Alle inzendingen, jaar 2003, week 50

je hebt dat ongetemde en dat trotse een bergbeek in godzalige natuur het water van het allereerste uur belaagt de oude wortels, speelt met rotsen je bent nog onbezonnen en nog puur een wild verlangen laat je telkens botsen te jong nog voor een overwogen klotsen tegen de tirannieke kademuur maar achter verre bochten wacht het dal eens zul…

Sprinters veren hun dijen los Heupwiegend staren ze in het niets. De geest: een luchtbel De benen: een tijdbom Ze persen hun zolen in het startblok. De stilte voor het schot Jaagt verkwikkend stof langs hartkleppen Zegepraal is voor later Na de schaterlach van de kampioen. Ik kijk naar de kalklijn, witte gespreide vingers. Baan 1 in de…

nacht met volle maan krachtig en betoverend een wens geboren…

Getrokken uit de modder, is zij een boerenmeid Worstelend met de varkens, levert zij dagelijks strijd Zij wil ontsnappen van de beesten, de riek en het hooi Weg van die mesthoop, de beer en zijn kooi Zij gillen en trappen, die vette beesten Ze snuiven en spugen, tenminste de meesten Terwijl zij op klompen door de stallen loopt En met iedere…

geef je over geef je aan geef je over aan 't bestaan laat je strelen door de lucht laat je dragen door je adem slaak bij vlagen een diepe zucht laat je vallen in de armen van de adem die je omgeeft laat je vallen geef je over want dan weet je dat je leeft…

Als een lichtkrans waarneembaar, scheurt tederheid mijn smart. Ik vind een vonk op elke snaar, in mijn gitaar schuilt mijn hart. Eindeloze verhalen, eens gebruikt als web van waarheid, nu alleen nog geldelijke klaarheid. Weg met mitose! eens een pad gelopen, helemaal zelf teruggekropen. In een druiperige omgeving, zien we enkel vlekken…

Een poepje laten is wat ik wil stiekem, reukloos en heel stil Als een dame, netjes en beleefd zonder dat iemand het door heeft Maar het werd een grote bout stinkend, meurend, echt heel fout Van dame was geen sprake meer Ik was opeens een echte heer...…

bevroren door de tijd verloren door onzekerheid de nacht maakt dat haar ogen sluiten de vorst vormt bloemen op de ruiten zomers en toch winters koud vrolijk lachend en toch eenzaam een man die in alle stilte rouwt verraden door die ene traan…

Nooit meer terug naar de jaren van toen, nooit meer terug, niets over willen doen. Maar wel mee willen drijven met de tijd en maar zien waarheen de stroom leidt. Laat alles maar los, laat alles even gaan, het is niet erg om eventjes stil te staan. Het koren wuift, de zon gaat niet onder, en alles om je heen lijkt op een wonder. Nooit meer…

ademen neemt soms de must van rennen in de tijd die nimmer wacht of even rust en telkens verder glijdt hoe nietig kan een mens zijn die in zichzelf verdwaald en tot de conclusie komt: ik heb mij ingehaald!…

Er zit een pad op mijn leven een grote onwrikbare pad die opeet wat ik wil vergeten, opdat de schuld niet ontsnapt. Zo vet en vervuld het verleden, zo nietig de pijn van de dag, b.v. dat ik je lichaam wil strelen, maar niet bewegen kan. Goedenacht. Kon ik een naald in haar steken, werd zij onttoverd misschien, een mens, kon de schuld misschien…

Dwarrelende sneeuw Bedekt de koude aarde In maagdelijk wit…

Eenmalig nieuwsbericht (in plaats van kaarten): Tot ons verdriet zijn vanaf volgend jaar De crematoria hier de sigaar En geven ze massaal de pijp aan Maarten In januari moet de deur op slot Want vanaf dan heerst er een rookverbod…

ik ben naar zee gerend alles achter me gelaten de sporen in het zand zijn niet voor mij bestemd we waren bang om op het strand te lopen als de vloed zich teruggetrokken had en iedere voetstap zichtbaar was in de kaalheid van nieuw land geen hand om ze te wissen de hemel duikt de verte al voorbij, een pier met meeuwen op een rij…

Zomaar een gedichtje gewoon pretentieloos een paar woorden op papier geen bijbedoeling, geen quote alleen wat letters om te lezen Vraagtekens zijn overbodig een uitleg is niet nodig niet belerend, geen moraal het is eigenlijk gewoon een smoes ik heb last van de maandagmorgen-blues…

Jouw lichaam volgt het mijne verzengende hitte gloeiend ineen Jouw handen volgen de lijnen gaan voorbij aan de tijd Langzaam kom ik weer tot leven gewond gevoel niet meer gevoed Jouw stem beneemt mij de adem een harte stoot wordt mijn deel Het samen zijn en samen komen doet mij zuchtend zweven Geplukt en geknakt nu gevormd…

Verlegen appels verflauwen van de honger in het plukseizoen.…

Als je niet van het leven houdt en alles je benauwd vertel het mij liever niet Als je ten onder gaat in verdriet en je niemand meer ziet vertel het mij liever niet Als je wilt springen en dansen dan keren de kansen ik ben er die op je wacht vertel het mij, de hele nacht…

En durft gij mij van dichten spreken, die nimmer zijt in staat twee reken* te rijmen dat het gaat! Het dichten is van God gegeven, maar niet aan elk ende een in ‘t leven; de kunste is niet gemeen*. Laat bloeien al die roos mag wezen, spruit helder, zijt gij bron*; maar dezen die* ton zijn blijven ton! De miere en zal geen peerd heur…

En in het donkerst van de nacht schijnt een ster het held’re licht op haar die de blik ter hemel richt en Hem zwijgend bidt om kracht zij houdt een baby op de schoot die stil tussen haar borsten rust teder heeft ze z’n wangen gekust toen hij vermoeid zijn ogen sloot terwijl de tranen bitter stromen legt zij hem in zijn wiegje neer want…

de natuur in rust onder een sneeuwwit tapijt op adem komen…

Een tanige tandarts in Rekken Behandelt het liefst rotte bekken Hij zegt: in mijn stoel Werk ik echt met gevoel En zo kom ik het best aan mijn trekken…

Kunnen we zwijgzaam de stilte bewaren in een illusie van het geheim behoren de woorden geen woorden te zijn onuitgesproken doen woorden geen pijn. Laten we geen woorden gebruiken in verbeeldende zin fictieve betekenissen zijn zo min. Zullen we smartelijk de woorden opbergen in ons boek van ballast onuitgesproken woorden geven geen last.…

Als de schoonheid van een witte lelie bloeiend in haar pracht en praal Zacht verspreidend een aangename geur is zij de schoonste van allemaal Maar als haar schoonheid begint te tanen zij langzaamaan verdort Is zij niet meer de schoonste van haar soort Zo is het ook met ons leven het gaat zo snel aan ons voorbij We hebben tijd gekregen…

De aanloop naar Kerstmis zal nooit meer het zelfde zijn Destijds een sprong in het duister met onderzoeken en veel pijn Overgeleverd en reddeloos vechtend boven willen komen In een onbewaakt moment een abrupt einde aan onze dromen Kerstmis in een kille witte ruimte daar raakte we elkaar reeds kwijt de dood werd zacht aangekondigd slechts…

Heel langzaam verdrinken onder schuim bedolven zandbanken geven geen kram terwijl vaste grond wijkt Verslaafd aan de zee in al haar facetten wenkt en roept zij lachend met haar golven Wateraders zuigen wreed tijgen aan gevoel verzuipen verstand aanzwellend denken verdrinkt Misselijkmakend metershoge golven maken zwemmen onmogelijk…

De wind door mijn kop vlagen doen het knallen de blauwe lucht geeft lucht De zon lacht en schijnt over mijn gezicht zij straalt mijn naam De letters bewegen ritmisch en geven mijn hart een lopende hand De glans bereikt heel langzaam mijn mond en fluisterend zeg ik de woorden “ik houd van mij” Tranen retour afzender met een glimlach…

Dans in het licht. Laat jou de dood verjagen. Die koude duisternis mag ons niet komen halen. Dans in het licht Laat jou de eenzaamheid verdrijven. Zodat zelfs op de mistigste vlaktes, de zon me nog kan halen. Dans in het licht. Laat jou de woede sussen. De woede over de eenzaamheid die de dood heeft gebracht.…

krakend geluid waar voetstappen verloren op een zilverwit deken van versgevallen sneeuw stilte doorbreekt in deze engelennacht de zoektocht naar dromen mijn hart verwarmt zal een ster haar geschitter hoop laten herleven elke stap dichter naar eindeloos geluk waar een wit tapijt toegesneeuwd stap na stap mijn verleden achterlaat…

Er komt een andere tijd, wordt gezegd, er zal geen oorlog zijn en geen leed. De vrede die aanbreekt, is dan echt, zodat men al het oude snel vergeet. En zo zal het voor altijd blijven, als de lucht blauw begint te kleuren. Maar ik, zal ik dan nog schrijven? Wat zal er met mij gaan gebeuren? Soldaten zullen niet meer verder gaan, maar voor…