Alle inzendingen

ik zag je hand reiken naar waar je ogen kijken je lach laat liefde blijken in verrassende ontspanning hoor ik stukjes van jouw enthousiaste woorden hoe het was ik zag dat jij veranderd was het vitale wat op de achtergrond een bedachtzamer mond de vreugde licht getemperd in de nieuwe rust die jou er snel bovenop zal helpen…

daar lig je dan gekluisterd aan je bed en soms even schuifelend achter een looprek wat een ellende man je stem gekraakt een lichaam dat als bevroren raakt helaas hebben we het in het leven niet voor het kiezen zodat jij jezelf ongewild en ik mijn broer dreig te verliezen…

Zag je Kate’s fotootje voor moederdag? Ik dacht al bij mezelf: dit kan niet kloppen, Ze heeft opzichtig zitten fotoshoppen, ’t Is onbegrijpelijk dat zoiets mag. Het zat ‘m niet in handen of in huid, Ze zagen er gewoon te happy uit.…

Als iemand die van je houdt niet van je houdt maar je wel op wil eten terwijl je geen appel bent noch de wortel uit drie, dan mag nee niet en kan je niet een raadsel dat je rok na rok afpelt als een ui, treurwerksgewijs tot alle generaties op zijn en een stem klinkt die op oudtestamentische toon beveelt zit niet zo te kutviolen. --------…

Ergens moeten toch zijn de lichte waatren van haar ogen Mijn handen zijn zo hete en droge en het lichte water van haar stem mijn keel is een dorre klem. Het kan toch zo altijd niet duren met de brandende uren mijn stem is schor, mijn ogen dor. ----------------------------- uit: Verzen (1890)…

O jee, waar liggen de landmijnen, de leugens -- en de waarheden?…

Wat doe ik, nu ik weet dat ik niet meer zo lang te leven heb? Leven daar het einde stapsgewijs nadert Stap na stap na stap, maar langzaam maar zeker dichterbij komt Totaal ongeïnteresseerd reageert Het Einde op mijn Schreeuw om Hulp, mijn hartenkreet om te leven en mijn vreedzaam verlangen Naar genezing Maar laat ik, nu ik weet dat ik niet…

ik herken de sporen in het akkerland de ijskoude winter die er heeft gezaaid ze droeg koren, tarwe en werd verfraaid nu heeft ze alleen hem als onderpand in haar kamers huist men al dagenlang waar geveegd werd op het vergane tapijt dat mossen, en menig paddenstoelen slijt en dichte mist had als enige behang mistroostig oogt mijn bewonderde…

de draad weer opgepakt. na weken dubben, denken, ervaren dat alles kan verkeren! angstig blijven en gespannen, in plaats van zalig en ontspannen! geluk is een mooie deugd, maar juist daardoor duur…

De storm rukt daken weg van zoldergeheimen -- verslindt verledens.…

ik heb mijn lach nooit weggedaan hij straalt de gunfactor in mijn leven bundelt onverwachte energieën en raakt harten in verbondenheid het is een stukje schepping waarbij alles in een keer tegelijk aangeboden wordt de een heeft er meer van dan de ander heeft dus dichterbij de uitdeler gestaan en juist de mensen die dat…

in haar spiegel woont een stem ik voel me ellendig zegt ze het kan altijd erger zegt de stem kijk om je heen zie de ellende van zovelen luister naar de verhalen van mensen in nood kijk naar het nieuws en huiver dat is heel erg maar je eigen pijn en verdriet voel je het meest zegt ze verdriet en pijn horen bij de mensheid…

Demissionair minister Van der Wal Gaat tegen de natuurherstelwet stemmen De stikstofuitstoot valt niet meer te temmen De boer haalt toch z'n trekker weer van stal Wij zuchten straks: de stront staat tot de rand En dan: wat is natuur nog in dit land?…

Hij staat in 't zonlicht, in een vloed van bloemen, 't Verwarde kluwen van zijn kers te ontvlechten, En zorgzaam, wijl de hommels hem omzoemen, Helpt hij een stengel om zich vast te hechten, En iedre nieuwe, rood getroste slinger, Die hij bevrijdt van wie zijn bloei bedekten, Betast hij zoekend met voorzichtge vinger, En stoort de blinde…

op een dag zo licht en zo hoog aan de hemel dat je denkt, er is geen reden om binnen te blijven en te gaan twijfelen, tekent met een droge tik van de tijd een ster in het venster de helderst denkbare nacht en een merel in het gras een vogel voor de kat plots zit er een barst in ons geheugenverlies, het huis waarin wij verloren gewoond waren…

Klavier akkoorden klinken herkenning van de melodie en ritme dat herhaalt hier danst men vrij vertaald de rapsodie Brabande men zoekt naar elkaars handen en vormen saam een kring Maroesjka leer mij dansen op schoenen en op klompen de passen en patronen het grenzeloos vermaak zeg mij hoe dat de dans ontstaat stappen stampen klepperen…

verleden tijd veeg je niet uit met een gommetje, die blijft je achtervolgen, die kleeft aan je huid, die kriebelt, verdorie, in elke porie. met jou zou ik zo graag vandaag nog eens een ommetje maken om opnieuw dat zalig geluk te smaken van samen te likken aan ' t zelfde ijsje en nadien met koude tong aan je warme lippen en diep in je…

Toen ik vroeger als straf op school moest nablijven kon ik echt probleemloos, en zonder te overdrijven, tien telefoonnummers op m'n arm noteren van meisjes die ik wist te charmeren ! Nu kan ik ze allemaal op mijn buik schrijven ...…

soms neigt het gedicht naar de galm van een psalm dan weet ik dat er weer iets is misgegaan dat smeken en loven voor alles daarboven 't geeft iets onrustigs dat doet denken aan waan zelf ben ik te nuchter geloof niet in fabels en heb al genoeg aan mijn eigen bestaan…

( een weemoedig vergezicht ) café 'Het Bolwerk' sinds 1904 te Enschede zie daar Willem Wilmink op z'n vertrouwde stek ter inspiratie in zijn stamcafé in dorstige verwachting van zijn Vlaamse Duveltje de dichter broedt zo op het oog wellicht weer op een versje want stand verplicht dat wist hij als geeneen...…

rustige biartstraat werd deze nacht een helse meir door borrelpartij bij jonge dertigers. gekir,geluid,gebral vanaf twaalf tot vier. feest en drink wij waren ooit ook jong. heb tenminste empathie voor die mensen die daar in nottebohm sereen op de dood liggen te wachten en niet kunnen slapen. kan dat niet minder en anders, jonge buren…

Zie jij in mij Zie ik in jou Kunnen wij elkaar wel zien Of blijven wij alléén…

het niets is niet het anders iets het niets is niet het niet iets het niets is pijnloosheid het niets is zijnloosheid het niets is oneindige ruimteloosheid het niets is eeuwige tijdeloosheid het niets is het oorverdovende oogverblindende adembenemende diepste van het diepste blauw ginds aan de andere kant van de horizon ach uit te kunnen…

Het luchtballet van spreeuwen een schrijvende vogelwals die zich in driekwartsmaat laat lezen in deze late herfstlucht. In het sleepnet van de schrijver landen woorden om te vertrekken door de mazen van de tijd. Een gewonde engel schildert boven een vlucht wilde ganzen verten van onbeschreven lucht. Zal ik woorden tussen lijnen schrijven…

Helemaal alleen zonder dak boven mijn hoofd ik ben onzichtbaar Met breekbaar hart en ernstig eenzaamheid in deze veranderlijke wereld kom ik hem tegen, een arm kwetsbaar persoon die er sjofel bijloopt met tijdelijk verlies van gezichtsvermogen die hij nog niet zo lang geleden kreeg. Dat hij vervuild verweerd vergrijsd is kan ik helemaal…

Een museum is een gebouw met een inrichting als herinnering aan wat ooit was en nooit meer mag een museum zou zo de herhaling van die grote fout moeten voorkomen nu gebeurt het toch wie weet ze nog de namen van de slachtoffers en van de daders van beiden zijn de namen anders hoeveel musea zijn nog nodig wereldwijd…

ongewenst en ongewild beangstigend kil en koud is daar de confrontatie dan van heden met het verleden door juist ook het handelen van mensen tegen mensen die het beter moeten weten waar ooit een wrede macht hen systematisch moordde vervolgt nu hun nageslacht nietsontziend het buurvolk het mens zijn diep onterend vegen zij met minachting…

de eerste keer dat ik je zag was ik overdonderd door alles wat jij had en meebracht jij was het atelier met overal nissen en donkere hoekjes waarin tal van kleuren woonden met ezels aan de kant die verftaal spraken stammend nog uit de tijd van de toren van babel waar ieder alles kon zeggen hier werd pittig gecommuniceerd in elkaar…

ze moesten op reis wisten niet waarheen ze waren met velen toch was ieder alleen er mocht niets mee één koffertje maar ze zaten vol met vragen waarom, hoe, waar de trein denderde voort met wagons vol verdriet bestemming onbekend waarheen wisten ze niet ze hadden niets misdaan leefden in de verkeerde tijd ze hadden geen enkele keus…

Wat kunnen docenten toch boeiend vertellen! Thuis wordt daar nog dikwijls op voortgeborduurd. Als dochter of zoon dan van school wordt gestuurd, dan is het niet moeilijk een oordeel te vellen. De ouders die zo naar vertellingen talen bezoeken de school om verhaal te gaan halen.…