Alle inzendingen, jaar 2005, week 30

de koningin is een flatgebouw haar kroon staat op het dakterras een hand zwaait vanaf de vijfde verdieping naar haar onderdanen het is er wat krap: we schrijven onze boeken in de wasmachine en lezen op de trap tussen niet bestaande illegalen junkies knabbelen aan haar tenen borsten zijn verboden terrein ergens onder het midden droom ik…

tegen de schittering van de orion en door winterse berken is daar de ruisende vlucht van vogels de nachtelijke stilte vullen ze met lokroepen naar verten achter de einder zij zullen de zon eerder zien dan ik geluksvogels aangeraakt door je schepper je voorname onschuld maakt me onrustig jullie onzichtbaar zijn is als mijn onvervuld…

Het zijn geen klanken van muziek die ons doen branden maar stilte tussen de noten die de branding draagt. Het zijn geen klanken van verlangen die wij dromen maar zachte en onuitgesproken dromen waarnaar de man verlangt. Het zij geen klanken van woorden die het zingen baren maar liefde tussen de pijn en vreugde die het levenslied zingt.…

Je houdt van tulpen. Je houdt van tulpen in mooie hoge glazen vazen. Je houdt van liefde. Ik geef je lieve tulpen in mooie hoge glazen vazen. Ik geef ze water, zodat ze prachtig groeien. Je kijkt graag naar het bloeien van tulpen. Je zegt: ‘Kijk wat mooi. Zo’n tulp in zo’n glazen vaas. Daar word ik nu verliefd op.’ Ik ken die…

Is er dan helemaal niemand Die snapt wat je bedoelt Niemand ziet jouw eenzaamheid De angst achter je gevoel Een clown met een traan in zijn oog De symboliek van jouw bestaan Dat masker van gemaakte vrolijkheid Kan dat nu niet weggaan? Is er dan helemaal niemand Die dat masker doorziet Je schreeuw om aandacht beantwoordt En luistert naar…

In 't pandje van Van Ooi tot Atteturmen zit 'n kinderboekenantiquariaat en zo het vaak bij oude boeken gaat het wemelt er van dikke boekenwurmen Eén van die wurmen is een reed'lijk ouwe hij woont al jaren in een woordenboek en doet aan wetenschap'lijk onderzoek zijn naam is Willem-Hendrik van Nassaue Die Willem-Hendrik is een allesvreter…

Ontdaan van elke waan brak de maan in tweeën en zag de zee de liefde genadeloos vergaan Rozenblaadjes van geluk de laatste adem van stil begrijpen fluisterden zacht; 'hier eindigt onze nacht'…

voorname bruine pracht je vleugels bevrijden je moeiteloos van de aarde je hoort wentelend wiegend en wendend in de blauwzilveren voorjaarsluchten vol beloftes stijgend en rijzend boven de sluimerende zachtgroene lentebossen tot je bent opgelost in de hemelkoepel…

twee eieren gebroken twee pelikaantjes eruit gekropen na 50 jaren paren van duizenden paren was het baren een godswonder we gaan uit onze bol onze ogen lopen vol de natuur is heel gis daar in Artis of zou het zijn dat ik me vergis bij een toevalstreffer van natuur als his?…

iedere stad een eigen vijgennmat gerezen namelijk de vraag naar fruitig sap uit man dagelijks uit tap schuimend in kraag ingebracht door het ledenbestand dat prikt tot het klikt en de bol knikt: het is mooi geweest…

je bent zo jong lijkt schuchter en verlegen je ogen willen achttien zijn ze hongeren naar leven je lijf telt veertien streken borsten zijn alert op zelfbewuste blikken heupen draaien zijn gewend om zich te schikken je lijf is klaar maar jij, jij bent pas veertien jaar…

Als ik terug kijk, de maanden, de weken, kan het zo onwerkelijk zijn, herinnering als was het gister, en nog even groot de pijn. Wat verbaasd , en soms verbitterd, de wereld die draait door, in een hoog en razend tempo, al is niets meer als ervoor. We moeten doorgaan, met elkaar, samen sterk, en genieten van wat is, in de tijd dat we…

In het landschap van mijn dromen schilder ik mijn liefde voor jou Het penseel verft de kleuren die ik in mijn hart ontvouw Opnieuw beleef ik onze liefde en schilder onze passiekleuren Zacht streel ik de verf op het doek over lichamen die naar liefde geuren In het landschap van mijn dromen schilder ik onze vurige kleuren Doop mijn penceel…

Vanuit zijn holte echoën zijn bestaanswoorden door feeërieke flarden mist. Droomvogels delen hun fluisteringen in zijn kale kruin en zingen de eenzaamheid voorbij. In hem vormt zich een zuivere melodie wanneer zijn schaduw verdrinkt in plasjes vloeibaar goud.…

vakantie is ongevraagd asociaal uithuizig zijn gangers zweten poriën die niemand kennen wil vrouwen klagen slappe billen borsten vettig dril kinderen dreinen hun files zuig’rig verveeld venijn met het autootje rijden ze op elkander tegen bunzings geiten de radio staat knalhard aan gore wc’s als eindeloze rijen desolaat verder gaan zuchtend…

ik voelde hoe de dauw in schemering ineens in ochtendnevel overging kou sneed in het licht ontnam het vage zicht en weefde grijze dekens met tekens van ontwaken in zacht gedempt geluid ging donkerte zijn schuilplaats uit de nacht is weer geweest voor ieder mens en beest kom laat de zon maar komen…

de laatste keer, keer omme wanhopig verheugt de tijdskromme zich op wedergeboorte, opleving dit lijden is over, kijkt terug in onverwachte tover ontsloten poort, onaardse beving jonger dan de dood kan men niet sterven immer weer de weg die wijst naar nieuw leven, krijst, jonger dan de dood zal men erven…

Naar Martinique of naar de Malediven, Naar Rome, Moskou, Rio of Berlijn, Zo leek hij als toerist op weg te zijn, Maar heel zijn rugzak zat vol explosieven; De jongeman was naar hij dacht op reis Naar al zijn maagden in het paradijs.…

In de holle zandloper schuren scherpe korrels de tijd steeds verder uit hoe verder het zand hoe sneller de korrels het lijkt wel of de tijd almaar sneller gaat als je ouder wordt terwijl jijzelf alleen maar trager wordt ... .. .…

hij kijkt ziet zich over het hoofd van anderen wraakt zoekt woorden in het lezen en verbijt een gelofte om te zwijgen te negeren wat hem smaakt het klad dat raakt…

de maan zilvert in nachtelijke majesteit door het zwarte kant van berkentwijgen onze ontmoeting is in een zachte koele nevel het maanlicht schittert in je ogen jij maakt de sterren de orion de verre nevels en kleuren tot je vrienden jouw gezicht is de sterrenhemel mijn eeuwige ster ik mag bij jou stralen warm en veilig in donzige…

Lang niet gedicht Te veel gewicht Op mijn ziel En toen, toen ik viel Was het voorbij de illusie Een goed leven te leiden Niet te vermijden De waarheid Als een trouwe vriend Ik heb het verdiend Ik word veracht Ik verwacht Dat het ooit weer anders zal zijn Pijn Mijn Ziel Verneukt Door de zaligheid der jaren Ik kan nu niks verklaren…

Ze heeft wat van haar broertje en toch ook weer niet, wat trekjes van haar zusje, als je haar goed beziet, de lengte van haar moeder, althans dat lijkt zo jawel, de eetlust van papa, die werkt namelijk súpersnel zijn bord weg... En toch is dit kindje van twee dagen oud een wezentje waar de héle omgeving onnoemelijk van houdt.…

De meester bespeelt mijn lichaam als viool strijkt langs flanken en haren roerend de snaren van toekomstmuziek. Een ritme van lauwwarme jazz Tong tanden handen Tong tanden handen voorzichtig langs de randen van modern en klassiek…

Met een ruk tot stilstand komen Kijkend naar de wereld om je heen en beseffen dat je weer te snel ging voor iedereen…

Hij sluit geen deuren achter zich. De jongen die hij is geweest verlaat de ruimte die hij kent het onbekende tegemoet. Hij houdt zijn adem even in dan, even dralend bij de poort waarachter al het andere is, besluit hij, ('hartstikke bedankt'), dat hij zijn eigen weg moet gaan, ons, die het weten kunnen, latend bij waar wij ook weer waren…

Bolletje wol, maar dan beweeglijk, dik en lief, mijn kameraad. Grappig zacht, maar ook karaktervol, rond en macho, veel kattekwaad. Robbertje vechten, maar vol tederheid, stevig en vlug, mijn kattebeest. Zalig lui, maar niet onachtzaam, pluizig en stoer, ondeugend geweest. Rondjes draaien, maar uit zottigheid, klein en warm, mijn troetelbeer…

Hij geeft licht in woorden waar donker al te lang schijnt een glimlach verschijnt laat haar kijken in donkerraam tastbaar dichtbij en zij tekent haar gezicht een traan glijdt z'n weg zij is ontroerd als vingers glijden de rafels beroeren van bestaan is zij dankbaar voor een pril zacht verstaan…

nog ligt de grond bezaaid met stenen ik stap er overheen ik heb je eindelijk gevonden in jouw kleur en vormen voel ik me niet meer alleen je paarde met de schaduw na het splijten van een rots uit haar kern brak je los met trots ik heb je opgeraapt restanten uit een vorig leven zacht en teder weggeschraapt je kartelt in mijn handen…

Vrijheid, ruimte en rust Op de fiets, nergens naar toe De wereld flitst voorbij Jouw benen zijn nog lang niet moe Was die rust ook maar in jouw hoofd Gedachten verdringen daar elkaar Voor elk hersenspinsel een plekje vinden Dat maakt deze tocht ineens weer zwaar In gedachten ben ik bij je Achterop de fiets Mijn armen om je heengeklemd…