moet ik mij groot of klein houden juist enkel verlangend blijven naar het gat in het plafond waarin met ziel en zaligheid schouders…

dan bovenop de omgekeerde piramide van de tijd een onafgebroken hartenklop een DNA-estafette de overlevers met hun kunst en vliegwerk de toevallige passant werpt schalkse blikken op haar heupen, de vonk in haar oog een eeuwenlange ballade van zaad en pijn, kraambed en moedermelk het stokje ligt nu bij jou laat het niet vallen op de schouders…

Raven op mijn schouders om me de weg te wijzen en mensen te roepen om hen te ontmoeten De jongen die op het strand tekent met kleurige keien, tweemaal daags en ze natelt voor hij weggaat wetend dat de vloed komt met golven die langer zullen leven dan hij De man in de kamers vol tafels met kwartsen uit de landen waar hij zocht naar heiligheid…

Ik ging en ging maar verder door toen ik plots iemand vermoedde In mijn spoor en toen ik verzeild zat in het zand voelde ik op mijn schouder, een hand , een stem die zei: vlucht niet voor uw kruis zoek de weg terug naar het Vaderhuis het staat heel dichtbij, - Hij houdt u staande aan Zijn zij en het was of ik plots stond weer op mijn eigen…

soms reikt een hand vakantie aan opent deuren die steeds stroever gaan de rugzak weer te zwaar beladen in al die maanden opgehoopt geknoopt in goed vertrouwen licht gestrikt met touwen die toch rafelen als hun tijd verloopt schoon de ballast je schouders zijn fragiel kies vrijheid en wat liefde neem voor alles nu de tijd…

Waar zijn je armen en je handen en die witte overschone landen van je schouders en schijnende borst - ik heb zo'n honger en dorst.…

neem niet alles op je schouders dat is voor jou veel te zwaar laat problemen bij diegenen maar luister er wel aandachtig naar neem niet alles op je schouders niemand is er bij gebaat als jij door de druk van anderen jezelf weer een keertje in de steek laat neem niet alles op je schouders zie de zaak wat zonnig in het leven is dan stukken…

bescherming gevend vanuit de hemel zonder schouders ophalen…

Voorgeslacht Ruige borst en brede schouders, Leeuwenhart en aadlaars oog: Rijzig kroost van reuzenouders Vorstlijk zaad, in adel hoog: Onvergeetbaar voorgeslacht.…

Toen iemand vroeg of er nog mee gebouwd was trok hij zijn schouders op die hij er onder zette toen niemand er meer op lette.…

Niemand zal jouw schouders laten zakken Langs je mooie bruine haar. Jouw bruine ogen zijn niet mooi meer Zolang er tranen in zitten. Ik had het je verteld, We zullen haar missen. Maar je moet vechten en volhouden Tot het einde van de nacht. Vouw je handen samen, Kijk omhoog, Marietta. Kijk niet terug, teveel pijn in jouw verleden.…

Er zit een zware neger op mijn schouder Met dikke lippen en zo zwart als roet Die neger roept: ‘Hé man.. ik zit hier goed’ Ik word in een paar maanden eeuwen ouder En ieder jaar zo rondom Sinterklaas Fluistert hij in mijn oor: ‘Volhouden baas’…

zie je stappen lopen je lijfje iets gebogen ogen nog geen meter ver maar ergens komt de confrontatie het zebrapad en oogcontact een lach en vrije overgang je schouders rechten weer ja weet en voel jezelf vrouw…