Alle inzendingen, jaar 2003, week 35

1 Linten fladderen in de boomtoppen Als je door de wimpers tuurt. Bont gestippeld Blij geritsel Alles is nu zoals het hoort in een land dat popelt om een feest Even het grofgebekte beest uithangen. Wij sluimerwandelen in verzengend licht Langs de vloedlijn September sloopt de heftige glans Met een hamerslag. Sloom veranderen de kleuren…

Het leven loopt op zijn einde, verschrompeld door ouderdom. Maar voordat hij ter aarde stort toont hij nog even zijn mooiste gezicht. Het herfstblad in al zijn kleurenpracht! Warmte in een koude zonsopgang omgeven door mist. Mystiek, misschien nog gevangen door een web vol met ochtenddauw. Opgaand in de natuur, zijn resten…

dichter danst pennenstreken kleurt witte lucht tot regenboog lezer plukt pennenvruchten voert zwarte dag tot schaterlach…

mens zonder hoop, dag zonder licht, volk zonder recht, stem of gezicht, gebroken van angst, gemarteld kapot, wonden voor eeuwig, onbegrepen je lot. zag ik een vogel, vrij in de lucht, wist ik het zeker: ik vlucht! zeven jaar hier, veertig jaar daar, zeven jaar vrij, veertig in gevaar. vrijheid werd wachten – eindeloos wachten en wennen…

Je hebt zoveel te geven je leven is zo rijk je wilt die liefde delen je hart is kinderrijk een kinderlijk verlangen en steeds maar weer die pijn verdriet is niet te vangen zou het eens zo mogen zijn... ik wil niet steeds maar vragen hoe is het nu met jou? de last die jij moet dragen is hard - voor elke vrouw Veel weet ik niet te zeggen…

Als we dan liefhebben, liefhebben tussen veel papier, holle mannen en metaal, laten we dan liefhebben, zoals mij goeddunkt: Liefhebben met de rust van de onrust, niet die van de routine, elkaars ogen verliezen en weer ontdekken, voorbij de huizen gaan, het land in, de streling van onbekende struiken ondergaan, de wind proeven op een steeds…

Ik laat deze laatste woorden vallen in je handen Houd ze voor me vast mijn adem, vluchtig als ze door het duister ijlt Nu lijkt de nacht te zingen in dit eindeloze gebed, geeft de hemel glans, een glimlach stilte klinkt nog ver na…

de giraf was van hoge komaf ze keek op iedereen neer ook op de grote poolbeer hij zei: 'mevrouw de giraf van hoge komaf' kijk eens naar mij ik ben een heer IK de grote poolbeer ik heb een pelsen jasje aan al mijn ganse loopbaan wat heb jij in te brengen ? alleen jouw uitschuifbare nek ? dat lijkt me al te gek !…

Bladeren vallen van de bomen door de wind beroerd ze vormen een zacht tapijt als ze uiteindelijk zijn gevloerd…

jij en de zon gaan schijnen de wind vindt het kind van haar dromen door een kier in de hemel wolkt de schepping paradijs in korenblauwe ogen blikken je speelt maan omdat de nacht te donker is om God te zoeken in de velden slapend tussen witte doekenhelden de wereld vlindert naar haar zin, de rest komt er niet in, geen honing…

Het beste bier betrek je van de bokken Het lekkerst is het neusje van de zalm Maar wie geniet er nu toch van de walm Van 1500 bavianengokken? En bén je dan een van die abnormalen Vergeet je nóg je neuzen op te halen!…

In mijn eentje op de late avond die neigt nacht te worden onststeek ik een kaars en een sigaret onthoofd ik een biertje en mijn eenzaamheid het kan me lichter wegen juist terwijl ik er met licht om treur.…

Het huis staat en ik doe niet veel na vijf uur niets staat het huis nog steeds stil, ik zit en kijk naar de muur uit het raam - een vogelzwerm passeert ik ga er even voor staan. De lucht is grijs, de wereld zit potdicht zelfs de wind houdt stil in bedrukt kijkend licht. Buiten - is het anders dan gewend gezichten kijken anders alsof…

Een late bader op het strand De zee herademt na de zomerdrukte en rolt haar natte loper uit steeds weer, steeds weer... Getijdenmoe, maar nooit aflatend geeft zij gehoor aan eb en vloed onstuimig op het ritme van een eerste najaarsstorm. Een verloren meeuw krijst zich moeizaam een weg naar het ruime sop. De zomer is nu verder weg…

Gezichten in het zand Handen verkrampen De kou is tastbaar als smeltend ijs Bloed stroomt op het strand De wonden prikken door het zoute water maar er is alleen de pijn Niet bewust van eigen kreten of van snikken Langzaam glijden ze mee met de woeste golven die met lichamen dollen en verdwijnen in de diepte voor een eeuwig graf…

dagen vol hoop en dagen vol verwachting dagen waarin alles een ballade leek dagen dat droefnis de vreugde opslokte en dagen die op hun sterfbed niets meer waren dan een verlossing ik bundel ze in een woord dat niets kan doen dan zichzelf zijn en zachtjes om jou smeekt…

Toen ik nog een paard was in een weiland, had ik alles zelf in de hand, was ik heerser van mijn eigen land. Die tijd was ik vrij, zo vrij, en iedere nieuwe dag maakte me blij, zelfs een verfrissend lentebriesje langs mijn zij. Nu zit ik in een stal, tussen twee muren, in duisternis gehuld, lonkend tussen de spleten om naar de zon te gluren…

Tussen wanden hangt een zwevend wegennet ragfijn bedauwde spiralen symmetrisch opgezet In het midden troont zonder gewetensbezwaar met kruis getekend de gastvrije eigenaar Een kleverige val vol benarde vrijheidsstrijd waar het woeste trillen slechts ’n kwestie is van tijd Kracht van levensdriften evenbeeld van mensheid door…

Ze staat stil, haar hart gaat als een razende te keer Kijk daar staan ze, daar staan haar belagers weer Ze ziet de gezichten grijnzen Ze probeert wanhopig moed te veinzen Ze draait zich om, ze wil terug Maar ook daar staan ze al, pal achter haar rug De angst groeit haar ogen sperren open De kans is er niet meer om weg te lopen Ze…

Een wonder zo teder en klein Vragend om jullie handen die haar bodem zullen zijn Doch, het bereik van haar invloed Is als de veder die het water kringen doet Veel warmte gewenst die zal vloeien Door jullie lichaam als zij jullie zal boeien.....…

Hij zat onschuldig in de dodencel een simpele ziel met een gave z'n genezende kracht bracht herstel hij doodde niet, hij was een brave. Hij was groot, sterk en zwart hij móest wel 'n moordenaar zijn door superieure bewakers gesard voelde de grote man zich klein. Al bleek hij onschuldig te zijn liet hij zijn executie doorgaan lijden onder…

steeds twijfelend, erg onzeker gevoelens waaruit ik besta diep verborgen ze verscheuren mijn leven zo nadrukkelijk aanwezig doodop ben ik van steeds innerlijk te vechten kon ik mezelf maar berechten huilend met de wereld mee die op een antwoord wacht ik kan alleen maar geven een onzekere lach zoeken naar vrienden doe ik niet meer…

ik heb de paleizen gezien de trappen beklommen gebrandschilderde kunst van kathedralen en bommen ze standbeelden heersen in arm en blik, tijdloos de steen die de massa onder zich schikt de zweep heeft hun geesten verstikt tijd beitelt letters in graven van generaties die gaven cultuur en muziek, kwaliteit overleefde werd kunst exclusief…

Burgemeester Sakkers vertrekt naar Eindhoven, Ik weet niet wat hij ze daar gaat beloven, zijn "operatie hartslag" in Heerlen was een "schone" taak, maar nog niet af, toch zijn grootste zaak, gaat hij ze nu daar ook een kooltje stoven ?…

Als ik in je lieve donkere ogen kijk, zie ik hoe veel moeite het je kost, je wilt sterk zijn, niet bang zijn, en van die vreselijke pijn verlost Ik zou willen dat ik iets voor je kon doen, iets om de pijn dragelijker te maken, misschien wel om hem af en toe te laten vergeten, zonder je zelfrespect te raken. Je wilt er niet aan toegeven…

Die klojo die zo pal op mij blijft rijden, dat vind ik onbeschrijflijk irritant. Daarbij: het is ook vreselijk riskant en door zo’n knurft eenvoudig te vermijden. Door simpelweg net íets meer gas te geven hoeft-ie niet aan mijn voorbumper te kleven.…

Fier witte zeilen de kleur van overgave aan de wateren…

Zacht, je lach je rug is zacht je schouder even aangeraakt mijn voeten raken hard hout aan ik pas niet in je bed mijn arm om jouw zachte middel jouw zachte hoofd onder mijn kin zeg maar niks en doe maar niets probeer zo zacht te blijven, lig en ik zal je voorzichtig bewaren…

Het was dinsdag de vogels slaan zwart op het paleis, net als zondag ook de boot strak rondvoer, net als vandaag de stad zich roert en ik verdwijnen zal naar thuis - waar? - en niks legt zich erbij neer. Rood stijgt de kathedraal Gutenberg grijpt zijn welverdiende bijbel ik wals met alles in de stad tot ik neerplof dan, de stad danst voort…

Niet vaak schoon ik mijn kamer - Nu toevallig toch en toen vond ik je haar een lange, blond of bruin, dat zie ik niet ik stuur je hem met wat verwarde woorden over 'het beste zo' en een vertwijfeld koud matras.…