Alle inzendingen, jaar 2010, week 39

je rolde weg na jarenlang het zicht gedomineerd te hebben bergafwaarts in een wolk van steen en gruis het stof vooruit om later naamloos weer het dal te vullen tussen andere tekenen des tijds jouw tand ontbreekt zodat de bergkam slissend stormen preekt nog piekt de pijn als lage wolken poetsen erosie kent alleen het samenzijn…

daar tuimelen takken van zomers loof daar tinkelt het ijs van berijpte bomen daar loeit het strand in gemene golven waar de wind waait daar wil ik zijn…

Hoe ging het toen, in het geheim van blonde zomernachten toen een vriend je liefde bang voor ontdekking voor het anders zijn dan leeftijdsverschil alles wat ’t leven in petto had blauwe plekken, schrammen in een bad verdoemde dromen is het nog altijd zo, ben jij ook zo leeft ’t steeds in het dronken duister allemaal mensen op zoek naar…

Je hebt alweer geluk als je dit leest Je nieuwe dag mag starten op de aarde Maar wat je daarin doet heeft weinig waarde Wanneer je telkens voor het einde vreest Dat deze dag maar brengt wat je beoogt Voor Geert verklaart dat hij ‘m niet gedoogt…

Tineke van Heule, ons maartje, kan werken gelijk een paardje, kan melken, kan mesten, kan schuren gelijk de beste. Tineke van Heule, ons maartje, staat hoog in de gunst van mijn vaartje, en als moederke haar prijst dat mijn zuster erom krijst, dan lach ik een beetje in mijn baardje. Liever dan een vis die in een goudzee zwemt, liever dan…

Ook al heb ik je nummer gewist en je spullen weggegooid alles wat van jou is, blijft in mijn hoofd.…

de schelde wemelt van zalm en zeemeermin ik zie ze vliegen…

God uit een machine Zo simpel als dat Dacht je werkelijk Dat je de oplossing had? Een lang verhaal Met pieken en dalen Nu hoop ik alleen maar Dat ik morgen zal halen God uit een machine Rum in mijn glas Dacht je werkelijk Dat het zo simpel was?…

zij gelooft echt in mij dat ik er altijd ben haar lachjes haar buien zo door en door ken zij gelooft in mij ook al denk ik vaak alleen aan mij toch weet ik haar altijd naast me aan mijn zij vergeet ik soms wat ik haar voorlees zijn mijn gedachten ver verder weg niet dichtbij haar ik aai haar wang zing voor haar voor ze slapen…

Asjeblieft bedankt en graag gedaan. Morgen zal het anders gaan. De dagen dat ik niet meer bij je ben. Ik me in mijn oorspronkelijke leven niet meer herken en niet weet of ik daar nog wel wil zijn. Ik weet niet aan welke kant de zon opkomt, aan welke kant hij de wereld weer verlaat. Ik weet niet of hij terugkomt, mij in eenzaamheid…

Zita is mijn naam Ik ben nog heel jong een puppy in de hondentaal. Ik begrijp nog niet veel van wat gebeurde in mijn korte bestaan. Ik kan het niet vatten dat baasjes slaan, hoewel ik niets had misdaan. Ik had honger, maar er werd naar mij niet omgekeken. Mijn ribben voelde ik, als ik mijn vacht probeerde proper te houden, want een…

De kilometers schrijden meter voor meter Knarsetandend vloeit er bloed door de kolkende aderen van het stramme lijf. Spieren verkrampen, trainingen verdampen Stap na stap verzuurt het zoet. Te hard gestart, het noodlot getart Het is maar een hobby, godzijdank……

Ik ging verhuizen, Ik vond Nederland maar niets. Ik dacht in Nederland blijven is voor bange muizen, in Nederland gebeurt nooit iets. Was ik maar gebleven, Dan had ik het niet meegemaakt. We hadden het samen veroorzaakt. Ik had geluk dat ik bleef leven. Ik ben nooit zo erg geschrokken, Opeens boem, aah en beng, beng. Ik was net als de…

wanneer de mistige ochtend de dageraad kleurt in eigenwijze grijze tint verdwaal ik in de straten mijn niemandsland waar goden en feeksen engelen en heksen eenogen en stommen in stilte de koning half te rijk zijn ik voel mij keizer niet voor lang de hemel klaart gedachten vlieden de ruimte in onbegrijpelijk ongrijpbaar voor hen,…

De troubadour bijna woont hij aan zijn wetering maar enige stappen verwijderd van de stromende Dommel in ons weidse dorp geaard en door genen getalenteerd musiceert hij zijn stijl in eigen stiel vertaalt als echte bourgondiër de gevoelens van ons mensen nog bekend met boerenkiel over vanouds en heden in zang en dialect eigen…

Schreeuw De zon scheen door het leven niets leek ongelukkig te zijn glimlachend opstaan lachend weer te rusten gaan. De pijn viel als een natte deken zwaar en koud de ogen waren gesloten de roze bril werd zwart Tussen de lakens van het verdriet denderde de gedachte: een groot stuk van mij zal ik vaak moeten missen een schreeuw…

In alle tijden wordt de mensheid getroffen door veranderingen gewoontes geloof en levenswaarden deinen steeds op twijfelzuchtig moeras d' Almachtige en Zijn hemelgeesten zien deze grillen aan met scherts hun Eeuwigheid heeft er alle ruimte voor.…

“Hij doet niks hoor!”, riep zijn baasje en deed hem gelijk een muilkorf om...…

Haar parelende ogen kijken de mensheid aan Er is van alles wat zij als schepping biedt en waar haar vol treffende blik de oevers van de ziel langsgaan verdrinken vloeiend alle gevoelens in een immens ademend gebied, van kleurrijke tuinen, afgewaaide kruinen van krom gewaaide bomen in verbintenis met de Aarde en het Leven Ze geeft opnieuw…

Hij stak zijn dichtwerk in de fik: te weinig het en te veel ik.…

Elk gevoel warmt zich op aan De zonnige gedachtes bij het moment Van het gefluister van de wind die Zachtjes wappert door mijn haren. Bomen zwijgen in de stilte van een opzienbarend moment van leven waarin de diepste wonden zijn geworteld in emotionele tranen . vogels vliegen in een koor langs de vele bomen, op zoek naar het ideale huis…

De dag is vol klachten, de avond om te schuilen de nacht is een angstige plek en ik kan wel huilen, wanneer maak ik in mijn leven nu eens vaart en hou ik op mij voor dat leven te verschuilen? Ik kan wel willen en mezelf opzwepen maar ik weet dat er geen redden aan is voor mij, dat ik ten onder zal gaan als een angstige haas die z'n demonen…

Ze giechelen hun jeugd uit hun blik genepen op mij achter de toonbank. Weg van de steile intrede draai ik mij naar de kaartjes. Mijn hand waggelt omhoog. Voor een verjaardag? ademt de jonge vrouw het proestend uit. Neen antwoord mijn stem. "Moeder " roept het verward kinderachtige. De oudere vrouw komt uit haar leven…

Nieuwe computer weemoed oude postjes dagboek afscheid het wordt tijd maar die allereerste groet bedolven onder honderden die blijft dag Monique schrijft mijn vader…

Er stond daar eens een schone bloem Helemaal verdoken Ik vroeg ze toen "Gij schone bloem, Waarom hebt g'u weggestoken?" Die schone bloem rechtte haar hoofd En keek me treurig aan Ze zei "Wie me liefde heeft beloofd, Is van me weggegaan." Ik zei "M'n bloempje, leef en lach, Heft uw hoofdje met gemak." En ze aanschouwde nog slechts…

Ik zie de flonkering in de gracht een licht dat luistert als overwinning op het duister de reling van de brug buigt licht voorover onder het gewicht van de nacht er ligt een glanzende oude stuiver in het koperen vallende blad de vis geeuwt zijn kus aan het oppervlak plast dan rustig verder in zijn koude vacht ik geef geen cent voor…

Stilte en donkerte heel diep en in mij verscholen het niet kunnen begrijpen kan het ook niet ontwijken. Toch houden zon en regen mijn dromen nog bijeen want er blijft altijd nog hoop op een nieuw begin. Als ik dwaal in donkere momenten is er altijd nog het licht van de maan die me de goede weg zal wijzen.…

lik en verfje hier er verandert niet veel laat me jou altijd weer vinden daar in het huis tussen de bomen…

Watertrappen heeft geen zin meer hier midden op de oceaan in de stroom waar ik verkeer wil zeemansgraf voor leven gaan waarom steek ik mijn vingers op tussen deze hoge golven noodkreet in natte notendop onder weer en wind bedolven mijn leven draait als film terug naar kusten met een veilig strand via de ingang van een luchtbrug vervlieg…

een vliegende spin aan een herfstdraad de tijd om weerkrachtig te worden ook bij donderwolken en regenpraat het moment om de windfluister code aan te leren en te verbuigen tot woordopwinding…