Alle inzendingen, jaar 2004, week 7

Het was de boom die haar mooiste blad verloor. Want de wind had haar lief, maar hield teveel van haar om haar aan te kunnen horen zonder dat hij bij haar kon zijn. En de wind liep weg van haar omdat hij niet meer zou kunnen zeggen, en niet minder dan dat hij haar miste, ook al verdroeg hij dat niet. Het blaadje jammerde, losgeraakt…

en we dromen en praten alsof alles nog zo is zoals het was en het hart stuwt tranen…

er is geen grotere rijdom dan dit te kunnen voelen de rillingen gaan door me heen dit is wat de dichters bedoelen ik voel het in merg en been dit is pas leven.... elke dag heeft een speciale glans ik heb weer zo veel te geven ik zing ik dans.... geluk kun je niet maken dat zit vanbinnen maar jij weet me zo te raken brengt me buiten zinnen…

Als je steeds maar denkt, dat alles gaat zoals het moet. En verder geen aandacht schenkt, aan wat je partner doet. Ben je steeds weer bezig, met de dagdagelijkse dingen. En de passie lijkt afwezig, kinderen die rond je springen. Neem dan toch even de tijd, om elkaar eens vast te houden. Anders raak je misschien kwijt, wat jullie samen…

51 Jaar alweer geleden dat stormen de stilte negeerden, en samen met slagregens het land toen regeerden. De zee heeft genomen veel mensen hun leven Zeeland in nood heeft veel moeten geven. De stormen zwollen aan de zee doorbrak de dijken, mensen spoelden aan van levenden tot lijken. Families uiteen gerukt door natuurgeweld,…

In slowmotion zal de dag van morgen Langzaam en kwijnend ten onder gaan Je gezin hier, zal langs elkaar heen leven Voor één dag zal zwijgzaamheid volstaan Morgen, ons Engeltje… Onze ogen zullen neergeslagen worden Bang voor ieder, ziel ontblotend, contact We zullen je herdenken… ieder voor zich Omdat het spreken nog altijd pijn doet Morgen…

ontdaan van alles wat ooit van jou was… afgeworpen de zwaarte drukkend op mijn borstkas… uitgelezen met tranen ook het allerlaatste hoofdstuk… het enige wat ik maar niet kwijtraak... is jouw gebrandmerkte hartafdruk……

wanneer ik jouw tranen raak kleurt al het grijs waar niets wat het lijkt in duister verdwijnt donkere tinten zichzelf hernieuwen gesloten ogen mij roepen in de nacht ga ik op zoek naar licht in vergane dromen laat de nacht haar tranen kleurt zij mijn dood…

Zij ademt zijn naam in een ruit vol waas als druppels vocht lopen de letters door haar leven Zij fluistert zijn naam met zachte klanken klinken klinkers als een streling in de zwoele nacht Zij roept zijn naam met uitroeptekens even raakt het hem maar door gehard glas isoleert zijn gevoel Zij schreeuwt zijn naam met harde klanken…

Ik zie jou daar staan met handen vol liefde de angst om te geven volkomen misplaatst Jouw hart zonder muur geraakt door mijn passie laat liefde herleven toont nakend jouw ziel Golven van hartstocht breken mijn gedachten de sluizen gaan open warmte keert het tij Verborgen gevoel geopend verlangen verloren gewaand gevlochten verdriet…

Toen ik je zag was ik verloren dikke neus, grote oren en een lieve lach Daar stond je dan met hele grote ogen die nauwelijks bewogen als een houterige man Wat ik ernorm begeerde was je hoofd als een ballon roodverbrand door de zon dat me intrigeerde Ik ben gevallen voor je benen lang en enigzins stijf verbonden aan je lijf en aan…

Heel ver van huis had ik een thuis met vrouw en kind, maar het bewind vertelde mij je denkt niet zoals wij en dus mag jij niet vrij. Heel ver van huis had ik geen thuis met vrouw en kind vluchtte ik voor het bewind. En in een land kreeg ik een toegestoken hand, kom maar bij mij hier ben je vrij. Hier kon ik huilen, lachen,…

bij het opkomen van de zon, is hij altijd haantje de voorste…

Je ligt zo neergelegd te slapen met twee ellebogen als wapen en een kroontje haren aan je haar al kijk ik er maar even naar ik sla tot in mijn schoot alarm en rijm een zoontje in je arm ------------------------------------------------- Uit: 'Wachtende mijn hart', 1946.…

Was jij niet die zinnenstrelende man die eeuwen terug mijn hart heeft gestolen, maar die vergat het weder om te geven, zodat ik als een zombie moest dolen op zoek naar mijn kloppend leven? Was jij niet die minnenstrelende man die mij verleidde met zijn gezangen; mij beroerde; gevoelvol snaren raakte, waardoor ik bloosde van verlangen en liefde…

De lente barst in heel haar hevigheid uit. Een explosie sprankelend in schitterende lichtstralen van overgoten zonlicht. De lente begroet de dorre takken omhelst ze met haar zachte nieuwe groen. Bekleedt hen met een doorzichtige mantel van fluweel.…

ik vond je in de goot een plant nog zonder blad je winterde in kleuren dood het laatste wat je had ik nam je mee en schoonde je verleden je begon je weer te kleden in dat wat je vergeten was het prille groen ontlook uit ongeboren knoppen lente was niet meer te stoppen tussen takjes schemert rood je bloeit in zomers welbehagen ik spreek…

tussen zon en maan ontstaan stralende klanken, sterren geboren…

Tranen blijven liggen op de einders in je ogen. Het zijn resten van een worsteling, het verleden laat sporen. Het verdriet vertelt een geschiedenis van krijtwitte wangen. In glazen muren wordt een fragiele en kwetsbare ziel gevangen. Een terugvallen op je naakte bestaan, van elke bestemming ontdaan. Tranen blijven vallen en in…

Als koptekst heeft het simpelweg ´hello´ Een e-mailvirus bij de naam NetSky Wat doet het? Stopt het nooit en is het saai? En draait het plaatjes zonder risico? Geen Valentijnspost is een sneue zaak Maar zó'n virus maken is wel grove wraak…

Er zijn gedichten Die willen maar niet af Daar is iets mee Daar is de kern nog niet geraakt Voldoen zij niet aan het idee Dan voel je dat er toch iets staat dat anders had gemoeten het is te wankel mist nog ‘t evenwicht wat het precies nu is is moeilijk uit te leggen de dichter wou dat hij het wist En dan gebeurt het plotseling: zo…

Een felle gloed verlicht de aarde de mensheid staat te kijk opgetild door de aardkorst neergeworpen in het slijk Meegevoerd door de golven op het strand weer uitgebraakt richt de mens zich nogmaals op gaat voorwaarts onversaagd…

Er zijn letters die zo vaak in gedachten zijn geschreven en als roersels van het hart falen in het leven omdat ze niet zijn uitgeschreven. Er zijn woorden die zo vaak aan papier zijn toevertrouwd maar als een schreeuw het hart dan raakt juist omdat ze werden geschouwd. Leer steeds met de weegschaal van zachtmoedigheid je woorden…

ik huil zonder tranen ik spreek zonder woorden ik denk zonder weten en wat ik voel is zo innig diep en toch zo vreemd en ver ik ben zo droevig zo pijnlijk moe…

Wil je zachtjes van me houden met vederlichte handen, en toch stevig m'n hart beroeren met ijzersterke banden ? Wil je me laten zweven op mooie roze wolken, en daar dan zingend voor mij een wondermooi lied vertolken ? Wil je met me dansen gaan samen in de maneschijn, waar de sterren voor ons stralen, wil je altijd bij me zijn ?…

Polderburen verpleeghuis in Almere Daar kunnen alle verpleeghuizen de kunst van verzorgen leren. De patient is koning aldaar. Keizer is een beter woord Het is echt waar! Hoe wilt u het hebben?....Dat wordt daar gehoord. Douchen of in bad mag iedere dag. Ontbijt op bed of kijkt u liever eerst tv? KIEZEN MAG!! De patienten zijn hier heel…

Jij kwam in mijn leven, M'n rust is voorbij. Door jou kwam ik tot leven, met jou aan mijn zij. Aan jou geef ik het leven, Aan jou geef ik mijn ziel. Al moet ik je het mijne geven, Ik ben degene die voor je viel.…

Kom maar…, kom maar hier leg je moede hoofd te ruste tegen het zachte van m’n borst vergeet voor eventjes je zorgen voor ‘n moment ben je geborgen verlost van de lasten die je torst Kom maar…, kom maar hier leg je moede hoofd te ruste mijn hart klopt in dezelfde maat gelijk het ritme van jouw pijn laat dit ’n gevoel van vrede zijn voor…

Laat me je nog één keer aanraken zoals ik dat vroeger ook deed nog één keer naast je ontwaken maak mijn bed nog één keer compleet Laat me nog één keer je blik opvangen ik zal net zo verrast reageren als toen nog één keer stil naar je verlangen de rilling voelen van jouw zoen Laat me nog één keer bij je zijn ik zal bloemen voor je neerleggen…

Het harde van het leven dromen in een grote glazen bol altijd moet je blijven geven van verdriet je hart zo vol mooie momenten blijven vergeten om voor anderen door te gaan blijf je het goede met het slechte meten terwijl je op hetzelfde punt blijft staan Altijd fietsend langs de heggen kijkend naar de bloem in de zon wat zou ik ze graag…