Alle inzendingen, jaar 2005, week 31

Leg nu je hoofd tegen mij aan laat je tranen even los stel je open voor je pijn wees even wie je graag wilt zijn en laat je echt volledig gaan Leg je hand in die van mij en ontspan je helemaal even heel dicht bij elkaar laat mij spelen met je haar voel je even heerlijk vrij Ik ben toch zo met jou begaan door de pijn die je steeds lijdt…

Slapend, gapend, zuigend huilend en niets te vrezen ligt in bed, op hand of arm alleen maar klein te wezen Een ongelooflijk wonder daar kunnen we niet bij ontroerend is dat al dat liefs uit jou komt en uit mij…

als een innige omarming zo liefkoost tijd de vooruitgang jaren groei verbond natuur met wat de mens bedacht tot een harmonisch samengaan zelfs daar waar je het niet verwacht…

Liefde geproefd in levensjaren zoeken woorden die diepte geven aan oden brengend van liefdesleven een mensen leven van liefde ontdaan versterkt verlangen naar liefde beleven meer dan woorden kunnen verslaan vind maar woorden voor honger en oorlog voor kindsoldaten het zinloos geweld woorden die het leed beschrijven woorden…

De klas is haar veilige onderkomen thuis zijn ongelukjes haar ondergang onzichtbare tranen die constant stromen zelfs voor haar eigen vader is ze bang En op school gaat het echt niet goed haar gedachten zijn voortdurend besmet niets in haar jeugd zoals het moet haar moeder doet een drankgebed De pubertijd zal haar onderkoelen haar geluk…

Ik dumpte haar in de Hortus we hadden zelfs een plattegrond maar na een stap of twintig bonden wij ons aan de grond De stilte en de klaagzang, weloverwogen het zwijgend kijken en het niet meer trekken waar waren de spanningsbogen omgeven door haar blinde vlekken Ze vertrok met een 'bel me maar' ik zat verlaten in de tuin trok het tropisch…

Ik ren door het dorre land En de wind staat stil De hitte schroeit het zand De lucht trilt Voor mijn ogen daagt de horizon Een vruchtbaar dal; een heuvelkom Een glinsterend meer ligt in bereik En de wind strijkt door mijn haar De grond is echter uitgedroogd Geen enkele palm wordt hier gedoogd Geen koelte en geen frisse bries Ik sta stil…

een dorp is een cirkel met de hand rond een kerk getrokken; een duif is een zeer eenvoudige luchtledige lijn op een dak; een voorjaar maakt natte vlekken op het papier van de lucht; en kijk, dit is pas werkelijkheid: straks laat ik het regenen op mijn gedicht zodat het uitvloeit tot een akwarel van doordrenkte, onleesbare woorden…

straks als ik dood ben, zult u me horen een zachte plop in uw linkeroor en ik ga nooit meer weg u bent mijn vampierskus, mijn stof, mijn spuug en ik ga weg zodra u zegt vort, vieze papegaai de schilfers, de kale plekken worden me teveel uw stank is niet meer te harden en praten doet u ook al niet meer, u heeft alles al gezegd…

ik adem je uit maar in het zachte geluid weet ik dat jij bent gebleven je voelt als mijn geweten steels tastend onderhuids daar weef je de draden in de kleur van jouw patroon uit rafels van mijn leven die ik je in vertrouwen heb gegeven jij vormt en toekomst zo het heden uit de lucht van het verleden ik adem je weer in…

De jaren liggen in het kussen In voorgaande avond ging je terusten Welgemeend, in de hoop van wakker worden Een nieuwe dag tegemoet Een nieuwe dag tegoed Onbeholpen, speekselsliert Mondhoek ontsierd Je keert weereens weerom De jaren dreigen ouderdom…

er zijn van die momenten dan splijt een oud gevoel zich van mijn nieuwe lente als oude zuigende wortels schraal, zo gevoelloos koel een onbegrepen negatief verbeeld in grijs en zwartwit hoe de ziel werd verscheurd nimmer zal die herinnering alsnog in zorgende liefde worden ontwikkeld laat staan in een zomers bouquet worden gekleurd…

verdriet klaagt wee in de valleien laagland strandt zee, in schuimkoppend schreien en ik, duidt het mij niet euvel ik glimlach mij een heuvel ja, het is erg ik schater mij een berg…

In gevangenschap het leven schenken aan een boreling, dat is niet mis. Zeker niet als het zo’n kanjer is. En Amsterdam mag nu een naam bedenken. We weten dus wat ons te wachten staat wanneer Big Brother straks de lucht in gaat.…

De zahir beheerst gedachten als de passaatwind die asgrauwe boten met brandende lichtjes op zee als een hongerige wolf vernielt in de nacht de geur van bittere amandelen daalt op de wind langs boomtoppen af ithaka als een illusie van het geheugen heimwee naar de belofte onvindbaar overal ooit zal ze je vertellen over dat wat misschien…

stortbuien strooien nieuwe klanken op het dak een ekster is boos in de verte gerommel jij trekt snel de stekker uit…

als u de ladder speels beheert de letters in uw tonen keert tot 'od er im af los al it od' weet dat gedraaide ‘re’ uw lot uitdaagt mogelijk zelfs uw levensboom omzaagt niet met 'wreken''preken''streling' maar hoe verheven ook uw 'regering' ‘streven’ grijpt u bij de strot u doet afbreuk aan uw leven verkondigt de dood in de pot…

Vandaag gaan zij een dagtrip maken, als lang geleden met de bus, maar aan de afvaart staat geen moeder, geen liefdevolle afscheidskus. Zij hebben proviand voor dagen en haarlak in hun oude tas. Een plastic netje voor de regen. De dag wordt weer als vroeger was. Zij zingen van een oud plezier en zeggen met hun droge lippen: 'de dag zal…

Hij had het land waarvoor hij scheepging lief, Lief, als een vrouw 't verborgen komende. Er diep aan denkend stond hij dromende Voor op de plecht en als de boeg zich hief Was 't hem te moede of 't zich reeds bewoog Onder de verten, waarin 't sluimerde, Terwijl 't schip, door de waterscheiding schuimende, Op de aanbrekende geboort' toevloog…

gekweld door impotentie aambeien en artrose met hypertensie behept en permanente winderigheid door vrouwen angstig gemeden ben ik een effrayante en bezeten oude dwaas senes bis pueri een verstokte pessimist ongeschoren, depressief omringd door sombere geuren slapeloos van neurosen en talloze fobieën verteerd door mensenhaat ook nog…

In het donker van jouw schaduw zit een vergeten persoon verstopt die zich om de zoveel tijd van jouw ware ik ontpopt het is het andere deel van je ziel die nog nooit echt is benoemd maar ook wel in gefluister je alter ego wordt genoemd zou het slechte zich vertonen dan wordt het meester van de gedachten en zal dit monster zich belonen…

ik zag je in de verte staan je bloeide blauw boven het koren je zachte lichaam sprak me aan voeten in het groen verloren je zwaaide toen ik nader kwam het zonlicht danste op de wegen ik zag hoe je mijn schaduw overnam met lippen vochtig van de regen je blikken maakten sprakeloos verlegen kleurden ook mijn wangen je keek hoe ik mijn ogen…

De boodschap was zo verteld en zo verklaard Het werd gebracht kalm, rustig en bedaard Een schouderklop en een hand Daar stopte het medische verstand. Een half jaar! Wanhoop, verbijstering en tranen Emoties zonder banen berusting, ongeloof en opstand Allemaal kregen ze de overhand Een half jaar! Denken, doen en praten Dit wil ik doen en…

Jochie, bollewangenhapsnoet en melkboerenhondenhaar, eet op z'n janboerenfluitjes een roomboterbabbelaar.…

tussen zilte pilaren golft het schuimend water af en aan zoeken meeuwen krijsend naar vis glinsteren schelpen en wier in geurende tinten stemt de zee me tot zuiver zwijgen stroomt onderhuids mijn verwondering…

Bescherming van het volk in bange dagen In Londen tegen dreiging van terreur Kost veel. Maar de belastinginspecteur Vindt dat men daar ook zelf aan bij moet dragen. Betalers van belasting krijgen dus Voortaan terreuraanslagen in de bus. _______________________________________ ... de Londense autoriteiten willen in verband met de enorme kosten…

De straten zijn donker, evenals de voetstappen die hard rennen door de straten van de wijk. Griezelig zijn de contouren, die opduiken op plaatsen waar je ze niet verwacht met een even sinister gemompel. Platgedrukt tegen de muur, ontloop ik het gemompel met een bang hart en helemaal alleen raap ik de moed op die viel. Veleden week…

Koel en donker is de avond. Vanuit het niets komen ze tevoorschijn de naakten en behuisden. Een voor een glijden zij hun trage dans schijnbaar zonder maat, zonder doel. Voor het eerste zonlicht weer opgegaan in de natuur, slechts glinstersporen achterlatend als teken van bestaan.…

De schaduw van onzichtbaar zweeft zijn vlucht omheen gedachtentorens in mijn hoofd blijft hangen, nu mijn vlam is uitgedoofd, met arendsvleugels wiegend in de lucht. Hij dompelt mij in veiligheid en zucht zijn adem in mijn oor, ik heb geloofd en nooit wordt deze vrede mij ontroofd. Al blijft zijn nest onvindbaar in 't gerucht van werelden…

we hebben nachten doorgehaald de beesten uitgehangen de slaap is nog niet ingehaald steeds was er weer het woest verlangen je passie had geen einde raad ik voegde lach en lust steeds bij de daad maar zonder rust heb jij me bijna uitgeput we spookten tot in kleine uren, genieten rekten we tot langer duren en opgelucht waren we…